[Fidel-F2]

Powiem tak. Gwałć, pal i morduj. Ale nie śpiewaj.

[ARHIIZ]

[Lowenna]

Rżę z tekstu i Twojej jego 'obrony'. Rafał z Matrimem pokazują Ci jego słabość. Ja mam lenia i dość poprawiania głupot młodzieży by robić to jeszcze w czasie relaksu. Czekam kiedy Fidel pojedzie po całości

Edytka: W między czasie wrzuciłeś długaśny tekst. Przeczytałam pierwszy akapit i nie mam ochoty na więcej. Nie jest to dobre wprowadzenie i zachęta do dalszego czytania

[ARHIIZ]

[Fidel-F2]

ARHIIZ, to o czym my rozmawiamy. Wrzucasz tekst, który uważasza za niezbyt udany, znaczy nie szanujesz mnie jako czytelnika. Po co mam się męczyć nad wytykaniem wad skoro, przynajmniej część z nich już znasz i nie chciało Ci się poprawić?
Przeczytałem pierwszy akapit i uwagę mam taką. Stolicy nie robi się z najpotężniejszej twierdzy. Stolicę robi się z ośrodka potężnego gospodarczo. Z twierdzy robi się strażnicę.

[Fidel-F2]

Z kolejnego zdania wynika, że twierdza długo jechała przez łąki, dojechała do horyzontu i u celu zaczęła majaczyć. W sumie nie ma się co dziwić. Droga do horyzontu daleka, każdy by majaczył.

[Lowenna]

ARHIIZ, nie mówię 'wypad ćwoku'. Mówię, pokaż mi tekst, z którego jesteś zadowolony. Jeżeli zaczynasz od tego, że tekst ci się nie podoba, to nie mam ochoty go ruszać. Szczególnie w takiej ilości, jak zamieszczony przez Ciebie 'fragment'. Wolę ten czas poświęcić na coś dobrego i sprawdzonego.

[Fidel-F2]

Z kolejnego zaś wynika że zarówno skardi jak i gordyn w pojedynkę otoczyli mur. Pierwsza myśl to że piszesz o owczarkach zaganiających jakieś dziwne stado.

[Fidel-F2]

I kolejne z tą że ta tamtą ale jednak tą rozwala zagmatwaniem, niejasnością i gramatyczną pokracznością. I w zasadzie nie wiadomo po co to zdanie.

Więcej mi się nie chce. To padaka jest.

[Fidel-F2]

I zrób coś z tymi imionami. Różne rzeczy można przełknąć ale Kał nie przejdzie.

[thinspoon]

[Matrim]

[m_m]

Grafomania (z greckiego: "gráphein" – rysować, pisać i "mania" – szaleństwo), patologiczny przymus pisania utworów literackich

[gorat]

Matrim, bez cudzysłowów te poradniki. Lepsze niż "100 sposobów na samodzielne pranie skarpetek".

[ARHIIZ]

[ErgoProxy]

[ARHIIZ]

m_m - właśnie za mało pisania, za dużo rozmyślania

[Lowenna]

[ARHIIZ]

[Lowenna]

Skarbie, już Ci tu radzili, zacznij od krótkiej formy.
Naucz się budować ładne zdania. Naucz się rytmu. Naucz się przekazywać czytelnikowi swoją wizję świata. Zachwyć nas szortami, opowiadaniami. Potem twórz wiekopomne dzieło na miliony znaków.

[ARHIIZ]

Taka Lady Black mówi, że krótkie wychodzą mi lepiej...
No to może wrzucę mój najlepszy tekst z uniwersum TES? Tekst jest dopełnieniem innej pracy, ale sam stanowi integralną całość i do "brata" nawiązuje jedynie w końcówce - co nie jest niezbędne do zrozumienia treści.


Tam, gdzie wschodzi księżyc

Minął już trzeci tydzień, odkąd Zallin Hassuranibi rozpoczął nowe życie w Ald'ruhn. Bycie pomocnikiem kowala może i nie było szczytem jego marzeń, ale nie miało to teraz większego znaczenia. Bycie wyrzutkiem Popielnych miało także swoje dobre strony. Wielu kupców chciało dowiedzieć się czegoś o mentalności mieszkańców Popielnych Ziem: czego potrzebują, jakiego zachowania nie tolerują. Oczywiście Zallin nie udzielał takich informacji za darmo, co czasami okazywało się nawet bardziej dochodowe niż praca w kuźni. Stolica Rodu Redoran stawała się powoli jego nowym domem. Tajemnicza architektura zaczęła mu się wydawać coraz bardziej swojska, a budzące niepokój zaułki coraz bardziej znane. Jednak w pewnej części miasta Popielny nie był ani razu – był to teraz wokół Świątyni Trójcy.

O pobożności Zallina nie można było powiedzieć niczego pozytywnego. Nawet za młodu nie otaczał przodków należytą czcią, a na słowa plemiennej wieszczki nie raz reagował śmiechem. Z czasem brak szacunku przerodził się w nienawiść, co zaowocowało w końcu wydaleniem z plemienia. Jednak perspektywa przebywania w świątyni Fałszywych Bogów napawała go lękiem.
- Czego się boisz? - mruknął do siebie - Boisz się słów tej starej baby? Przez kogo tutaj jesteś? To jest miasto osiadłego rodu, tutaj ta starucha jest nikim...
Dunmer ruszył energicznie w stronę świątyni, gdy nagle poczuł na ramieniu czyjąś dłoń.
- Bracie! - wykrzyknął półnagi Mroczny Elf – Bracie! Szukałem cię!
Zallin odskoczył przestraszony. Twarz nieznajomego wskazywała na obłęd.
- Bracie! - kontynuował tajemniczy mężczyzna – Dagoth Ur cię wzywa! Mój pan kazał mi tu przybyć. Ciesz się z radosnej nowiny, którą ci objawiłem! Dagoth Ur oczekuje cię w swym domu! Spotkasz go w każdej wspólnocie Szóstego Rodu!
Śniący uśmiechnął się lekko. Szaleństwo zdawało się być całkowicie nieobecne na jego twarzy, która pokryła się teraz łzami – łzami szczęścia. Kilka chwil później, bok Dunmera został przebity przez srebrne ostrze redorańskiego strażnika.
- Przeklęty pomiot! - warknął elf w kościanym pancerzu, po czym włożył do pochwy ociekające krwią ostrze - To ty jesteś tym popielnym wyrzutkiem, tak?
- Tak, ale... ja go nie znam! My również nienawidzimy Nieprzyjaciela! - odparł niepewnie Popielny, celowo zaznaczając swój akcent. Na twarzy Redoranina pojawił się cień uśmiechu.
- Znam was – rzekł do Zallina, tym razem wyraźnie łagodnym tonem – wiele słyszałem o waszych zwyczajach, oddaniu dla przodków, posłuszeństwa wobec starszych i wieszczek. Wielu z nas wami gardzi, ale ja właśnie za to was szanuję. Nie jesteście skażeni, tak jak my. Macie czyste, pierwotne serca...
W tym momencie strażnik przerwał, sprawiał wrażenie jakby powiedział o jedno słowo za dużo. Obrócił się na pięcie i odszedł.
Tymczasem czerwone oczy Śniącego patrzyły w niebo. Popielny pochylił się nad trupem. Sam nie wiedział, kiedy to zrobił. Zdawał sobie także sprawę z faktu, że takie zachowanie może się wydać dla strażników co najmniej podejrzane. Jednak tajemnicza siła kazała jeszcze raz przyjrzeć się oczom szaleńca, które były teraz nienaturalnie szeroko otwarte i błyszczały jeszcze od łez.
- Co on sobie myślał... – powiedział do siebie Popielny – I czy w ogóle cokolwiek myślał? Obłęd to najokrutniejsza z chorób. Zginął, bo wierzył że jestem jego bratem, czy jak on to...
Zallin mimowolnie spojrzał w bok. Zobaczył dwóch bacznie przyglądających mu się strażników, uświadomił sobie także, że nadal klęczy nad zwłokami Śniącego i - co gorsza, mówi sam do siebie.
Dunmer wstał energicznie po czym splunął na martwego mężczyznę, a żeby już całkiem oczyścić się ze wszelakich podejrzeń - udał się w stronę świątyni przeklinając pod nosem diabelski pomiot. I tak oto po raz pierwszy przekroczył próg domu Almsivi. Pierwszym uczuciem było rozczarowanie. Budynek nie oznaczał się niczym nadzwyczajnym, także żaden konkretny element nie przyciągnął uwagi Popielnego na dłużej niż pół minuty. Po krótkim namyśle Zallin uznał, że może o wiele lepiej wykorzystać swój wolny czas, na przykład na piciu Sujammy. Opuścił więc świątynię i udał się do karczmy. Sujammy jednak nie było, a inne trunki jakoś nie przypadły Mrocznemu Elfowi do gustu. Stwierdził więc, że resztę dnia spędzi na leżeniu w hamaku.

Popielny mieszkał w domku kowala Balena Davasa, który odciągał mu za nocleg od wynagrodzenia.
- Powiadają, że zaczepiał cię Śniący. – rzekł Balen, gdy tylko ujrzał swojego pracownika
- Taak, coś tam do mnie bełkotał. Na szczęście w pobliżu był strażnik. – odparł niepewnie Zallin
- Powiadają, że klęczałeś nad jego zwłokami i mówiłeś do nich. – głos kowala wydawał się niższy i poważniejszy niż zazwyczaj – Posłuchaj. Lubię cię, ale nie chcę mieć problemów. Nie obchodzi mnie czy to był na prawdę twój brat, czy po prostu sprawdzałeś, czy nie ma przy sobie kosztowności. Ludzie o tobie gadają... Nie chcę żeby zaczęła się mną interesować Świątynia. Jeśli chcesz nadal u mnie mieszkać i pracować, będziesz modlić się przy kaplicy i co tydzień dawał datek na Świątynię. Bez obaw, pokryję koszty twojej pobożności. Nauczę cię też modlitwy, którą będziesz odmawiał przed triolitem. Oczywiście nie obchodzi mnie, że będą to dla ciebie puste gesty.
Jeśli Świątynia uwierzy w twoje nawrócenie, przestanie się tobą interesować – a przy okazji także mną.
Popielnemu nie pozostało nic innego, jak tylko zgodzić się na nowe warunki, które zresztą w ogóle go teraz nie obchodziły. Całe popołudnie upłynęło Zallinowi na leżeniu w hamaku. Rozmyślał o swojej głupocie i o słowach kowala. Nawet nie zorientował się, kiedy zasnął.

Mroczny Elf często miewał sny, ale nigdy nie przywiązywał do nich większej wagi. Jednak ten był inny. Czuł gorąco, miał wrażenie, że jego ciało stanie się żywą pochodnią. Nagle pojawił się przed nim pergamin.
- Ugaś płonący w sobie ogień... – szeptał nieznany głos – czytaj słowa zapisane na zwoju, a zaznasz spokoju!
- Najbielsza biel bieli! - wykrzyczał rozpaczliwie Zallin. Jego stopy zaczęły płonąć. Oczy łzawiły i piekły niemiłosiernie, przez co tekst był ledwo widoczny.
- Dagoth Ur jest moim panem! Teraz pomszczę śmierć mego brata!
Dunmer zerwał się z łóżka. Po jego twarzy spływały zimne krople potu, a jego nogi drżały. Pod ścianą stał blady ze strachu Balen, który ściskał w ręce stalowy miecz.
- Czy ja? Ja to krzyczałem przez sen? - spytał drżącym głosem Zallin. Kowal jednak nie odpowiedział, poruszał się powoli w stronę drzwi.
- Nie! Nie wzywaj straży! - wykrzyknął Popielny – To nie tak. To był tylko sen. Ja krzyczałem we śnie. To nie tak...
Dunmer wiedział, że jego słowa brzmią jak bełkot szaleńca. Zeskoczył z hamaka i podbiegł do Balena. Chciał paść przed nim na kolana, ale ten zamachnął się by zadać cios. Następne zdarzenia potoczyły się bardzo szybko. Zallin ocknął się z mieczem w ręku. Klęczał nad martwym ciałem kowala, cały umazany jego krwią. Nie potrafił określić jak to się stało. Rzucił ostrze na ziemię i wybiegł przerażony z domku. Nie chciał skończyć jak Śniący, chciał żyć. Tylko jak? Gdzie? Nie mógł wrócić do Popielnych, nie mógł też pozostać w Ald'ruhn. Biegł jak mógł najszybciej w stronę popielnych piasków. Po kilku minutach rozszalała się Popielna Burza. Zallin lubił taką pogodę, dawała mu poczucie bezpieczeństwa, wydawało mu się, że nikt i nic nie dostrzeże go wśród szarego pyłu. Oczywistym było też, że strażnicy zaniechają pościgu.
Jednak fakt wspaniałości Popielnej Burzy nie zmieniał niesionych przez nie problemów. Należało znaleźć jakąś kryjówkę. Ku uciesze uciekiniera, ta sprawa wkrótce rozwiązała się sama. Oczom Dunmera ukazało się wejście do jaskini. Nie pozostawało mu nic innego, jak wejść do środka.
W grocie panowały chłód i wilgoć. Nie było to zresztą nic nadzwyczajnego, w przeciwieństwie licznych czerwonych świec, które rzucały mistyczny, tajemniczy blask. Małe światełka tworzyły swego rodzaju drogę, która prowadziła do dużego, owalnego głazu. Dalsza część jaskini zdawała się być od dawna zatorowana przez kamienie. Zallin uznał, że jaskinia musi być przez kogoś zamieszkana. Mógłby to być na przykład jakiś popielny wyrzutek, a tacy nie należą do przyjemnych - nawet jeżeli spotykają innych popielnych wyrzutków. Dlatego też Dunmer postanowił wynieść się stąd jak najszybciej. Jednak najpierw postanowił przyjrzeć się tajemniczemu głazowi. Okazało się, że leżał na nim jakiś czerwony posążek, oraz kilka zawiniątek mięsa, które Popielny uznał za szczurze. Spostrzegł też biały pergamin - łudząco podobny do tego, który widział we śnie.

Po chwili zwój znalazł się w dłoniach Mrocznego Elfa.
- Bracie. – głosiło nierówne, pochyłe pismo – Bracie mój! To ja, brat twój! Niedługo cię odnajdę! Pan mój, Dagoth Ur przyszedł do mnie we śnie! Jakże cudownie jest, gdy mnie odwiedza, gdy jest przy mnie! Mój Pan! Mój piękny Pan! A także TWÓJ Pan! Tak. Powiedział do mnie: "Udasz się do Ald'ruhn i odszukasz swego brata Zallina. A potem zginiesz i twa dusza będzie po wsze czasy klęczeć u mych stóp. To będzie koniec twojego cierpienia na tym świecie. Odnajdziesz swego brata i nazwiesz go nim. Tylko tyle!" Tak mi powiedział! I nakazał, bym to wszystko napisał, więc piszę. Teraz, gdy czytasz te słowa, drogi bracie, zapewne me ciało jest już martwe i jestem szczęśliwy u stóp mego i twego Pana. On tobą pokierował, byś tu trafił. On zesłał Popielną Burzę! On wszystko wie! Jesteś wybrańcem i zostaniesz Popielnym Kapłanem, taka jest wola Dagoth Ura. Tymi słowami kończę mój list do ciebie. Niech moja jaskinia będzie twoim domem, wkrótce odwiedzi cię mój i twój Pan. Wyczekuj jego odwiedzin w nocy i za dnia. A przede wszystkim śnij... Śnij. Ja teraz idę do ciebie, by zginąć. A ty śnij...
Serce Zallina biło jak oszalałe.
- Skąd on mógł to wiedzieć!? - krzyknął przerażony Dunmer – Skąd!? On wiedział wszystko, wszystko! Ja... - tutaj głos Popielnego załamał się. Okrutna prawda cisnęła mu się na usta, lecz bał się ją głośno wypowiedzieć. Nagle zaczął słyszeć szepty, wiele szeptów. Były coraz głośniejsze, coraz straszniejsze. Zallin pragnął teraz tylko jednego - by ustały.
Ja jestem Śniącym! - wykrzyczał na całe gardło – Śniącym! - po tych słowach poczuł nagłe ukłucie w sercu i stracił przytomność. Gdy się ocknął, czuł na swojej twarzy łzy. Zorientował się też, że cały czas ściskał w dłoniach Popielny Posążek. Zaczął się mu przyglądać. Wydał mu się taki... przyjazny? Poczuł nagle przypływ poczucia bezpieczeństwa, zrozumiał, że wstąpił właśnie na nową ścieżkę, jedyną jaka mu pozostała.

Minęło kilka dni. Zallin robił teraz tylko dwie rzeczy – spał i siedział. Kiedy spał, czuł się wolny od wszelkich trosk, zapominał na chwilę o swoim istnieniu. Natomiast kiedy siedział, zastanawiał się co mu się śniło. Mogło to trwać nawet kilka godzin. Dochodził w końcu do wniosku, że nie śniło mu się nic. Po tym odkryciu znów zasypiał z nadzieją, że ujrzy we śnie jakąś wskazówkę, radę – cokolwiek.
Tymczasem organizm zaczął dawać oznaki pogorszenia warunków życia. Wilgoć i chłód robiły swoje. Zallin czuł bóle pleców i stawów, a także głód. Jedyną w pełni zaspokojoną potrzebą fizjologiczną było pragnienie. A to głównie z powodu odkrycia skrzynki pełnej butelek, w którym było coś, co nazywano niegdyś świeżą wodą. Jednak głód był zbyt silny, by po raz kolejny zasnąć. Wtedy to uwagę Dunmera przykuły zawiniątka mięsa. Przypomniała mu się opowieść z dzieciństwa. Jego starszy brat wszedł kiedyś do jaskini zamieszkałej przez Szósty Ród. Zapomniana historia odżyła w umyśle Popielnego z zadziwiającą ostrością, jakby zdarzyła się wczoraj, jakby sam w niej uczestniczył. Wszystko układało się w całość. Chwycił zawiniątko i przybliżył je do ust. Nie wydawało ono żadnego zapachu, albo po prostu nos zdążył już przyzwyczaić się do tego fetoru.
Nagle do jaskini wpadło światło - jakże okrutne po tylu dniach przebywania w półmroku. Zallin czuł jak jasność przeszywa jego oczy, oślepiając i kłując niemiłosiernie. Na szczęście drzwi szybko się zamknęły. Chwilowa ciemność ustąpiła harmonijnej, czerwonej poświacie, która oświetlała teraz prostą szatę przybysza.
- Dzięki nie będą Almsivi! Znalazłem cię! - zabrzmiał niezwykle dźwięczny jak na Dunmera głos
- Kim? - wychrypiał Zallin. Na nic więcej nie było go stać – ku jemu własnemu zdziwieniu.
- Jestem Hassour Manesi, kapłan z Ald'ruhn. Widziałem cię w świątyni. Wróć ze mną do miasta, czekamy na ciebie.
- Wiesz kim ja jestem? - chrypa zdawała ustępować – Jestem Śniącym! Rozumiesz? Śniącym! Właśnie przerwałeś mój posiłek, a wiesz co jadłem? Jadłem spaczone mięso!
- Nie! - wykrzyknął gromko kapłan – Mylisz się! Żaden Śniący nie powiedziałby tych słów. Żaden Śniący nie myśli. Ty tak! Wróć do Ald'ruhn. To był wypadek! Będę stał za tobą murem, obiecuję. A potem, gdy wszystko się wyjaśni, kto wie, może zostaniesz kowalem...
- Milcz! - wykrzyknął Zallin, tym razem już swoim normalnym głosem – Dagoth Ur przemówił do mnie we śnie! Rozumiesz? Jestem mordercą! Śniący-morderca! Jak myślisz, co mnie czeka? Wrócę do Ald'ruhn i zostanę kowalem tak?
- rozumiem, że się boisz...
- Nie! To ty się boisz! Widzę w twoich oczach strach, strach przed moim szaleństwem!
Popielny podniósł się z trudem i zaczął iść w stronę Hassoura. Miał wrażenie, że za chwilę stawy całkiem odmówią mu posłuszeństwa. Źrenice kapłana zaczęły się rozszerzać a na jednej z powiek zagościł nerwowy tik.
- A niby... - głos przybysza drżał - Niby co takiego widziałeś w swoim ostatnim śnie? Nic... Nic! Rozumiesz? Możesz jeszcze wrócić...
Hassour runął w stronę drzwi, lecz było już za późno. Chwilę później leżał na ziemi z roztrzaskaną głową. Z boku klęczał Zallin trzymając w ręku ociekający krwią Popielny Posążek.
- Skąd we mnie tyle siły? - zastanawiał się – Czyżby wstąpiła we mnie moc... moc mego... mego Pana?
Dunmer spojrzał na krew na swoich dłoniach i kolanach. Lecz nagle to wszystko stało się nieistotne. Obraz zaczął się z wolna rozmazywać. Wszędzie było słychać dzikie, pierwotne szepty. Było ich coraz więcej, stawały się coraz głośniejsze. Dunmer czuł narastający strach, ale nie mógł już tego przerwać. Nie chciał tego.
Co stało się dalej jest zbyt niejasne i jednocześnie nieistotne. Dusza Zallina udała się w stronę zachodzącego księżyca, a raczej udałaby się tam, gdyby istniała. Bo stała się częścią Świadomości.
NAWIEDZANI BUDZĄ SIĘ!!!

Epilog:
Ten epilog jest w istocie czymś udającym epilog. Mało tego, miejsce wschodu księżyca udaje przeciwieństwo do miejsca zachodu słońca. Wystarczy tylko porównać nazwy. To epilog łączy wschód z zachodem. Jej Dłoń umarła – narodził się Śniący. Obaj zginęli i obaj narodzili się na nowo, by znów zginąć – teraz lub później. Wspaniały pancerz Jej Dłoni przestaje mieć swoją wartość, a Popielny Posążek staje się najcenniejszy na świecie. Dobro staje się rozgoryczeniem, a zło dobrem. Zallin Hassuranibi śni z nienawiścią o Salasie Valorze, a Salas Valor śpi twardym snem. Obaj zostali porzuceni by śnić, lecz tylko jeden z nich robi to świadomie. Obaj złamali zasady i padli ich ofiarą, obaj zwyciężyli, lecz jeden z nich przegrał.
To są mętne słowa, tak jak obrazy podczas snów, podczas marzeń w grocie pełnej czerwonych świec. Tak jak mętne są Kazania Viveka. Źródłem tych słów jest bowiem Serce Lorkhana, które sprowadza szaleństwo.

[Lowenna]

Lady Black mądrą kobietą jest.

Pierwszy akapit poszedł bezboleśnie. Resztę przeczytam jutro

[ARHIIZ]

[ARHIIZ]

[Fidel-F2]

Po namyśle mam jeszcze kilka uwag.

Piszesz, że to forteca najpotężniejsza na jakimś rozleglejszym terenie. A potem, że otaczał ją wysoki mur. Nie uważasz, że to oczywiste? Po co to pisać? Jakby miała małe mury to by było g. nie forteca. To raz. Dwa. Najpotężniejsza forteca ma fortyfikacje zbudowane niedbale jako, że wykonane

[Matrim]

[Fidel-F2]

[ARHIIZ]

[ARHIIZ]

[Fidel-F2]

teraz przekonujesz, że to kurnik z rozchybotanym płotem, po co gadać, że to najpotężniejsza twierdza

Fidel-F2 napisał/a