[Gustaw G.Garuga]

mad68

[mad]

Jedno z drugim się wiąże, niestety. Weźmy sobie jako przykład sytuację, gdy do obsadzenia na liście jest np. 10 miejsc. I cóż może się zdarzyć? Np. 6. w kolejce partyjnej facet, ewidentnie lepszy od koleżanek, odpada. I staje się tym samym ofiarą segregacji płciowej.
Widzę to jeszcze inaczej: właśnie osoby forsujące parytety uważają, że kobiety są gorsze i potrzebne są im fory. Ja sądzę, ze są równe i nie potrzeba żadnych administracyjnych postanowień, żeby to wykazać.

[henryk_kwiatek]

[Gustaw G.Garuga]

madzie, masz rację w swoim wywodzie, ale ja nie protestowałem przeciw temu, że jedno z drugim się wiąże, tylko, żeby jednego z drugim nie mylić.

[Rafał]

Kwiatuszku, napisałaś:

[Piech]

Jedno jest całkiem pewne: wszyscy nasi przodkowie mieli dzieci. Bez wyjątków.
Za każdym z nas stoi ciągła linia ludzkich istot, a wcześniej nieludzkich, aż do tej błotnistej kałuży, w której zawiązała się pierwsza żyjąca komórka. Ta, której wszyscy jesteśmy potomkami. Gdyby którejkolwiek z tych istot, z nieprzerwanego łańcuszka Twoich (czytelniku) przodków, łańcucha długiego na parę miliardów lat, nie udało się przeżyć i rozmnożyć, nie byłoby Ciebie. Po prostu by Cie nie było.

W tym kontekście, rozważania, czy istnieje coś takiego jak instynkt macierzyński, wydają się zabawne.

[Dabliu]

[Anko]

Piech:

[nimfa bagienna]

Intynkt macierzyński to niezupełnie to samo, co pęd do przedłużenia gatunku, jak mniemam. Bo jeśli jest to to samo, to wszystkie rośliny mają ten instynkt macierzyński wściekle rozwinięty. Ile one wydają nasionek przez całe życie. Taki tysiącletni dąb - ile on miał żołędzi
Poza tym - instynkt to coś, co tkwi w każdym, że się tak wyrażę, egzemplarzu. Jeśli nie w każdym - to żaden instynkt.
<uzbraja się w lupę i szuka u siebie ssącego pędu do macierzyństwa, ale go nie znajduje>

[Anko]

Ciekawe, ile jest dzieci zrodzonych dzięki przmożnemu wpływowi instynktu macierzyńskiego, a ile z powodu niefrasobliwego zaspokajania popędu seksualnego. Bo skłonność do samego rozmnażania, a skłonność do opieki... hm, jakby była równa, to skąd dzieci opuszczone czy zaniedbane?

[Piech]

Instynkt macierzyński to właśnie ludzka forma instynktu samozachowawczego, chyba że ktoś chce dowodzić, że gatunek trwa dzięki niechcianym ciążom. Można próbować wszystko sprowadzić ad absurdum, albo demonzować jak Dabliu - ale po co? Nie szkoda bajtów?

[Dabliu]

Piech:

[Piech]

Byłem obecny przy porodach moich trojga dzieci. Nie mogę potwierdzić tych dramatycznych, jakby z horroru wziętych opisów, gdzie są wrzaski i Bóg wi co. Niewątpliwie poród jest dużym wysiłkiem. Rodząca kobieta naprawdę ciężko pracuje. Odczuwa przy tym niemały dyskomfort, ale przede wszystkim jest to praca. Co ciekawe, jak przychodzi do tego, one naprawdę wiedzą co robią. Otwiera się jakaś klapka w ich mózgu. (Widziałem to na przykładnie nie tylko mojej żony ale również mojej znajomej, która nieomal urodziła w samochodzie, gdy wiozłem ją do szpitala.) Stają się jakby nieobecne, skupione i samodzielne, i tak naprawdę facet ma prawo przy tym czuć się jak piąte koło u wozu, nawet jeżeli nagadają mu wcześniej, że jego obecność coś wnosi. Ja się z tym łatwo pogodziłem i wykorzystałem okazję żeby po prostu zobaczyć coś bardzo ciekawego.

Potem rodzi się dziecko (nie "ssak", nie "cthulhu", nie jakiś stworek, tylko po prostu dziecko, mały człowiek, zdenerwowany, przestraszony, zszokowany nagłą zmianą otoczenia) i to jest moment, który się pamięta do końca życia. Największy twardziel wymięka (a ja właśnie jestem największy twardziel).

[Dabliu]

Moje określenia, typu "cthulhu", to był taki żarcik tylko
Ja również byłem przy porodzie mojego dziecka, ciąłem pępowinę itd. Choć moja ukochana trzymała się dzielnie, a chwilę przed porodem jeszcze sobie spacerowała i żartowała (z pełnym niemal rozwarciem!), noc poprzedzającą poród pamiętam jako istny horror i spektakl bólu. Nie, nie wyła i nie krzyczała, ale cierpienie jakie widziałem na jej twarzy i w jakimś stopniu przeżywałem wraz z nią, trzymając przez całą noc jej kurczowo zaciśniętą dłoń, przyprawiało mnie o zgrozę. Sam poród wcale nie był pracą, bardziej przypominał mozolny marsz pod górę, gdy w bose stopy wbija ci się żwir, a ty już nie masz sił, choć idziesz, krok za krokiem... i raz na jakiś czas skręcasz sobie nogę w kostce. Nad ranem nie miała siły przeć, bo "biodra niezbyt do rodzenia..." itd. Żeby dziecko się urodziło, jedna z położnych siłą rozwarła jej uda, a ja słyszałem jak coś trzeszczy. Do tej pory (minęło 4 i pół roku) czasem bolą ją po tym biodra. Druga z położnych położyła się całym ciężarem, opierając łokcie na brzuchu i "wypchnęła" dziecko w finałowym momencie. Ja przez cały poród aktywnie i bardzo siłowo (wręcz brutalnie) pomagałem jej przeć, składając ukochaną w scyzoryk, bo wciąż odchylała się do tyłu. Prawą rękę miałem całą unurzaną w kale i innych wydzielinach, których składu wcale nie chcę dociekać, ale jakoś mnie to ani trochę nie brzydziło. Wreszcie, gdy dziecko się urodziło, włosy stanęły mi dęba i był to najszczęśliwszy moment w moim życiu, pomimo tego, że najbardziej traumatyczny. Nawet śmierć bardzo bliskiej mi osoby nie wstrząsnęła mną tak, jak widok mdlejącej z bólu i wyczerpania ukochanej. I rzeczywiście - nie krzyknęła ni razu - nie miała na to siły. Później jeszcze pani doktor "prowadząca poród", która do całości nie przyłożyła ręki, na pytania położnych jedynie wzruszając ramionami (cyt. "a róbcie se to na własną odpowiedzialność"), zszyła moją miłość niewysterylizowaną igłą, bez jakiegokolwiek znieczulenia, niemal doprowadzając ją tym do śmierci w tydzień po porodzie. A ja z tygodniowym dzieckiem na ręku patrzyłem na półprzytomną połowicę z nadzieją, że mordercze antybiotyki zadziałają jak trzeba.
Demonizuję? Ani trochę. A po co o tym właściwie piszę? Bo uważam, że trauma porodu i późniejszych trudów i znojów związanych z wychowaniem berbecia zapada w pamięć, jako coś pięknego, najpiękniejszego na świecie. Można to jednocześnie przeżywać tonąc w szczęściu, zarazem będąc (jak Chylińska) wściekłym na świat, że to takie trudne. "Naturalność" tego stanu rzeczy wcale nie umniejsza poczuciu frustracji, a frustracja z kolei wcale nie musi sprawiać, że przestajemy widzieć w tym piękno. Taka równowaga w przyrodzie... szczęście i ból.
Oboje wspominamy teraz poród, poprzedzającą go ciążę oraz pierwsze pół roku po porodzie, jako coś pięknego i niepowtarzalnego, a jednocześnie niezwykle traumatycznego i trudnego. Normalka, natura, codzienność... ale to nie znaczy, że nie boli...

[nimfa bagienna]

Piech Instynkt macierzyński to właśnie ludzka forma instynktu samozachowawczego.
Instynkt samozachowawczy to jest takie coś, co nie pozwala nam wyskoczyć z okna. Co każe nam odruchowo uchylić się przed nożem bandziora. Co chroni jedną osobę. Naszą własną. Nawet kosztem innych. Co to ma wspólnego z macierzyństwem?
Piech chyba że ktoś chce dowodzić, że gatunek trwa dzięki niechcianym ciążom.
Nie chcę niczego dowodzić, ale świadome macierzyństwo niewiele ma wspólnego np. z babą, która kiedyś leżała ze mną na sali w szpitalu. Miała 46 lat, właśnie poroniła. To było jej 16 dziecko. 15 pozostałych chowa się zdrowo w dwupokojowym mieszkaniu. Ona i jej mąż - bezrobotni. Mężunio przemycał jej do szpitala wódę, bo żonka była spragniona.
Może będzie, że ironizuję i szkoda na to bajtów, ale wkład tej baby w trwanie gatunku był znaczny. Zarzuci jej ktoś coś takiego, jak odpowiedzialność? Troskę o zapewnienie dzieciom godziwego życia i życiowego startu? Czym to babsko różni się od rośliny, która rozsiewa nasiona, gdzie popadnie?
Troska o przedłużenie gatunku jest ślepa, zgadza się. Ale to jest biologia, temu podlegają organizmy od wirusów wzwyż. Pęd ku rozmnażaniu owszem, jest instynktowny. Nie należy go jednak mylić z czymś, co podobno ma być takie poetyczne i wzniosłe. I właściwe ludziom. Tzn. mitycznego instynktu macierzyńskiego, upoetyzowanego na troskę o dbanie o dobro potomka ponad wszystko.

[Agi]

Myślę, że w sprawie macierzyństwa, tak jak w każdej innej nie można generalizować. Każda kobieta przeżywa to trochę inaczej, a zależy to od wielu czynników:
wybór - przydadek
ciąża prawidłowa - patologiczna
poród łatwy (zapewniam, że takie też bywają) - poród z komplikacjami

Nie będę dalej wymieniać - wiecie świetnie o co mi chodzi.

[Godzilla]

Dabliu, współczuję Twojej żonie. Bo trafiła do szpitala, który mało się zmienił przez ostatnich 50 lat. Tyle, że za wchodzącą tam kobietą nie zatrzasnęły się więzienne kraty, mogłeś przy niej być. Na te położne i lekarkę łapy opadają. I jeszcze na dobry koniec niesterylizowana igła. Totalny brak odpowiedzialności. Jedno co można zrobić, to wypełnić ankietę na www.rodzicpoludzku.pl, oni co jakiś czas robią ranking szpitali w Polsce, nawet wydawali go w formie książeczki. To trochę podnosi morale w szpitalach, i pomału coś dociera do tych zakutych łbów. Wystawcie im laurkę, taką imienną. Im więcej laurek się nazbiera, tym lepiej.

Za przeproszeniem, kazały jej oczywiście rodzić na leżąco? Błąd, bo jak wiadomo, zgodnie z prawem grawitacji najlepiej jest rodzić do góry nogami i wystrzelić dziecko na Księżyc. No ale wiadomo, że nie po to rodzi się w szpitalu żeby było łatwiej, ale żeby położna mniej się musiała naschylać.

[Ziuta]

[Godzilla]

A bo wiesz co? Nikt nie zrobi drugiemu takiego piekła, jak kobieta kobiecie. Ile ja już widziałam wrednych bab. Poza tym zmiany wymagają pomyślunku i dobrych chęci, i są niewygodne.

[Piech]

Poetycko-ludowy obraz macierzyństwa jest bardzo sympatyczny i jest to jakaś przeciwwaga do straszenia młodych kobiet garmażeryjnymi opisami porodu, ale nie to miałem na myśli pisząc "instynkt macierzyński". Również definicja instynktu samozachowaczego rozumiana jedynie jako chronienie własnego życia jest semantycznie poprawna, ale zbyt wąska. Instynkt samozachowawczy nakazuje nam również dbać o rzeczy nam bliskie, z którymi się identyfikujemy, a z biegiem lat naszego życia, gdy coraz lepiej uświadamiamy sobie własną śmiertelność, powoduje, że coraz usilniej staramy się "zostawić coś po sobie". To wszystko jest wyrazem tego samego instynktu, tylko punkt ciężkości przesuwa się z czasem od własnego starzejącego się "ja" do tego co ma pozostać i trwać, gdy nas już nie będzie. Niektórzy wówczas przystępują do realizacji jakiejś ważnej misji, angażując się w kampanie ku przyszłemu dobru ludzkości, artyści zasiadają do dzieła ich życia lub do pamiętników. Większość zwyczajnie i po prostu chowa i inwestuje w swoje dzieci. Każdy na swoją miarę zapewnia sobie nieśmiertelność. Najsmutniejsi są ludzie, którzy nie mieli szczęścia albo odwagi, albo możliwości (tym szczerze współczuję), albo przeliczyli się, przekombinowali, i zmarnowali swoje życie, dany im potencjał. Znam sporo takich ludzi, niektórych znam od dzieciństwa. Wydawało im się, że trzymają samego Pana Boga za nogi, źe co to nie oni. Dziś są starzejącymi się smutnymi ludźmi z ich kotami i psami do towarzystwa.

[Godzilla]

Niestety bardzo łatwo jest się przeliczyć. Mężczyźni mają większy zapas czasu, kobiety znacznie mniejszy. Bardzo wiele kalkuluje, że o jakieś tam dzieci zacznie się starać po trzydziestce. Potem się okazuje, że po pierwsze nigdy nie nadchodzi ten odpowiedni moment, bo zawsze jest co innego na tapecie, po drugie, że wcale nie jest o to tak łatwo, trzeba czekać i czekać, albo leczyć się i leczyć.