[Ziutek Paziutek]

Numer 1
Jewgienij T. Olejniczak - Pasażer
Bardzo się dobrze czyta, smakowity język, mimo że historyjka nic nowego. Ale jaki klimat!

Numer 2
Wiktor Żwikiewicz - Instar Omnium

Numer 3
Dariusz Domagalski - ORP "DZIK" - świetny humor!


Poza tym - totalna porażka - Szczepan Twardoch - Bodhisattwa
Szczepan pisał wcześniej dużo lepsze opowiadania. To jest do niczego. Owszem, ciekawie napisane, krwawe, dzikie, ale co z tego, skoro bez sensu.
Tak się bowiem składa, że dobrze znam buddyzm i bon, szczególnie od strony rytualnej, włączając w to praktyki z duchami i bóstwami, składanie ofiar, praktyki szamańskie, różne rodzaje magii tybetańskiej, no i tajemnicze yab-yum, którym Szczepan chce nas przerazić.

Znam to z samego źródła, od buddyjskich nauczycieli bon. Znam też bóstwo Tagchla Mebar. Wygląda na to, że Szczepan swobodnie wymieszał wyrywkowe informacje zasłyszane przy okazji, co dało w efekcie piramidalną bzdurę. Natomiast Ossendowski jest tak wiarygodny, jak zeznania raczkującego w maszynowni dziecka.
Największe głupoty to opisy yab-yum, opisy składania ofiar z ludzi, i proces stawania się bodhisattwą.
Głuptackie jest też wymieszanie elementów (terminologii) buddyzmu, bonu i jogi hinduskiej, które są integralne, choć podobne. Szczepan się po prostu nie orientuje w temacie. Do tego wplata pospolitą europejską czarną magię w wydaniu ludowym, i Ariów!

Na przykład - buddyjska mantra Gate, gate, paragate, parasamgate bodhi swaha. Jej funkcją jest usuwanie cierpienia, przeniesienie wyznawcy od niewiedzy do oświecenia. Oznacza mniej więcej "z chwili na chwilę tylko rób to, przekraczaj, przekraczaj, nie trzymaj się niczego, ale pomagaj temu światu".
Natomiast Szczepan wiąże ją z krwawą ofiarą z wilka i dołącza dla towarzystwa ropuchę.
To tak jakbym szlachtował ludzi podśpiewując Ojcze Nasz.
Podobnie z drugą mantrą Om Tara... na stronie 22. Jest to mantra tzw. Białej Tary, boginii współczucia, długiego życia i uzdrawiania. Ale czarownica wymawia ją podczas
wymachiwania ludzką kością i wzywania bóstwa z otchłani. Mantra jest buddyjska, a Bóstwo z bon. To tak jakbym wzywał Jahwe przy pomocy modlitw katolickich. Dla niezorientowanych nie ma różnicy. Dla zorientowanych - śmiechu co nie miara.

Jest dużo więcej absurdów. Na przykład Tygrysogłowy rysujący na piersi Rzeszotarskiego "czakram dharmy"! Podobnie ja mogę narysować sobie na piersi "syntaktyczną pompę
ssąco-tłoczącą". Ciekawe, czy zadziała, i co będzie miała wspólnego ze składnią.

No i oczywiście tytułowy BODHISATTWA. W buddyzmie są ich SETKI i żaden nie zachowywał się jak Rzeszotarski. Ale jakie to ma znaczenie? Opowiadanie Szczepana sądząc po wstępnych ocenach bardzo się ludziom podoba, niezależnie od tego, jak bardzo jest bezsensowne.
Co mi szkodzi napisać opowiadanie pt. FILATELISTA, o gościu, który łazi po okolicy i wycina w pień maczetą wszystko, co się rusza, a nawet nie rusza. Nawet nikt się nie zastanowi, co ma do tego zbieranie znaczków. Inne fajne opowiadanie pt. OBLEŚNY RZEŹNIK, to przygody gościa, który cały czas siedzi w domu przy kominku w wygodnych papuciach i czyta sobie dzieła Platona. Równie dużo spójności.

Rzeszotarski jak czytamy, siedzi sobie w medytacji, a co pewien czasu idzie do wsi, wraca z odciętą głową kolaboranta, po czym spokojnie kontynuuje mistyczne uniesienia.
Jednak czytelnikom to nie przeszkadza. DLACZEGO? Widać dla szerokiego grona odbiorców normalne jest takie zachowanie osób medytujących, a w szczególności mistyków, co ma oczywiście poparcie w literaturze przedmiotu. Jak wiemy, za największe rzezie odpowiadają mistycy z klasztorów kontemplacyjnych. A Szczepan dodatkowo informuje, jakby ktoś nie wiedział, że buddyści "czerwone czapki" [czyli ze szkół Ningma, Kagyu i Sakya] dość powszechnie obdzierają ze skóry tych, co im podpadli, ponadto wyrzekają się Boga!, walczą z semickim Jahwe!!! Strzeżcie się, albowiem szkoły te są obecne już w Polsce. Były przypadki obdarcia ze skóry na jednym z konwentów niedaleko buddyjskiego ośrodka!

Jedno jest pewne. ŻADNE z bohaterów opowiadania nie ma nic wspólnego z tzw. bodhisattwą, a przedstawiony yab-yum z prawdziwym yab-yumem, podobnie jak Tagchla Mebar ze Szczepanowym demonem.
Na końcu zaś pojawia się egorcysta katolicki i już możemy się domyślić, jakie wyznanie jest słuszne.

Proponuję kontynuować opowieść w podobnie desenie, jak następuje:

Księża katoliccy porywają i torturują głównego kapłana Cerkwi prawosławnej. Chcą uzyskać władzę nad światem, żeby wyprzedzić planujące atak Potworne Pająki z Andromedy, które okazują się masonami. Do akcji wkracza mafia, Zakon Złotego Brzasku i Merowingowie z pra-pra-...-pra-wnukiem Jezusa na czele. Okazuje się, że Jezus jest tak naprawdę klonem z równoległej rzeczywistości, a księża katoliccy demonami sprowadzonymi z Szeolu. Kto za tym stoi? Oczywiście Ariowie, chcący przywrócić kastowy system społeczny. Demonami siejącymi największe spustoszenia są oczywiście Siakjamuni albo inny budda, ojciec Pio z ojcem Kolbe i żeby było wiarygodnie, ksiądz Rydzyk.
I tak dalej....

Szczepanie, umiesz ładnie pisać. Wróć do dawnej formy.

[István]

Cieszę się z Pańskiego dobrego samopoczucia w kwestii "znajomości" buddyzmu od nauczycieli bon i zdziwię Pana może, że również paru spotkałem i to nie na kursie "buddyzm w weekend", tylko na miejscu, w klasztorze, w Mongolii.

Czy był Pan kiedyś w klasztorze buddyjskim? Ja byłem w kilku, w Ułan Bator i na mongolskiej prowincji, w Mongolii spędziłem sporo czasu. Sceny rytuałów, opisane w opowiadaniu, w znakomitej większości pochodzą z własnoręcznie zrobionych zdjęć malowideł z mongolskich świątyń. Mogę nawet podzielić się tymi zdjęciami, jeśli zechce mi się wrzucić je kiedyś na mój serwer ze zdjęciami z podróży.

Generalnie, dla zasadniczej większości buddystów, zarówno Theravady jak i Mahajany, z której lamaizm czerpie, ezoteryczny lamaizm w wersji tybetańskiej i mongolskiej, to czystej wody okultystyczne pogaństwo, przesmarowane tylko buddyzmem z zewnątrz. Stąd może Pańskie zaskoczenie, że zamiast kwiatków, motylków i powiedzonek zen pojawiła się krew.

Zmieszanie buddyzmu z Ariami to już, oczywiście, licencia poetica, nawiązująca do starej wspólnoty indoeuropejskiej i wychodząca z założenia, że hinduizm i buddyzm są jedynymi, żywymi religiami o korzeniach indoeuropejskich właśnie.

Dziękuję za uwagę.

[Ziutek Paziutek]

Szanowny Panie Szczepanie!
Bardzo dziękuję za odpowiedź, chociaż nie spodziewałem się odzewu samego Autora.

Przyznam, że byłem za bardzo złośliwy, w tonie zjadliwym. Nie było to grzeczne ani sprawiedliwe z mojej strony, więc przepraszam.

Jednak zarzuty podtrzymuję.

Od 8 lat praktykuję różne rytuały buddyzmu bon, także te szamańskie, związane z duchami, jak np. czod [czie]. Znam bóstwa, które podobnie jak opisany przez Pana Tagchla Mebar mają różne dziwne atrybuty - naszyjniki z czaszek, inne ozdoby z kości, piszczeli, płomienie, sztylety, miecze, groźne miny, bóstwa często depczą zwłoki i tak dalej.

Podobnie jak moi przyjaciele, wykonuję praktyki z tymi bóstwami ściśle według wskazówek ze starożytnych tekstów, które widziałem na własne oczy i miałem w ręce. Teksty te są tłumaczone, i są wśród nas osoby, które uczą się języka tybetańskiego,
niektórzy dość biegle mówią w tym języku, jak też w japońskim. Mnóstwo moich przyjaciół miało przyjemność przebywać w klasztorach buddyjskich i bonpo w Tybecie i Indiach, i to nie tylko w weekend, ale nawet kilka lat. To samo dotyczy Japonii i Mongolii.

Otrzymałem nauki ezoteryczne bezpośrednio od najwyższych nauczycieli, kapłanów tych linii. Jestem z nimi w stałym kontakcie.

Nie dość tego, mam mnóstwo znajomych, którzy mają te same zainteresowania. Wykonujemy praktycznie przeróżne rytuały, także praktyki związane ze śmiercią, z duchami natury, praktyki, które można spokojnie nazwać magią w naszym zachodnim rozumieniu.
Dotyczą świadomego śnienia, uzdrawiania, współpracy z duchami, pomocy zmarłym.
Malowidła, o których Pan wspomina, nie tylko widziałem. Takie malowidła zwą się thangkami i jesteśmy w ich posiadaniu. Stanowią pewnego rodzaju wskazówki do praktyk medytacyjnych ze względu na zawartą w nich symbolikę.

Znam zarówno wspomnianą przez Pana Theravadę jak i Mahajanę, bezpośrednio z nauk wiarygodnych nauczycieli tych tradycji, znam też osoby od lat praktykujące te ścieżki. To samo dotyczy "ezoterycznego lamaizmu", o którym Pan pisze, przy czym termin ten jest błędny i nieścisły, i występuje wyłącznie w starszych opracowaniach naukowców, którzy oczywiście nie są adeptami.
Wbrew pozorom, NIE jest to "czystej wody okultystyczne pogaństwo, przesmarowane tylko buddyzmem z zewnątrz". Wszystkie te praktyki, w szczególności występujące w opowiadaniu: yab-yum, a także postać bóstwa Tagchla Mebar, są buddyjskie. Nawet jeśli z punktu widzenia zachodniego chrześcijaństwa wygląda to na okultyzm i pogaństwo, to naprawdę jest to po prostu buddyzm, nie tylko z zewnątrz, ale na wszystkich poziomach.

Yab-yum nie można się nauczyć w jedną noc, choćby nie wiem jaki zastosować rytuał. Jest to bardzo zaawansowana praktyka, wymagająca lat przygotowań. Podobnie nie można w ciągu jednej nocy wytrenować 5 kilogramów dodatkowych mięśni, bo to wymaga czasu. Yab-yum nie jest też kopulacją z demonem, czy czymś takim. Kilka lat temu znany wszystkim Dalajlama udzielił w Grazu otwartej dla wszystkich chętnych inicjacji Kalaczakry, której bóstwo jest właśnie bóstwem yab-yum. Można je zobaczyć na
przykład na stronie
http://www.benchen.org.pl.../kalaczakra.htm
choć trochę niewyraźnie, i na stronie
http://budda.medytacja.ne...Kalaczakry.html
z bardzo szczegółowym wyjaśnieniem.

Kalaczakra jest bóstwem męsko-żeńskim w zjednoczeniu. Są to poważne sprawy. "Kalaczakra" znaczy "krąg czasu" - odnosi się zarówno do cykli przyrody i życia człowieka, jak i do cykli powstawania i zanikania całych wszechświatów. Rytuał wprowadza harmonię zarówno w świecie, jak i w życiu ludzi. Odsuwa niebezpieczeństwo epidemii i klęsk żywiołowych, uspokaja konflikty i wojny. Nie wykonuje się go, żeby kogoś zabić.

Wierzę, że był Pan w Mongolii i widział malowidła. Wierzę w zdjęcia. Jednak symbolika ma konkretne znaczenie, ukryte przed niepowołanymi. Niech przykładem będzie praktyka czod, w starożytności wykonywana na cmentarzach, polach kremacyjnych i innych miejscach, gdzie straszyło. Oto artykuł na ten temat
http://dzogczen.medytacja...e%20granie.html

Powyższą praktykę wielokrotnie wykonywałem i nie jestem zaskoczony, że zamiast kwiatków, motylków i powiedzonek zen pojawia się w niej krew, zwłoki, odcięta czaszka, zakrzywiony nóż, płonąca boginii Kalsang Ma, demony przychodzące na ucztę. Praktyka ta jest oparta na Sutrze Pradżniaparamity, wygłoszonej przez historycznego buddę Siakjamuniego. Jej istotą jest poznanie ostatecznej Rzeczywistości, a narzędziem współczucie. Trupie czaszki oznaczają koniec negatywnych emocji takich jak nienawiść,
pycha, zazdrość, zachłanność i ignorancja, a zwłokami jest ego. Nóż i czarka z nektarem oznaczają aspekt żeński i męski, czyli aspekt zręcznej metody i mądrości. I tak dalej. Jest do tego odpowiednie malowidło, bardzo straszne. Jest to praktyka buddyzmu bon, a także ningmapy. Dodam, że istnieją oczywiście też bóstwa łagodne, bez naszyjników z czaszek, i musiał je Pan widzieć w świątyniach.

Opowieść o bodhisattwie, który zabija ludzi w porachunkach, w dodatku w stanie opętania, nie jest opowieścią o bodhisattwie.
Bodhisattwa to ktoś taki jak w chrześcijaństwie ojciec Pio, albo ksiądz Kolbe. Bodhisattwa nikogo nie zabija. Bodhisattwa może zrobić tysiąc innych rzeczy, nawet "cudownych", ale nie będzie ganiał ze spluwą. Już nawet pomijając etykę takiego zachowania, ilu musiałby zabić złych ludzi, żeby było dobrze? I kiedy powinien skończyć, na którym pokoleniu? Po łokcie się urobi i nic nie osiągnie.

Na koniec uwaga o "czerwonych czapkach". Byłem w klasztorach Ningmy i Kagyu. Nie obdarli mnie ze skóry. Znam nauczycieli z tych tradycji. Uczą, żeby szanować ludzi. Naprawdę nie drą pasów, nawet z Chińczyków.

W sumie opowiadanie jest fajne, owszem, ale ono nie jest tak naprawdę o bodhisattwie, nie jest o yab-yum, nie jest o buddystach, ani o czerwonych czapkach. Tytuł mógłby brzmieć np. OPĘTANY, albo POWRÓT DEMONA ARIÓW. Zamiast buddystów mogą być wyznawcy boginii Kali [pomysł sprawdzony w Poszukiwaczach Zaginionej Arki], zamiast yab-yum normalne polskie opętanie przez inkuba na przykład. Tylko pewnie straciłoby na egzotyczności.

Dla masowego odbiorcy i tak pewnie nie ma znaczenia, czy to był Bodhisattwa, czy Qetzelcoatl, czy może Mistrz Eckhart. Co za różnica?

Wierzę, Panie Szczepanie, że miał Pan dobre intencje, i zrobił dużo dobrej pracy. Widać starania, bo faktycznie zebrane w opowiadaniu informacje są oryginalne i tylko jakiś wyjątkowy czytelnik może się przyczepić. W istocie, nie powinienem mieć za dużych pretensji. Jednak tytuł powinien być inny.

Pozostaję z szacunkiem, wspominając inne Pana opowiadania,

Ziutek Paziutek

[Gustaw G.Garuga]

Ja tak trochę na boku zauważę, że nawet, gdyby opowiadanie opierało się wyłącznie na wątpliwych opowieściach Ossendowskiego, to taki zabieg dałby się obronić. Otóż Ossendowski odmalował swoisty świat, fascynujący, tajemniczy, piękny, choć w większej lub mniejszej części zmyślony. Pozostając w obrębie tego świata, można stworzyć znakomite opowiadanie, nawet, jeśli realia gryźć się będą z obiektywną rzeczywistością.

[Tequilla]

Mimo wszystko bardzo to ciekawa dyskusja i wiele się można dowiedzieć. Buddyzm w tradycji bon to sprawa niezwykle interesująca i cieszyć się trzeba, że przybył nam tak dobrze w tym temacie obeznany forumowicz.
Byłem kiedyś na spotkaniu Tenzina Rinpocze w Poznaniu i przez krótki czas chodziłem na kurs Chi - Quong, prowadzony przez panią, która była jedną z jego uczennic. Podczas spotkania Tenzin bardzo ciekawie opowiadał o jodze snów. Tylko, w moim przypadku akurat hartu ducha zabrakło, by podążyć w tym kierunku.

[flamenco108]

[Haletha]

Dyskusja jest ciekawa i wygląda, jakby miała zamiar się rozwinąć. Rozwijajcie ją zatem tutaj.

[István]

[Gustaw G.Garuga]

Przyznam, że koncept "po prostu opętania" "w orientalnym kostiumie" gdzieś mi umknął. Może to nieuważna lektura, może niewystarczająca znajomość buddyzmu (skoro każdy pisze, co i gdzie miał z buddyzmem do czynienia, to i ja powiem, że szwendałem się po jednej z chińskich świętych gór oraz przeciskałem między turystami w klasztorze Shaolin), a może po prostu tak jestem przesiąknięty optyką chrześcijańską, że wydało mi się naturalne, iż buddyjskie bóstwa załatwia katolicki ksiądz

Mimo, że część wysuwanych przez Ziutka i flamenco zastrzeżeń mam za słuszne, to opowiadanie IMO nadal się broni. Nie trzeba tekstu opierać na najnowszych ustaleniach / interpretacjach / odkryciach, wystarczy nawet stara, byle jakoś "osiadła" i/lub w miarę spójna wizja. W tym kontekście obroniłoby się nawet oparcie tekstu wyłącznie na tezach rosyjskich badaczy lamaizmu, że nie wspomnę o Ossendowskim. A przecież w przypadku "Bodhisattwy" nie mamy do czynienia z tak skrajnym przypadkiem.

[Ziutek Paziutek]

To będzie długi post, ale ciekawy, nie poddawajcie się!

Drogi Flamenco, doceniam Twoje intencje, ale sposób w jaki się zwracasz do Istvana jest nieelegancki.
Nikt z nas nie wie wszystkiego - kto zaś NIE pisze opowiadań, to się przy nich nie potyka. Istvan czegoś nie dopatrzył, ja się przyczepiłem, i koniec. Nie ma co sprawy wałkować.

Dlatego powtórzę>
Opowiadanie jest ciekawe, wciąga, bawi, przestrasza, i o to chodziło. Jest spójne, poza tym nieszczęsnym bodhisattwą. Drogi Gustawie, to JEST istotne, chodzi o zgodność z prawdą.
Drżę po prostu na myśl, że jak się osobiście pojawię na którymś konwencie i powiem, że praktykuję ścieżkę bodhisattwy, to ludzie albo uciekną w popłochu, albo mnie zaciukają mieczami z drewna.

[Tequilla]

To był bardzo ciekawy post, jak i cała ta dyskusja, a nie przynudzanie

Ludzie niestety czerpią wiedzę bezkrytycznie, chyba, że im się napisze dużymi literami, iż to tylko fikcja. Przykład filmu o niemieckiej łodzi podwodnej którą dorwali dzielni Amerykanie zdobywając enigmę i łamiąc jej kod. No i co? Zapewne po filmie pojawiły się trzy grupy ludzi:
1. Oburzeni, którzy znali prawdę i dla których takie przeinaczanie historii było niedopuszczalne.
2. Którzy znali prawdę, ale stwierdzili : Cóż to tylko film. Znaczy fikcja. Podeszli więc do tego jak do rozrywki, niczego głębszego się w tym nie doszukując.
3. Tacy, któzy nie znali prawdy ( zapewne 99% Amerykanów ) - i faktycznie uwierzyli, że film ją przedstawia.

Z tej perspektywy moge zrozumieć twoje obawy Ziutku, że ktoś kto dowie się iż praktykujesz Bodhisattvę, a będzie należał do trzeciej grupy ( i będzie oczywiście znał opowiadanie Szczepana) ucieknie z krzykiem, lub wezwię Policję ( ewentualnie jakąś grupę do walki z sektami )

[flamenco108]

[flamenco108]

[István]

[István]

[Gustaw G.Garuga]

[janek]

[Ziutek Paziutek]

[István]

[Ziutek Paziutek]

[Gustaw G.Garuga]

Już słyszę coś o politycznej poprawności, ale odezwać się muszę: nie ma obiektywnego arbitra, który określi, który z systemów myślowych - zachodni czy wschodni - jest "intelektualnie mocniejszy". Systemy owe są po prostu różne i nie można ich oceniać za pomocą kryteriów osadzonych w jednym z tych systemów. Tzn. można, ale taka ocena nie będzie miała jakiejkolwiek obiektywnej wartości.

Trzymając się jednego z wątków tej dyskusji - autor wykorzystujący realia, nazewnictwo z naszej rzeczywistości, prawdziwe wydarzenia itp. zawsze ryzykuje, że ktoś będzie miał w tej materii inną wiedzę lub zdanie. Stąd tytuł "Bodhisattwa" wobec kontrowersyjnego użycia pojęć buddyzmu spotkał się z reakcją (rany, jakie banały plotę...). Co innego, gdyby Istvan na bazie buddyzmu stworzył fikcyjny system religijny, do złudzenia przypominający buddyzm, ale np. którego nomenklatura, chociaż zbliżona, nie byłaby ta sama (podobnie brzmiące nazwy bóstw itp.). Widzę tu co najmniej trzy stadia, które zobrazuję za pomocą filmów. Na jednym końcu skali byłby 300, z Termopilami i Leonidasem - tu bardzo łatwo jest o podpadnięcie widzowi, jeśli odchodzi się od ustalonej wizji wydarzeń. Gdzieś bliżej środka byłby Gladiator, wykorzystujący prawdziwe postacie i ogólne realia, ale opowiadający własną historię. Na drugim końcu skali byłby Władca Pierścieni, czerpiący z prawdziwej symboliki, historii, podań itd., ale przekuwający to wszystko w nową jakość. Na tej skali "Bodhisattwę" umieściłbym gdzieś w okolicach Gladiatora.

[dagra]

Czytając zastanawiałam się, czy celem opowiadania nie jest pokazanie, do czego doprowadzić może wypaczenie pojęć i idei, chore pojmowanie zjawisk i rytuałów oraz, rzecz jasna, totalne niezrozumienia ich znaczenia.
Ale czytając powyższą dyskusję – sama już nie wiem. Odpowiadając przy okazji na (być może retoryczne) pytanie autora – no pewnie, że widać, że wiedźma i ten facet są opętani, a nawet obłąkani.

Mimo tego, lektura była dla mnie przykra. Nie ze względu na warsztat pisarski oczywiście, pióro Szczepana jak wiadomo cenię i bardzo lubię, i również tutaj jest bez zarzutu, świetne.
Zaskakująco przykre było dla mnie czytanie o ideach buddyjskich w takiej formie.
Nie wiem, co z nich zrobili Mongołowie, oczywiste jest też, że wierzenia prostych ludzi różnią się od – jak by to ująć? warstwy idei danej religii. (Mam na myśli, że każda religia w wersji „dla ludu” obfituje w uproszczenia, a do tego rozmaite demonki, pomniejsze bóstewka, aniołki i diabliki, które sprowadzają idee do wymiaru zrozumiałego dla różniących się emocjonalnością, dojrzałością, intelektem ludzi. A symbolika, rzeczywiście zależy już od kultury i w wierzeniach wschodnich jest diametralnie, wręcz myląco różna od naszej, zachodniej. Sami lamowie –tak na marginesie- jak zresztą wszędzie, też są rózni, na róznych poziomach duchowości i intelektu.)

Jednak nie spotkałam się dotąd z takim pojmowaniem idei buddyjskich, choćby bodhisattwy czy nirwany. Cokolwiek czytałam, mówiło się o tym bardzo jednoznacznie.
O nirwanie jako stanie najwyższego, najpełniejszego zrozumienia świata, własnej natury itd; stanu osiąganego na drodze rozwoju duchowego.
Tak, bohaterowie są opętani czy też obłąkani, jednak nawet przy tym założeniu, trudno było mi przełykać słowo bodhisattwa w takim jak tu kontekście.
Nie jestem buddystką więc nie jest to kwestia urażenia delikatnej sfery uczuć religijnych.
Sama nie wiem skąd ten dyskomfort, może dlaczego, że rzecz dotyczy jednej z najpiękniejszych idei, jakie funkcjonują na świecie? Idei człowieka, który osiągnął wyżyny rozwoju duchowego i całkowicie poświęca siebie w służbie innym ludziom. (Nieosiągalne ani przez inicjację, ani przez jakikolwiek rytuał.)
Bodhisattwa – synonim miłości, współczucia, miłosierdzia.

Nieczęsto się zdarza, żeby opowiadanie w taki sposób mnie poruszyło. Sama byłam zaskoczona, ile znaczą dla mnie pewne symbole i pojęcia. I co z sobą niosą, nawet będąc związane z inną kulturą.

[janek]

Mam wrażenie, Dagro, że podobny smuteczek i dyskomfort odczuwają inteligentni i wrażliwi fundamentaliści katoliccy (jak choćby autor wątkowego tekstu) gdy czytają trylogię husycką Sapkowskiego czy "Imię róży".

[Bellatrix]

hm, a ja z kolei czytajac to opowiadanie zupelnie nie odebralam wrazenia, ze wiedzma i glowny bohater sa opetani. Bardziej odbieralam to w ten sposob, ze poswiecili sie i dostali moc by moc dopelnic swej zemsty. M.in. dlatego rozczarowala mnie mocno koncowka z tym ksiedzem-egzorcysta. Fakt, ze zdziwilo mnie nazwanie krwiozerczego wilkolaka bodhisattwa :> nie siedze jakos gleboko w buddyzmie, ale z tego co mam pojecie, to buddym wydaje mi sie byc religia nastawiona bardzo pozytywnie i pokojowo.

[sztejkat]

Dla mnie to opowiadanie to taki standardowy horrorek z opętanym mścicielem w tle. Niczym nie wyróżniające się spośród sobie podobnych, a było ich zdaje się wiele. Po prostu kawał dobrego rzemiosła. Nie będę oceniał rzetelności rytuałów i nazw - zwykle z literaturą jest tak, że jeśli dotyka ona branży w której czytelnik jest fachowcem to niewiarę trzeba zawieszać na naprawdę wieeeelkim haku. A jak nie dotyka, tak jak mojej wiedzy ttutaj, to po prostu można się dobrze bawić.

Pozdrawiam.

[Mighty Baz]

ciekawy pomysl, dobrze sie czyta...zabawne sa posty o po-lacze-niu roznych kultur, religii czy praktyk...hm...jakie to ma znaczenie, w koncu to sf

ciekawy pomysl, dobrze sie czyta...zabawne sa posty o po-lacze-niu roznych kultur, religii czy praktyk...hm...jakie to ma znaczenie, w koncu to sf

[krisu]

Podczas czytania Bodhisattwy cały czas czułem się nieswój. Nie chodzi o to, że to horror, ale o stworzony klimat. Ale nie mogłem się oderwać od lektury. Szczepan jak zwykle czymś mnie zaskoczył. I tak, całkiem dobrze wyszło mu opisanie opętania wiedźmy i rotmistrza. Zakończenie świetnie dopasowane, nie mógłbym oczekiwać innego: wyrok wykonany przez kolegów partyzantów. Tylko zastanawia mnie skąd w tym wszystkim wzięła się swastyka, która jest znakiem szczęścia u Germanów, nie u Mongołów. Ale to już pozostawię tzw. licentia poetica.Dzięki ałtorze.

Podczas czytania Bodhisattwy cały czas czułem się nieswój. Nie chodzi o to, że to horror, ale o stworzony klimat. Ale nie mogłem się oderwać od lektury. Szczepan jak zwykle czymś mnie zaskoczył. I tak, całkiem dobrze wyszło mu opisanie opętania wiedźmy i rotmistrza. Zakończenie świetnie dopasowane, nie mógłbym oczekiwać innego: wyrok wykonany przez kolegów partyzantów. Tylko zastanawia mnie skąd w tym wszystkim wzięła się swastyka, która jest znakiem szczęścia u Germanów, nie u Mongołów. Ale to już pozostawię tzw. licentia poetica.Dzięki ałtorze.

[NURS]

krisu, w Japonii do dzisiaj można kupować ciasteczka szczęścia ze swastykami
i nie jest to tradycja nowa.

[Adashi]

krisu, łap linkę

[krisu]

Ale ftopa....Thx chłopaki.

Ale ftopa....Thx chłopaki.