[Ambioryks]

Temat wiążący się zarówno z kwestiami naukowymi, jak i światopoglądowymi - bo z jednej strony te kwestie porusza nauka, a z drugiej religie.

Uważacie, że po śmierci nie ma już nic i że umysł (i ewentualnie dusza) umierającego ginie całkowicie wraz z nim, czy wierzycie, że istnieje jakaś forma pośmiertnej egzystencji ludzkiej świadomości?

We mnie ścierają się dwie koncepcje: jedna, że śmierć jest końcem wszystkiego, i po śmierci człowiek nie ma już żadnej świadomości, tak samo jak nie miał jej przed swoim poczęciem - i że ludzie wymyślili sobie wiarę w życie po śmierci czy jakąkolwiek egzystencję pośmiertną tylko dlatego, że są zbyt ograniczeni, żeby pogodzić się z nieuniknionym, że kiedyś ich nie będzie w żadnej formie - ale że z drugiej strony jest to naturalne, bo jak ludzie się boją, to robią wszystko, żeby dodać sobie otuchy; organizm ludzki działa jak bateria, która raz wyczerpana i niezdolna do wytwarzania prądu już nigdy nie zadziała znowu; tak samo mózg ludzki, który raz przestawszy emitować fale elektromagnetyczne, jest już tylko przedmiotem; dusza ludzka (jeśli w ogóle istnieje coś takiego) jest tak ściśle związana z ciałem, że nie może bez niego istnieć, o czym świadczy m.in. to, że uszkodzenia mózgu działają na rozwój umysłowy (a umysł jest ściśle związany z duszą), a z kolei nastawienie psychiczne (gr. psyche - dusza) ma wpływ na stan ciała. W dodatku wszystko, co ma swój początek, ma też i swój koniec.
Ta koncepcja wydaje się najbardziej realistyczna, ale i zarazem najbardziej pesymistyczna.

Druga koncepcja - że skoro w naturze nic nie ginie, tak samo energia najwyżej zmienia postać, to może jednak śmierć nie jest końcem wszystkiego? Problem w tym, że nie wiadomo właściwie, czym jest "życie" - jeśli energią, to może i można na to liczyć, a jeśli nie, to trudno powiedzieć.

Jakiś czas temu w 5. numerze specjalnym "Focusa" znalazłem taką oto ciekawą notkę:

"Czy osoba bliska śmierci może widzieć swe ciało z góry?"
"Takie wizje, zaliczane do tzw. doświadczania śmierci, są prawdopodobnie wynikiem zmian funkcjonowania tych części mózgu, które są odpowiedzialne za integrację bodźców czuciowych i nasze poczucie "posiadania" ciała. Badania wykazały, że uczucie "bezcielesności" moze pojawić się po stymulacji tylnej części górnego zakrętu skroniowego w prawej półkuli mózgu, a także połączenia między płatami skroniowym i ciemieniowym w tej samej półkuli."

Oznaczałoby to, że bzdurą jest twierdzenie o "opuszczeniu ciała przez duszę" podczas tzw. śmierci klinicznej. Może to być również kolejny argument przeciwko istnieniu duszy i pośmiertnej egzystencji ludzkiej świadomości, czyli życia po śmierci. Ale nawet to nie zmienia faktu, że ci, co przeżyli śmierć kliniczną tak naprawdę nie umarli. Stanęli zaledwie na progu śmierci, ale go nie przekroczyli. Nikt nie może nam powiedzieć, czy śmierć faktycznie kończy wszystko, co związane ze świadomością. (zresztą: niby jakim cudem dusza miałaby podczas śmierci klinicznej opuścić ciało, a potem do niego wrócić, a podczas śmierci faktycznej miałoby to być niemożliwe?

W necie jest masa tekstów na tematy z tym związane. Często, kiedy się porównuje ich treści, można dojść do sprzecznych wniosków. Jednak chyba jestem bliżej uwierzenia tym, które stawiają sprawę naukowo - tzn. zaprzeczają istnieniu duszy i życia po śmierci. Chyba, że okaże się, że nie wszystko dotyczące śmierci da się naukowo wyjaśnić.

http://niewyjasnione.blog...6045,index.html

[MOFFISS]

polecam trójksiąg Roberta Monroe. Dla leniuchów - autobiografia biznesmena, związana z wychodzeniem poza ciało.

link http://www.dobreksiazki.p...poza-cialem.htm

warto poczytać, choćby dlatego aby móc polemizować...ze śmiercią.

[bio]

Sprawa prosta niczym strzała Apacza. Młodzi sądzą, że są nieśmiertelni, dojrzali wiedzą, że śmierć jest naturalnym końcem zapierdzielania na kawałek chleba i wybawieniem od nieustannych telefonów z pracy, że przyjdź, bo znowu się zepsuło; zaś dziadkowie, którzy zmarznięte w upał kości odbierają, jako przejmujący dech Kostuchy, znowu wierzą, że coś jest, bo trza mieć nadzieję, a nie jej nie mieć. Nie wiemy, jak jest ale dzisiaj wierzę, że nie ma nic. Kiedy Jeremi Przybora opowiadał Magdzie Umer o morzu rozpaczy, w jakim się pogrążył na kilka lat po śmierci swego przyjaciela Jerzego Wasowskiego i powiedział, że wie iż potem jest tylko ciemność - poczułem, jak bardzo bliski jest mi ten starszy pan i jak wielkim jest człowiekiem.

[MOFFISS]