[Asfina]

Pokonać morze - PLUS, mimo paru potknięć, to płynęło mi bez jakichś większych wertepów. takie akurat - ani za krótkie, ani za długie.

Wszyscy za jednego - niestety MINUS. To dlatego, że chciałam popełnić samobójstwo podczas czytania A tak na serio... Gdyby nie to, że czytałam w pociągu, droga była długa, a za oknem padał deszcz... Ah...

z szortów PLUS dla C’est la Vie

[Mateusz Zieliński]

[Nina Wum]

Dorzucam do puli:

Hetmańska metresa.
Solidne rzemiosło i całkowita nieobecność wdzięku. Język, mimo delikatnej stylizacji
tu i ówdzie, kompletnie pozbawiony przypraw.
Śladów twórczej indywidualności Autora w nim brak.

Mój zły humor wynika z tego, iż małomówni, efektywni, szorstcy w obejściu
najemnicy/tajni zabójcy/komandosi/inni tacy przejedli mi się do wypęku.
Ile można czytać o przeskalowanych Ikonach Męskości?
Ten akurat egzemplarz nazywa się instygator. Ani nie rzeźniczy jak Wiedźmin, ani
nie błyska bon motami jak Vuko Drakkainen.
Ot, nijaki klon, piąta woda po wyrazistszych kisielach.
Było mi wszystko jedno, czy facet przeżyje, czy nie - a to chyba niedobrze.
Przedstawiona historia jest zwarta i w miarę sensowna (nie będę dociekać, czy
złapanemu za osprzęt przez rozszlachtowaną na pół megierę o ZIMNYCH DŁONIACH
zaiste stanie ) widać, że autor kreślił tekst pewną ręką.
Szkoda, że efekt taki zdawkowy.

Strefa.
Styl przejrzysty i oszczędny. Krótkie zdania, dużo tlenu.
Przyznam, ujęła mnie ta asceza. Zwłaszcza, gdy Autor po jednym akapicie
porzucił toporny czas teraźniejszy (uff!). Tak więc, czyta się bardzo miło.
Gorzej z tym, co się czyta.
Kombinacja: troje kiepsko radzącej sobie w życiu młodzi plus opuszczony dom
to zapowiedź licznych (i drastycznych) atrakcji.
Niestety, im dalej, tym większy zamęt.
Pal sześć anioła-dziwoląga (czy ktoś zrozumiał, o co mu szło?...
Bo ta wzmianka o "szaleństwie Boga" nie wytrzymuje krytyki) ale apokaliptycznym (?) wizjom brak stylu:

[Lowenna]

Chciałam zagłosować ale okazało się, że nie pamiętam, co czytałam w mijającym miesiącu. Przypominam sobie tylko Boś Ty dobro nieskończone, ale jest to jeden z dwóch szortów, które utkwiły mi w pamięci. Muszę przejrzeć jeszcze raz numer

[khamenei]

[Asfina]

[terebka]

Ale tu chyba nie o liczbę mnogą chodzi, lecz zwykły błąd, literówkę, czy co tam. Liczba mnoga od "jakiś" to "jacyś", nie "jakichś". A liczba pojedyńcza od "jakichś" to "jakiegoś", nie "jakiś".

[Lowenna]

Hetmańska metresa. Ale to już było.
Strefa miała potencjał ale się gdzieś zgubił.
Pokonać Morze. Najlepszy z dłuższych tekstów numeru. Szkoda, że końcówka trochę popłynęła.
Noc na uczelni. To jeden z tekstów, do których powinna być dodawana ściereczka do wycierania mózgu wyciekającego uszami podczas czytania. Co to właściwie miało być? Dwa pierwsze obrazy super. Ale pancerni Kloss
Wszyscy za jednego. 'Czepialska zołza' powinna, przynajmniej o połowę, skrócić tekst. Czyta się toto przyjemnie ale nic nie wnosi.
Machina Ex Deo. O. To było fajne. Miałam się czegoś przyczepić ale zapomniałam.

Punkty wędrują do szortów: Etiuda, Boś Ty dobro nieskończone, C'est la vie

[terebka]

Tak! Też uważam, że "Czterej pancerni i Kloss" zamordowali ciekawie zapowiadający się tekst. Wyjechali od czapy, nie wiadomo skąd i po co. Tu Słowacki i Śmierć, i już-już zaczął się zawiązywać klimat sensowny a tu, jebudu! i czar prysł

[Lowenna]

Prawdopodobnie wyjechali z podziemi, o których była mowa trochę wcześniej. Szkoda. Mogło wyleźć tyle innych fajnych stworów

[Zagubiony]

Robert Horyś - Hetmańska metresa - Rozrywkowe, przygodowe opowiadanie - przyjemnie się czytało. Joachim Hirsz przypomina Mordimera Madderdina z dodatkiem umiaru (z umiarem ponieważ oszczędził Hetmana, ale tylko dlatego, że znał swoje miejsce w szeregu). Bazując na fabule można by stworzyć dobry scenariusz do RPG-a. Natomiast będę miał jedno "ale" - Morrigan: wielowiekowa, potężna istota, a tak łatwo daje się załatwić (prawie) zwykłemu człowiekowi. To mnie nie przekonało.

Tomasz Kilian Strefa - Na świętych Arnoldów, patronów piwa, czytając ten tekst czułem się bardziej zagubiony niż zazwyczaj. Kompletnie mi nie podeszło. Relacje między bohaterami wydały mi się takie suche. Historia: ot zdarzyło się, Arleen dokonała wyboru i koniec. Lokacja przypominała coś w stylu czyśćca. W opowiadaniu był tylko jeden motyw, który uważam za warty uwagi: możliwość szaleństwa Boga. Krok dalej niż w "Siewcy Wiatru" i chętnie bym przeczytał coś bazującego na owym motywie.

Joanna Maciejewska Pokonać Morze - Zdecydowany Punkt! Już sam początek pokazuje potencjał opowiadania: autorka umiejętnie zwodzi czytelnika. Po pierwszym akapicie nie wiadomo, czy bohater żyje, czy też został zastrzelony, a cały motyw psów wyjaśnia się ładny kawałek dalej. Te zmyłki nastawiły mnie pozytywnie. Podobały mi się kreacje bohaterów, klimat, akcja, historia przedstawiona w tle i nawet jej rozwiązanie. Co prawda zgodzę się z poprzednimi komentującymi, że przyczyna sprowadzenia Andreasa do bazy była błaha, rodem z amerykańskich filmów, gdzie potrzeba dwóch zsynchronizowanych ze sobą osób, by wysłać/zdezaktywować rakietę/bombę. Natomiast nie zgadzam się ze stwierdzeniem, że morderstwo było wyssane z palca. Zauważcie, że skoro Elliot okłamał Andreasa w sprawie rakiety i nanobotów, to reszta jego historyjki też może być nie do końca prawdziwa. Moja interpretacja jest taka, że gdy projekt wymknął się spod kontroli, Elliot pozbył się reszty personelu bazy, by nikt nie mógł rozpowszechnić informacji o jego błędzie (wszak to on zaproponował wykorzystanie mórz). Jakoś ciężko mi uwierzyć, że cały personel prócz jednego człowieka popełnił samobójstwo wstępując do Morza. Może nawet Zahman wykorzystywał ich w postaci zwierząt laboratoryjnych, by badać reakcje Morza z ludźmi. Stąd też mogła wziąć się Pamela Esche, co by tłumaczyło czemu tak zaciekle próbowała pozbyć się naukowca. Z tych samych pobudek Elliot wykończył Andreasa - brak świadków. Zresztą Andreas prawdopodobnie nie był jego pierwszym asystentem po śmierci reszty naukowców - Eliot wspomina, że niejednej osobie prezentował swój popisowy numer z cięciem dłoni. Komu by on to pokazywał, jak nie innym asystentom? Chodziłby do pubu (o ile w Pel się jakiś ostał), upijał się (o ile nanoboty na bieżąco nie usuwały alkoholu z jego organizmu) i mówił do znajomych "A terasz pokaszę Wam moją, hep, popiszową szczuczkę!"?. Tak to widzę.

Magdalena Kempna Noc na uczelni - Mnie dwie pierwsze części ubawiły, a mniemam, że odpowiednio dla literaturo- i filmoznawców były gratką. Mam jedynie zarzut, że postacie są bezimienne, a co za tym idzie nabierają właściwości postaci bezosobowej, która mało co obchodzi czytelnika, nieważne czy przeżyje czy nie. Z trzeciej części spodobała mi się postać Lucjana, była autentyczna. I tyle dobrego. Właśnie trzecia, niewyważona część kładzie całe opowiadanie, za dużo tam chaosu, w tym negatywnym odczuciu... a szkoda.

Agnieszka Szady Wszyscy za jednego - Największym minusem opowiadania jest to, że w ogóle nie wciąga, wręcz powiewa nudą. Postacie są zwyczajne, autentyczne i to się chwali. W postaci Kamila, widziałem trochę siebie. Było też kilka pozytywnych smaczków, jak zabójca mrówek, czy wyczuwanie papierosów, ale to za mało. Akcja umieszczona w sferze astralnej strasznie blada: nie budzi ani emocji, ani zainteresowania. Na koniec: Fidelu - oczywiście z falangą masz rację, tylko zauważ, że to stwierdzenie pada podczas dialogu, a czynnik ludzki dopuszcza błędy .

Patryk Szachraj Machina Ex Deo - Przesycenie opowiadania erotyką nie przypadało mi do gustu, aż do momentu wyjaśnienia kim był wujek Sam, w którym to motyw znalazł uzasadnienie. Brawo! Ciekawa, a zarazem przerażająca wizja świata i świetnie podejście do tematu: "Gdzie leży granica człowieczeństwa?". Bez nutki romantyzmu i emocji pozostanie nam tylko zezwierzęcenie, hedonizm. Będzie Punkt!

Szorty, krótko:
Adam Mrozek Dyspozytor - Ciekawie, zabawnie, punktowo.
Paweł Kwiatek Etiuda - Emocjonalne teksty, to jest to co lubię najbardziej. W moim mniemaniu najlepsze opowiadanie numeru, Punkt!
Marek Ścieszek To już nie jest ten sam las, co niegdyś - niestety nie podeszło mi.
Boś Ty dobro nieskończone oraz C'est la vie komentowałem w odpowiednich edycjach szortowych, więc nie będę się powtarzał. Oba teksty dostają po punkcie.

[xan4]

Głosujemy ludziska, głosujemy, dopiero 33 głosowało, a omawiało jeszcze mniej.

Zapraszam, zapraszam. przypominam, że trwa nieustający konkurs na omówienie numeru. Mamy dwie fabryczne ksiązki do rozdania, dla chętnych (znaczy się głosujących i omawiających).

15 dnia do końca, nie lenimy się, głosujemy, omawiamy

[shenra]

Ode mnie Kilian & Szachraj plus wsie szorty

[Ceridwen]

Hetmańska metresa
Jej, jej, ale się zdziwiłam, jak wyszło na to, że SFFH wzięło tekst, który wcześniej poszedł w NF. Na szczęście tamtego numeru nie kupiłam, więc nie czułam się oszukana, za to bardzo mnie zastanawiało, jakie to musi być świetne opowiadanie, że idzie dwa razy w czasopismach o podobnej tematyce i targacie. No i wyszło na to, że wcale takie świetne nie jest.
Dobre, sprawnie napisane, całość trzyma się kupy, nawet miło się to czytało, ale raczej bez większych emocji. Popieram poprzedników, skojarzenia z Wiedźminem od razu się nasuwają, uniknąć się ich chyba nie da. A w dodatku mrukliwych osobników, którzy z mieczem/pistoletem/różdżką/krzyżem/czymś innym polują na potwory, raczej w fantastyce nie brakuje. Ten się na ich tle nie wyróżnia. Inni bohaterowie też sytuacji nie ratują, ot Radziwiłł, zachowuje się jak typowy arystokrata, który potrzebuje kogoś niżej postawionego od siebie, demoniczna kochanka, tyle.
Kiedy czytałam fragment, w którym Morrigan atakuje bohatera (o, nie pamiętam nawet, jak mu tam było, to chyba niedobrze, że w ogóle w pamięć nie zapadł, w sumie to tylko tyle o nim mogę powiedzieć, że zabija potwory i zna się trochę na magii) i następuje scena erotyczna, moją reakcję najprościej opisać następująco: „że co?”. Wypadające wnętrzności? Echem, dziękuję, ja jednak postoję. Przez chwilę miałam ochotę dać punkt za sprawny warsztat, ale zaraz mi przeszło.

Strefa
Napisane dobrze – i to w zasadzie wszystko. Ktoś (ten zwariowany anioł, Bóg, Szatan?) z niewiadomych powodów zamyka trzy osoby w domu, a dookoła następuje koniec świata. Okey, jakby się zastanowić, pomysł nawet ciekawy, ale jeśli potencjał rzeczywiście w tym tkwi, to chyba nie został wykorzystany w pełni. Trochę zabrakło klimatu. Opisy upiornych scen, które mieli okazję zaobserwować bohaterowie, jakoś mnie nie poruszyły, nie przestraszyły, za to rozbolała mnie głowa. Nie przejmowałam się tym, co się działo, jak dla mnie aniołek mógł ich wszystkich ubić od razu, odesłać do raju, piekła, wypuścić, pootwierać te drzwi, czy cofnąć czas, wszystko jedno. Plusy za kota, narrację i główną bohaterkę, może i za bardzo się losem panny nie przejęłam, ale zachowanie i przemyślenia są przekonujące. Swoją drogą, czytałam tekst jako pierwszy, dobre trzy tygodnie temu, a wciąż pamiętam dokładnie, o czym był. To też chyba można policzyć na plus.

Pokonać morze
Do tekstu podchodziłam jak pies do jeża, nijak się przemóc nie mogłam, wreszcie przeczytałam, bo uznałam, że nie wypada wystawiać ocen, jeśli się nie zna wszystkich opowiadań. Sama nie wiem, skąd się ta niechęć wzięła, bo przecież Pokonać morze jest dobre. Może nawet najlepsze w numerze. Szkoda tylko, że grzeszy tym samym, co Strefa i Noc na uczelni: dobry początek, a dalej zaczyna coś szwankować. Sam pomysł z Morzem świetny, pierwsze sceny wzbudzają zainteresowanie i pewien niepokój, a pan naukowiec, który ratuje głównego bohatera, też mi przypadł do gustu ze względu na swoją niejednoznaczność. Tu ratuje życie wędrowcowi, a tutaj ubija atakującą go kobietę. Niby ona zaczęła, niby zęby ostre miała, ale już ta jego bezlitosność zastanawia, poza tym nie wiadomo, dlaczego się tak na niego uparła…
Tylko dalej czegoś mi brakuje. Ten tekst aż się prosi "o coś więcej". Strasznie mało wiemy o tym eksperymencie, prawdziwych powodach śmierci wszystkich naukowców, Morzu, motywacji Zahmana i Pameli. Mogę zrozumieć, czemu chłopak zgodził się na udział w eksperymencie, nawet jego zabicie mnie tak bardzo nie razi, bo chęć pozbycia się świadków jest dość naturalna. Niemniej… czuję jakiś taki niedosyt.
Aha, ostatnia scena mi się podobała.


Noc na uczelni
A tu nie będę oryginalna i powtórzę za innymi: im dalej, tym gorzej. A to mogło być naprawdę świetne opowiadanie. Pierwszy fragment ze Słowackim podobał mi się strasznie, wydawał się wstępem do klimatycznej, interesującej historii. Później dostajemy jednak kolejne epizody podobne do tego pierwszego, ot trzy oderwane od siebie kawałki. Szkoda, wielka szkoda. I nie chodzi o to, że drugi kawałek o studentach podkradających pytania z egzaminu jest zły albo chociaż gorszy od rozmowy profesora i rzeźby Słowackiego - po prostu poprzedzony przez tamten, nie robi już takiego wrażenia. Natomiast zgodzę się z poprzednikami, że wyskakujący nagle jak króliki z kapelusza pancerni, Brunner i reszta, jakoś tu nie pasują, robi się tego po prostu za dużo.

Wszyscy za jednego
Dobry warsztat. Autentyczni bohaterowie, ładnie przedstawione ich relacje, wszystko takie prawdziwe. Autorka bardzo sprawnie posługuje się słowem. Co takiego mi nie pasuje? Hm… Chwilami czułam się tak, jakbym miała do czynienia ze sprawozdaniem. Dbałość o drobiazgi, okey, ale zbyt szczegółowe opisy zaczynają w pewnym momencie nużyć. Mam wrażenie, że można by spokojnie wyciąć parę zdań bez żadnej szkody dla tekstu, a stałby się bardziej dynamiczny. Część, w której bohaterowie weszli w trans, była trochę chaotyczna, poza tym jakoś mi to wszystko nie pasowało do siebie - tu kociak z pajęczym ciałem, skrzydła, jakieś obrazy rodem z koszmaru szaleńca, ale tego "nie czuć". Równie dobrze Sonia, Marta i Łukasz mogliby szukać Kamila w jakimś teatrze z dziwacznymi dekoracjami. Miałam wrażenie, że w gruncie rzeczy czytam opowiadanie obyczajowe, w które przypadkiem zaplątały się elementy fantastyczne. Miła lektura, ale nie rzuca na kolana i nie zostanie długo w pamięci.

Machina Ex Deo
Hm, niezły tekst. Autor porusza dość poważne kwestie i robi to w umiejętny sposób. Nawet do mnie trafiło, a w gruncie rzeczy jestem uczulona na Przesłania i ostrożnie podchodzę do opowiadań, które mają być "głębokie" (jak to kiedyś określono na stronie NF przy dyskusji na temat preferencji literackich pana Parowskiego). Erotyka mi nie przeszkadzała, miała swoje uzasadnienie w fabule, zapewne gdyby ją wyciąć, tekst bardzo dużo by stracił. Ciekawa wizja przyszłości. Genialna kreacja głównego bohatera i ze względu na nią byłam bardzo blisko dania punktu. Ale jednak nie, bo choć dobrze się to czytało, to jednak bez zachwytów, po prostu nie trafiło w mój gust.

A jeśli idzie o shorty… Nie lubię shortów. Nie są w moim guście i tyle. O dziwo, tym razem jednak jeden autor zdołał mnie przekonać do swojego tekstu, konkretnie: To już nie jest ten sam las, co niegdyś. I właśnie ten tekst podobał mi się najbardziej ze wszystkich w numerze, choć jeszcze niedawno stwierdziłabym, że coś takiego jest niemożliwe. Ładnie napisane, jest moment zaskoczenia, jak wyskakuje ten Krzyś, motyw przemiany lasu i zwierzaków fajny. Najpierw po przeczytaniu zrobiło mi się smutno, a jak do tekstu wróciłam, miałam ochotę się śmiać. Dlatego: PUNKT.
Jeśli chodzi o pozostałe… Etiuda i Boś ty dobro nieskończone nie podobały mi się w ogóle (ale to już dlatego, że mam niemal uczulenie na taką tematykę;p), przy Dyspozytorze się nawet uśmiechnęłam, a C'est la vie czytało się miło, ale nic więcej.

Uch, nigdy bym nie pomyślała, że dam punkt dla shorta, a nie dostanie go ani jedno dłuższe opowiadanie. Swoją drogą, numer bardzo wyrównany, ale raczej średni - żaden tekst nie był naprawdę zły, ale też żaden nie wybija się mocno na tle innych.

[terebka]

[Ceridwen]

[terebka]

Mów jeszcze. Nie przerywaj.

[merula]

kokiet

[terebka]

[xan4]

Wysypało dłuższymi komentarzami, ładnie, ładnie trochę nam się konkurs rozwinął, cieszy mnie to bardzo.

Pozostało 10 dni do końca, zapraszam do głosowania i komentowania, nagrody czekają

[Nitj'sefni]

Robert Foryś, Hetmańska metresa - Odniosłem wrażenie, że autorowi nie bardzo się chciało. Do warsztatu nie można się przyczepić, główny bohater też nie jest zły, ale ta fabuła... Sam pomysł jest nawet ciekawy, gorzej z jego wykonaniem. Czytając ten tekst wydawało mi się, że wszystko dzieje się za szybko. Gdyby akcję choć trochę rozciągnąć w czasie, odbiór byłby dużo lepszy. Średnio.
Tomasz Kilian, Strefa - Trochę się pogubiłem czytając ten tekst. Mamy tu coś w rodzaju filozoficzno-psychologicznych rozważań nad naturą ludzką, ale i boską. Autor stawia w nim sporo pytań, jednak na żadne z nich nie udziela odpowiedzi. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby te pytania były choć trochę frapujące, zmuszające do przemyśleń. Mnie nie zmusiły.
Należy dodać też fakt, że to opowiadanie było po prostu nudne, a bohaterowie płascy. Słabo.
Joanna Maciejewska, Pokonać Morze - Zaczęło się obiecująco, ale im dalej, tym gorzej. Z zainteresowaniem śledziłem podróż bohaterów w stronę Morza, z niecierpliwością oczekiwałem wyjaśnienia jego tajemniczej natury. W momencie kiedy te wyjaśnienie otrzymałem, skończyły się moje pozytywne odczucia. Spodziewałem się czegoś ciekawszego, niespodziewanego, a otrzymałem zbuntowane nanoboty, które przyczyniły się również do śmierci głównego bohatera. Śmierci, której sensu kompletnie nie rozumiem. Czemu miało służyć to zabójstwo? Nie wiem. Odpowiedzi nie znalazłem.
Magdalena Kempna, Noc na uczelni - Nieźle. Jak na debiut, nawet dobrze. Taka uniwersytecka wersja "Nocy w muzeum". Właściwie to mamy tu trzy oddzielne historyjki, które łączy wspólne miejsce i czas, a także postać portiera, będącego świadkiem każdej z nich (choć w innym stopniu). Chętnie przeczytałbym jakąś dłuższą wersję tej historii, która opowiedziałaby trochę więcej o przyczynach tych niezwykłych wydarzeń, a także pokazała innych przedstawicieli kultury i sztuki w niecodziennych i zabawnych sytuacjach. PUNKT na zachętę.
Agnieszka Szady, Wszyscy za jednego - Nie moja bajka. Zdecydowanie bardziej podobał mi się "Mrok nad miastem", który mogliśmy przeczytać parę miesięcy temu. Obydwa opowiadania są skierowane do młodzieży i o młodzieży opowiadają, ale "Mrok..." miał ciekawszą fabułę. Tutaj otrzymujemy opowieść o grupce przyjaciół, którzy w celu ratowania kumpla cierpiącego na depresję, czy coś podobnego, udają się do wnętrza jego osoby, żeby stoczyć walkę ze znajdującym się tam wirusem. Wszystko pięknie i ładnie, ale dlaczego przez większość tekstu mamy gadanie o niczym?
Przeczytałem, ale pewnie szybko zapomnę.
Patryk Szachraj, Machina Ex Deo - Najlepszy długi tekst tego numeru. Otrzymujemy w nim ciekawą, ale jednocześnie zatrważającą wizję przyszłości. Mam nadzieję, że się ta wizja nie ziści, bo świat, w którym zamiast ludzi żyją wyidealizowane maszyny, wcale mi się nie uśmiecha.
Właściwie nie ma się do czego przyczepić. Podobało się. PUNKT.

Teraz czas na szorty.
Jaj już wcześniej wspominałem, wszystkie marcowe spodenki bardzo mi się podobały, i każdy z nich dostanie PUNKT.
Trudno napisać o nich coś więcej. Zarówno pod względem języka jak i fabuły, nie można im niczego zarzucić.
Może małe podium na zakończenie:
Najlepsi z najlepszych: 1. terebka, 2. mad, 3. Witchma

[Fidel-F2]

cztery dni zostało, może kto zapomniał zagłosować? to teraz jest najlepsza pora

[merula]

walczę, zeby przeczytać przed upływem terminu głosowania.

[xan4]

Walcz, walcz, tylko lub 4 dni, a inni? Dopiero 37 głosujących, nie wspominając o opiniujących.

Zapraszy do komentowania numeru 65, tak z 20 głosów jeszcze przynajmniej, wypada po 5 na dzień. Raz, dwa, trzy, zaczynamy

[charande]

Pokonać Morze, Wszyscy za jednego i Machina Ex Deo, przy czym tekst numeru to dla mnie Machina Ex Deo.

Z szortów wyróżnienie dla Etiudy.

[Virgo C.]

Hetmańska metresa
Jedno słowo - powrótka. Dziękuje, bez punktu.

Strefa
Pomysł miał Tomek dobry, wykonanie również dobre. Do perfekcji brakuje jednak dodania przynajmniej kilku akapitów bardziej dokładnie nakreślających losy trójki bohaterów. O włos od punktu.

Pokonać morze
Podobnie jak poprzedni tekst dobry tak do 3/4, później zaczynają się dziury logiczne, ale nie przeszkadzające aż tak bardzo. A że pierwsza część bardzomisię, więc zasłużony punkt.

Noc na uczelni
Przyłącze się do większości - było dobrze tak do studentów filmoznawstwa. A potem przyszedł horror (dla czytelnika i sensu opowieści).

Wszyscy za jednego
Achika w jednym ze swoich felietonów pisała jak to autorzy nie potrafią tworzyć wiarygodnych postaci, którzy mają jakąkolwiek przeszłość czy zainteresowania. Tutaj zdecydowanie przesadziła w drugą stronę - bohaterowie niestety męczyli, zamiast zainteresować. Podobnie jak zbyt duża ilość opisów, wspomniany młodzieżowy styl oraz część fantastyczna, która była tylko cieniem części obyczajowej. Szkoda.

Machina Ex Deo
W czasie czytania miałem odległe skojarzenia z Głosami z oddali Ziemkiewicza. Jednak tam fabuła skierowana była bardziej na pytanie o granicę człowieczeństwa, tutaj zaś - o kondycję mężczyzny w przyszłości. I autor diagnozy zbyt dobrej nie stawia, ale jak to robi. Tekst przemyślany, bez zbędnych elementów - zdecydowanie tekst numeru i punkt.

No i pozostaje szort do obsadzenia. Dość wyrównana stawka, ale głos ostatecznie pójdzie na To już nie jest ten sam las, co niegdyś. Najbardziej mi zapadł w pamięć

[mBiko]

Punkty dla "Pokonać morze" i wszystkich szortów.

[xan4]

16 godzin nam pozostało, 42 głosujących do tej pory, w ilości głosujących nie jest za dobrze, ale myślę, że jakość oceniania na pewno wzrosła i to mnie bardzo cieszy. Powiedzmy, że zamieniliśmy ilość na jakość Co nie przeszkadza, żeby do końca głosowania wpadło tak z 10 głosów, żebyśmy przynajmniej 50 przekroczyli

[xan4]

Czterdzieści i cztery, też pięknie Mam nadzieję, że w przyszłych miesiącu obrodzi jeszcze więcej dobrych omówień numeru


Komisja udaje się na naradę we własnych głowach, proszę o przesyłanie głosów, od jednego do trzech. Podstawowym głosem będzie pierwszy wskazany, pozostałe będą pomocnicze, jak po pierwszych wskazaniach nie będzie można wskazać zwycięzcy.

Jutro ogłoszenie wyników

[baranek]

Popatrzyłem na te wyniki...
Zaiste, powiadam Wam, kwartalny dodatek do pisma poświęcony szortom nie ma sensu.
terebka - gratulacje!!! Czy szort już kiedyś wygrał zmagania na najlepszy tekst numeru?