[terebka]

Poniżej pierwsza próba wejścia do labiryntu shenry. Ale to druga zakończyła się drugim miejscem, więc tak sobie myślę, że dobrze się stało iż zawróciłem w porę.

[terebka]

Ostatnia Wola

Coś ci powiem, mości kacie,
Nim mi głowę mieczem utniesz,
Nim zakrzykniesz: Pora na cię!,
Żem przystojny jest okrutnie.

Wolą Stwórcy ludzka rasa
Różnorodna jest, i basta!
Jest brzydali cała masa,
Pośród nich zaś cud wyrasta.

Jam tym cudem, jam, nikt inny!
Moja skromność nie ma granic.
Wszak nie jestem temu winny
Że sam Stwórca miał ich za nic.

Wejrzyj w serce - masz je przecie.
I u kata ono bije.
Każda bestia na tym świecie
Ma w litości to, co żyje.

Czy nie szkoda ci, łaskawco,
Ty, co miecz twój kark mi pieści,
Wielkiej straty zostać sprawcą,
Która dotknie ród niewieści?

Czy w umyśle twoim kacim
Nie zabłyśnie iskra trwożna,
Myśl jak wiele można stracić,
I że przecież tak nie można?

Ach, już milczę, nie mam woli,
By się kajać tak bez końca.
Tylko serce w piersi boli,
Że nie ujrzę więcej słońca.

Taki to już los zwodniczy,
Że zabawką w boskim planie
Jest człeczyna, więcej niczym,
I nic nie da narzekanie.

Czyń powinność swą paskudną.
Nie rób chryi, tnij, nie zwlekaj.
Zakończ mą nadzieję złudną,
Skoro Boh już na mnie czeka.

***

Aby jednak wilk był syty
I owieczka w miarę cała,
Stwórca w łaski płaszcz spowity
Zrezygnuje z mego ciała.

Niech się duszą zadowoli,
Ta mu starczy w zupełności.
Resztę w mej ostatniej woli
Zapisuję potomności.

Wszelka cząstka, choćby mała,
Chociaż by się dla każdego
Nieistotną wydawała,
Właściciela znajdzie swego.

Korpus, głowa, palce, łokcie,
Nerki, serce, blade lica,
Zęby, oczy, nos, paznokcie,
Mózg, wątroba, dwunastnica...

Wszystko, wszystko, bez wyjątku.
Tłustym tuszem podpisane,
Spakowane dla porządku,
Krasną wstążką przewiązane.

Niech kolejka się sformuje,
Choćby wiorsty ćwierć mieć miała,
I niech każdy wylosuje,
Kawałeczek mego ciała.

Temu głowa, temu łokieć,
Nerka, serce, lico blade,
Ząb, nos, oko i paznokieć,
Pępek, mostek i pośladek.

***

Bohu - dusza, ludziom - ciało,
Które wszakże nie jest trwałe.
Dobrze, aby coś zostało,
By przez wieki głosić chwałę.

Jest na zachód od miasteczka
Łączka mała, na niej wzgórek,
Przy nim gaik, wąska rzeczka,
Mostek, krzaczek oraz murek.

Gdyby kiedyś kurhan zgrabny
Upamiętniać miał me życie
Fragment ziemi ów powabny
By pasował należycie.

Śliczna łączka, strome wzgórze,
Gaik, mostek, krzaczek, rzeka,
Mur wysoki. Tuż przy murze
Miejsce na mogiłę czeka.

Grób sławiący moje życie
Niechże tutaj rychło stanie.
Płyta z brązu, zaś na płycie
Będzie widnieć takie zdanie:

Tu spoczywa cząstka ciała
Bóstwa seksu, cara chuci.
Wielką misję wypełniała,
Nim katowski miecz ją skrócił.

***

Puenta wchodzi na grunt grząski –
Skoro męża niemoc dusi,
Jego święte obowiązki
Pocieszyciel przejąć musi.

Ów zaś niech się pilnie stara,
By nie skalać nie to łoże,
Bo gdy niemoc tyka cara –
Święty Boże nie pomoże.

To już wszystko, srogi panie,
Na tym kończę duszy łkanie.
Co się stać ma, niech się stanie.
Składam głowę. Tnij, Iwanie!

[baranek]

Ostatnia Wola - miodzio

[Pucek]

Podobuje mnie się

[ketyow]

terebka, świetne!

[terebka]

Dzięki, dobrzy ludzie


Edit. Byłbym... Jest jeszcze coś takiego:


Sroka i lis

Siedzi sroka na gałęzi
I rzęzi.
Sroczy oddech liście zwiewa
Z drzewa.
W płucach coś strasznie tej sroce
Chroboce.

Jakaż siurpryza niemiła
Trafiła
Ją z nagła, że aż tak kraka,
Pokraka,
Że echo wredne się niesie
Po lesie?

Głos rzężącego ptaszyska
Do liska
Dotarł i wyrwał z oparu
Koszmaru,
Co gniótł już biedną gadzinę
Z godzinę.

Zły był to koszmar, co wybył,
Oj, zły był.
Kiedy więc przepadł za rzeką,
Daleką,
Otarł chytrusek pot z czoła
I woła:

Złym był, nie przeczę, przyznaję.
Choć kraje
Się serce lisie, przysięgam –
Co gęga,
Gdacze, tego się, przyrzekam,
Wyrzekam.

Wiem, trudno dać wiarę bestii –
Tej kwestii
Podnosić nie sposób. – Wszakże,
A jakże,
Wierzcie, że będę już, proszę,
Jaroszem.

Nie tknę już łapą okrutną
(Niech utną
Ją, niżbym parol miał złamać.
Ja kłamać
Już nie mam ochoty) mięsa
Ni kęsa.

Ledwie przebrzmiały te słowa,
Gdy głowa
Lisia wędruje do góry,
Pod chmury.
Bowiem wydało mu się, że
Ktoś się drze.

Rychło hałasu sprawczynię
W gęstwinie
Dojrzał, więc woła: Ma sroko,
Wysoko,
Jak widzę siadłaś, wysoko,
Ma sroko.

Zejdź niżej, bym mógł cię zbadać,
Miast biadać,
Rzęzić, kasłać, charczeć, stękać
I kwękać.
Mam sposób na twą bolączkę –
Rzeżączkę.

Trzasnę cię w plecy od ucha.
Wysłuchaj
Kumoszko i nie rób miny.
Jedyny
To bowiem na płucny zamęt
Traktament.

Mać ma tak właśnie robiła,
Gdy żyła,
Zanim nie zżarły jej charty –
Złe czarty.
Waliła rzężące dziatki
W łopatki.

Finał tejże opowieści
Pomieścić
Się w głowie mojej, cny Boże,
Nie może,
Choć wiele znałem cudaków
Wśród ptaków.

Nie ma już sroki wśród żywych.
Myśliwy
Natomiast odszedł w dal siną
I zginął.
Gdy spał, dopadły go charty –
Złe czarty.

[Agi]

terebka, świetna zabawa słowami.

[xan4]

Bardzo dobre terebka,

[terebka]

Oba są dość leciwe. I, co zabawne, chyba jedyne ukończone

[Matrim]

terebka, podwójne, bo oba poematy świetne

[terebka]

Kilka recek: ^^

Oko węża - Opowieści z Borgaanu t.1
Czyste cięcie
Rydwan bogów
Rogi - najnowsza.

I jeden krótki wywiad:

Aleksander Kowarz

[terebka]

Na stronie NF zamieściłem opowiadanie konkursowe. Właściwie to szort, bo cóż znaczy te 9000 znaków. Gdyby ktoś zechciał przeczytać, skomentować i (ach, nie śmiem prosić) ocenić, byłbym dozgonnie wdzięczny.

Opowiadanie nosi tytuł: Rodzina zastępcza

[jewgienij]

Świetne te teksty, tego ostatnio linkowanego, na 9 kilo, jeszcze nie czytałem, ale chyba poczytam. Masz łatwość, a przez ten cudaczny tytuł bloga nawet nie zaglądałem.

[terebka]

Dziecko. Dziewczynka. Na oko trzyletnie, plus minus kilka miesięcy, ze wskazaniem na plus. Szło sobie skrajem drogi, wśród szpaleru drzew oraz mnóstwa zakrętów, śmiało i rezolutnie. Za plecami miało około pół kilometra drogi do najbliższej miejscowości. Od drugiej miejscowości, tej, w której kierunku zmierzało, dzieliło je jakieś trzy kilometry. Flankowane ze swojej lewej strony wolniutko jadącym samochodem. Prowadziła pani, zaaferowana, co widać było po minie, pan zaś z siedzenia pasażera próbował negocjować z dzieckiem. Szło mu niesporo. Dzieciak ewidentnie nie chciał wsiąść do środka, choć zmierzali wszyscy w tym samym kierunku.

Ciekawe urozmaicenie drogi do pracy, jaką codziennie przemierzam.

Dziecko wybrało się w kilkukilometrowy spacer "do Ani". Utworzyło się rychło małe skupisko samochodów na poboczu. Z jednego z nich wysiadł mężczyzna. Dało się słyszeć: "A ty co tu robisz?".

Upewniwszy się, że wszystko gra, pomknąłem dalej.
Niby nic, a jednak. Kilka kilometrów drogi, od cholery zakrętów ukrytych wśród dwóch rzędów grubaśnych lip. Samochody, ścinające te zakręty. I dziecko, na oko trzyletnie - aż człowiekowi zimno po plecach idzie jak sobie pomyśli o tym teraz, kilkanaście godzin po wydarzeniu

[terebka]

To jest zupełnie inna książka Komudy, ale jednocześnie taka sama – szczera, przekorna, o czym świadczy choćby fakt, że za prolog historii obrana została jedna z większych klęsk wygranej przecież wojny Trzynastoletniej... czyli słów kilka o Krzyżackiej zawierusze.

[terebka]

Wywiad ze Stefanem Dardą.

[terebka]

Sztejer - przedpremierowo

[terebka]

Najnowszy szort

[baranek]

przeczytałem. przyczepiłbym się do założenia. tylko nie wiem czy słusznie.

[terebka]

Mów wszystko. Nie taj niczego.

[baranek]

ja się nie bardzo znam na opowiadaniach grozy. widziałem jednakowoż kilka filmów. i wiem, że z logiką bywa różnie. więc może tak właśnie powinno być. nie wiem.

no bo tak: kobieta miała zginąć na przystanku. ale uratował ją kurier, który przywiózł telewizor. tak? znaczy gość zmienił przeznaczenie, tak? a że przeznaczeniu nie da się umknąć, kobieta ginie walnięta tymże telewizorem. tak? a kurier, który przed chwilą zmienił przeznaczenie, czeka na dole aż się dopełni, tak?
i tutaj właśnie w umyśle czytelnika, który nie jest przesadnym fanem literatury grozy rodzi się pytanie: to po jaką właściwie cholerę on tę babeczkę ratował? po to żeby zaraz zabić?

[terebka]

Ideą zabawy, która właśnie się toczy na portalu Secretum.pl, jest tworzenie opowieści grozy złożonej z kolejnych epizodów. Każdy następny powinien w jakiś sposób odnosić się do poprzednich. Mój szort nawiązuje do Epizodu I-go stworzonego przez Krzysztofa Dąbrowskiego, wprowadza nowy wątek. Zadaniem kolejnej autorki jest rozwinięcie go, pełną garścią, czy też jeno muśnięcie. W zabawie pojawią się też znani Autorzy grozy, ci z pewnością wyprostują niedoskonałości mego Epizodu, które niewątpliwie w nim są.

[baranek]

a widzisz, to ja nie znałem kontekstu... to ja przepraszam...

[terebka]

Z tymi przeprosinami to nie przesadzaj bo się krępuję. Cieszy mnie że przeczytałeś szorta i zechciałeś wyłuskać jego ułomności

[xan4]

To takie Oszukać przeznaczenie 8

jak dla mnie szort terebki (czyli odsłona nr 2) jest lepszy od odsłony nr 1 Dąbrowskiego.

Ale baranek ma rację, ten kurier to sobie tylko niepotrzebnie robotę zrobił, no, chyba że lubi

[terebka]

Musiał mieć swoje powody. Któryś z kolejnych Autorów na pewno rozwinie temat - jestem tego pewny.

Dzięki xan4

[terebka]

Z trzech stron, niczym Trzej Królowie, nadciąga debiut, rzecz niezmiernie radująca. Wszystkie trzy mają gwarancję z grubsza stuprocentową, czyli ich "zaistnienie" nie spędza snu z mych powiek. Mroczna strona polega na tym, że trójka owa zmierza swoim własnym tempem, niezależnym od siebie ale i wynikającym z jakichś wewnętrznych przypadków, czy wręcz kaprysów. To przyśpieszają, to znów zwalniają, czasami wygląda jakby się zatrzymywały, i na dobrą sprawę, mimo iż to już naprawdę niedługo, nadal nie wiem, który będzie pierwszy. Prawdziwy debiut to nie pewność, że nastąpi, ani nawet jego bezpośrednia zapowiedź. Debiut jest wtedy, gdy mogę poczuć zapach papieru, dotyk, usłyszeć jego szelest. I zobaczyć własne nazwisko. Kurde, ależ mnie roznosi...

[terebka]

Gdyby ktoś chciał sobie szorta przeczytać:

http://www.fantastyka.pl/4,2990.html

[Agi]

Niezłe. Niemoralna propozycja w wydaniu horrorystycznym.
Jak dla mnie, trochę zbyt oszczędnie dzielisz się wiedzą z czytelnikiem.
Zdanie w spojlerze sygnalizuje wiele, ale niewiele zdradza.

Spoiler:

Nie wiesz o mnie wszystkiego. Jąkam się jedynie wtedy, gdy jestem taki jak ty. Jak Lucy, niegdyś – wydyszałem wprost w jego wykrzywioną w bólu i przerażeniu gębę. – Ale nie zawsze taki jestem. Co zaś do mojej żony, wybrała mnie bo przy nikim innym nie czuła się tak bezpiecznie.

Przede wszystkim: kim jest Lucy i co ją kiedyś spotkało?

[shenra]