[Haletha]

Wiem, głupi temat, ale swojego czasu cieszył się zrozumiałą popularnością na forum Wieży Błaznów:)
Czy przeżyliście kiedyś przygodę, która w chwili rozgrywania się przysporzyła wam rumieńców wstydu, teraz zaś chętnie się z niej śmiejecie? Mnie, osobie pechowej, przytrafiają się takie w nieregularnych odstępach czasu. Przystąpię więc do spowiedzi i parę z nich opowiem, licząc na wzajemność:

1. W klasie maturalnej pojechałam z wycieczką do Częstochowy zaklepać sobie zdanie egzaminów. Pod koniec drogi poczułam nagły atak choroby lokomocyjnej (niestety), ruszyłam więc czym prędzej w kierunku drzwi. Drogę zastąpił mi zatroskany katecheta. Otworzyłam usta chcąc poprosić o wyjście... i w tym momencie nastąpiła gwałtowna i spektakularna erupcja. Klasa była podekscytowana, czego nie można powiedzieć o nieszczęsnym pedagogu, który znalazł się akurat na torze lotu:D:D
2. Parę lat później uczestniczyłam w "turnieju rycerskim" w Barbakanie w charakterze skromnej, stojącej z boku nieorężnej damy dworu. W pewnym momencie postanowiłam zmienić miejsce, ruszyłam więc przez środek na którym potykało się dwóch zbrojnych. Z lenistwa jednak zrobiłam za małe kółko, więc w kluczowym momencie jeden z panów zrobił duży krok do tyłu i zamachnął się mieczem, który utkwił w moim czole naruszając drastycznie jego nieskazitelność. Zalałam się krwią ku uciesze zgromadzonego pospólstwa, a parę dni później występowałam publicznie w innym miejscu z wielkim opatrunkiem na czole:D

[Rafał]

Jako umysł ponoć niehumanistyczny, będąc studentem na polibudzie napisałem podanko do dziekana kończąc formułką "proszę o pozytywne rozpaczenie mojej prośby". Ku uciesze towarzystwa dziekan odpisał: "Proszę nie rozpaczać! Załatwione"

[dofo]

Moja matura ustna z polskiego. Brakowalo mi lektur na poparcie jakiejs tezy to wymyslilem sobie, ze wezme i uzyje "Diuny" Franka Herberta do swoich niecnych celow. Kto by sie spodziewal, ze polonistka raczej po 50, bedzie znala ta ksiazke/cykl.

Siedze przed komisja i sie produkuje. Potem dokonuje dosyc DUZEJ nadinterpretacji "Diuny". Wszystko fajnie i przyjemnie.

Na koniec, gdy juz skonczylem odpowiadac na wszystkie pytania, slysze swoja polonistke:
- A moj syn jest fanem "Diuny" i kiedys z ciekawosci przeczytalam.

Dostalem "dobrego"

[Margot]

To ja trochę z innej branży. Otóż, dawnymi czasy, jako autorka scenariusza filmu reklamowego pewnej kawy, musiałam być obecna na planie filmu reklamowego. Plan mieścił się na parkingu warszawskiego Sheratona. Był mroźny styczeń, ekipa filmowa borykała się z wieloma trudnościami, wśród których poczesne miejsce zajmowała temperatura. Temperatura była niska bardzo (a kobieta grająca główną rolę rozbierała się do bielizny i natychmiast siniała, więc łatwo nie było, to w końcu był spot reklamowy, żadnych sinych panienek nie mogło być, miały być tylko śliczne, eteryczne i erotyczne, etc.). Dla wzmocnienia odporności na zimno wszyscy łykaliśmy Jasia Wędrowniczka w ilościach hurtowych. A że ja nie musiałam się na planie rozbierać, więc siedziałam sobie w ciepełku przy chimerze i tankowałam. W takich warunkach w końcu odezwała się natura i musiałam udać się do toalety. Niestety, na drodze do windy, która wywiozłaby mnie na wyższe poziomy hotelu, był plan filmowy, gdzie trwała wytężona praca i przechodzić tak sobie nie można było. Ale kreatywny producent ze studia filmowego, który też poczuł potrzebę, postanowił, ze przejdziemy wyjściem ewakuacyjnym. I poszliśmy - okazało się, że to korytarzyk wąski dość, jedne drzwi (otwierające się na zewnątrz, co ważne), potem drugie - i oto jesteśmy na schodach zewnętrznych. Radośnie wchodzimy piętro wyżej, a tu... NIE MA KLAMKI! Idziemy więc wyżej - identycznie. Trochę spanikowani podeszliśmy jeszcze jedną kondygnację - znowu drzwi bez klamki. Rzecz jasna, otworzyć się nie da, bo drzwi otwierają się na zewnątrz. I wtedy sobie uświadomiliśmy oboje, że stoimy na mrozie, z pełnymi pęcherzami i brakiem dostępu do ustępu...
W panice zbiegliśmy na dół - na szczęście drzwi, przez które wyszliśmy, nie zatrzasnęły się. Wbiłam się paznokciami, udało się otworzyć, kolejne również. Oczywiście, potrzeba fizjologiczna bynajmniej nam nie przeszła, a nawet stała się chyba większa... Zdesperowany producent niewiele myśląc wrzasnął: PRZERWA!!! i oboje podrobiliśmy do windy na oczach całej ekipy. Obciach straszny, ale wtedy było mi wszystko jedno...

[Haletha]

Heh, a ja kiedyś nie zdążyłam... Natura pociągnęła mnie do lasu podczas podróży samochodem (współpasażerom nie wyjaśniłam, że mam sraczkę:)) i pewnie nigdy tak szybko nie biegłam. Sęk w tym, że spóźniłam się o kilka sekund. To była najgorsza jazda w moim życiu:)))

[Rodion]

Wybralem się kiedyś w odwiedziny do rodziny mieszkającej w okolicach Breny.
Aby przetrwć podróż w autokarze, posiłkowalem się piwem.
Nie ja jeden wpadlem na ten pomysł i w efekcie kolejka do kibelka na stacji bęzynowej przed granicą,przypominala te historyczne za mięsem!
Natura bywa okrutna! Gnany nieodpartym pragnieniem pohalsowałem w pobliskie krzaczki.
Niestety za krzaczkami był rów melioracyjny wypelniony blotem! I to głębokim, tak do pasa!
Naszczęście udalo mi się wydostać i jakoś z grubsza oskrobać z blota. Potem korzystając z mroku, przedostalem sie do autokaru i zaszyle na soim miejscu.
Tak, twardniejąc zwolna, doczekalem konca podróży!
Niestety kierowcy przyspieszyli i do Bremy dotarlem dwie godziny przed czasem!
I w ten sposób mieszkańcy Bremy mogli podziwiać snującego się w okolicach dworca ostatniego kaszubskiego powstańca, do polowy pokrytego zaschnietym blotem!

[Dunadan]

Haletha, spoko, ja też kiedyś nie zdążyłem. Szczęście ze to było blisko mojego domu... spóxniłem się wtedy na lekcje...

[dofo]

A ja gdy chodzic jeszcze nie umialem to ciagle "nie zdazalem"

[Dunadan]

Nie no, to co innego, ale wiesz w 3 klasie liceum?ale fizjologia jest silniejsza... obciachu w zasadzie nie było bo nie dalem po sobie znać no, może ktoś by się poznał po sposobie w jakim szedłem przez ulicę...

[Wiedźma]

Jedno zdarzenie pamiętam z dzieciństwa, gdy stałam w długiej kolejce do wielkanocnej spowiedzi, nie chciałąm z niej wychodzić, bo bałam sie, że potem nie zdazę, więc nie wytrzymałam i nie doczekałam do rozgrzeszenia, tylko szybko wybiegłam.

A dwa lata temu płynąc tratwą po Biebrzy, musiałyśmy (kobiety) wyćwiczyć gimnastyczne pozy w trakcie. I podczas takiej jednej gimanstyki zobaczyli mnie przechodnie, którzy zdarzali sie raz na kilka dni.Trzeba mieć pecha. Oczywiście reszta załogi nie zechciała mnie poinformować o przypadkowych widzach. Dobrze, że mnie nie sfotografowali, bo z racji wykonywanego zawodu, mogłabym miec problemy.

[elam]

ja nie przeklinam. och, czasem powiem "*beep*", z reguly jednak mowie "szajs". wieksze przeklenstwa wyrywaja mi sie tylko w sytuacjach ekstremalnych, gora kilka razy w roku.i wiem, dlaczego..

to bylo w 3ciej klasie liceum. mielismy okropna kobiete od biologii- uwielbialam ten przedmiot, ale profesorka byla glupia, i tepila nas okropnie, zeby sie to nie wydalo.
kiedys zrobila sprawdzian i kazala schowac do toreb wszystko oprocz kartki testowej i dlugopisu. moj dlugopis pisal cienko, skrobal, lawka byla porowata, nie dalo sie pisac. zachowalam wiec pod sprawdzianem 1 snieznobiala kartke na podkladke. a ta cholera wyrzucila mnie z klasy i wpisala 1ke. mnie! ! mnie ! ! ! !
wyrzucila tak kilka osob, za rozne przewinienia. poszlismy w kat korytarza (jakies 10 m dalej!) i obgadujemy. nie wiem wlasciwie, dlaczego powiedzialam wtedy:
-nigdy jeszcze nikogo tak nie nazwalam, ale ona to prawdziwa k***. ale mam ja w *beep*!
a tu z konca korytarza dobiega nas:
-ty, (tu moje nazwisko), ja wszystko slysze! !

no i nie mam zasluzonej piatki z biologii na swiadectwie maturalnym, glupia malpa dala mi czworke...

[Gustaw G.Garuga]

[dzejes]

Teraz się z tego śmieję, ale wtedy...
Może trochę obleśne, ale jak już takie sraczki były...

Na trzecim roku studiów mieszkałem w nowym lokum. Taki mini - akademik. Cztery pokoje, trzy "dwójki" i "trójka". Początek października, nikt nikogo nie zna, większość z pierwszego roku.
Mieszkałem w "dwójce' z której wychodziło się prosto do malutkiej kuchni - elektryczna kuchenka, zlew i miejsce na póltorej osoby. Dalej była ubikacja.
To chyba był drugi tydzień roku akademickiego, gdy wybrałem się z kumplami z roku na oblewanie rozpoczęcia nowego sezonu.
Boje były ciężkie, jednak kluczową okazała się wizyta w sklepie nocnym o nazwie "Wileński". Przybytek to zacny, jedynie wymuszał niezwykłą precyzję, gdyż był otwarty jedynie do godziny drugiej.
Tak więc ok. drugiej w nocy, gdy już rozliczne bitwy zostały wygrane, oddelegowany woj wchodzi do środka, a my się zastanawiamy ileż to puszek przyniesie za składkowe pieniądze (gdyż zdecydowaliśmy się na piwo). Po chwili deleget wychodzi zataczając się ze śmiechu i prosi o pomoc. Wchodzę z nim i wspólnie wynosimy dwadzieścia puszek piwa o nazwie Megawat. 10% alkoholu, w smaku przypominało rozcieńczony smar do łozysk.
Tutaj następuje cięcie i przenosimy się do mego mieszkania (m.in. dlatego, że do tej pory nie pamiętam części wydarzeń, na przykład jak wszedłem na trzecie piętro starej kamienicy po niezwykle kręconych schodach).
Godzina 3.30 punkt - sprawdziłem o której kładę się spać. Leżę w łóżku i zastanawiam się czemu mi tak źle.
Po chwili, gdy świat ruszył z miejsca, zrozumiałem, że to te Megawaty były zatrute. Opuszczam nogę i dotykam ziemi, co podobno pomaga w takich przypadkach i uspokaja zwariowany błędnik. Cóż, nie pomogło.
Powiem tylko tyle, że obudziłem chyba wszystkich. Jedna z obudzonych zeznała później, że usłyszała jakby ktoś chlusnął wiadrem wody o ścianę, a ja czyszcząc kuchnię zastanawiałem się skąd wzięła się ta papryka w zawiasach drzwi do łazienki, skoro jej nie jadłem...

[Gustaw G.Garuga]

Znam to piwo Pochodzi o ile pamiętam z browaru Jabłonów i ta niezwykła potęga jest wynikiem jakiegoś chemicznego środka, a nie naturalnego procesu warzenia. Ciesz się Dzejes, że żyjesz

[dzejes]

[Rafał]

Może nie dostanę mocno po łapach, ale chcę opisać historyjkę, która co prawda nie mnie się zdarzyła, ale jak ją sobie przypomniałem, to stwierdziłem, że ją tu wrzucę i już. Byłem świadkiem, no prawie. Mamy niedaleko stok narciarski, stromy jak cholera, ponoć trzeci w Polsce. Trasa długa, początkujący narciarze dzielą jazdę na kawałki, bo kondycyjnie wykańcza. Jak się trafi niedzielny narciarz, taki od szpanowania sprzętem, to coż ... W każdym bądź razie przyjechała paniusia, wystrojona, sprzęcicho nie lada, po godzince pozowania wjechała wyciągiem, próbuje jazdy, na krechę się nie da, jakoś domęczyła się połowy trasy kiedy wezwałą ją natura. Widzi dziewczę, że do bacówki nie ma szans w miarę szybko dojechać, las gęsty z prawa i lewa, szybka decyzja i poczyniła niezbędne przygotowania do ulżenia pęcherzowi. nie odpinając nart zsunęła co trzeba, przykucła .... i .... wjechała w tej pozycji tyłem z powrotem na stok!!!
Więcej tam tej kobity nie widziano.

[joe_cool]

piękna historia w sam raz na poniedziałek rano

[mawete]

Piękne...

[Haletha]

Poszłam kiedyś z kolegami na Trzy Korony. Bawiliśmy się w leśnych barbarzyńców;P i wspinali na kamieniste zbocze. Zjechałam z niego jak długa na brzuchu, co nie pozostało bez wpływu na stan mojej odzieży, uprzednio kruczoczarnej. Teraz była z tyłu czarna, z przodu zaś nierównomiernie szara, co w połączeniu z rozwianym włosem, dzikim wzrokiem i pokaźną pałą na ramieniu;) tworzyło chyba dość niepokojącą mieszankę. Spokojni turyści ustępowali nam potem miejsca na szlaku i tak się dziwnie patrzyli:)))
Następnego bodaj dnia ciuchy suszyły się na sznurku, a ja zabawiałam się w kuchni przygotowywaniem ciasta na drożdżach. Czekałam aż wyrośnie, gdy ktoś zawołał mnie za zewnątrz. Wybiegłam w kapciach na trawę po deszczu i zaryłam w nią tak, że w błocie jeszcze nazajutrz widać było mój odcisk. Gdy już wszyscy się pośmiali, poszłam do siebie zmienić ubranie i sprać świeże błoto. Następnie wróciłam na zewnątrz rozwiesić pranie, a w drodze powrotnej zjechałam z pagórka i znowu się cała ubłociłam. Gdy próbowałam chyłkiem przemknąć do środka, koleżanka oznajmiła, że w kuchni jest jakiś potwór. Ciasto wylało. Zdrapałam ze stołu to, co dało się zdrapać i usmażyłam racuchy, które niestety spaliły się (razem z patelnią) i nikt nie chciał ich jeść. Ja natomiast zużyłam wszystkie normalne ubrania i następnego dnia musiałam się pokazywać światu w dresie:)

To był fajny wyjazd... Parę dni później czekając na kolegę i jego mamę siedzieliśmy w kuchni i przy mrocznej muzyce snuliśmy opowieści o strzygach i wilkołakach. Na zewnątrz wył wiatr i lał deszcz. W kulminacyjnym momencie muzyka urwała się, a światło zgasło. Okazało się tylko, że jest powódź i w całej wsi nie ma prądu. Kolega z mamą zabłądzili i długo brodzili w wylanym Dunajcu. Gdy wreszcie doszli na miejsce, kolega nadepnął na żabę i spadł ze schodów. Nie zostaliśmy odcięci id świata i wszyscy przeżyli.

[Rafał]

[Duke]

No cóz mnie przydażyła się nastepująca historia:
Działo się to upalnego lata. Moje kofanie wyjecało na 2 tyg szkolenie. Ja zostałem sam z praniem, prasowaniem i gotowaniem. Więc pewnego ranka wstałem radosnie zdjołem z wieszaka świężo upraną (własnoręcznie) koszulę, uprasowałem i wyszedłem do pracy. W biurze zasiadłem do biurka, zdjołem marynarkę i nagle zdałem sobie sprawę z tego że wszystcy dwuznacznie na mnie patrzą. W toalecie dokonałem lustracji, gdzie okazało się że proszek do prania nie wypłukał mi się tworząc na błękitnej koszuli w okolicy brzucha białe plamy... Cóż nie muszę pisać jakie były komentarze kolegów. Cały dzień przesiedziałem w marynarce pocąc się obficie.

[Haletha]

Dzięki wicedyrektorowi mojego instytutu wróciła mi nadzieja. Może nie tylko ja mam pecha z kosmosu? :)

Rozmowa w instytucie:
dyr. - Czego sobie pani życzy?
ja - Nowej karty egzaminacyjnej. Poprzednią oddałam z książką do biblioteki.
dyr. - Ja się kiedyś pozbyłem w ten sposób świadectwa maturalnego...

[mawete]

Wychodzimy z dzieckiem z przedszkola. Jeszcze rozmawiam z przedszkolanką, a dziecko na całą salę:
- Tatusiu, spadamy na drzewo?

[Margot]

Przypomniała mi się jeszcze jedna historia, tym razem obciach zupełnie nie mój, ale poletko reklamowe właśnie.
Zdarzenie opowiedział mi właściciel studia filmowego specjalizującego się w produkcjach spotów reklamowych (Warszawa - lokacja jest nie bez znaczenia dla biegu wydarzeń), rzecz działa się w złotych latach reklamy w Polsce, czyli w latach 90-tych zeszłego wieku.
Otóż, dnia pewnego w studio zadzwonił telefon.
- Wy się zajmujecie kręceniem filmów? - padło pytanie.
- Oczywiście - odpowiedziała spokojnie sekretarka, w błogim przekonaniu, że studio nagrodzone kilkudziesięcioma nagrodami na festiwalach reklamy, ma swoją markę i precyzja odpowiedzi nie jest konieczna. Mężczyzna dopytał się tylko, czy sprzęt studio posiada i kiedy można zastać szefa. Sekretarka udzieliła informacji i o całej sprawie zapomniała.
Parę godzin później pod willę, gdzie było biuro studia, podjechał czarny Mercedes. Wysiadł z niego niepozorny starszy pan oraz dwóch nieco młodszych i znacznie lepiej zbudowanych panów w garniturach. Jeden z nich miał aktówkę. Cała trójka weszła do środka i oznajmiła, że przyszli w sprawie filmu i chcą się widzieć z szefem, który, jak im powiedziano wcześniej, jest obecny. Szef studia faktycznie był obecny i całą trójkę przyjął grzecznie.
- Chcę, żeby pana studio nakręciło film - oznajmił starszy pan szefowi studia - Ile to kosztuje?
- Hmm... No, wie pan, to nie są tanie produkcje - zaintonował standardowo szef przekonany wtedy jeszcze, że ma do czynienia z przedstawicielami agencji reklamowej lub producenta - Zależy, co chce pan sfilmować, jakie efekty specjalne...
- Proszę tylko o uśrednienie - przerwał mu starszy pan. Szef westchnął i po dłuższym wstępie, że trudno tak z głowy i w ogólności wydusił - Około 1-5 mln zł netto, jeżeli nie wchodzą w grę specjalne efekty cyfrowe. A co pan chce konkretnie nakręcić?
- Ślub mojej córki. Ma być zrobione profesjonalnie. Efekty specjalne - wedle pańskiego uznania, ale w granicach rozsądku. Najpierw chcę film z uroczystości w (tu podany został kościół w Warszawie), a potem jeszcze wesele w (tu padł adres w Pruszkowie). Na ile może pan wstępnie oszacować koszty?
Szef studia nieco pobladł, bo w tym momencie jeden z dobrze zbudowanych panów w garniturach wyciągnął na stół aktówkę. Wybąkał, że w zasadzie studio może się zmieścić w podstawowych kosztach...
- Czyli 1 mln zł, jak rozumiem - ucieszył sie starszy pan, po czym otworzył aktówkę i przesunął w stronę szefa studia. W środku były, jak w filmie, banknoty.
- Życzy pan sobie jakąś umowę? - zapytał szef studia bardzo już sztywny. Starszy pan nie życzył sobie umowy, wyraził nadzieję, że usługa, za którą zapłacił z góry zostanie wykonanana należycie.
Szef studia filmowego nagrodzonego wielokrotnie na festiwalach reklamowych wykonał usługę - filmowanie ślubu i wesela (jak mówił, profesjonalnie wykonał, zespół filmowców przygotował oświetlenie, dwie kamery, taśmę filmową miękką, żadne tam VHS, nagłośnienie, etc.). A kiedy zapytałam, czy ów starszy pan z Pruszkowa był zadowolony, szef odpowiedział tylko:
- No, cóż... Nadal żyję.

[Rafał]

Przypomniał mi się obciach nie mój co prawda ale byłem świadkiem. Pierwszy rok studiów, kolokwium z mechaniki, pierwsze zadanie z koła mohra - taka graficzna metoda rozkładu sił (chyba ). Kolega spóźnił sie zwyczajowy kwadrans, wpada na salę, wszyscy siedzą, udają, że myślą, kolega przystanął w drzwiach niepewnie, nie wie co ma robić. Wykładowca spojrzał zniechęcony i mówi: Proszę siadać. Koło Mohra. Kolega zdziwiony: Koło kogo?

[Iscariote]

to ja teraz sobie zrobie obciach i powiem ze zajarzyłem za drugim razem o co chodziło

[Margot]

Hyy...

A mnie się przypomniało, jak na jednym colloquium z historii literatury jeden z profesorów lubujący się w szczegółach, zadał pytanie (to był pisemny sprawdzian dla grupy, notabene):
- Ile stron liczyło sobie pierwsze wydanie "Pana Tadeusza"?
Jeden z moich kolegów zapytał natychmiast:
- Z pana wstępem, czy bez, panie profesorze?

[Miria]

Ja sie kiedys zawstydzilam na zajeciach z gramatyki angielskiej.

Robilismy jakies przyklady, potem kazdy czytal glosno po jednym. Mnie sie trafilo zdanko "Sigmund Freud had a long beard"

Przeczytalam "Sigmund Freud had a long bird"

Ryk w klasie, a ja nie wiedzialam, o co chodzi. A jak do mnie dotarlo, to sie zczerwienilam...Dlugo mi jeszcze wypominali freudowską pomyłkę

Ja sie kiedys zawstydzilam na zajeciach z gramatyki angielskiej.

Robilismy jakies przyklady, potem kazdy czytal glosno po jednym. Mnie sie trafilo zdanko "Sigmund Freud had a long beard"

Przeczytalam "Sigmund Freud had a long bird"

Ryk w klasie, a ja nie wiedzialam, o co chodzi. A jak do mnie dotarlo, to sie zczerwienilam...Dlugo mi jeszcze wypominali freudowską pomyłkę

[Haletha]

Taak... Na ćwiczeniach z historii starożytnej odgrywaliśmy sobie kiedyś fragmenty dramatów Arystofanesa. Kolega wcielający się w prostego Greka miał w pewnym momencie zakrzyknąć 'czosnek mi ukradli!', tyle że zamiast 'czosnek' powiedział 'członek'. Długo nie mogliśmy się uspokoić:D

Przypomniał mi się też pewien konflikt ze szkolnym katechetą. Na religii założyliśmy się o głowę o znaczenie jakiegoś słowa i w końcu udałam się do biblioteki po słownik. Triumfalnie znalazłam kłopotliwe hasło i ku uciesze klasy okazało się, że ksiądz miał rację. Wstyd czułam straszny, a był to pierwszy raz, kiedy pokłóciłam się z nauczycielem nie mając racji;)

[Aga]

Moja najgorsza wpadka... W życiu tego nie zapomnę. Nasza szkoła jest bardzo stara - ma 265 lat, a budynek coś koło 180. Schody są tam strasznie wyślizgane i podobno każdy chociaż raz je zalicza. A ja noszę buty na obcasach. To było lato, w zeszłym roku, zaraz przed wakacjami. Kupiłam trochę wcześniej klapki na bardzo wysokim obcasie (coś z 9 cm) i postanowiłam, że w nich przyjdę do szkoły. Odpicowałam się, założyłam nawet spódnicę, choć rzadko mi się to zdarza i poszłam.
Kończy mi się geografia, którą mam na 2 piętrze, przede mną jeszcze dwie lekcje. Schodzę ze schodów, w ręku otwarty pojemnik z jogurtem i wcinam. Nagle noga mi się obsunęła (tak gdzieś na trzecim stopniu) i zjechałam na oczach tylu osób na sam dół. Bilans strat był następujący: podrapana koleżanka, której trzymałam się pazurami, żeby nie spaść (i tak się nie udało...), jogurcik wyleciał w górę, bo go wypuściłam z rąk i ozdobił schody, częściowo ścianę i częściowo moją torbę, buty były nie do odzyskania, bo złamał mi się obcas przy samej podeszwie. Spódnica tylko trochę się podwinęła. Podobno najśmieszniejszy był w tym wszystkim wyraz mojej twarzy, bo siedziałam na tym półpiętrze zdezorientowana przez chwilę, a pierwsze, co powiedziałam (nie wliczając "cholery" jak jechałam), to "ała". Moja przyjaciółka dostała takich spazmów ze śmiechu, że nie była w stanie nawet mnie pozbierać. Ale stanęła na wysokości zadania i poszła mi do domu po drugie buty. Chciałam co prawda zrobić jak w reklamie Mentosów, ale niestety, drugi obcas mocno się trzymał. A tak bym nie uszła. Za duża różnica poziomów.
Do dzisiaj moja przyjaciółka rży, jak to wspomina. Ja też, ale wtedy nie było mi do śmiechu, bo strasznie potłukłam sobie kość ogonową i siniaki były imponujące.