[NURS]

Zapraszam na spotkanie autorskie z kolejną gwiazdą młodego pokolenia. Rafał Dębski (nie mylić z Ed-em) to ktoś, kto "pisze jak Sapkowski, tylko lepiej", cytat za forum poświęconym twórczości AS'a.
I jest w tym wiele racji, jego "Dotyk kata" znalazł się w czołówce Nautilusa 2004. "Łzy nemesis" jak na razie zbierają znakomite recenzje.
Po prostu grzechem byłoby nie porozmawiać z Rafałem, który jest oczywiście wśród forumowiczów.

[Ziuta]

Mnie bardzo podobał się tekst "50 dni po zmartwychwastaniu" (bodaj przedostatni numer SF). Świetnie napisane opowiadanie grozy (proszę nie mylić z horrorem ) – dla mnie tekst numeru. "Łzy..." wypadałoby też przeczytać w wolnym czasie.
A "Dotyk kata" gdzieś leży, w stercie czasopism na kanapie.

[NURS]

To polecam, bo rzecz też niezła. Za polecankę niech będzie że Maciejka to odrzucił:-)

[Ika]

Nie gadaj nie gadaj - NUMP tez Rafała ceni - bo ów jest klasą sam w sobie

[NURS]

Ale co on odrzuci, to u nas się świetnie sprzedaje:-) Patrz Ballada o Czerwonym tomku Orbita:-) na ten przykład. To juz do rangi anegdoty urosło, że Łukasz wysłał do NF i do mnie te same teksty i gdy zadzwonil przepraszając, że MP juz wybrał, to okazało się, że wziął niemal wszystko to, co ja odłożyłem a zostawił, co wybrałem:-)
Stąd forma odrzucenia przez Maciejkę, jest dla mnie rekomendacją. A ten tekst odrzucił był.

[Ziuta]

[Kaxi]

Nie wiem, czy autor to czyta, ale chciałbym, żeby wiedział, iż dla mnie "50 dni po Zmartwychwstaniu" to najlepsze opowiadanie jakie do tej pory czytałem W moim prywatnym rankingu bije nawet Muzyklantów Sapkowskiego. A może powie ktoś, coś więcej o jego powieściach, bo jak do tej pory się nie spotkałem z żadną, a opowiadanie w 50 SF jest swietną rekomendacją.

[bogow]

Ci kórzy czytają obydwa periodyki, mają więc okazję zapoznać się z większością opowiadń publikowanych w nich autorów. Skoro jeden Redaktor wydrukuje to co drugi odrzucił... Zawsze wydawało mi się, przynajmniej w najlepszych czasach, że oba pisma nieźle sie uzupełniają.

[NURS]

Jak na razie Rafał ma wydana jedna powieść, fantasy rozgrywające się w czasach wypraw krzyzowych - wypisz wymaluj historia jak z Królestwa niebieskiego, ale o niebo lepsza i bardziej fantastyczna.

[bogow]

Nawet zastanawiałem się, dlaczego Ares nie wydał jej w pobliżu premiery KoH. Później dowiedziałem się o kłopotach z serią, a ostatnio... Zresztą sam film nie był jakoś specjalnie promowany.

[NURS]

Prawde mówiąc chcieliśmy podpiać sie pod film, ale khem, uznaliśmy, że to nie najlepszy pomysł porównywać sie z tym dziełem:-) Łzy odstapiłem, bo musiałyby u nas przeleżeć doprzyszłego roku, a zależało mi na tym, żeby ta ksiązka wyszła.

[Argael]

Właśnie skończyłem czytać "Łzy Nemezis". Bardzo dobra książka. Polecam wszystkim.
Mam pytanie do Rafała. Czy możesz polecić jakieś książki lub strony www na temat sztuki walki Arabów w średniowieczu (jakakolwiek epoka historyczna)? Interesuje mnie zwłaszcza uzbrojenie i to, czy mieli jakąś usystematyzowaną szkołę szermierki.

[RD]

Na początek małe wyjaśnienie i przeprosiny - ewentualne opóźnienia odpowiedzi z mojej strony wynikają z faktu, iż nie posiadam w domu dostępu do netu, więc korzystam z niego tylko w pracy (a na to często nie bywa czasu) i w kafejkach. Proszę więc o cierpliwość i wyrozumiałość.

[RD]

[Votan]

[NURS]

no to podwójnie żałuję, że oddałem

[Argael]

Dziękuję za wyczerpującą odpowiedź. Postaram się dorwać te księgi i poczytać w wolnym czasie. Kiedyś w księgarni widziałem książkę (nie pamiętam tytułu) o wyprawach krzyżowych widzianych oczami arabskich kronikarzy. Bardzo żałuję, że ją wtedy odłożyłem na półkę.
Szermierka mnie interesuje bardziej pod względem pojedynków jeden na jednego, niż bitew. Poza tym chciałem porównać technikę walki szablą arabską (zwłaszcza tą szeroką, zwaną czasem sejmitarem) i chińską (trochę podobna z wyglądu, a mam jakieś przeszkolenie w posługiwaniu się nią) i stąd to zainteresowanie.

Chyba trzeba będzie znów zainstalować Medievala i podbić Europę w imię Allacha.

[Votan]

[RD]

Oczywiście, że dam znać .

Jeśli chodzi o Copernicusa, nie wiem. Ale wydają mi w tej chwili dwie powieści w krótkich odstępach czasu, więc nie sądzę, zresztą dobrze jest zastosować mały płodozmian. Tę książkę, która jest w przygotowaniu zaoferowałem komu innemu, wyraził wstępnie zainteresowanie i czekam na ostateczną odpowiedź już dość długo.

[Votan]

Wynika mi z tego, że ciężkie jest życie pisarza. Inni też tak mają?

[RD]

[Haletha]

Skończyłam czytać "Łzy Nemezis" i jestem usatysfakcjonowana. Książka jest przemyślana, bohaterowie ciekawi, a akcja dobrze rozplanowana w czasie (nie ma żadnych gwałtownych skoków). Zakończenie faktycznie "prawdopodobne" - jak należy. Podobało mi się.
Narracja powieści bardzo przyzwoita, aczkolwiek przyznać muszę, że bardziej pod tym względem cenię opowiadania, np. "50 dni...". Tam język jest wycyzelowany do granic perfekcji, co stwarza znakomity, nieco poetycko-liryczny klimat (bardziej niż sama treść, bo ta jest prosta). Za to właśnie cenię twórczość omawianego autora, niemniej zdaję sobie sprawę, że powieść to coś innego, niż długie opowiadanie i rządzi się nieco innymi prawami. Acha, "Doryk kata" zrobił na mnie naprawdę duże, pozytywne wrażenie:)


I ja również mam pytanie do Rafała, o ile taka chęć gotowców na tacy nie godzi w prawa wyszukiwacza:) W książce pojawia się wzmianka o wróżeniu z kart Tarota. Z moich informacji wynika, że zwyczaj ten narodził się między XIII a XIV wiekiem, najstarsza zaś zachowana talia pochodzi zaś z XV wiecznych Włoch. Nie jestem specjalistką w tej dziedzinie, ale sam klimat Tarota kojarzy mi się ze Wschodem i dlatego potraktowałam wątek Karimy jako jakiś ślad. Skąd i kiedy wzięło się to wróżenie/granie? Pytam poniekąd wiedziona chęcią rekonstrukcji historycznej, a odtwarzam Polskę, nie żadne Włochy, ani kraje arabskie;-)

[RD]

Kiedyś sam zajmowałem się Tarotem. Rzeczywiście przyszedł ze Wschodu, a opiera się w dużej mierze na żydowskiej kabale. W Europie początkowo traktowane były jego obrazki jako karty do gry (przegrywano wówczas prawdziwe fortuny, co często prowadziło do samobójstw). W zasadzie przyjąłem za pewnik, że pod koniec dwunastego wieku na Wschodzie jakaś wróżycha mogła używać symboli owych kart do wróżenia, niekoniecznie w dzisiejszym tego rozumieniu. Na pewno zresztą nie w tym rozumieniu. Wszak dzisiejszy Tarot i dzisiejsza symbolika to wiek XVIII. Jak sobie coś interesującego przypomnę, od razu napiszę .

[RD]

Haletho!

Parę informacji masz na privie

[Votan]

Małe pytanie do Rafała. Czy tańczący derwisze to nie jest jakiś anachronizm? Bo zdaje mi się, że początek tego ruchu to wiek już trzynasty, a nie koniec dwunastego? Nie żeby mi to przeszkadzało w odbiorze książki, ale tak z ciekawości

[RD]

[Margot]

[RD]

Oczywiście to też, a przede wszystkim chodziło tutaj o tradycję branli - grupowych tańców, które przeradzały się nierzadko w bardzo przyjemne orgie (to, rzecz jasna, wyjaśniam na użytek osób mniej zorientowanych w historii muzyki, nie Twój, Margot;))
Ale na rzeczy była także powaga mszy i to przede wszystkim miałem na myśli. Bo po upowszechnieniu się metrum trójdzielnego ludzie zaczynali ochoczo pląsać podczas kościelnych uroczystości.
Sam zresztą, kiedy słucham niektórych średniowiecznych religijnych pieśni mam ochotę poszaleć, najlepszy przykład - pewne utwory ze zbioru pieśni pielgrzymów do Santiago di Compostella.

[Margot]

Też mi się to skojarzyło przy triadzie harmonicznej
Przypomniałeś mi, Rafale, po prostu dążenie wczesnośredniowiecznego Kościoła chrześcijańskiego do wyraźnego rozgraniczenia sacrum i profanum - w kultach pogańskich mocniej się obie wartości wiązały, dążeniem chrześcijańskich hierarchów było natomiast mocne rozgraniczenie => wyniesienie autorytetu kapłańskiego, uzależnienie wyznawców od rytuałów, które niedostępne są bez udziału osób wyświęconych, etc.

Rozpisałabym się, ale muszę uciekać => mam nadzieję, że do tematu jeszcze zdążymy wrócić, bo fajny i ciekawy

[RD]