[Żerań]

Ghost Hound - na razie obejrzałem dwa odcinki. Fabuła rozkręca się dość wolno, ale mnie to akurat nie przeszkadza, a że całość zapowiada się na mocną psychodelę o OOBE...Ciekawa recka tutaj. No i nazwiska stojące za serią robią wrażenie...

Ghost Hound - na razie obejrzałem dwa odcinki. Fabuła rozkręca się dość wolno, ale mnie to akurat nie przeszkadza, a że całość zapowiada się na mocną psychodelę o OOBE...Ciekawa recka tutaj. No i nazwiska stojące za serią robią wrażenie...

[Dabliu]

http://www.kciuk.pl/Jak-w...WISTOSCI-a22056

[Memento]

Bzdura.

Jakoś nie mam ciśnienia na oglądanie Neon Genesis Evangelion, i odświeżyłem sobie Hellsing Ultimate, epizody od 1 do 4. Trza upolować pozostałe, bo Alucard odkształca swoją zaje*istością czasoprzestrzeń wokół (jak napisał ktoś na forum o kimś innym ).

[Nina Wum]

Memento,

jak to miło, gdy ktoś mnie cytuje.

dawno temu widziałam tylko urywek jakiś (witraże, lała się krew, błyskały giwery.)
Alucard - czy to ten ten taki z psychotycznie szerokim uśmiechem i głosem, jak schodki do kaplicy? Z baardzo długą lufą?

[feralny por.]

Nina Wum, tak, to ten.

[Nina Wum]

Feralny, myślę, że zawrę z nim bliższą znajomość.

Rzecz zastanawiająca. Nie znoszę cholernych wampirów. Uważam, że u żródła tego niemiłosiernie eksploatowanego motywu tkwią fantazje nie mających wzięcia pensjonarek.
Znakomitego ponoć serialu "True Blood' przyjęłam wszystkiego trzy odcinki - i wkurzyły mnie maślane spojrzenia, jakie bohaterka śle rozczochranemu nieumarlakowi.


Ale jeżeli motyw jest ubrany w japońską kreskę, to się ożywiam.
To, co twórcy anime potrafią przyrządzić z najbardziej zastałych, nieświeżych odpadów od naszej popkultury, budzi nadzieję.
Krótko mówiąc - in anime I trust.:)
Czy też tak macie?

[feralny por.]

Nina Wum, zdecydowanie. Dla Japończyków nasza kultura jest całkowicie egzotyczna i chyba dzięki temu potrafią stworzyć na jej motywach rzeczy, które nam nigdy nie przyszłyby do głowy.

[Virgo C.]

[Memento]

No nie wiem, nie wiem. Mnie odcinki altimejt zdecydowanie bardziej podchodzą. Jedyne czego nie kumam i nie trawię, to idiotyczne 'humorystyczne' wstawki.

[Nina Wum]

Memento,

Wydaje mi się, że w kulturze japońskiej przesadne, przekombinowane, z naszego punktu widzenia - sztuczne operowanie głosem należy do tradycji sztuk widowiskowych.
Rzuć okiem na tradycyjny teatr japoński - co się tam pod tym względem wyprawia.
Mam wrażenie, że ta konwencja z teatru przepełzła do filmu, z filmu zaś zostala transplantowana do anime.
Ma to i swoje dobre strony. Bardzo lubię słuchac tych kunsztownie wibrujących, mogilnych basów, którymi przemawiają uber-macho bohaterowie.

[Żerań]

O, jaka fajna dyskusja się wywiązała, a mnie w Polsce nie było...;/

IMHO możesz mieć rację, Nino Wum. Z tego, co zaobserwowałem, Japończycy po prostu bardzo lubią przesadzać w sztuce; w anime zwłaszcza. Weźmy na przykład takie Baccano - kapitalna seria, totalny mix - paranormalne pierdółki, czarny humor i amerykańska mafia lat 30 widziana oczyma Japończyków. opening theme No i ten opening, cudo. Skąd to się bierze? Skoro oficjalne ramy społeczeństwa są sztywne, to idziemy w przesadę w (pop)kulturze, aby odreagować. Obojętnie, czy to jest teatr, czy kino, czy anime. Tak bym to tłumaczył. Ukio-e w pewien sposób też było, imo, ucieczką od sformalizowanego świata zasad i kodeksów. Z drugiej strony, ja na głosy nie zwracałem aż takiej uwagi, skupiałem się na fabule, historii, dialogach, scenografii. Ost tak, ale voice acting? Jakoś nigdy nie skupiałem się bardziej na tym wszystkim.

Z Ghost Hound przerwa, czas na coś - chyba - lżejszego.

btw - skąd u Japończyków taka fascynacja zachodnią kulturą? Wampiry, w tradycyjnym ujęciu, jak Drakula...Ops, przepraszam, Alucard, to przecież nie jedyny przykład fascynacji mitologią - o ile można to tak nazwać - chrześcijańską, zwłaszcza katolicką. Czyżby fascynacja obcym światem Zachodu?

O, jaka fajna dyskusja się wywiązała, a mnie w Polsce nie było...;/

IMHO możesz mieć rację, Nino Wum. Z tego, co zaobserwowałem, Japończycy po prostu bardzo lubią przesadzać w sztuce; w anime zwłaszcza. Weźmy na przykład takie Baccano - kapitalna seria, totalny mix - paranormalne pierdółki, czarny humor i amerykańska mafia lat 30 widziana oczyma Japończyków. opening theme No i ten opening, cudo. Skąd to się bierze? Skoro oficjalne ramy społeczeństwa są sztywne, to idziemy w przesadę w (pop)kulturze, aby odreagować. Obojętnie, czy to jest teatr, czy kino, czy anime. Tak bym to tłumaczył. Ukio-e w pewien sposób też było, imo, ucieczką od sformalizowanego świata zasad i kodeksów. Z drugiej strony, ja na głosy nie zwracałem aż takiej uwagi, skupiałem się na fabule, historii, dialogach, scenografii. Ost tak, ale voice acting? Jakoś nigdy nie skupiałem się bardziej na tym wszystkim.

Z Ghost Hound przerwa, czas na coś - chyba - lżejszego.

btw - skąd u Japończyków taka fascynacja zachodnią kulturą? Wampiry, w tradycyjnym ujęciu, jak Drakula...Ops, przepraszam, Alucard, to przecież nie jedyny przykład fascynacji mitologią - o ile można to tak nazwać - chrześcijańską, zwłaszcza katolicką. Czyżby fascynacja obcym światem Zachodu?

[Nina Wum]

Żerań,

natrafiłeś na mojego konika. Dyskusja, yiihaw!

[Żerań]

A pisz, pisz, im dłuższe posty tym lepiej;-)

Z drugiej strony także skrajność - zdolność do poświęcenia, fascynacja członkostwem w grupie i przywiązanie do tej grupy, ale także alienacja. Odtrącenie od grupy to dla jednostki cios nie do zniesienia (Akira). Weźmy na przykład bohaterkę Serial Experiments Lain, przykład pierwszy z brzegu - alienacja pełną gębą, małe dziecko zagubione i w świecie dorosłych, i w rozwijającym się społeczeństwie (na kilku poziomach ten motyw bardzo powraca, często w odwrotnej formie - ucieczka przed światem albo stechnicyzowanym, symbolizującym obecne społeczeństwo, lub jego przyszłość, lub też retro-futuryzm). Ale i Alucard, AFAIR, jest właśnie typem jednostki społecznie nieprzystosowanej, wyalienowanej. Co zgodne jest zresztą z literackim pierwowzorem Stokera, gdzie oryginalny Dracula to człowiek z wyższej klasy społecznej, odcinający się od problemów maluczkich. W pewnym stopniu te podobieństwa między kulturami (wiktoriańska Wielka Brytania także była przecież cholernie sformalizowana; nie mówię tylko o dress-code, ale o całej masie zachowań) tłumaczą fascynację światami Zachodnimi, oraz ich mitologią. Idąc dalej w Junga mógłbym powiedzieć, że takie elementy wspólne są wspólne dla całej współczesnej popkultury, a że fikcja zawsze była elementem ucieczki od rzeczywistości, więc nie powinienem się dziwić akurat tej drodze Japończyków i anime. A czy widz wiedzie życie zastępcze? Być może, ale to tyczy się nie tylko Japonii - raczej wszystkich kultur sformalizowanych, i pewnie nie tylko; nie jestem psychologiem, by to oceniać, ale jak spojrzymy na właśnie wiktoriańską Wielką Brytanię, to oni także uciekali w przesadę. Horror, wynalazek sformalizowanej Europy (pewnie mógłby więcej powiedzieć kolega orbitoski, który niestety - wredny autor! - już się na forum nie udziela) był właśnie swego rodzaju psychologicznym wentylem bezpieczeństwa. Ja myślę zresztą, że Japończycy wbrew pozorom bardzo dużo pojmują z katolicyzmu i dlatego po niego sięgają. Popatrz na religię przez pryzmat psychologii. Jak mogliby nie kochać, ci Japończycy tak bardzo miłujący poświęcenie dla grupy i brak cenienia jednostki, Jezusa Chrystusa, który złożył najwyższą ofiarę nie w imię ideałów, w które wierzył, lecz poświęcił się dla grupy właśnie! Był ich daymio, miał OBOWIĄZEK oddania życia dla swoich ludzi. Gdyby tego nie zrobił, splamiłby swój honor! To ucieleśnienie japońskich kodeksów zachowań. Tam samuraj na rozkaz swojego daymio, o czym dobrze wiesz, rzucał na szalę swoje życie, by grupę (rodzinę, państwo, religię) chronić. Pisząc o fascynacji Zachodem miałem na myśli fascynację światem, który przez długi czas Japończykom był obcy. Tak jak my podniecamy się obcością i egzotyką Japonii, tak oni dla nas. Ale to nie znaczy, że oni tego Dziwnego Zachodu nie rozumieją.

A pisz, pisz, im dłuższe posty tym lepiej;-)

Z drugiej strony także skrajność - zdolność do poświęcenia, fascynacja członkostwem w grupie i przywiązanie do tej grupy, ale także alienacja. Odtrącenie od grupy to dla jednostki cios nie do zniesienia (Akira). Weźmy na przykład bohaterkę Serial Experiments Lain, przykład pierwszy z brzegu - alienacja pełną gębą, małe dziecko zagubione i w świecie dorosłych, i w rozwijającym się społeczeństwie (na kilku poziomach ten motyw bardzo powraca, często w odwrotnej formie - ucieczka przed światem albo stechnicyzowanym, symbolizującym obecne społeczeństwo, lub jego przyszłość, lub też retro-futuryzm). Ale i Alucard, AFAIR, jest właśnie typem jednostki społecznie nieprzystosowanej, wyalienowanej. Co zgodne jest zresztą z literackim pierwowzorem Stokera, gdzie oryginalny Dracula to człowiek z wyższej klasy społecznej, odcinający się od problemów maluczkich. W pewnym stopniu te podobieństwa między kulturami (wiktoriańska Wielka Brytania także była przecież cholernie sformalizowana; nie mówię tylko o dress-code, ale o całej masie zachowań) tłumaczą fascynację światami Zachodnimi, oraz ich mitologią. Idąc dalej w Junga mógłbym powiedzieć, że takie elementy wspólne są wspólne dla całej współczesnej popkultury, a że fikcja zawsze była elementem ucieczki od rzeczywistości, więc nie powinienem się dziwić akurat tej drodze Japończyków i anime. A czy widz wiedzie życie zastępcze? Być może, ale to tyczy się nie tylko Japonii - raczej wszystkich kultur sformalizowanych, i pewnie nie tylko; nie jestem psychologiem, by to oceniać, ale jak spojrzymy na właśnie wiktoriańską Wielką Brytanię, to oni także uciekali w przesadę. Horror, wynalazek sformalizowanej Europy (pewnie mógłby więcej powiedzieć kolega orbitoski, który niestety - wredny autor! - już się na forum nie udziela) był właśnie swego rodzaju psychologicznym wentylem bezpieczeństwa. Ja myślę zresztą, że Japończycy wbrew pozorom bardzo dużo pojmują z katolicyzmu i dlatego po niego sięgają. Popatrz na religię przez pryzmat psychologii. Jak mogliby nie kochać, ci Japończycy tak bardzo miłujący poświęcenie dla grupy i brak cenienia jednostki, Jezusa Chrystusa, który złożył najwyższą ofiarę nie w imię ideałów, w które wierzył, lecz poświęcił się dla grupy właśnie! Był ich daymio, miał OBOWIĄZEK oddania życia dla swoich ludzi. Gdyby tego nie zrobił, splamiłby swój honor! To ucieleśnienie japońskich kodeksów zachowań. Tam samuraj na rozkaz swojego daymio, o czym dobrze wiesz, rzucał na szalę swoje życie, by grupę (rodzinę, państwo, religię) chronić. Pisząc o fascynacji Zachodem miałem na myśli fascynację światem, który przez długi czas Japończykom był obcy. Tak jak my podniecamy się obcością i egzotyką Japonii, tak oni dla nas. Ale to nie znaczy, że oni tego Dziwnego Zachodu nie rozumieją.

[Nina Wum]

Powiadasz Żerań: (Żeraniu?

[Żerań]

IMHO obie formy mojego nicka, zarówno Żerań, jak i Żeraniu, są poprawne:-)

Owszem, estetyka jest ważna - ja sam często łapię się na tym, że patrzę na coś i mówię - *beep* to wygląda (vide Last Exile) i jest po prostu "cool". Japoński, młodzieżowy dress-code znam i to JEST fajne, chociaż sam pewnie bym tego nie założył (dziwnie by na mnie wyglądało, a u Japończyków po prostu pasuje;) ). Tyle że mówimy o dwóch kwestiach, chociaż chyba niedokładnie zaznaczyłem, co miałem na myśli - ja mówię także o tworzeniu anime, a ty wyłącznie o odbiorcach. Nie wiem, czy zwykli Japończycy są oblatani z Historią Europy - być może nie; ale twórcy muszą być, bo za dużo w ich filmach jest nawiązań do tej kultury, by było to dziełem przypadku. Weźmy na przykład wątki mesjanistyczne w Lain. Odbiorcy mogą nie zauważać tego, o czym mówimy, skupiając się na estetyce i wrażeniach zmysłowych (wzrok, słuch; znów wracamy do przesady także w kwestii wizualiów - zwróć uwagę, jak często bohaterowie i bohaterki anime wykonują dziwaczne akrobacje; no i na popularność slasherów w grach konsolowych; to wszystko jest łamaniem istniejących norm społecznych w pewnym metafizycznym sensie - bohaterowie łamią prawa grawitacji, a w ten sposób twórcy uciekają od skostniałego świata, w którym żyją), ale twórcy zauważają.

Haruhi nie oglądałem;/

IMHO obie formy mojego nicka, zarówno Żerań, jak i Żeraniu, są poprawne:-)

Owszem, estetyka jest ważna - ja sam często łapię się na tym, że patrzę na coś i mówię - *beep* to wygląda (vide Last Exile) i jest po prostu "cool". Japoński, młodzieżowy dress-code znam i to JEST fajne, chociaż sam pewnie bym tego nie założył (dziwnie by na mnie wyglądało, a u Japończyków po prostu pasuje;) ). Tyle że mówimy o dwóch kwestiach, chociaż chyba niedokładnie zaznaczyłem, co miałem na myśli - ja mówię także o tworzeniu anime, a ty wyłącznie o odbiorcach. Nie wiem, czy zwykli Japończycy są oblatani z Historią Europy - być może nie; ale twórcy muszą być, bo za dużo w ich filmach jest nawiązań do tej kultury, by było to dziełem przypadku. Weźmy na przykład wątki mesjanistyczne w Lain. Odbiorcy mogą nie zauważać tego, o czym mówimy, skupiając się na estetyce i wrażeniach zmysłowych (wzrok, słuch; znów wracamy do przesady także w kwestii wizualiów - zwróć uwagę, jak często bohaterowie i bohaterki anime wykonują dziwaczne akrobacje; no i na popularność slasherów w grach konsolowych; to wszystko jest łamaniem istniejących norm społecznych w pewnym metafizycznym sensie - bohaterowie łamią prawa grawitacji, a w ten sposób twórcy uciekają od skostniałego świata, w którym żyją), ale twórcy zauważają.

Haruhi nie oglądałem;/

[Nina Wum]

Okej, teraz będzie o twórcach.
Powiadasz także:

[Żerań]

[Nina Wum]

Żeraniu,

[Żerań]

Nikt nie powiedział, że popkultura jest pracą naukową. Ale jeśli do czegoś się zabierać, to właśnie świadomie, a nie eksperymentując i patrzeć, czy wyjdzie coś fajnego. Przykład Tarantino pokazuje, że dzieło wyrosłe na gruncie popkultury może być i błyskotliwe, i oryginalne, i świadome. Weźmy na przykład "Od zmierzchu do świtu" - kino gangsterskie zamienia się nagle w parodię filmów grozy, w "Kill Billu" artystyczną świadomość i znajomość reguł widać jeszcze wyraźniej - chociażby w scenie "anime" właśnie. Przy czym nie zgodzę się, że "migoczące obrazki" nie mają opowiadać historii trzymającej się kupy. Wszystko zależy do kogo skierowana jest dana produkcja, to raz. Dwa - zwróć uwagę, jak ustawiam kwantyfikatory. Nie: wszystkie dzieła anime powinny być głębsze, wykonane świadomie. Tak: powinny być głębsze, wykonane świadome dzieła anime. A że popkultura to pasożyt - ależ oczywiście. "300" jest tutaj świetnym przykładem, w którym komiks opowiedział historię, ukazując ją na nowym medium; film, w atrakcyjnej oprawie graficznej, zajął miejsce komiksu skupiając się na zachowaniu oprawy graficznej i właśnie czynnika fun. Potem powstał "Spartakus" przejmujący od "300" wyłącznie formę. Kwestia podejścia, imo. Także w anime. Że opowieść jest najważniejsza - zgoda, pełna zgoda. Tyle że trzeba pamiętać o korzeniach i rozumieć, skąd wzięło coś, co lubimy. Obojętnie, czy mówimy o literaturze, czy anime. "Full Metal Alchemist" to dobry przykład, jest jeszcze multum tytułów inspirowanych kulturą i tradycją - zauważyłaś, jak dużo jest settingów inspirowanych Francją? Mam jeszcze jedną teorię, o sile oddziaływania kultur. Tyle że nie mam zielonego pojęcia, dlaczego jedna kultura jest osadzona w zbiorowej świadomości społeczeństwa silniej, a druga słabiej; ani jak sprawić, by kultura polska zaistniała w anime bardziej, niż do tej pory. A jestem pewien, że np. książki Jacka Komudy nadawałyby się na anime znakomicie - właśnie poprzez egzotykę i pure fun, wrażenia estetyczne.

A co do steampunku, pozwolisz, że się bezczelnie zareklamuję? Artykuł o steampunku

Nikt nie powiedział, że popkultura jest pracą naukową. Ale jeśli do czegoś się zabierać, to właśnie świadomie, a nie eksperymentując i patrzeć, czy wyjdzie coś fajnego. Przykład Tarantino pokazuje, że dzieło wyrosłe na gruncie popkultury może być i błyskotliwe, i oryginalne, i świadome. Weźmy na przykład "Od zmierzchu do świtu" - kino gangsterskie zamienia się nagle w parodię filmów grozy, w "Kill Billu" artystyczną świadomość i znajomość reguł widać jeszcze wyraźniej - chociażby w scenie "anime" właśnie. Przy czym nie zgodzę się, że "migoczące obrazki" nie mają opowiadać historii trzymającej się kupy. Wszystko zależy do kogo skierowana jest dana produkcja, to raz. Dwa - zwróć uwagę, jak ustawiam kwantyfikatory. Nie: wszystkie dzieła anime powinny być głębsze, wykonane świadomie. Tak: powinny być głębsze, wykonane świadome dzieła anime. A że popkultura to pasożyt - ależ oczywiście. "300" jest tutaj świetnym przykładem, w którym komiks opowiedział historię, ukazując ją na nowym medium; film, w atrakcyjnej oprawie graficznej, zajął miejsce komiksu skupiając się na zachowaniu oprawy graficznej i właśnie czynnika fun. Potem powstał "Spartakus" przejmujący od "300" wyłącznie formę. Kwestia podejścia, imo. Także w anime. Że opowieść jest najważniejsza - zgoda, pełna zgoda. Tyle że trzeba pamiętać o korzeniach i rozumieć, skąd wzięło coś, co lubimy. Obojętnie, czy mówimy o literaturze, czy anime. "Full Metal Alchemist" to dobry przykład, jest jeszcze multum tytułów inspirowanych kulturą i tradycją - zauważyłaś, jak dużo jest settingów inspirowanych Francją? Mam jeszcze jedną teorię, o sile oddziaływania kultur. Tyle że nie mam zielonego pojęcia, dlaczego jedna kultura jest osadzona w zbiorowej świadomości społeczeństwa silniej, a druga słabiej; ani jak sprawić, by kultura polska zaistniała w anime bardziej, niż do tej pory. A jestem pewien, że np. książki Jacka Komudy nadawałyby się na anime znakomicie - właśnie poprzez egzotykę i pure fun, wrażenia estetyczne.

A co do steampunku, pozwolisz, że się bezczelnie zareklamuję? Artykuł o steampunku

[Nina Wum]

No to się mniej więcej zgadzamy, Żeraniu.

Aczkolwiek nie liczyłabym na wysyp tych głębszych, wykonanych świadomie dzieł.
Po co, gdy obecna formuła - tj, jazda po bandzie i beztroska intertekstualność - tak dobrze się sprzedają.
Co się tyczy pseudofrancuskich klimatów - zauważyłeś, że Japończycy uwielbiają nadawać bohaterom anime nazwiska, których ni hu-hu nie potrafią wymówić prawidłowo?
Francuszczyzna jako baza jest tu materiałem wręcz wymarzonym.
Ja bym to podciągała pod halsztuki, loki i torebeczki w kształcie trumien, czyli pod dziecinny - acz niegroźny - pociąg do malowniczości.

Co do tej siły oddziaływania...utrafiłeś w moją myśl. Komudy nie czytałam, ale od dawna chodzi mi po głowie takie marzenie absurdalne:
niech ktoś zrobi anime na bazie Trylogii Sienkiewicza.
Wyobrażasz to sobie? Ci bohaterowie tak bardzo over-the top, że ino lekko podprawić by ich było trzeba (Podbipięta rysowany w stylu Alchemikowego Armstronga, grzecznawemu Skrzetuskiemu można by dodać wielki kolorowy tatuaż na plecach - z Matka Boską zamiast Buddy Amidy. ) Te nieprawdopodobne zwroty akcji, te pościgi, te wycieczki itepe - mogłoby wyjść coś radośnie szalonego.

[Żerań]

Teraz wybywam na Polcon i na dłuższe odpisanie nie mam za bardzo czasu, więc powiem tylko...Wołodyjowski bishonenem? Podbipięta z gigantycznym mieczem "Zerwikapturem" i przerysowany Zagłoba? CZAD! Ja w taki remake i "uwspółcześnienie" Trylogii wchodzę. Powiem więcej - jestem przekonany, że przy odpowiedniej formie i budżecie wyszłoby coś naprawdę fajnego. Niestety, poza Platige Image nie ma kogoś, kto by się mógł tym zająć; a poza Narodowym Centrum Kultury nie widzę nikogo, kto mógłby to sfinansować (w grę wchodziłyby miliony dolarów:( ). Chociaż, kto wie...Jakby zrobić do tego jakiś rok polski w Japonii...

Teraz wybywam na Polcon i na dłuższe odpisanie nie mam za bardzo czasu, więc powiem tylko...Wołodyjowski bishonenem? Podbipięta z gigantycznym mieczem "Zerwikapturem" i przerysowany Zagłoba? CZAD! Ja w taki remake i "uwspółcześnienie" Trylogii wchodzę. Powiem więcej - jestem przekonany, że przy odpowiedniej formie i budżecie wyszłoby coś naprawdę fajnego. Niestety, poza Platige Image nie ma kogoś, kto by się mógł tym zająć; a poza Narodowym Centrum Kultury nie widzę nikogo, kto mógłby to sfinansować (w grę wchodziłyby miliony dolarów:( ). Chociaż, kto wie...Jakby zrobić do tego jakiś rok polski w Japonii...

[Ziuta]

Oni tam dość dobrze (jak na nasze kompleksy) znają polską kulturę. Wajdę, Munka, Kawalerowicza. Nawet Misia Uszatka.

[Nina Wum]

Żerań pisze:

[Jankovska]

Czy ktoś z was oglądał First Squad? Bo nie wiem czy warto...

Czy ktoś z was oglądał First Squad? Bo nie wiem czy warto...

[Ziuta]

Warto ze względu na temat i twórców (chociaż dużo lepsze było ich wcześniejsze dzieło – Ligalajz rapujący Ostatnią niedzielę do teledysku anime). Lepiej by to wyglądało jako kilkuodcinkowa seria. A tak mamy ciut ponadgodzinną historyjkę. Za krótką na prawdziwą fabułę, za długą na shorta. Ale jako lubiący anime rusofil oglądałem z ciekawością.

[Easy]

Pytanie odnośnie Neon Genesis Evangelion:

Jestem po obejrzeniu serialu i End of Evangelion. Co mi zostało do pyknięcia jeszcze?

[Virgo C.]

Rebuild of Evangelion, chwilowo dwie części (z czterech)

[Easy]

Evangelion 1.11 You Are (Not) Alone i Rebuild of Evangelion 2.22?

[Virgo C.]

Zgadza się.

[Easy]

OK, dzięki za info :*