[hrabek]

Uwikłanie - Zygmunt Miłoszewski.
Łał. Nie spodziewałem się. Rewelacyjny kryminał, napisany świetnym językiem. Jak rozpocząłem, to czytałem, dopóki się nie skończył. Wcześniej czytałem Domofon, ale to nie było tak dobre. Teraz zabieram się za Ziarno prawdy, wszystko inne będzie musiało poczekać.

[Chal-Chenet]

hrabek, co następna, to jeszcze lepsza (albo przynajmniej równie dobra). Wyjątkowo równe powieści.

[Fidel-F2]

Czekają w kolejce, dość odległej, ale jak was czytam to mi ślina leci i chyba będę przesuwał.

[hrabek]

Przesuń choć jedną na początek. Jak się nie spodoba, oszczędzisz dwa miejsca w kolejce, ale jak trafisz, to prawdopodobnie będzie to lepsze od większości kolejki przed tą powieścią. I skończy się tak jak u mnie, że natychmiast przesuniesz pozostałe dwie.

[Radomir]

Uwikłanie - Zygmunt Miłoszewski
Wczoraj zaczęte i skończone. Nie pamiętam kiedy ostatnio przeczytałem książkę w jeden dzień. Niezwykle interesująca, ciekawie puentowana. Miałem czytać coś innego, ale podobnie jak hrabek sięgnę po Ziarno prawdy.

[hrabek]

Przerywam na chwilę lekturę, żeby zdać raport z postępów Ziarna Prawdy: jestem mniej więcej w połowie i czuję moc.

[Agi]

Cieszę się, że podzielacie moją opinię na temat kryminałów Miłoszewskiego.

Ostatnio czytałam "Język prywatny" prof. Bralczyka. Świetna lektura. Zabawnie i celnie o niuansach polszczyzny.
Teraz dobrze się bawię przy "Pół króla" Abercrombiego.

[Radomir]

"Pół króla" spadło na dalszą pozycję ze względu na Miłoszewskiego.

[Starscreem]

hrabek, Radomir, namówiliście
Przymierzałam się do zakupu serii Miłoszewskiego jeszcze przed świętami, ale bałam się że przereklamowany jest.

[Radomir]

[hrabek]

[Radomir]

Ziarno prawdy skończone. Finał trochę mnie rozczarował, ale książka kapitalna. Gniew na razie odpuszczam, sięgnę po coś mniej mrocznego.

Edit: Niestety przeczytałem pierwszą stronę Gniewu... Jestem na setnej stronie.

[hrabek]

Zygmunt Miłoszewski - Gniew
Zakończenie dość mocno mnie rozczarowało. Poza tym trochę zawiedziony byłem, że autor poszedł na łatwiznę. Wiadomo, że każda kolejna część kryminalnej sagi musi być "bardziej" od poprzedniej, więc oczywiście w intrygę wplata się osoby z najbliższego otoczenia, a i nic tak nie podnosi tempa akcji, jak seryjny morderca.
Tutaj to jest, ale podane w takiej formie, że nie mogłem się oderwać i pochłonąłem książkę w jeden dzień. Najlepsza część, jeśli chodzi o całość, co nie zmienia faktu, że pewne elementy mnie trochę rozczarowały.
Dodatkowo szkoda, że autor w ogóle nie pociągnął wątku "Onych" z pierwszej części, myślałem, że będzie mozolnie odkrywał wielką polityczną intrygę, tymczasem, autor w ogóle porzucił ten wątek. Fabuły na tym oczywiście nie ucierpiały, mimo to jednak chętnie bym poczytał o dzielnym prokuratorze, dobierającym się do ludzi uważających się za nietykalnych.

I jeszcze jedna uwaga natury ogólnej. Miłoszewski w ogóle daje czytelnikowi mało satysfakcji ze złapania bandyty. Inni autorzy zapewniają satysfakcję w postaci świetnie opisanej rezygnacji złapanego przestępcy, bądź sceny jego poniżenia przed czytelnikiem, gdzie stróż prawa może wreszcie zaprezentować swoją wyższość. U Miłoszewskiego tego w ogóle nie ma, nawet w szczątkowej postaci, w zasadzie tylko jest to podane jako sucha wyprana z emocji wzmianka. Co nie zmienia faktu, że od czasu Nesbo nie czytałem tak dobrych kryminałów.

[m_m]

Cykl Lyonesse przeczytany, z tomu na tom coraz bardziej mi się podobało. Trochę trudu musiałem sobie zadać by to zdobyć wydanie pochodziło sprzed 30 lat, naprawdę już potem tego nie wydrukowano? Szkoda, może przeczytałbym wcześniej.

Zachęcony pochlebnymi opiniami, przeczytałem Uwikłanie Miłoszewskiego. Rzadko czytuję coś poza fantastyką, a kryminałów już wcale, nie interesuje mnie kto zabił i dlaczego, taki dziwny jakiś jestem. W Uwikłaniu doceniam styl, lekkość pióra, doskonale napisane postaci i tło obyczajowe, te marne zarobki prokuratora, znużenie małżeństwem, i inne bolączki życiowe.
Duży plus za wątek esbecki, nienachalny, ale dający odczuć beznadziejność sytuacji w której znalazł się bohater. Hrabek napisał powyżej że tego wątku autor nie pociągnął, niestety.
Chyba zabiorę się za kolejne tomy, brakowało mi polskiej, doskonale napisanej prozy.
Wieczorem po raz drugi obejrzę sobie filmowe Uwikłanie, z tego co pamiętam, w ogóle niepodobne do książki.

[hrabek]

Ten wątek polityczny skojarzył mi się z grupą trzymającą władzę w trylogii norweskiej Jo Nesbo. Tam też w zasadzie nie było rozwiązania, bo główny bohater nie był w stanie niczego udowodnić. Ale "wiedział, że oni wiedzą, że on wie". I Nesbo pięknie tę scenę napisał. U Miłoszewskiego brakuje takich klamr w stosunku do niektórych wątków. Dlatego książka pozostawia niedosyt na końcu. Ale żeby złapać królika na końcu, trzeba najpierw go gonić i jest to gonitwa pierwszoklaśna bez dwóch zdań.

Film (obejrzałem kilka lat temu, na długo przed przeczytaniem książki) również zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie. I tam zdaje się wątek polityczny ma swoje zakończenie.

[Radomir]

Gniew Miłoszewskiego skończony. Podobnie jak hrabek jestem zawiedziony końcówką. Ziarno prawdy jest moim zdaniem najlepszą częścią trylogii. Może to dlatego, że w połowie Gniewu jedno zdanie przeświadczyło mnie o tym kto jest sprawcą. Czytając miałem nadzieję, że się mylę, ale niestety tak się nie stało.

Brak satysfakcji ze złapania bandyty u Miłoszewskiego mnie się osobiście podobał. Nie pozwalało to w sposób jednoznaczny stwierdzić kto jest dobry, a kto zły. Poza tym atmosfera powodowała u mnie uczucie zbrukania, czułem się "brudny".

Świetnie napisana całość ze słabszymi momentami.

[m_m]

[Martva]

[nureczka]

[marcin wuu]

[Adon]

[marcin wuu]

No więc donoszę, że skończyłem "Uwikłanie" i byłoby fajnie, gdyby nie ten paździerzowy motyw durnowatej terapii ustawień, na którym w sumie obraca się fabuła. Brr.
Co mnie jednak bardziej zdumiało, to jak bardzo podobny żywot ma prokurator do mojego własnego, jak łatwo mi się identyfikować z jego przemyśleniami, problemami życiowymi i tak dalej. Aż trudno uwierzyć. Jak równoległa rzeczywistość normalnie. Być może dotyczy to wszystkich facetów w przedziale wiekowym 30-50, nie wiem.
Dlatego jestem już w połowie "Ziarna prawdy". I jest lepsze, znacznie lepsze.

[nureczka]

[marcin wuu]

[nureczka]

[m_m]

Trylogia Miłoszewskiego za mną. Gniew mimo tego że najbardziej trzymający w napięciu, paradoksalnie wydał mi się najsłabszy, za bardzo wydumana zbrodnia, i wszystkiego nie da się wytłumaczyć

Spoiler:

chorobą psychiczną

Nie wiem czy to dlatego że emocje za duże, czy późna pora do której wczoraj czytałem, czy też po prostu jestem tępy, ale nie wiem

Spoiler:

co właściwie stało się z Szackim i Falkiem?

Może mi ktoś to wyjaśnić?

[hrabek]

Myślisz, że autor miał na myśli konkretne rozwiązanie? Odniosłem wrażenie, że to otwarte zakończenie, każdy może sobie interpretować je jak chce.

Spoiler:

Ponieważ obu ich nie było, założyłem, że uciekli jakimś ukrytym przejściem, albo po prostu zbiegli w las, przy czym nie wiem czy to Szacki zmusił Falka czy na odwrót, bo nie sądzę, żeby się sprzymierzyli dla dobra wspólnej sprawy. Bardziej prawdopodobne, że to Falk zmusił Szackiego. Ewentualnie w osobnym pokoju stała wanna z kretem, do której obaj wskoczyli, a autor zapomniał o tym wspomnieć.

[m_m]

hrabek
Moją pierwszą myślą był właśnie

Spoiler:

kret

ale uznałem to za zbyt abstrakcyjne. Nie sądzę że to otwarte zakończenie, autor wyraźnie napisał w posłowiu że to koniec opowieści o Szackim. Chociaż, ile już było takich obiecanek?
Najbardziej chyba prawdopodobna jest wersja że

Spoiler:

uciekli i tyle ich widziano

Ale uspokoiłeś mnie, bo już byłem przekonany że coś mi umknęło i nie zakumałem puenty.

[hrabek]

No wiesz, otwartość zakończenia ma się nijak do zakończenia przygód z danym bohaterem. Poza tym nie jest powiedziane, że za 10 lat Szacki nie wróci. Wtedy autor napisze, że to wcale nie tak jak myśleliśmy, tylko zupełnie co innego i na 5 stronach wyjaśni czytelnikom w jak wielkim błędzie tkwili, a on od samego początku miał taki zamiar

Spoiler:

Mnie najbardziej wkurzyło, że Szacki jednak stracił kontrolę i zabił kogoś w przypływie furii. W zasadzie czytając sam początek zakładałem, że na końcu wyjaśni się, że było to po walce o życie, że autor to dopowie później i mimo tego, że np. wystarczyłoby obezwładnienie napastnika, to bohater posunął się dalej. Ale tu poszło o zabicie jakby nie było bezbronnej osoby. Wg mnie było to kompletnie niepodobne do charakteru prokuratora.

[ketyow]

hrabek, może wydzieliłbyś te ostatnie posty do osobnego wątku o Miłoszewskim? Dużo się ostatnio o nim pisze, a ja chętnie przeczytam dyskusję ze spoilerów jak przeczytam jego książki, tylko wtedy może być już ciężko ją odnaleźć.