[Gustaw G.Garuga]

...a przynajmniej taki wniosek nasuwa się porównując powszechność Podziękowań (Acknowledgements) w książkach anglojęzycznych ze sporadycznością takowych w książkach polskich. Angielski czy amerykański autor dziękuje serdecznie wszystkim, od wydawcy, przez agenta, po małżonka i dzieci, po drodze wspominając też o każdym, kto pomógł mu wyszukać jakąś książkę w bibliotece albo oprowadził po jakimś muzeum. Wszystko to jest pisane trochę zabawnie, a trochę rzewnie, z podkreśleniem, że bez pomocy tych osób książka nigdy by nie powstała. Polski autor z kolei - nie zająknie się nawet o rodzicach, bez których nie tylko powstanie książki, ale i jego samego byłoby niemożliwe... Czy polscy autorzy są tacy niewdzięczni, czy też Anglosasi tacy... hm... ?

[NURS]

myślę, ze to kwestia czysto kulturowa. Jesteśmy mniej otwarci, niż Amerykanie, a sporo z tych podziękowań jest prawdę powiedziawszy naciągane.

[xan4]

Myślę, że większość, a nie sporo
Zawsze czytam te podziękowania i zazwyczaj się im dziwię. Zgadzam się z NURS-em, że to kulturowe musi być. U nas nikt by nie wpadł na to, żeby dziękować Cioci Marysi za opiekę nad dziećmi, w czasie gdy się pisało. Albo bibliotekarce za znalezienie szukanego tytułu. Nie mówiąc o podziękowaniach dla wszelkiem maści agentów, których po prostu w Polsce nie ma.

Ale w Polsce znalazłem też przykład podziękowań. To podziękowania kolejnych redaktorów nowych wydań Kroków w nieznane wydawanych przez Solaris.

[Zgaga]

[Ziuta]

Żulczyk w "Radio Armageddon" walnął całą stronę podziękowań. W tym dla rodziców i współlokatora.

[Gustaw G.Garuga]

Tak patrzę na te podziękowania i myślę, że poza tymi wszystkimi kwestiami, o których piszecie, jest jeszcze jedna - kwestia autopromocji. Pod pretekstem wyrażania wdzięczności można otóż pokazać, jakich to ciekawych ludzi się zna i w jakim to frapującym towarzystwie się obraca. Z tego punktu widzenia dobrze skomponowane podziękowania mogą działać lepiej niż długa bibliografia, pokazując zakres zainteresowań autora, skalę przeprowadzonego riserczu i ogólnie rodzaj socjety, do której należy. Ciekawe, jak głęboko w tych podziękowaniach palce macza marketing

[Navajero]

Eee... skuteczność autorskiej autopromocji ( jak i czarnego PR - u) jest dość ograniczona. Czytelnicy i tak wiedzą swoje. Pamiętam jak swego czasu gnojony był Sapkowski, oskarżano go nawet o plagiat bo jedno z opowiadań nawiązywało do legend czy innych bajek. I co z tego wyszło? Ano o "ekspertach" plagiatologach słuch zaginął, a AS jest w czołówce polskich pisarzy fantastyki. Z drugiej strony bywa, że jakiś mało znany autor wyzywa kumpla ( przeważnie z wzajemnością) od świetnych/ znanych pisarzy. Efekt jest żaden. Podziękowania zamieszczane przez "zachodnich" pisarzy to IMO tylko cześciowo moda, to także efekt procesu "produkcyjnego" który przebiega tam inaczej niż u nas. Tam autor ma często do dyspozycji cały sztab fachowców, u nas brak nawet redaktora merytorycznego... Stąd i ichnie podziękowania. Odnośnie jeszcze niewdzięczności polskich autorów, to chciałem zaznaczyć, że zdarzyło mi się darować parę egzemplarzy ze swoich autorskich, z odpowiednim podziękowaniem i dedykacją osobom które w czymś mi pomogły

[Gustaw G.Garuga]

W jednej z książek, którą tłumaczyłem, autor dziękował koniowi. W innej autorka dziękuje pewnemu człowiekowi, który "pojawił się na białym koniu i wszystko umożliwił" (zbieżność hippiczna przypadkowa). Uczuciowe podziękowania dla rodziny i przyjaciół, nawet miłosne wyznania do małżonków, jakaś wzruszająca czy zabawna historyjka, to wszystko norma. W tym wszystkim prawdziwi eksperci gdzieś się gubią. Dlatego mam wrażenie, że te podziękowania to często tak naprawdę ostatni (a bywa, że pierwszy!) rozdział książki, ukazujący jej szersze tło, dający dodatkowy wgląd w osobowość autora i środowisko, w którym się obraca - a więc nie tyle przeznaczony, by naprawdę komuś podziękować, ile żeby zrobić wrażenie na czytelniku. U nas podobną rolę pełni często dedykacja, ale przy anglosaskich Acknowledgments to liliput. Osobiście tłumacząc te kawałki na przemian śmieję się i zgrzytam zębami (wariat przy komputerze).

[hardgirl123]

tak, bo w Polsce wszystkim wszystko się nalezy. Super :< a jak ja chciałam podziękowania wpisać do mojej pracy mgr to zostałam ofukana. więc tak źle i tak niefdobrze

[Fidel-F2]

[Zgaga]

[RD]

Dla mnie te wszystkie podziękowania to idiotyzm. Chyba że faktycznie ktoś wywarł wielki wpływ na dzieło.
Ja tam mogę podziękować tylko rodzinie. Za cierpliwość.

[Gustaw G.Garuga]

[Jankovska]

RD,

RD,

[ihan]

[Fidel-F2]

[Ozzborn]

touche!

[Navajero]

[nureczka]

Śmierdziel na senatora!

[Zgaga]

[dalambert]

Fidel-F2, Zgaga, Zgódźcie się na Aleksandra Filipowicza z Bucefałem i tyż bedzie piknie

[Zgaga]

Ten (Aleksander) faktycznie był wdzięczny koniowi i dał temu wyraz

[jewgienij]

Bo w takiej Hameryce np. napisanie książki rozrywkowej traktowane jest jako robota, w której jest miejsce na majstra i zespół, w Polsce natomiast to dzieło natchnienia, niezależnego artysty. Zresztą pod wieloma względami jest to uzasadniona postawa.

[hardgirl123]

[Ozzborn]

ja podziękowałem w licencjacie pani mgr która zrobiła za mnie sporą część badań i pani promotor, która napisała za mnie sporą część pracy więc podziękowanie było uzasadnione

[Żerań]

Ja nie wiem, czemu polscy autorzy nie umieszczają podziękowań. Dla mnie sprawa jest oczywista - żadna książka nie powstaje w próżni i jest efektem pracy wielu osób, nie tylko autora. Pomijanie ich wysiłku jest dla mnie co najmniej nietaktem. Myślę więc, że różnice kulturowe, czy inny proces wydawniczy nie mają żadnego znaczenia. W Polsce nie ma redaktorów, którzy pracują nad książką? Nie ma korekty? (Proszę, pomińmy w tym momencie jakość korekty etc, chodzi o "fuchę"). Wydaje mi się, że przyzwoitość nakazywałaby podziękować także im, zwłaszcza jeśli zrobili dobrą robotę. Ja wiem, że jeśli kiedykolwiek uda mi się opublikować książkę, to podziękuję całkiem sporej grupie ludzi: od beta-czytaczy z Klubu Tfurcuff (i nie tylko) po ewentualnych redaktorów. Nie widzę w tym nic złego. Autopromocja? Lansujemy się inaczej. Oczywiście, jeśli na każdym spotkaniu autorskim, odczytach etc wspominalibyśmy agentów i babcie, to sytuacja jest zgoła inna: wtedy włazimy w tyłek. Ale na końcu książki? No kaman. Podziękowania mają niewielki, jeśli jakikolwiek, wpływ na sprzedaż; to po prostu kwestia otwartości, dobrych obyczajów...

Ja nie wiem, czemu polscy autorzy nie umieszczają podziękowań. Dla mnie sprawa jest oczywista - żadna książka nie powstaje w próżni i jest efektem pracy wielu osób, nie tylko autora. Pomijanie ich wysiłku jest dla mnie co najmniej nietaktem. Myślę więc, że różnice kulturowe, czy inny proces wydawniczy nie mają żadnego znaczenia. W Polsce nie ma redaktorów, którzy pracują nad książką? Nie ma korekty? (Proszę, pomińmy w tym momencie jakość korekty etc, chodzi o "fuchę"). Wydaje mi się, że przyzwoitość nakazywałaby podziękować także im, zwłaszcza jeśli zrobili dobrą robotę. Ja wiem, że jeśli kiedykolwiek uda mi się opublikować książkę, to podziękuję całkiem sporej grupie ludzi: od beta-czytaczy z Klubu Tfurcuff (i nie tylko) po ewentualnych redaktorów. Nie widzę w tym nic złego. Autopromocja? Lansujemy się inaczej. Oczywiście, jeśli na każdym spotkaniu autorskim, odczytach etc wspominalibyśmy agentów i babcie, to sytuacja jest zgoła inna: wtedy włazimy w tyłek. Ale na końcu książki? No kaman. Podziękowania mają niewielki, jeśli jakikolwiek, wpływ na sprzedaż; to po prostu kwestia otwartości, dobrych obyczajów...

[nureczka]

[Ziuta]

Jak ja napiszę książkę, to podziękuję mistrzowi zecerskiemu, Janowi Literce, za narażanie kręgosłupa i schylanie się do szuflady z umlautami.

A magisterkę zadedykuję pamięci Jarosława Haszka

[Navajero]

[RD]