[Ywaldeiro]

Mam do Was pytanie: jak to jest z polskimi realiami w fantastyce?
Ja osobiście reaguję na nie alergicznie, choć racjonalnie tego wytłumaczyć nie dam rady...

Czemu, czemu, czemu, kiedy bohater nazywa się Jim, Clark, John, czy Andrew, a akcja toczy się w Chicago lub Nowym Jorku, to czytam takie opowiadanie z przyjemnością, ale kiedy widzę Tomasza, Jerzego, czy Tadusza, a tłem dla ich perypetii jest współczesna lub osadzona w futurystycznych klimatach Warszawa, to dostaję szału.

Gdyby zdarzenia opisane w "Nielegalnej krwi" Magdy Kozak z ostaniego SFFH posłużyły za scenariusz jedenego z odcinków serialu "Anioł ciemności" lub "Buffy - postrach wampirów" byłbym zachwycony. Ale kiedy czytam, że dzieje się to to w Polsce, to krew (legalna, czy nie...) mnie zalewa i czytam taki tekst z niezbyt wielką przyjemnością.
Ba! Z irytacją!

Też coś takiego macie, czy tylko ja na to choruję?

[Wiedźma]

[Margot]

Mam odwrotnie. Najbardziej lubię fantastykę, która dzieje się we Wrocławiu ))
W zasadzie, nie przeszkadza mi, czy rzecz się dzieje w Chicago, czy w Pcimiu Dolnym, czy na Kamczatce. Jak opowieść ciekawa, to mi za jedno. I nawet chyba lepiej mi się czyta właśnie takie opowiadania, jak Madzika, Orbitowskiego, Żelkowskiego ("Próba generalna") => w realiach polskich. A jak we Wrocławiu, to sentyment mi się jakiś włącza, od razu tak przyjemniej lektura idzie, bo miejsca znane ciekawsze się robią, nowego wymiaru nabierają...
Znaczy: jednak wolę, żeby polscy autorzy pisali o polskich realiach niż o amerykańskich, czy innych, zwłaszcza, jeżeli tych realiów zagranicznych nie znają, lecz jedynie je sobie wyobrażają. Oczywiście, nie jest to regułą, warunkiem sine qua non. Bo najważniejsze, żeby pisali dobrze, ciekawie, zaskakująco, fantastycznie.

[Ywaldeiro]

Śląskie motywy mi się marzą, ale broń Boże nie odczuwam antypatii do polskości i Polaków (których z tej okazji "sertecznie postrafiam" - jak mawia papa-Ratzinger, Benedykt XVI).

Bardzo lubię literaturę polską opisującą współczesność w sposób realistyczny, czy groteskowy (Varga, Nahacz, Głowacki, momentami Masłowska), ale w fantastyce coś mi z tą Polską nie gra. Jakoś mi się to rozłazi, nie pasuje...

Gdyby kosmici zaatakowali Chorzów, a walczyłby z nimi jakiś Hyniek Grzibiok i Gustlik Kościelniok też by mi nie pasowało.
Ale już np. bohater z czeskiej Pragi (w opowiadaniu z konkurencyjnego wobec SFFH pisma) może być.

Why???

Może to chodzi o egzotykę? O oderwanie się od realiów? Może tego szukam w fantastyce i kiedy widzę Kazimierza i Sabinę jadących "zakopianką" na spotkanie z wampirem lub imperatorem z Marsa, to coś mi nie pasuje po prostu...

Za mało egzotic chyba...

[Ywaldeiro]

A może ja mam już tak zamerykanizowany, zmacdonaldyzowany mózg, że nic innego mi nie podchodzi?

Już widzę, jak powiewa gwiaździsty sztandar na wietrze!

He he...

[Wiedźma]

[Teofil]

[Wiedźma]

[Kaxi]

Pocieszę Cię, że nie jesteś jedyny. Wprawdzie nie wpadam w skrajność, ale nie przepadam z apolskimi realiami w literaturze. Nie ma to żadnego uzasadnienia, ale jelsi cos sie dzieje za granica, a juz najlepiej na obszarze całego świata, to uważam to za powazniejsze, jakby "wiarygodniejsze".

[Wiedźma]

[NURS]

No to ja mam przechlapane u Ywaldeira:-) bo staram się i namawiam wszystkich do tego, żeby jednak pisali to samo co Amerykanie ale u nas, po swojsku. bo inaczej to rzeczywiscie na słowo restauracja będzie się wskazywało McShita jakiegoś.

[Ywaldeiro]

No toś mi teraz podpadł, NURS...

Od dzisiaj będziesz dla mnie tym, kim Balcerowicz, jest dla Leppera!

He he...
Postrafiam!

[NURS]

Guru?:-)

[kruczywiatr]

Ja też lepiej odbieram klimaty amerykańskie, niż Polskie (choć wydaje mi się, że po wypracowaniu stylu uda mi się oddać klimat nasz klimat po amerykańsku i odwrotnie, bo idzie to osiągnąć, jak się nad tym popracuje - zależy to też od wyobraźni autora).

[Pako]

Polskie realia jak najbardziej mogą być. Amerykańskie też. Przynajmniej jako do czytelnika.

Dla autora jest już zupełnie inaczej. Osadzając akcję w Polsce cięzko jest coś opisać, każde imię brzmi sztucznie, każda postać jest dziwna, niepasująca. A w Hameryce to obojętne - John, David, Mark czy inny Freddy.
Czy to kwestia fobii albo egzotyki? nie sądzę. Raczej przyzwyczajenia.

[kruczywiatr]

Ale kompleks polskich imion jest do przezwyciężenia - wszystko zależy od tego, w jaki sposób spleciesz całośc i jaki klimat uzyskasz.

[Ziuta]

Co do dziwnie brzmiących nazwisk - racja; dlatego warto posiłkowac się kasiażką telefoniczną, miast wymyślać Krzesimirów Dzióbhajstrów i Olivii Ździebko - Pogięło

Lubię literaturę zagraniczną i polską. Poczytam o Smithie, ale wtedy, gdy pisze o nim Black. Kowalski smarujący powieść za powieścią, a wszystkie o Johnym Johnsonie z New York wydaje mi się groteskowy. W niczym nie odstajemy od innych narodów, by wyrabiać coś takiego.

[Ywaldeiro]

Ziuta, czy Ty aby nie głosowałaś na PiS???

[Pako]

[Ywaldeiro]

A tak serio, to mam wrażenie, że nasza dysputa tutaj, to nic innego, jak przeniesienie na poletko fantastyczne prastarego konfliktu "sarmatyzm kontra kosmopolityzm".

[Teofil]

[Romek P.]

[kruczywiatr]

Zawsze miast imion można sie pożykować swojsko brzmiącymi przydomkami (choćby pochodne imion), lub też przeplatać imię bohatera z jego przydomkiem.

[Wiedźma]

Sztucznie to dopiero brzmią w polskich realiach imiona i nazwiska zachodnie, bo na razie nie zaliczamy sie do kraju wielokulturowego pod względem narodowościowym. Inaczej to jest w USA, a nawet bliższych nam państwach, w których pojawienie się jakiejkolwiek nazwy jest naturalne, bo pochodznie mieszkanców jest róznorodne.

[Pako]

Mi tam nawet chodziło o swojskiego niejako Janka. Jak się czyta książkę z takim to, to jest ok. Ale jak się pisze, to tak sztucznie to brzmi, tak nienaturalnie, że aż ręce się trzęsą Nie wiem, czy mam tak tylko ja, czy inni też.
Co do tego sarmatyzmu (ksenofobi) to w sumie tak. Ale jak widać po odzewie, temat potrzebny przynajmniej trochę
A czy to dobrze, czy źle, ze ludzie piszą o Polsce? Wg mnie jak najbardziej dobrze! Trzeba opkazać, że polskie miasta mają o wiele więcej do powiedzenia niż anonimowe amerykańskie metropolie. bO ameryka to historię ma krótką, a polska? Polska to bogaty kulkturowo kraj, w którym można naipsac wszystko, od wojny atomowej (schrony mamy, przeżyjemy ) po standardowe opowiadania fantastyczne (vide Ziemiański, Pilipiuk). Po co więc posyłać bohaterów za granicę? U siebie swojsko, zna się polską kulutrę, łatwiej sie wczuć w bohatera. I to mi się podoba. Nie przeczę, osazdone w Ameryce opowiadania/powieści też mogą być dobre, ale co polskie, to polskie jednak. I Polska to nasz kraj. Po co więc szukać czegoś za granicą, jak mamy to u siebie?

[Ziuta]

[kruczywiatr]

Jeśli chodzi o miejsce akcji, to mamy u nas wspaniałe lokacje, posiadające świetny klimat. Nie zdradzę jednak, jakie miasto mnie fascynuje, ani miejsca o jakim charakterze, bo wszystkie odkryte przeze mnie smaczki chce umieścić w prozie

[Romek P.]

[kruczywiatr]

Wystarczy tylko rozglądać się uważnie dookoła, patrząc przez pryzmat wyobraźni. Moim zdaniem ilość miejsc (chodzi o Polskę), w których można umiejscowić fabułę opowiadania lub książki, choć nie dorównuje zróżnicowanej Ameryce, jest doprawdy spora.

[Teofil]