[Godzilla]

Łodzianin, ja bym się wstrzymała.

Po pierwsze nikt z góry nie wie, czy się nadaje na rodzica. Ile byś się nie przygotowywał, to jest zaskoczenie. Ponadto rodzicem nie rodzisz się, rodzicem się stajesz.

Po drugie, od zawsze było tak, że dzieci trafiały się takim, co są przygotowani i takim co nie są. I jakoś ten świat się kręci, dzieci bywają zaskakująco odporne na szaleństwa rodziców, a rodzice po pewnym czasie dochodzą do równowagi. Niestety nie zawsze i nie wszyscy.

Po trzecie, jeśli pobawisz się w Pana Boga i odsiejesz tych, co są niedojrzali, naród szybko wymrze. Chyba że tych dojrzałych zamienisz przymusowo w bydełko rozrodowe. Ładna perspektywa?

Po czwarte taka jest specyfika naszych czasów, że jesteśmy wyrwani z ról, do jakich przygotowywano naszych ojców i dziadków, oraz mamy i babcie. Dzisiaj dziewczyna ma chodzić do szkoły / liceum / na studia, zaliczać przedmioty, zdobyć wykształcenie a potem pozycję zawodową. Na jakie takie obycie z pracami domowymi brak jest czasu, robi się absolutne minimum, a dzieci to pełna egzotyka. I potem taka wykształcona kobieta na stanowisku ląduje na położniczym, koszmarnie zmęczona po porodzie (a przeważnie pokrojona i pozszywana), i budząc się do dziecka o trzeciej w nocy zastanawia się, co też najlepszego zrobiła. Naszym babciom łatwiej się było w tym odnaleźć. Czy to znaczy, że mamy nie mieć dzieci, a ostatni gasi światło?

[Rodion]

Godzilla ale dziecko w żadnym przypadku ( i w zaden sposob ) nie moze byc wykorzystywane jako przyczynek do kariery. A tak , jak sądze jest w tym przypadku

[Ziuta]

Zdaje się, że Elam wspominała o Francuzce, która urodziła dziecko tylko po to, by udowodnić światu, iż można macierzyństwo połączyć z karierą.

[Godzilla]

To prawda, i jeśli tak tej pani zostanie, współczuję dziecku. Bo ono z taką mamą będzie rosło. Mało czytam plotkarskiej prasy, ale w światku gwiazdorsko-aktorskim jest sporo takich przypadków, kiedy gwiazdeczka ratuje sobie oglądalność zachodząc w ciążę i szpanując rosnącym brzuszkiem. A potem się okazują różne rzeczy. Niestety często dziecko jest traktowane jako przykra konsekwencja tego pomysłu. Dzieciak ma wtedy przechlapane.

[Pako]

Dlatego nie chcę jakieś oszałamiającej kariery. Chcę być szarym ludzikiem z paroma dzieciakami. Że żona je będzie rodziła a nie ja? Trudno, mam zamiar jej byc pomocą. Ale cholercia, ja konserwatywny jestem aż do bólu. Wsyscy wokół mnie tylko: dzieci nie chcę, dzieci jak karierę zrobię, dzieci, jak będę miał dość pieniędzy...
A ja chcę skończyć studia, załapać pracę, znaleźć żonę i mieć dziecko. Najlepiej jeszcze przed trzydziestką. Ja tam po prostu nie rozumiem kariery, jeśli nie ma jej dla kogo robić. Dla siebie? Nie... to nie dla mnie.

[Miria]

Godzilla, pięknie to napisałaś.
Rodion:

Godzilla, pięknie to napisałaś.
Rodion:

[Rodion]

Sprawa podejscia. Dla mnie prywatnosc, a do tej kategori zaliczam moje uczucia i relacje oraz doswiadczenia z dziecmi, jest zarezerwowana tylo dla krego ludzi ktorych znam. A nie sposob na przyciagniecie do siebie uwagi tlumow.

[Godzilla]

Pako,

[Pako]

[Agi]

Miria

[Piech]

Felieton Chylińskiej wpisuje się w popularny dziś etos, wg którego dziecko, to taki stworek ("ssak"), z którym są same kłopoty. Dziecko hałasuje, sra, włazi w szkodę, trzyma człowieka na uwięzi i w ogóle nie wiadomo po co ono jest i jaki z niego pożytek. No nie wiadomo. Dziecko przeszkadza rodzicom, a zwłaszcza matce. Gdyby nie ono, kobieta mogłaby się realizować bez przeszkód, znaleść swój prawdziwy sens w życiu. A tak, to kobieta musi się zniżyć do poziomu jej własnej matki oraz babki, a przecież mamy już dwudziesty pierwszy wiek i nie wypada robić takiej wiochy i obciachu i w ogóle. Jeżeli już ma być jakieś dziecko, to najwyżej jedno i najlepiej dopiero gdzieś tak pod czterdziestkę, żeby zdążyć jeszcze przed menopauzą, a do tego czasu jak najwięcej użyć życia, zobaczyć trochę świata, zabawić się zanim przyjdzie ten straszny stworek i wszystko zepsuje.

Fakt, że ludzie tak sobie dają nasrać do głowy, napawa mnie smutkiem, bo chciałbym jak nalepiej myśleć o swoich pobratymcach z gatunku homo sapiens.

Niespecjalnie umiem opisać sens bycia rodziciem, ale słuchajcie co mówi Godzilla, bo to bardzo mądra kobieta jest.

[Pako]

Sens bycia rodzicem widzę na codzień. Gdyby moja prababka nie miała córki, a ta córka też córki, to teraz prababka siedziałaby pewnie w domu starców czy innym takim, a nie u mnie w domu, przy rodzinie. Tak to jest, że różnie się w życiu dzieje, czasem trzeba się zaopiekować kimś starszym, co wcale takie łatwe nie jest. I lepiej mieć te dzieci, które się nami zaopiekują, niż musieć się o to prosić. To po pierwsze. Po drugie - nawet wiewiórka wie, żę materaił genetyzny trzeba przekazać dalej, jak jest możliwość. Jak będę miał możliwość to zamierzam z niej skorzystać
A czy żona bedzie ze mna szczęśliwa to nie wiem... sami się kiedyś zapytacie

[Miria]

Pako:

Pako:

[Rodion]

Miria a czy ktos Cie zmusza?
Tak na moj rozum to zadna ze stron nie powina wytaczac dzial i wywieszac sztandarow. Bo to dzialanie pozbawione sensu. Chcesz wiedziec jak to jest miec dzieci i sie nimi opiekowac, kochac itd. to zapytaj a nie rob z tego sensacji jak sie trafi.

[Miria]

Mam wrażenie, że to nie ja wywiesiłam sztandar... Ale może frustracja ze mnie wyłazi, bo jestem w sytuacji, gdzie wszyscy oczekują, że będę miała dziecko i o niczym innym nie marzę.

Mam wrażenie, że to nie ja wywiesiłam sztandar... Ale może frustracja ze mnie wyłazi, bo jestem w sytuacji, gdzie wszyscy oczekują, że będę miała dziecko i o niczym innym nie marzę.

[Anko]

Przeczytałam artykuł Chylińskiej - no cóż, zawsze była wulgarna, spodziewaliście się, że nagle zmieni imidż? Zresztą, taki już język prasy, że wyolbrzymia - w te albo wewte. Kiedy wszystkie gazety kobiece twierdzą, że macierzyństwo to róż, miód, sama słodycz, to inni znowuż rzucają mięchem i wiązankami pod adresem potomka. Choćby ot, tak, dla równowagi.

Pako ma rację, czasy się zmieniły, jednak nie zauważamy jednego - może większość "naszych prababek" prowadziła "tradycyjny" styl życia (wiejsko-chłopski, rozumiem przez to - zaliczam do nich 3/4 moich prababek), ale bywały też tzw. "wyższe sfery" (do których chyba dzisiaj wszelakie estradowe "gwiazdki" usiłują aspirować). I taka dama czasem np. wynajmowała sobie służącą-mamkę do karmienia dziecka piersią (żeby damie się biust nie zdefasonował). A dzieci były wychowywane przez nianie (na i co dzisiaj bogatych stać).

Miria:

[Anko]

Miria:

[dzejes]

[Miria]

dzejes:

dzejes:

[Ziuta]

[Anko]

dzejes:

[Miria]

Anko:

Anko:

[dzejes]

[mawete]

Ja mam jedno dziecko które bardzo kocham - co nie znaczy że na wszystko pozwalam - w sytuacji opisywanej przez Anko dosatałaby klapa w dupę i przeprosiła poszkodowaną osobę - a ja bym lody czy co tam kupił w ramach przeprosin (oczywiście poszkodowanej)

[Ziuta]

mawete

normalny, nieoszołomski, pogląd na sprawę.

[nimfa bagienna]

Niedawno czytałam felieton Anity Lipnickiej, też świeżo upieczonej mamy. Na podobny temat. Może łagodniejszy w formie, ale na pewno nie w treści.
Jak to ktoś słusznie w tej dyskusji zauważył, macierzyństwo to jedna ze spraw, której się nie pozna, dopóki się nie spróbuje. Każdy ma różne wyobrażenia, a tacy jesteśmy, że chcemy wierzyć, że NASZ potomek będzie spokojny, cichy, nie będzie chorował ani piłował ryja na okrągło.
Jednak dzieci są różne. I matki też.
Może się narażę, ale uważam, że instynkt macierzyński to mit. Podejrzewam, że jest sporo kobiet, które wobec własnych dzieci mają podobne odczucia jak Chylińska i Lipnicka. Że spodziewały się czegoś innego. Że trudno im, chodzą niewyspane, nie rozumieją, co się dzieje, frustrację obracają w krzyk, łapią coraz większą deprechę i stopniowo nakręcają się same.
Tylko że nie wypada przyznawać się do takich odczuć. Bo mit instynktu macierzyńskiego tak silnie się zakorzenił, że wszyscy uważają, że jeśli kobieta jest bezpotomna, to z całą pewnością jest niespełnioną półkobietą. Więc aby sprostać wymaganiom mitu, niektóre wściekłe i umęczone mamusie na zewnątrz przybierają maskę szczęśliwej i wreszcie spełnionej. Ile kobiet ma odwagę się przyznać, że dziecko budzi w nich furię niezrozumienia? Siła hipokryzji jest przepotężna.
Dla wyjaśnienia - nie mam dzieci. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek odważyła się mieć. I to nie ma nic wspólnego z tym, czy chcę, czy nie chcę. Zdaję sobie sprawę z następującej rzeczy: nie wystarczy mi sił, by wychować potomka na szczęśliwego człowieka. Mam świadomość własnych ograniczeń. Przed tą świadomością MUSI ustąpić wszystko. Dziecko to nie jest dla mnie słodki bobasek w czapeczce z falbanką ani zabezpiecznienie na starość. To nowy człowiek. Dziecko rodzi się nie dla siebie, a dla tego dziecka właśnie.
Czasem trzeba wybierać między 'chcę' a 'powinnam'.
I na to pytanie każda z nas musi odpowiedzieć sama. Najlepiej przed. Bo kiedy ONO jest już na świecie - to już za późno.
Ale się rozpisałam...

[Anko]

dzejes:

[Pako]

dla mawete brawo. Sam nienawidzę wychowania bezstresowego. Czasem trzeba przylać (bez przesady oczywiście!)
Przeprosić jednak chciałem Mirię: Miro kochana, nie chciałem na tobie wywierać żadnego nacisku ani tym podobnych, nie wywieszam też sztandarów. Przepraszam, jeśli tak to zrozumiałaś, może rzeczywiście źle to trochę napisałem. Bo to, czy mieć dzieci, to wybór każdego człowieka. Jeśli uważasz, że jeszcze nie twój czas na to, to świetnie, poczekaj, aż poczujesz, że chwila jest odpowiedniejsza. Albo nie miej dzieci wcale, jeśli jesteś przekonana, że nie jest to kompletnie dla ciebie, że byłabyś złą matką albo coś takiego. Nie chciałem nikogo do robienia dzieci zmuszać Tylko wyraziłem swoje zdanie, takie moje marzenia
A argumenty jakie podałem to też są w sumie nic nie warte, bo najważniejsza jest decyzja rodziców, argumenty takie jak moje można wyrzucić i tyle. Bo jeśli ja uznam za parę lat, że ojcem byłbym złym, to też nie bedę się o dziecko starał, aż się ze sobą nie uporam. Reszta jest kwestią moich przekonan

Anko - nakreśliłem wizję, jaka jest u mnie. Ale faktem jest to, żę mieszkam na wsi i różni się to od miasta, poza tym reprezentuję rodzinkę staroświecką? konserwatywną? Coś w tym stylu. Stare przekonania, stare przyzwyczajenia, które siłą rzeczy przechodzą na mnie i z niektórymi muszę starać się walczyć, bo niestety do dzisiejszych czasów nie pasują.

[Godzilla]

To ja walczę z takim schematem. Mam dwójkę chcianych dzieci, i kochanych, i zaliczyłam różne różności, łącznie z depresją poporodową. Dlatego za bardzo się nie dziwię Chylińskiej, choć sama nie napisałabym tego w takiej formie. Problem, co z tym zrobić. Bo można trąbić wszem i wobec że macierzyństwo i słodki dzidziuś to ściema i wredna podpucha moherowych beretów, albo poszukać jakiejś pomocy i postarać się wyjść z dołka, dla dobra własnego i dziecka (nie mówiąc o mężu, który może być kompletnie bezradny wobec humorów żony).

Macierzyństwo nie jest ani samym szczęściem, ani niczyją podpuchą. Jest fantastyczną rzeczą, ale jak wszystko co cenne, wiele kosztuje.

[Miria]

Pako - ja się nie czuję urażona Twoją wypowiedzią w żaden sposób.

Pako - ja się nie czuję urażona Twoją wypowiedzią w żaden sposób.