[NURS]

Zgodnie z nową świecką tradycją polecam waszej uwadze głosowanie na tekst numeru.

[inquisitor]

Festung Oles - zdecydowanie najlepszy tekst ww tym numerze, a pomysł że nasi zrobią coć podstępem i tego nie schrzanią iście fantastyczny. Najsłabiej wypadł Wiedżmowy pocałunek raczej nie zachęci mnie do innych powiadań Jabłońskiego

[NURS]

Dzieki in quisitorze, przypominam jednak, ze masz tez drugi głos, gdyby co.

[inquisitor]

Wykorzystałem obydwa

[NURS]

A to przepraszam, kto nastepny odda głos w słusznej sprawie, obiecuję, że nie wpłynie to na stan polityki w tym kraju!

[Rodion]

Pięc tekstow z czego trzy w klimatach magicznych. Czyżby wplyw HP?

"Festung Oles" - Tekst który mnie porwał w tym numerze! Na dobrą sprawe mógby on nosic tytul "Ci cholermi Polacy!" ( ale cos takiego juz bylo ), wspaniala makiawelliczna gra wywiadów, sztuka jest tak pokierować machnatorem by od własnej machinacji zgnął. Brawo swietny tekst!
Zastosowania napedu fotonowego w podróży na Marsa nie będę sie czepiał, bo i to mozna uzasadnic.
Drugi glos dostaje "Przechytrzyć niedźwiedzia" za ciekawy pomysl.
Pozostale teksty, mimo ze dobre nie wywołaly u mnie zywszej reakcji.

[NURS]

Dziekuje Rodionie, głosowanie nabiera rumieńców, jak widzę. I cieszy mnie to

[mawete]

No ja mam trochę zagwozdkę na kogo zagłosować.... Jeszcze się zastanowię...

//edit: zagłosowałem na Marka Żelkowskiego i Rafała Dębskiego. Mocno zastanawiałem się nad Agnieszką Ropgowską - Jej opowiadanko klimatami przypomina mi Blade Runnera...

[NURS]

Postaram się w nastepnym numerze troche utrudnic wybór Dzięki mawete, moj ty miododajny czytelniku

[Henryk Tur]

Fajna sytuacja, juz kilka opowiadań ma prawie tyle samo głosów, a to znaczy że numer bardzo równy. Mam od soboty, ale brak czasu na czytanie...

[Godzilla]

Jeden głos na pewno na Festung Oels. Drugi... może potem się zdecyduję. Na pewno "Wiedźmowy pocałunek" odpada.

[NURS]

Dzięki za głos, dzieki beda podwójne, jak juz zdecydujesz o drugim.

[agrafek]

Moja była wczoraj tak nieludzko padnięta, że pomimo zakupu pisma nie zdołała go przeczytać . W dodatku, w trakcie lektury pierwszego opowiadania i połowy innego (nie drugiego w kolejności), moja odkryć, że chyba drzemią w niej nieprzebrane pokłady krytycyzmu.
Ponieważ jednak jedno opowiadanie przeczytane, to mu przywalę, zanim zapomnę czego się miałem czepiać
Festung Oless Źle temu opowiadaniu zrobili rozentuzjazmowani forumowicze. Najpierw przeczytałem ich posty, potem opowiadanie i nastawiłem się na "Notekę 2", albo inne dzieło w stylu: "Polacy to ludzie łagodni". W założeniu rzeczywiście tak jest, zresztą. Niestety, nie przepadam za opowiadaniami składającymi się niemal wyłącznie z dialogów. Podczas lektury miałem wrażenie, że czytam scenariusz odcinka "Pogranicza w ogniu" i trochę mi to psuło zabawę. Ja rozumiem, że tempo musi być. I oklaski dla autora, że posługując się niemal wyłącznie dialogami zdołał nadać przy tym jakiś charakter, chociaż umowny, swoim bohaterom. Ale mnie to nie smakowało
Niestety, kilka rzeczy zrobiło na mnie wrażenie naciągniętych pod tezę. Cały zamysł polskiego wywiadu weźmie w łeb jeśli tylko którekolwiek państwo wyśle na Marsa następny statek, choćby tylko zaopatrzeniowy. Że co, że nie ma następnych statków? Proszę mi wybaczyć, ale jakoś cięzko mi sobie wyobrazić, by nie przygotowano planu awaryjnego na wypadek jakiejś kosmicznej katastrofy.
Dwa - awans głównego bohatera. Znam się wprawdzie na pracy wywiadu jak pies na lataniu, ale jakoś nie wydaje mi się, by możliwy był aż taki awans bohatera. Ja rozumiem, że on ma nosa, intuicję, dodatkowy zmysł, czy jak to sobie nazwiemy. Ale, niestety, praca w wywiadzie, czy choćby na stanowisku operatora tokarki, dziennikarza, kierowcy lub łowcy krokodyli to nie sam talent wyłącznie. To przede wszystkim doświadczenie. Utalentowany, obserwowany przez lata gliniarz może trafić do wywiadu, ale nie na tak eksponowane stanowisko! Co on każe tym swoim ludziom robić? Łapać innych szpiegów przy pomocy metod śledczych? Jeśli szef wywiadu szukał sobie następcy i tak lubił Nowaka, powinien był go zwerbował lata (!!!) wcześniej i powoli przygotowywać. A tak, posadził na stołku kolesia, który o niczym pojęcia nie ma. Przewiduję upadek super tajnej komórki w ciągu pół roku. Chyba, że to kolejne dwugie dno... Ja rozumiem, że autor potrzebował tego awansu, że mu tak fabularnie przypasiło. Ale w ten sposób zepsuł trochę tekst. Niechby po prostu zrobił z Nowaka agenta, Wernerowi i tak by w końcówce gały wyszły, bo by pomyślał, że Nowak rolował go od początku. A tak, znowu musiałem zgadzać się na naciągany pomysł, co nie pomogło mi w odbiorze opowiadania.
I to by było na tyle. Po południu przeczytam pozostałe opowiadania, to się nad nimi popastwię.

[Godzilla]

Ech, mi się po prostu dobrze to czytało. A wątpliwości też miałam, może innego rodzaju: jak się kolesie z innych krajów zorientują co jest grane, staną na głowie, żeby przechwycić statek z zaopatrzeniem. To będzie najcenniejsza zdobycz. I cały plan idzie w diabły. Mimo wszystko zdania nie zmieniam, daję punkt.

[Haletha]

Rafał Dębski "Festung Oels". Opowiadanie wciągnęło mnie, acz nie od samego początku. Jak już napisał Agrafek, składa się ono w dużej mierze z dialogów, co samo w sobie nie jest rzeczą złą, nuży jednak, gdy wszystkie dotyczą tego samego wydarzenia widzianego z kilku perspektyw. Agenci trzech wywiadów rozprawiają namiętnie o korytarzach ciągnących się pod Oleśnicą i o tym, jak to Polacy wywijają wszystkim złośliwe numery. Czytelnik czeka kiedy wreszcie nastąpi jakiś opis tychże, a tu lipa, bo oni nadal gadają. Zwyczajowo rozumianej akcji jest tu niewiele. Z pozostałymi uwagami Agrafka też wypada mi się zgodzić. Generalnie jednak bilans wychodzi na plus (miły język, choć nie ten, który uwielbiam w opowiadaniach Rafała, brak rażących błędów, zaburzeń narracji, wszystko zbudowane prawidłowo), daję więc tekstowi drugie miejsce.

Witold Jabłoński "Wiedźmowy pocałunek". Przykro mi, ale to jakaś pomyłka. O czym to jest? Po krótkim wstępie młody uczeń czarnoksiężnika pierze się z bliżej nieokreślonymi napastnikami (z czego nic potem nie wynika), po czym idzie na diabelską balangę i wdaje w romans z królową wiedźm wybraną na to stanowisko z uwagi na efektowny strój i makijaż. Ona go całuje i odbiera mu moc, a on ją potem odzyskuje z powrotem. Koniec. To ma być przemyślana fabuła? Opis świata również nie jest w najmniejszym stopniu satysfakcjonujący dla osoby powyżej piętnastego roku życia, która nie zetknęła się z książkami pana Jabłońskiego. Niestety jak dla mnie to się nie nadaje do druku:(

Agnieszka Rogowska "Sen, ozorki i magia". A tutaj miła odmiana - zgodność treści z formą, wszystko dobrze porozkładane, prawidłowy pomysł i wykonanie. Szalony humor może wprawdzie nie przypaść komuś do gustu (mnie przypadł: ach, ta mandragorzałka i filtry translacyjne:)), obiektywnie jednak trudno się czegokolwiek czepić. Bo rozumiem, że gołąb wędrowny, który wyginął około stu lat temu, to tylko jeszcze jeden element sfery fantastycznej, podobnie jak dżinny i gigantyczne serniki:)) Fajne i już. Oddaję głos.

Marek Żelkowski „Przechytrzyć niedźwiedzia”. Cóż... może ja po prostu nie lubię szortów. No bo jak można obszerny pomysł nadający się na powieść upchnąć na trzech stronach druku? Natłok informacji zawartych we wstępie jest imponujący. W zasadzie połowa opowiadania składa się ze wstępu. A kiedy wreszcie przechodzimy do właściwej akcji, okazuje się, że to już w zasadzie koniec, bo cała intryga sprowadza się do jednego chwytu i szybko znajduje rozwiązanie. A przecież to powinno mieć jakieś reminiscencje, to powinien być dopiero początek! Za szybkie to wszystko...

Robert M. Wegner „Ponieważ kocham cię nad życie”. To opowiadanie najbardziej zabiło mi ćwieka – no nie wiem co powinnam myśleć. Odebrałam je jako rzetelnie dopracowany fanfik młodej osoby (to jej drugi tekst?), która przeczytała trochę przypadkowych książek fantasy marzy o karierze pisarskiej. Podejrzewam, że ta diagnoza niewiele rozmija się z prawdą, a że autor pewnie to czyta, powiem jak Kres: czytaj dużo (ale dobrych książek), pisz i nie rezygnuj. Językowo jesteś całkowicie w porządku, pomysł na bohaterów i fabułę również był niezgorszy (choć dziwię się nieco „bezwzględnemu honorowi” typa, który przedtem nie miał obiekcji przed wskoczeniem do łóżka rozwydrzonej nieletniej córki swego gospodarza). Odrobinę trąci romansidłem, ale ujdzie w tłoku. Mam za to zastrzeżenia do konstrukcji świata. Rozumiem, że to licentia poetica i że pomieszanie w poplątaniem ma swoje dobre fantastyczne strony, niemniej tak chaotyczne odniesienia do różnych kręgów geograficzno-kulturowych mogą się wydać nieco sztuczne. Czego my tu nie mamy? Bardzo ładne klimaty quasiarabskie sąsiadujące bezpośrednio z książętami, baronami i panienkami w damskich siodłach. Jakaś kolonia francuska, czy co?;) W dodatku trafia się kupiec, który zamierza w prosty sposób spowinowacić się z baronami. No po prostu gratuluję optymizmu:))) I jeszcze jedno: cóż u ciężkiego diabła robią tam elfy, krasnoludy, trolle i bodajże gnomy?! To oczywiście pytane retoryczne, gdyż żadną miarą nie spodziewam się sensownej na nie odpowiedzi.
Reasumując: autor rokuje nadzieje, nad samym jednak konkretnym tekstem należałoby jeszcze sporo popracować.

[NURS]

Dzieki agrafku, dzieki Haletho, zapraszam kolejnych forumowiczów do wypowiedzi w miare smakowania lektury. A jesli ktos chce rozwinać temat, zapraszam do Mistrzów, tam mozna bezposrednio z autorem pogadać.

[Gustaw G.Garuga]

A więc:

Festung Oels Dębskiego
Wielopoziomowa, wciągająca intryga, pełna rozmachu wizja, sprawnie rozpisana i ... nienajlepiej napisana. Od strony językowej opowiadanie wypada słabo, dialogi nader często są po prostu niezgrabnie. Sztucznie brzmią zwłaszcza kwestie wypowiadane ze złością.

Wiedźmowy pocałunek Jabłońskiego
Podejrzewam, że dla kogoś, kto na imprezach fandomowych bywa, tekst może kryć drugie dno. Jednak dla mnie, który o zlotach fanów fantastyki jeno czytał w prasie, historyjka jest płaska a powody jej napisania dość niejasne. Sam tekst nieźle napisany, choć narracja chyba miejscami nazbyt monotonna.

Sen, ozorki i magia Rogowskiej
We względnie krótkim tekście udało się stworzyć przekonującą bohaterkę. Pewnie to zasługa pierwszoosobowej narracji, ale Dorota Raszypół brzmi, myśli i zachowuje się jak istota z krwi i kości, a nie tylko jak zlepek arbitralnie przez autora uformowanych w postać cech. Poza tym też nienajgorzej, ale jednak jak na początek cyklu zbyt pobieżnie. Większa objętość rozwiązałaby problem, a warsztat autorki pozwala przypuszczać, że dałaby sobie radę z dłuższą formą.

Przechytrzyć niedźwiedzia Żelkowskiego
No za krótkie. Nie wiem, czemu tak mam, ale wolę, kiedy tekst jest bardziej rozbudowany, zwłaszcza, kiedy ma w sobie potencjał. Wstęp obiecuje dużo, ale rozwiązanie przychodzi zbyt szybko. Magiczno-scjentyficzna końcówka broni się przewrotnością i pomysłowością, ale bez oparcia w rozbudowanym tekście nie ma wystarczającej siły rażenia – ani tak bardzo nie szokuje, ani do refleksji natrętnie nie skłania. A wizja ciekawa.

Ponieważ kocham cię nad życie Wegnera
Re-we-la-cja. Nie czytałem orientalnej (lewantyńskiej?) fantasy Dębskiego ani Piskorskiego, więc tekst zabrzmiał mi niesłychanie świeżo (i prawidłowo, jak się okazuje). Tekst właściwie bez zarzutu, fabularnie i językowo; zbędne wydały mi się wzmianki o elfach i krasnoludach, ale to drobnostka. Aha, no i jeszcze „I zatrzymał w pół kroku z dwoma zakrzywionymi klingami[...]” (str. 51), ale to kwestia korekty.

Mój głos idzie na Wegnera oraz Dębskiego (ale tylko za intrygę).

[NURS]

Dzięki gustawie. spróbuj sil w końkursie.

[gorat]

Już skończyłem I chcę więcej! Nie daruję, jak nie będzie!

"Festung Oels" - miodzio. Gdzie temat o utworze?
"Wiedźmowy pocałunek" - dobrze się czytało, ale nie zapada w pamięć - znaczy, coś zaszwankowało.
"Sen, ozorki i magia" - żywy język, ciekawe pomysły, oj, cała masa pomysłów - ino zmieszanych w tekście być może mającym początek, ale na pewno nie koniec. Właśnie brak jakiegoś domknięcia, spójności przeszkadza.
"Przechytrzyć niedźwiedzia" - końcówka powaliła (konkretnie ostatnie zdanie). Nono, kto by się spodziewał takiego podejścia do zagadnienia Reszta porządnie, choć nadal "Zyskać na czasie" się przypomina...
"Bo kocham cię nad życie" - dobre, z zaskakującą i dramatyczną końcówką; także konstrukcja się chwali. Czy coś wiadomo, by Robert dalej pisał?

Podsumowanie krótkie: FESTUNG OELS!!! ŻĄDAM CIĄGU DALSZEGO!!!

Przynajmniej jakiegoś krótkiego niedopowiedzianego...
...a na drugim miejscu "Bo kocham cię nad życie".

BTW: jak są dwa głosy do przyznania i wskaże się jeden utwór, to oba idą na ten sam? Inaczej: zwycięzca się dzieli czy mnoży?

[NURS]

nie, drugi głos pozostaje niewykorzystany. a temat załóż, albo w mistrzach kontynuuj.

[agrafek]

Przeczytałem wszystko.

Wiedźmowy pocałunek, Jabłońskiego - niezbyt tu chwalony, mnie się podobał. Po chwili zastanowienia uznaję, że mógł mieć wpływ na mój odbiór tekstu fakt, że tuż przed nim przypomniałem sobie Slaina (uwaga tom trzeci Rogatego boga w jednej z krakowskich księgarni przeceniony na pięć złotych ) i opowiadanie odczytałem jak fragment mitologii. Ot heros przybywa na bal pod wzgórzem, by podczas upojnej nocy uchronić swego ucznia przed mocą królowej wróżek. Do tego bardzo mi się podobały obrazki z pruskimi duchami. nawet "siły jasności" mieszczą się jakoś w takim odczytaniu, choć, szczerze mówiąc, przeszkadzały mi w tym opowiadaniu, jako, że zupełnie nie wiedziałem po co one autorowi były. Jeżeli po to, by pokpić sobie z rzeczywistości, to niepotrzebnie mieszał gatunki. Jeżeli zaś po to tylko, by jeden z bohaterów mógł sobie poużywać mieczem, to może za dużo tego dobrego. Tak, czy owak pomysł by czarodziejów i wiedźmy oprawić w w zmitologizowaną współczesność bardzo przypadł mi do gustu.

Sen, ozorki i magia, Rogowskiej - początek wydał mi się nieco chaotyczny, ale potem już posmakowało. To opowiadanie broni się przede wszystkim klimatem, bo przeskoki od jednego wydarzenia do drugiego wydały mi się nieco pospieszne, oparte raczej na ciągu skojarzeń niż ciągu przyczynowo-skutkowym. Ponieważ jednak było zabawnie, to taka budowa ma sens.

Przechytrzyć niedźwiedzia, Żelkowskiego - aż mnie skręca, żeby być oryginalnym, ale nie mogę. Czytając opowiadanie miałem wrażenie, że ktoś podrzucił mi środkowy rozdział z jakiejś powieści szpiegowskiej, oszczedzając mi tak początku, jak i zakończenia. Wszystko tu fajne i nawet podobało by mi się bardziej od pierwszego "szpiegowskiego" tekstu numeru, tyle, że nie mam w zwyczaju czytać samych środków. To nawet nie chodzi tylko o to, że tekst jest za krótki (to też), ale że potraktowany został skrótowo. Na początek zaserwowano nam streszczonko poprzednich rozdziałów pod pozorem prędkiego nakreślenia tła wydarzeń, potem zapoznaliśmy się z bohaterami by prędziutko poznać puentę. A gdzie historia?

Ponieważ kocham cię nad życie, Wegnera - no, fajne. Z klimatem, z dobrze zarysowanymi bohaterami, z fabuła i akcją. Bardzo przyzwoity tekst po prostu. Chętnie poklaszczę autorowi, bo i wie czego chce i jak to osiągnąć. Żeby jeszcze tekst nie składał się w 70% z dialogów, to bym powiwatował. Ale, jakoś mam przesyt materiałów na słuchowiska w tym numerze i pozostane przy oklaskach.
Podsumowując - numer ok, choć bez fajerwerków. Nawet to, co mi nie pasowało było wspólne dla większości tekstów. Przyjmuję, że wyszedł dobry numer, który niekoniecznie trafił w moje klimaty. To się zdarza i ani nie świadczy źle o piśmie, ani o autorach ani o czytelniku

[NURS]

Dzieki agrafku, starałem się jak mogłem, zeby to były teksty różne, zeby trafic z czymkolwiek do kazdego Zapraszam nastepnych forumowiczów do głosowania! tym razem idzie nam szybciej...

[Rafał]

Wyjątkowo opornie idzie mi konsumpcja tego numeru. Czasu nie mam. Zdążyłem przyswoić jedynie Festung Oels i chyba rozłożę obowiązek patriotyczny na raty.
Opowiadanie jest udane, dobrze się czyta, wciąga i nie mam do niego większych zastrzeżeń. Z merytorycznych to drobnostki: zapach trupa roznosi się po całym pomieszczeniu i jest tak intensywny, że jak mawiał mój dziadek kwitując okres kampanii wrześniowej '39 "żadne ścierwo tak nie śmierdzi jak ludzkie". Po za tym praktycznie do końca czytania gubiłem się w domysłach jak to się stało, że naraz różne kraje równocześnie biorą na równych prawach udział w wyścigu na Marsa? Wychodzi na to, że świat przedstawiony jest daleko bardziej alternatywny niż na początku założyłem. Ale w niczym nie pogarsza to odbioru opowiadania. Swoją drogą daleko ciekawsze mogą być perypetie związane z samym sposobem kolonizacji marsa, bo jak to bywa plany żadko kiedy wytrzymują konfrontację z rzeczywistością. I te finty w fintach wewnątrz fint jak to mawiał Paul Atryda na pewnej Arrakis ... takie jakieś mało fintowe.
Po edycie:
Odbierając jako tekst literacki dzieło Maksa to jest i akcja i pościg i siurprice ... można na niego zagłosować?

[RD]

[Rafał]

[RD]

[Gustaw G.Garuga]

Od samego czytania robi mi się niedobrze. Słabizna jestem Ale może to dobrze? Przynajmniej zachowuję ludzkie odczucia

[RD]

To jest chyba jak skok ze spadochronem. Na początku zapewne w ogóle nie ma mocnych, których by nie zemdliło . Tyle że do skakania chyba jednak nieco łatwiej przywyknąć... Ale mogę się mylić .

[NURS]

Nie mów, ja mam lęk wysokości, a sobie polatałem na spadochronie z pustym pampersem, a smród rozkladu jest obrzydliwy. człowieka może nie czulem, ale zwierzęcy i owszem.

[Godzilla]

W końcu po to nasi prapraszczurowie wymyślili pogrzeby, żeby nie musieć tego wąchać i oglądać. No i żeby swoich najbliższych pamiętać w tej ładniejszej postaci.