[Gustaw G.Garuga]

[konopia]

Breaking Bad - nie oglądałem jeszcze, net mam tylko w komórce

[jewgienij]

[jewgienij]

[nureczka]

[Radomir]

[Fidel-F2]

Literówka. Nie spotkałeś się?

[Radomir]

Nie spotkałem się z tym serialem.

[nureczka]

Radomir, miało być "Breaking Bad", of course.

[Radomir]

[nureczka]

Radomir, nie mam pojęcia, jako że nie oglądałam nawet pół odcinka, jako że nie jest to serial kostiumowy BBC

[Jezebel]

[jewgienij]

[gorat]

Ta dyskusja przypomina rozważania o tym, co jest lepsze: powieści czy opowiadania. Inna długość przekazu i tyle. Przy czym filmy ludzie się przyzwyczaili oglądać za jednym posiedzeniem - pewnie dlatego mówimy o formie odcinkowej, nie ciągłej, bo kto by 15 godzin wytrzymał

[jewgienij]

Nawet nie "co lepsze". Co wygodniejsze i bardziej dogodne dla współczesnego widza, który staje się coraz bardziej aktywnym widzem, a więc chce mieć wpływ na to, kiedy, ile na raz, w jakich warunkach. W wypadku kina jesteśmy skazani na czas i miejsce, film się dla nas nie zatrzyma, ani nie przewinie, w dodatku więcej niz te trzy godziny nie dostaniemy.
Przy serialach internetowych typu Domek z kart przestajemy być bierni. Możemy łyknąć cały sezon za jednym posiedzeniem, możemy tylko dzióbnąć, albo dawkować sobie. Nie ma sztucznych ograniczeń. Jeśli ktoś pokocha Franka, ma całe sezony dla siebie, ale nie jest też powiedziane, że musi je wszystkie oglądać.
Dodając do tego fakt, że seriale realizowane są na artystycznym i technicznym - aktorstwo, reżyseria, zdjęcia itp. - poziomie nie ustępującym, jak to było kiedyś, produkcjom filmowym, łatwo wytłumaczyć ich fenomen.
Seriale w porównaniu z tym, co było 10-20 lat temu zanotowały niesamowity postęp, natomiast kino - nie zauważyłem. Raczej regres, moim zdaniem.

[gorat]

Czyli to są rozważania, czy lepsza restauracja, czy domowe żarcie - a nie co ma być zjedzone.

O jakości form się nie wypowiem - dla mnie jest obojętne, czy dwa-trzy odcinki serialu, czy film. Ten sam rodzaj przyjemności.

[jewgienij]

Ale to nawet na poletku literackim mamy podobnie.

Nie jest tajemnicą, że w gatunku Fantasy np. królują cykle, pojedyncze powieści są rzadkością.
W kryminałach też wolimy serie z naszym ulubionym bohaterem niż zamkniecie postaci w jednej książce.
Lubimy kontynuacje, przyzwyczajamy się, jak tu wspomniano, do bohaterów. Może to naturalna potrzeba? Jeśli serial, zachowując poziom, na nią odpowiada, to chyba dobrze? Kino tego nie zapewniało, mimo że dusiło się we własnej klasycznej formie, próbując tworzyć kontynuacje albo naśladownictwa każdego prawie kultowego filmu, nienaturalne właśnie i sztuczne, bo dopiero serial formalnie może udźwignąć to nasze pragnienie nieograniczonej narracji.

[jewgienij]

Właśnie:

Zjawisko "Nieograniczonej narracji" to jest to, o co mi od początku chodziło w tej konfrontacji, ale nie potrafiłem tego jasno wysłowić.

Serial ma po temu lepsze środki formalne.

[Matrim]

[jewgienij]

Wiem, że złudna. każda narracja jest przecież w końcu ograniczona. Nie chodziło mi o dosłowność.

Sztuka to właśnie złuda.

Samo pozorowanie nieograniczonego snucia historii, bo przecież sezonów teoretycznie może być aż do śmierci albo skichania się widza, jak odcinków Mody na Sukces, jest spełnieniem tęsknoty starej jak opowieści Szeherezady.

I Gra nie jest moim wzorcowym serialem. Jak już, to breaking Bad, który ma i musiał mieć koniec.

[konopia]

Przystanek Alaska (dwa pierwsze sezony) to był wzorowy serial, niski budżet, planowany jako typowa zapchaj dziura okazał się arcydziełem.

[jewgienij]

To w sumie pierwszy serial, w jakim się zabujałem już jako dorosły.

[Lowenna]

[nureczka]

Lowenna, +1

[dalambert]

Lowenna, + 1

[nureczka]

To już jest nas troje. W sam raz żeby rozparwić się z flaszką.

[Lowenna]

nureczka, pozostaje tylko wybrać serial do oglądania

[nureczka]

I kupić flaszkę