[Fidel-F2]

Może bym w końcu przeczytał co Dukaja?

[konopia]

Nie, nie czytaj, Dukaj przynudza, nie wiem czy ja mam pecha do jego książek czy on do mnie jako czytelnika. Czytając Dukaja nigdy nie miałem syndromu "jeszcze trzy strony i już na pewno idę spać..."

Poza tym ma jakąś taką manierę językową, sposób formułowania zdań, który mi nie pasuje. Ale to pewnie taki czytelnik ze mnie. Napiszę tak - nie jestem wystarczającą mondry by delektować się prozą Dukaja, przeczytałem ostatnio "Inne pieśni" i co z tego, że niby potrafię docenić kunszt językowy, realizacje "innego" pomysły, jak czytałem to na siłę, chwilami nie do końca pojmując co czytam (jak te statki latały to nie wiem do tej pory, z wizualizować sobie tego nie potrafię).
Z kolei Lód, w odbiorze łatwiejszy, porzuciłem w połowie, będąc zupełnie obojętny wobec książki tej (czasem tak mam, że nie kończę książek).

[thinspoon]

[Radomir]

Sięgnąłem niegdyś po Czarne Oceany. Najpierw przebrnąłem przez około 50-70 stron i odłożyłem na półkę, potem doczytałem do nieomal 200 i znów książka powędrowała w odstawkę. Po dłuższej przerwie sięgnąłem znowu i... nie mogłem się od niej oderwać. Czy było warto? Moim zdaniem jak najbardziej, początkowe męczarnie "zwróciły się" z nawiązką. Książka bardzo dobra.

Miesiąc temu sięgnąłem z kolei po Lód. I sytuacja na tą chwilę wygląda tak samo... Problem jest jednak taki, że Lód ma ponad 1000 stron i jeśli mam proporcjonalnie długo się męczyć to skończę książkę za 2 lata.

Niemniej jednak nie poddam się, bo warto. Nie jest to może najłatwiejsza lektura, a styl pisania nie jest najprostszy w odbiorze, ale idee kapitalne. A sam język zawiera dużo słowotwórstwa i ciekawych zwrotów.

[Fidel-F2]

na przykład zwrot przez sztag zbiornikowcem

[nureczka]

Na XXXIV Warszawskich Spotkaniach Teatralnych zaprezentowano adaptację "Lodu" Dukaja w reżyserii Janusza Opryńskiego.
Gdyby ktoś chciał się zapoznać z moją opinią na temat spektaklu, zapraszam tutaj

[Ice]

Przez moment miałem nadzieję, że odkopany wątek oznacza wydanie nowej książki.

[nureczka]

[Melfka]

Nadzieja może być nawet dość konkretna:

[nureczka]

Szczególnie zaciekawiły mnie spiski ubecko-copywriterskie.

[Chal-Chenet]

Tymczasem premiera "Starości Aksolotla" została przesunięta na 10 marca.

[mad]

Niestety, dzieło rozczarowuje. Wyraźny regres w stosunku choćby do "Czarnych oceanów" (do "Lodu" nie ma co nawet porównywać). Najpierw sądziłem, że to będzie ponad 500-stronicowy kolos, ale szybko okazało sie, że 2/3 "stron" to przypisy i inne materiały. Trudno znaleźć w utworze coś odkrywczego. Owszem, charakterystyczna narracja Dukaja robi wrażenie, ale w zasadzie nic poza tym. Bohater więcej niż papierowy, niewiarygodny, świat nie przekonuje do końca. I jeszcze jedno: słabe zakończenie. No, ale zakończenia Dukajowe prawie zawsze mnie rozczarowują...

[Pako]

Zakończenie faktycznie słabe, ale ogólnie czytało się nieźle. Nie rewelacyjnie, nie dobrze, ale nieźle. Ot, traktowałem to jako przypisek do interesu allegrowego i jako półreklamówkę.

[HohelMajster]

Starość Aksolotla.
Podobało mi się. W sumie lekkie i przyjemne. Czytałem głównie w pracy na stołówce, tudzież w innych miejscach. Z telefonu. Dla mnie jest to historia w odcinkach.
Taki sposób czytania "SA" (jak dla mnie) jest idealny. Popieram Dukaja za taką formę wydania.
Choć wolałbym PAPIER.

[Nocturn]

Hm...

Jacka rozmowy o przyszłości

Jakoś mnie drażni ta Pani ....
Rozmowy o przyszłości

@Fidelu - poprawiłem linka

[Fidel-F2]

Not found

[bio]

Kiedyś wysłali Annę Popek na wywiad z Lemem. Nie wyrzucił jej. Najwyraźniej miewał słabość nie tylko do słodyczy. Tutaj może nie aż tak, ale blisko.

[Luc du Lac]

A jak wywiad?

[bio]

Nie wiem, czy został dostępny ślad. A jaki miał być w wykonaniu Ani? Fotogeniczny.

[gorat]

Ciekawie byłoby, gdyby ten wywiad zrobił Popek...

[Fidel-F2]

Aguerre w świcie - Jacek Dukaj

Ciężko wedrzeć się w tę nowelę, bo Dukaj opisuje świat mocno różniący się od naszego, przy pomocy języka koniecznego do opisania tak różnego świata - mnóstwo pojęć i słów dziś nam nieznanych - jednocześnie niczego nie tłumacząc. Brzmi to tak, jakby w dowolnym tekście, co drugie słowo podmienić na fińskie i dać do czytania Polakowi, bez słownika i wyjaśnień. Dobra literatura musi budować balans pomiędzy nieznanym i znanym. Nadmierne przesuniecie środka ciężkości w stronę znanego zaowocuje nudą, w przeciwnym wypadku niezrozumiałym bełkotem. Moim zdaniem autor bardzo mocno poszedł w stronę nieznanego, niemal na granicę sensu, ale szczęśliwie nie przesadził. Odrobina skupienia pozwala odnaleźć się w tym eksperymencie.

Fabuła to wojna magów. Walka o priorytety i postawę etyczną. Magów, ilustrujących twierdzenie, że odpowiednio zaawansowana technologia, dla niewtajemniczonego obserwatora nabiera cech magicznych. Sama fabuła jest raczej prosta, jej komplikacja jest pozorna, wynikająca z barokowej otoczki. Jednak z opowieści wypływają ciekawe rozmyślania dotyczące rozwoju cywilizacji, wyjaśnienie zjawiska silentium universi (oczywiście przy pewnych założeniach) czy dylematów etyczno-biologicznych.

Można tu odnaleźć silne nawiązanie do Diuny. Glej/melanż barwi oczy, skórę na fioletowo, tylko dzięki niemu możliwe są podróże na kosmiczne odległości, tylko osoby będące w stanie przyswoić glej mogą tych podróży dokonywać, tylko oni mogą transportować ludzi czy towary, z czasem stając się jedynym czynnikiem umożliwiającym galaktycznej gospodarce nie tylko sprawne działanie ale w ogóle istnienie. Dukaj przedstawił ten pomysł znacznie precyzyjniej niż Herbert.

Aguerre w świcie to bezdyskusyjnie spektakularna prezentacja nadzwyczajnej wyobraźni i niesamowitego intelektu autora. Momentami jednak rzecz ociera się o pewien rodzaj pretensjonalności, zabawy sztuką dla samej zabawy.

8/10