[merula]

Mr.M -A istotnie, forma jest kojarzona z fabułą.

Niestety to stwierdzenie to już całkiem myli pojęcia. Formą jest język, konstrukcja utworu, często nawet strona graficzna i zdecydowanie jest to rzecz odmienna od fabuły. I jeśli rzeczona forma jest odstręczająca, to w moim przypadku dużo musiałoby się stać, abym nie odstawiła utworu, którego forma mnie męczy. I choćby świeat był genialny, bohater miał wnętrze jak Luwr i poligon komandosów, a i reszta , tak ważnych dla ciebie składowych wybitna, to cięzko mnie namówić do oddania się takiej lekturze. Jest to m. in. powód mojej niechęci do dużej części literatury głównonurtowej. Natomiast dobrze napisanej fabule, świetnej językowo, wciągającej, powodującej, ze czytasz to z wypiekami do białego rana pod kołdrą można wiele braków np. w kreacji wybaczyć. co najwyżej potem człowiek się zastanawia, jak mógł pewne rzeczy "łyknąć".

[MrMorgenstern]

Merula, ale zauważ, ze fabuła się powtarza często... i tutaj ratunkiem dla utworu są różnorodne światy, postacie...

[merula]

Choćby świat był cudownie bogty, skomplikowany i różnorodny, postacie o wnętrzu rowu mariańskiego jak będą przekładac papierki, i ogólnie mieć zycie monotonne jak fakturzysta to sorry, ale tego się czytac nie da. Ale zgadzam się, że są to istotne składniki tej całej układanki.

[Lambert]

Cóż to za przedziwna linia obrony literatury fantasy? "Wiem, fabuła przeżuta i wyrzygana przez mrowię wcześniejszych autorów, ale zobacz, jakie cudowne drzewa rosną na błoniach tego pięknego miasta. Czyż nie warto pochwalić książki chociaż za nie?". Można pochwalić, oczywiście, ale taka pochwała będzie gwoździem do trumny, krzyczącym: "spójrzcie, oto jeszcze jeden genialny kreator światów i gów*iany pisarz". Gów*iani zaś pisarze nienajlepiej świadczą o gatunku, którym się parają.

Opisywanie świata to zajęcie dla literatury naukowej, obojętne, czy to będzie monografia poświęcona teorii kwantów, czy praca zbiorowa na temat wojen galijskich, w centrum zainteresowania beletrystyki zaś winna leżeć przede wszystkim- FA-BU-ŁA. W przeciwnym wypadku będzie jakąś pokraczną (i smutną) hybrydą- literaturą naukową (a w przypadku fantasy- nawet pseudonaukową) udającą beletrystykę. Pomieszanie z poplątaniem.

[Dabliu]

Kreacja świata przedstawionego, postacie, opisy, dialogi, akcja - wszystko to dekoracje, mniej lub bardziej ważne. A czymże są dekoracje, jeśli nie rozgrywa się w niej jakaś fabuła? Najważniejsza jest TREŚĆ! To o nią chodzi. O przekaz. Niekoniecznie górnolotny, ale zawsze jakiś. Niech tekst opowiada o czymś. Ważne oczywiście jest również jak. Ale treść jest najważniejsza. Da się wystawić sztukę na pustym placu, o ile będą aktorzy i jakiś scenariusz. Ale jeśli zażądamy sztuki od samych dekoracji, to czy ją dostaniemy? Ile można gapić się na śliczne kartonowe drzewa zdobiące pięknie oświetloną scenę? To treść jest poruszająca. Dekoracje mają ją jedynie uwiarygodnić i tutaj leży ich rola (było nie było zacna).

[krisu]

A dla mnie dekoracje są tak samo ważne jak fabuła, bo to one tworzą klimat książki.

A dla mnie dekoracje są tak samo ważne jak fabuła, bo to one tworzą klimat książki.

[Dabliu]

[krisu]

A poezja??

A poezja??

[Kaxi]

Zgaduje ze poezja nie jets tematemr rozważań, ponieważ z definicji nie posiada fabuły.

[dzejes]

[Dabliu]

[krisu]

A ja osobiście nie wyobrażam sobie "Na srebrnym globie" Żuławskiego napisanej bez tego liryzmu, malarskich określeń, napisanej suchym językiem Asimova na przykład.
Władca pierścieni napisany przez Harrisona też nie byłby tym samym dziełem. Liczy się fabuła. Fakt. Ale ważny jest też warsztat autora opisującego temat. Kunszt i ozdobniki w tekście. Bo inaczej wyjdzie "Stalowy Szczur podbija Mordor" na 120 stron.

A ja osobiście nie wyobrażam sobie "Na srebrnym globie" Żuławskiego napisanej bez tego liryzmu, malarskich określeń, napisanej suchym językiem Asimova na przykład.
Władca pierścieni napisany przez Harrisona też nie byłby tym samym dziełem. Liczy się fabuła. Fakt. Ale ważny jest też warsztat autora opisującego temat. Kunszt i ozdobniki w tekście. Bo inaczej wyjdzie "Stalowy Szczur podbija Mordor" na 120 stron.

[Dabliu]

Krisu, z całym szacunkiem, ale gdzie ja napisałem, że tak nie jest? Ja po prostu nie uznaję dekoracji dla dekoracji, ale jeśli służą one rozegraniu jakiejś frapującej historii, bądź też same przez się coś mówią, to jak najbardziej... Powiem więcej, jestem entuzjastą formy. Uwielbiam kwiecisty, czasem wręcz rozbuchany język, ciekawy styl, zajmujące opisy itd. Za nic mam tzw. "lekkie pióro" jeśli nie idzie za nim piękno języka (chyba odbiegam od tematu). Fajne są też opisy przyrody, postaci itp., o ile nie nużą i służą czemuś. Ale przede wszystkim TREŚĆ.

[MrMorgenstern]

[krisu]

Z opisanej przez Ciebie tendencji wyłamują się moje ostatnio ulubione opowieści ze Świata Dysku T. Pratchetta. Tam fabuła jest tak banalna,że aż głupia i nieistotna. Ważne są gry i gierki, prowadzone przez autora, czyli dekoracje. Wszystkie te anegdoty w tekście. Wyszukiwanie ukrytych smaczków. Kreacja dla samej kreacji. I wcale się przy tym człowiek nie nudzi. Umiera jakiś drugoplanowy bohater, a tu pojawia się Śmierć i przez stronę jest ględzenie o tym, jak zmarły wyobraża sobie "tamtą stronę". A jaki ma to wpływ na fabułę? Żaden. Bo fabuła jest tak prosta jak drut telefoniczny zimą. Nie ma w niej miejsca na szczególiki. A jednak TP wpasowuje takie i inne elementy w książkę. I nawet nie chce się po tym puścić Pawia.

Z opisanej przez Ciebie tendencji wyłamują się moje ostatnio ulubione opowieści ze Świata Dysku T. Pratchetta. Tam fabuła jest tak banalna,że aż głupia i nieistotna. Ważne są gry i gierki, prowadzone przez autora, czyli dekoracje. Wszystkie te anegdoty w tekście. Wyszukiwanie ukrytych smaczków. Kreacja dla samej kreacji. I wcale się przy tym człowiek nie nudzi. Umiera jakiś drugoplanowy bohater, a tu pojawia się Śmierć i przez stronę jest ględzenie o tym, jak zmarły wyobraża sobie "tamtą stronę". A jaki ma to wpływ na fabułę? Żaden. Bo fabuła jest tak prosta jak drut telefoniczny zimą. Nie ma w niej miejsca na szczególiki. A jednak TP wpasowuje takie i inne elementy w książkę. I nawet nie chce się po tym puścić Pawia.

[Dabliu]

Nie lubię prozy TP. Ale jego książki mają śmieszyć. Taki jest cel. Czyli u TP wywoływanie rozbawienia treść. Komedia rządzi się swoimi prawami.

[krisu]

Ale kręcisz. Jak poezja - nie rozmawiać o niej. Jak Pratchett - to rządzi się swoimi sprawami, bo to komedia.
A książki o Dysku nie tylko śmieszą. Te o Śmierci np. są bardzo filozoficzne i też uczą na swój sposób.

Ale kręcisz. Jak poezja - nie rozmawiać o niej. Jak Pratchett - to rządzi się swoimi sprawami, bo to komedia.
A książki o Dysku nie tylko śmieszą. Te o Śmierci np. są bardzo filozoficzne i też uczą na swój sposób.

[Dabliu]

[MrMorgenstern]

[Lambert]

[mBiko]

Nie da się ukryć, że Lambert ma sporo racji i fabuła w beletrystyce jest elementem istotnym. Wyobraźcie sobie np. cykl o Wędrowyczu przedstawiający wyłącznie opisy niekończącego się upojenia bohatera. Mogła by to być ciekawa powieść, ale pewnie nie zyskałaby tylu zwolenników, ani tym bardziej nie mogło by być mowy o cyklu właśnie.

Oczywiście ja również mogę farmazolić, jestem tylko czytelnikiem.

[Fidel-F2]

[mistique]

[Lambert]