[Hubert]

[Steven Erikson i] ... Jego "Opowieści z malazańskiej księgi poległych". Znacie? Czytacie? Lubicie/nie lubicie? Zapraszam do dyskusji!

Ze swej strony powiem, że pierwsze spotkanie - z Łowcami Kości - mnie zmęczyło, ale teraz dostałem do recenzji Wicher śmierci i, kurde, wciągnęło. Mimo klasówek, prac domowych itp. MUSZĘ przeczytać chociaż 20-30 stron dziennie. Czasem zmienia się to w ciut więcej

[Iwan]

to korzystając z okazji że jest ten wątek chciałem poprosić żeby napisał jakie tomy i w jakiej kolejności (do czytania) sie juz pojawiły bo chciałem to sobie przeczytać ale nie wiem od czego zacząć i czy poszczególne tomy sie wiążą ze sobą

[Hubert]

Ogrody Księżyca
Bramy Domu Umarłych
Wspomnienia lodu
Dom Łańcuchów
Przypływy Nocy
Łowcy Kości
Wicher Śmierci

Tyle dotąd. Po Bramach Domu Umarłych każdy 'odcinek' jest dwutomowy.
A jak to jest z czytaniem osobnym, niech się wypowiedzą ci, co znają w całości.

[Iwan]

dzięki Sosnechristo,

[Czarny]

Jest jeszcze "Noc noży" Esslemonta (jeszcze nie czytałem) z tego samego świata i dwie minipowieści "Zdrowe zwłoki" i "Krwawy trop" Ericksona

[mBiko]

"Noc noży" jest chronologicznie najwcześniejsza. Na razie mam za sobą właśnie Esslemonta i "Ogrody księżyca", czytane właśnie takiej nietypowej kolejności. Moim zdaniem w wypadku tych dwóch tytułów zachowanie chronologii zdarzeń nie ma zbyt dużego znaczenia.

[ilcattivo13]

Przeczytałem: "Ogrody...", "Bramy...", "Zdrowe zwłoki" i "Krwawy trop" i muszę powiedzieć, że spodobało mi się. Poluję na resztę cyklu.

[ihan]

[Chal-Chenet]

Z Malazańskiej Księgi Poległych przeczytałem do tej pory pięć tomów, a także dwie nowelki: "Krwawy Trop" i "Zdrowe Zwłoki" oraz powieść Esslemonta "Noc Noży". Generalnie saga prezentuje bardzo wysoki poziom i tak jak nie przepadam za wielotomowymi opowieściami, tak "Malazańska" wywiera na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Poziom jest równy w praktycznie każdym tomie, co mnie osobiście bardzo zaskoczyło, ciężko jest bowiem go utrzymać przez ileś grubych tomiszczy. Co prawda na początku "Ogrody Księżyca" czytało mi się bardzo ciężko, natłok postaci wręcz przytłaczał, wejście w nowy świat nie było łatwe, tym bardziej, że autor informacje o nim dawkował bardzo oszczędnie. Jednak ten zabieg okazał się być słusznym, ponieważ z tym większą przyjemnością odkrywałem z kolejnymi tomami coraz to nowe szczególiki i powiązania, postacie odsłaniały swoje twarze i sekrety, zmieniając niekiedy całkowicie swój wizerunek a mało znaczący bohaterowie mogli odegrać w przyszłości naprawdę ważne role. Akcja nie jest przewidywalna, wydarzyć się może praktycznie wszystko, z tym większą przyjemnością się więc czyta, gdy odczuwa się ciągłą niepewność (w pozytywnym tego słowa znaczeniu) odnośnie akcji i bohaterów. Każdy może zginąć, więc do nikogo nie można się za bardzo przywiązywać.
Przed lekturą tomów piątego i szóstego muszę sobie jednak przypomnieć poprzednie, ale to przy większej ilości wolnego, bo dużo czasu to może zająć, trochę z głowy wyleciało a warto wszystko dobrze pamiętać, by odkrywać nowe smaczki i bardziej cieszyć się z lektury. A jest z czego, "Malazańska" to kawał znakomitej roboty. Cała (czyli te 5 tomów, które do tej pory przeczytałem).
Nowelki "Krwawy Trop" i "Zdrowe Zwłoki" też czytało mi się nieźle, ale są pisane w innym stylu niż reszta, są jednowątkowe, co było jakimś tam przeskokiem po głównej części sagi. Ale też czyta się to dobrze, jest tu dużo czarnego humoru i rozwinięcie losów pewnych pobocznych postaci.
IMO znakomita seria, na pewno będę kontynuował swą przygodę z nią.

[Hubert]

Mam pytanie: czy Czerwona Maska pojawiał się przed "Wichrem śmierci"? Tylko bez ewentualnych szczegółów proszę

[Chal-Chenet]

Z tego co pamiętam, w żadnym z pierwszych pięciu nie było takiej postaci.

[agrafek]

Mnie osobiście usatysfakcjonowała dedykacja w "Wichrach śmierci". Dawno się taka należała!
Niniejszym mogę wstrzymać część zarzutów pod adresem autora (choć pierwszy tom to i tak nadto wyraźna inspiracja - jak mówi Erikson - "Czarną Kompanią").
Prawdę mówiąc, zastanawiam się, czy w lepszej czytelniczej sytuacji nie są ci, którzy czekają z rozpoczęciem lektury na ukazanie się wszystkich tomów. Ja zwlekałem dość długo, dzięki czemu pierwsze cztery tomy mogłem sobie przeczytać jeden po drugim. I to zapewniło pewien komfort czytelniczy. Potem, niestety, zacząłem czytać "na bieżąco" i przy "Wichrach śmierci" stanąłem wobec wyzwania przypominania sobie kto był kim dwa tomy wcześniej. Natłok postaci wzmożony przez ciągłe wprowadzanie nowych bywa trochę męczący.

[Hubert]

[agrafek]

Na 159 stronie drugiego tomu "Wichrów..." wspomina się o... faszyzmie! Zgroza! Skąd faszyzm w tamtym świecie? Czy to błąd autora, czy tłumacza?
To jakaś złośliwostka losu, że taka wpadka trafiła się w tomie dedykowanym Glenowi Cookowi. Bo tego typu "perełki" częste były właśnie w tłumaczeniach powieści Cooka (z opisem kraju jako: "możliwego do objechania na rowerze w jeden dzień" - przypominam świat fantasy, okolice umownego średniowiecza - na czele).

[Hubert]

Właśnie, momentami gryzie zbyt współczesne słownictwo. Ale to akurat rzecz do przebolenia.
Jestem po 200 stronach drugiego tomu. Haaa, to jest lektura!

[Chal-Chenet]

Kończę powoli pierwszą część Łowców Kości. Wrażenia na razie bardzo dobre, znakomite zwłaszcza sceny walki o Y'gathan (czyt. poruszające). Na plus wyróżnia się w tej części jeszcze więcej czarnego humoru, nie będzie chyba wielkim spojlerem jak opiszę jedną scenę: Kalam wspina się na pewien obiekt, nie idzie mu najlepiej i przyzywa Kotyliona. Ten pojawia się i trzymając się jedną ręką i jedną nogą ściany zajada jabłko. Na pytanie Kalama "Śmieszy cię to?" odpowiada "Odrobinę".
Znakomite, uwielbiam humor tego rodzaju, a jest go tu jeszcze więcej, zawartego głównie w dialogach.
Mam nadzieję, że druga część trzyma równie wysoki poziom.
W ogóle zaskakujące, że przez tyle tomów Erikson nie nudzi, ba, wywołuje tylko coraz większe zainteresowanie.

[Toudisław]

Zaczytuje posta nieznanego Autora z forum MAGa którego umieścił znowu ktoś kto się nie podpisał. Może to nie plagiat ale post zasługuje by go skopiować


1. Styl jego pisania jest gładki w porównaniu z większością pisarzy fantasy.

2. Nie ma nastoletnich bohaterów ratujących świat.

3. Każda kolejna książka jest jak do tej pory lepsza od poprzedniej.

4. Mamy bardzo szeroki przekrój bohaterów, których nie można w prosty sposób zaklasyfikować: od chłodnej sprawiedliwości Anomandera Rake'a do hipnotycznego dialogu Kruppego, od zabawnego przekomarzania się Podpalaczy Mostów do starożytnego spojrzenia O'noosa Toolana, od przerażającej aury Żal do purpurowych i siarczanych oczu Psów Cienia nawiedzających równiny, od szalonej marionetki Loczka do niedocenianego ale mądrego humoru Toka Młodszego, a to przecież tylko parę postaci z początku pierwszej książki.

5. Pogmatwane wątki z pierwszego tomu, nagle w następnym nabierają jasności, zmuszając cię jednocześnie do myślenia, wracania i wzdychania "Do licha, ale to jest niesamowite"

6. Przytłaczające i wzruszające sceny jak np. zakończenie tomu drugiego.

7. Bodaj najbardziej rozbudowany świat, wliczając Tolkiena. Historia obejmująca trzysta tysięcy lat, ze zróżnicowanymi kulturami, które zdecydowanie nie są stereotypowe. Erikson nie ciska ci tych kultur w twarz. One po prostu są, jako część postaci i całych ludów, a im więcej czytasz tym stają się głębsze.

8. Świat bez rasizmu, mimo że jest wiele ras i to prawdziwych, a nie tylko ludzi o innym kolorze skóry. Nie ma też wzmianek o rasizmie, który gdzieś kiedyś istniał, ale go wytępiono. Po prostu... nie ma tego problemu.

9. Kobiety mają równy status. Znowu. Po prostu tak jest. Nie ma moralizatorstwa.

10. Kruppe.

11. Sceny batalistyczne, które są po prostu wiarygodne.

12. Wszechobecna, spajająca wszystko wojna, z której prawdziwego charakteru czytelnik nie zdaje sobie sprawy aż do tomu trzeciego. Wojna, która swoim okrucieństwem przebija wszystko w historii fantasy, wojna bogów i śmiertelników a także jeszcze starszych istot. Wojna, która dotknie każdego stawiając go przed wyborem, który nie będzie łatwy.

13. Iskaral Krost i bhok'arale

14. Wredny zmiennokształtny, który może przeobrazić się w tysiące szczurów. Wystarczy.

15. Przyjaźnie, które istnieją i nie muszą być stale czytelnikowi wypominane.

16. Sznur Psów.

17. Począwszy od drugiego tomu, każda kolejna strona przynosi coś interesującego. Nie przesadzam. Każda strona.

18. Erikson to nie Jordan, nie Goodkind, nie Eddings, ani żaden inny przeciętny autor. To Erikson i pewnego dnia będzie legendą. Przeczytaj jego książki teraz, żebyś mógł się potem chwalić wnukom.

19. Kalam to najlepszy, najgroźniejszy zabójca jakiegokolwiek spotkałeś.

20. Wątki wewnątrz wątków. Kiedy staną się dla ciebie jasne, odnajdziesz się w środku przygody swojego życia.

21. Icarium. Wstrząśnie twoim światem.

22. Itkovian. O nim mówią, że wstrząśnie wszystkimi twoimi światami.

23. Jeżeli nie przeczytasz "Bram Domu Umarłych" i "Wspomnienia Lodu" będziesz tego żałował do końca swoich dni.

24. Przykuty Bóg. Okaleczony Bóg. Nazywaj go jak chcesz. Jego upadek zatrząsł kontynentem a cały świat usłyszał okrzyk bólu. Ten facet to najgorsza rzecz jaką widziałeś w książce fantasy, a to dopiero początek.

25. Byłbym zapomniał. Erikson publikuje jedną grubą książkę co roku i nie zwalnia. Działać w taki tempie i w ciągu dalszym pisać coś tak wysokiej jakości... to jest po prostu zadziwiające.




----------



Trudno mi się z tym nie zgodzić

Nidy nie spotkałem się z masą atak wyrazistych i ciekawych postaci. Inteligiętnuch zabawnych i niepowtarzalnych. To właśnie kreacja postaci jest dla mnie największą zaletą Malazańskiej. Toc to postać dla której mam szczególny sentyment. Jest inteligiętną i ciekawą postacią. Karsa to postać bardzo kontrowersyjna jak wile postaci w malazańskiej.
Co do wskrzeszdń to na skale całego cyklu nie ma ich nie wiem jak wile. nie można mylić wskrzeszenia z oszukaniem śmierci. Bo z bramy kaptura jeszcze nikt nie wrócił

[ihan]

Na stronie Maga jest już Myto Ogarów, kolejny tom Malazjańskiej księgi, w wydawnictwie Olejsiuk też już dostępny. Zaczynam oduczać się spać.

[Hubert]

Spoko-dzidziuś, Wicher Śmierci czytał się bardzo szybko. Podejrzewam, że choćby Myto miało 2000 stron, to tydzień spokojnie wystarczy.

[Hubert]

Lada dzień do księgarń trafi pierwszy tom dziewiątego tomu Malazańskiej Księgi Poległych - Pył Snów, a na forum cicho. Kto wyczekuje równie niecierpliwie, co ja? Ręka do góry.

[Adon]

Ja nie wyczekuje niecierpliwie. Zaczalem czytac jedynke dawno temu i, choc nie rzucala na kolana, byla wystarczajoco dobra, zeby czytac dalej, do tego krazyla masa pozytywnych opinii o serii wiec postanowilem, ze jak wyjdzie cala, to sie z nia zapoznam. I tego sie trzymam. (Ale dokupic na polke bedzie juz trzeba, zwlaszcza, ze mam zaleglosci i nie mam tez osmego tomu.)

[feralny por.]

Sosnechristo, ja wyczekuję, ale cierpliwie.

[Witchma]

A czy ktoś mi w ogóle powie, w jakiej kolejności to się czyta...? Kolejność podawana przez Wikipedię jest ok?

[feralny por.]

Tak.

[Witchma]

Dzięki, może się wreszcie skuszę, choć przerażają mnie takie dłuuuuuuuuuuugie i niedokończone cykle

[feralny por.]

Cykl ostro idzie ku końcowi, a czyta się dobrze. Erickson ma lekkie pióro i cięty nieco wisielczy humor. Poza tym bohaterowie są tak skrojeni, że śledzi się ich losy z zapartym tchem.

[Virgo C.]

Cholera, a ja jakoś od miesiąca się zbieram do przeczytania Przypływu nocy

[Witchma]

To chyba właśnie czegoś takiego mi teraz trzeba Muszę tylko dogrzebać się do "Ogrodów Księżyca"...

[Hubert]

Witchma, akurat Ogrody nie wszystkich zachwycają. Niemniej - warto je zaliczyć, to początek wspaniałego cyklu.

[Witchma]

Sosnechristo, przebrnę, skoro twierdzicie, że dalej jest lepiej. Jestem chora na punkcie czytania wszystkiego po kolei