[Ziuta]

Ellaine, to masz podobnie ze studiami, jak ja. Męczę się strasznie, narobiłem sobie okropnych zaległości, ale muszę się wyrobić, żeby nie spaść z czwartego roku jednolitych na trzeci rok licencjatu. Zresztą, zabiliby mnie w domu za to.
Będzie dobrze. Musi być.

[Ellaine]

Cóż, ja szczęśliwie nie zrobiłam sobie zaległości. To znaczy zrobiłam, ale nadrobiłam. Teraz jedynie przygotować się do egzaminów i napisać rozdział magisterki, i kolejny semestr będzie za mną. A potem przeżyć dwa jeszcze (tzn. w przedostatnim będę mieć... cztery przedmioty). Bo w tym ostatnim to już właściwie tylko półtorej godziny tygodniowo będę mieć, więc tyle, co nic.

Chciałam napisać coś inteligentnego teraz. Ale chyba nie mam pomysłu na wzniosłe wpisy. Powinnam wziąć się do nauki, w piątek egzamin z dość obszernego materiału. Jak na złość mam "lenia". Leży sobie u mnie na wersalce i patrzy tymi kpiącymi, kaprawymi oczkami na mnie i mówi ciągle:
"nie ma szans, nie pouczysz się! Nie chce ci się... zobacz, tyle fajniejszych rzeczy do robienia masz! Książkę poczytaj, właśnie ci siostra oddała "Mistrza i Małgorzatę" - no nie mów, że nie chciałabyś jej przeczytać po raz kolejny! "Pisarz jest pisarzem ponieważ pisze, a bynajmniej nie dlatego, że ma legitymację" - Więc pisz! Bądźże pisarzem! Nooo... grzeczna dziewczynka."

I siedzę tu i piszę. Bynajmniej nie przybliża mnie to do bycia pisarzem. Właściwie to do niczego mnie to nie przybliża, ale jeśli Wam się podoba czytać to, to się cieszę. Owszem, mogłabym na poczekaniu napisać jakąś historyjkę, tylko dajcie mi chwilę... No, dobra, nie dam rady. Ale zacytuję tu moje haiku. Czasem pisuję haiku, taka pozostałość po graniu w Legendę Pięciu Kręgów.

Pędzel w dłoni
lekki ruch nadgarstkiem
stworzenie świata

Albo w sumie to jest ładniejsze moim skromnym zdaniem:

Cisza przestrzeni
Snu resztki odchodzące
Leniwość świtu

Sami oceńcie, które z nich według Was jest bardziej godne Waszej uwagi.

I przepraszam, Agi, że płakałaś z powodu tego, co tu przeczytałaś. Obiecuję, że następnym razem postaram się lepiej panować nad tym, co tutaj wypisuję.

[Agi]

Ellaine, nie przepraszaj. Ja generalnie mam oczy "w mokrym miejscu" i dużo empatii.
Kibicuję Ci serdecznie żebyś uporała się z problemami i znalazła swój kawałek podłogi.
Drugie haiku podoba mi się bardziej, chociaż i pierwszemu niczego nie brakuje.

[Ellaine]

Dziękuję, Agi.

Ech, do czego to doszło! Po prostu jestem oburzona! No, dobra. Nie jestem, ale w końcu miałam tutaj kłamać, a póki co to mi się średnio udaje.

Wyobraźcie sobie, że mój Luby, mój osobisty facet, zrobił mi naprawdę okropne świństwo... Bez pytania wrzucił mój osobisty tekst na bash.org.pl! Po prostu tego się nie spodziewałam. Dobra, po nim można się wielu rzeczy spodziewać. Tego też, bo w sumie to jak wypowiedziałam te słowa, to stwierdził, ze wrzuci je na basha.

A oto i ten tekst:
<Ania> O! Tylko -10 stopni! Okno sobie otworzę.

A teraz mi się Luby przyznał, że nie był pewien czy tekst miał szansę przejść, ponieważ... nie wierzył w basha. Przynajmniej tak się tłumaczył, gdy mu zarzuciłam, że nie wierzył w moje możliwości.

Po ilu godzinach się zgłasza zaginięcie? To znaczy, mam nadzieję, że pewna osoba nie zaginęła... tylko zaczynam się martwić.
Wrócił. A ja niestety nie przestanę się martwić... taka karma.

[Ellaine]

Żeby nieco rozbudować postać do systemu RPG, w którym gram od dwóch tygodni, przeglądałam na Youtubie solowe występy baletnic. I przyznać muszę, że poczułam bardzo niegodne uczucie... jakim jest zazdrość.

Dawno, dawno temu, kiedy słońce było bogiem, a ja miałam mniej niż naście lat bardzo chciałam tańczyć w balecie. Było to dla mnie coś tak fascynującego... Niezwykłego i pięknego. Chociaż tak naprawdę, nigdy w życiu nie widziałam baletu na żywo. Moja starsza siostra tańczyła w zespole, który działał pod auspicjami domu kultury. Chyba nawet raz, albo dwa widziałam ich występ. Też tak chciałam, ale... zdaje się, że nigdy nie powiedziałam o tym rodzicom. Cóż, bywa. Za to przez cały rok szkolny, kiedy bodajże byłam w trzeciej klasie podstawówki, chodziłam do owego domu kultury na zajęcia z rękodzieła dla dzieci. Taka tam, pozalekcyjna plastyka. Przez pewien czas należałam do kółka teatralno-literackiego (to też podstawówka), ale gdybyście mnie zapytali, co tam robiliśmy to... szczerze? nie mam zielonego pojęcia. Nie pamiętam.

Za to w gimnazjum byłam w szkolnym chórku. Ale nie dostałam żadnej solówki do zaśpiewania, czego również zazdrościłam koleżance, która w akademii z okazji 11 listopada śpiewała solo "Rozkwitają pąki białych róż". No cóż, bywa. W gimnazjum nie mieliśmy kółka teatralnego - a przynajmniej nie przypominam sobie, ale... ponieważ klasa w której także byłam sprawiała najwięcej problemów wychowawczych...

Nasz genialny wychowawca, nauczyciel historii, wpadł na równie genialny pomysł i... za to, że byliśmy tak beznadziejną klasą tuż przed końcem gimnazjum, musieliśmy zrobić akademię dla grona pedagogicznego. Ściślej - dla nauczycielek, ponieważ to było z okazji Dnia Kobiet. (Zresztą w gimnazjum i tak było więcej nauczycielek, poza naszym wychowawcą i zapewne jakimś wuefistą z nauczycieli pamiętam jedynie pana od KOSS-u* (potocznie zwane WOS-em))

Akademia składała się z kilku scenek rodzajowych i paru piosenek. Koleżanka (ta od "pąków białych róż") ponownie miała bardziej eksponowaną rolę śpiewaną, której jej już nie zazdrościłam... ponieważ śpiewała w duecie z naszym wychowawcą, piosenkę Anny Jantar "Przetańczyć z tobą chcę całą noc". Były scenki od samego stworzenia świata... znaczy była scenka z Adamem i Ewą, była piosenka z disneyowskiej adaptacji Królewny Snieżki, jeśli dobrze pamiętam. Był też fragment z Moralności pani Dulskiej (ten, gdzie Dulski robi przykazany lekarskim zaleceniem, codzienny spacer... dookoła stołu). I była też scena balkonowa z "Romea i Julii" (którego wciąż nie przeczytałam do końca)... "Romeo, czemuż tyś jest Romeo... Czyż róża nie pachniałaby równie pięknie pod inną nazwą" (czy jakoś tak to szło) "Nie, nie przysięgaj na zmienny księżyc, by twa miłość również nie była zmienna" (tak, to jest wariacja na temat tego fragmentu, wybaczcie, ale zdążyłam zapomnieć).

Tak... mnie przypadł (a raczej kopnął mnie) zaszczyt zagrania Julii. Przypłaciłabym tę grę skręconą kostką (co najmniej), ponieważ... Na awatarze tego może i nie widać, ale parę osób może poświadczyć żem okularnica. A nota bene okularnicą jestem od czasów jeszcze bardziej zamierzchłych niż czas, kiedy uczęszczałam na rękodzieło. I jednocześnie, nie umiałam wyobrazić sobie, żeby Julia (ta piękna, idealna, zwiewna i w ogóle, czyli w prostej linii zupełne przeciwieństwo mnie)... nosiła okulary. Toteż dla lepszego efektu odłożyłam okulary na bok... Muszę przyznać, że już wtedy bez nich mogłabym malować jak Claude Monet "Budynek Parlamentu w Londynie" (a obecnie to nawet jeszcze bardziej niewyraźnie). Oczywiście, generalnie coś tam widzę... tylko wyobraźcie sobie, że macie niewyraźny obraz i musicie wejść na "balkon", który jest krzesłem... Pointy można się bardzo łatwo domyślić: Prawie się minęłam z moim "balkonem". Na szczęście - prawie. (A potem nawet udało mi się nie pomylić w tekście... nie zeżarła mnie trema tylko dlatego, że nie widziałam "Romea", ani widowni. Czasem krótkowzroczność jest błogosławieństwem!)

W licem nie mieliśmy chóru. Za to założyliśmy kółko teatralne i jedyne, co wystawiliśmy to były Dziady cz. II. Grałam wtedy Kruka. Ale o tym to Wam może innym razem opowiem. Bo to dość długa historia. Sam opis scenografii sporo by mi zajął, więc póki co, to daruję to sobie.
Poza tym w liceum moja klasa miała do zorganizowania Dzień Wiosny (totalna klapa. niestety miałam w tym swój udział, jeśli idzie o scenariusz... na bardziej ambitny wena niestety przyszła o wiele za późno (na tydzień przed Dniem Wiosny)), i Jasełka - do których napisałam scenariusz (w bardzo prosty sposób... przejrzałam dużo i nawet dość znane kolędy, tylko że sięgnęłam do zwrotek dalszych, których nikt normalny nie zna. I tak je pokroiłam, że zrobiłam z tego najnormalniejsze dialogi) (wyszło tradycyjnie aż do bólu... ale rok przed nami inna klasa robiła Jasełka i zrobili w taki sposób, że no cóż... dyrektor był delikatnie mówiąc - zdegustowany).

A wracając do baletu... to cóż, moja śp. Mama mawiała od czasu do czasu: "mam głos jak do baletu i nogi jak do opery". Ale popatrzeć na tych, co potrafią tańczyć i tak lubię. Mimo, że im zazdroszczę, bo ja tak nie potrafię.


___
*KOSS - Kształcenie Obywatelskie w Szkole Samorządowej. Naprawdę nie wiem, kto wymyślił tę pokrętną nazwę... ostatecznie w liceum na WOS-ie mieliśmy podobne kwestie podnoszone.

[Ellaine]

Odwieczna mantra:
Boże, żeby mi się tak chciało, jak mi się nie chce!

Jutro wyjeżdżam i mam masę rzeczy do zrobienia. Normalne przed wyjazdem.
Głównie to się opiera na tym, że muszę odwiedzić trzy biblioteki i dworzec PKP, a przy okazji jeszcze jakiś sklep (ratunku!). Zrobić pranie ręczne i posprzątać mieszkanie (nie wiem czy brat ma wolne w sobotę (sprawdziłam - nie ma, ba! idzie do roboty na 12h), ale nie będę jak mojego ojca dzieci i pokażę, że mam dobre serce... przynajmniej w tej no, metaforze, bo nigdy serca nie badałam. A może powinnam? Nieistotne).

Pogoda dzisiaj jest wyjątkowo ładna, zachęca do wyjścia i chyba dlatego nie chce mi się z domu ruszać. Ponieważ? Na dworze jest masa słońca! To tałatajstwo odbija promienie od śniegu i mnie oślepia. Zresztą nawet jak nie ma śniegu, a jak jest na zewnątrz bardzo jasno to mnie razi po oczach. A niestety, nie mam i nie mogę nosić okularów przeciwsłonecznych. To znaczy mogłabym, ale nie chcę wydawać kupy pieniędzy na ciemne okulary ze szkłami -7,5 D. Nawet nie chcę sobie wyobrażać, ile to mogłoby kosztować. Cierpię więc z nadmiaru słonecznego światła i moje oczy także łączą się ze mną w tym cierpieniu.

W dodatku się nie wyspałam (cóż za nowość!) i zamiast wstać jak na mnie przystało koło siódmej/ósmej to obudziłam się przed dziesiątą. Ech, znów nie mogłam spać przez pół nocy. Męcząca sprawa. Dlatego na noc nie wyłączam od paru miesięcy radia, żebym mogła się chociaż w muzykę wsłuchiwać, skoro i tak nie śpię.
Aczkolwiek to jeszcze nie jest bezsenność. Tylko raz mi się przytrafiło, że nie mogłam zasnąć do siódmej rano, a potem zasnęłam tylko na jakieś trzy godziny. Zresztą... chyba odkąd zaczęłam studiować to tak źle sypiam. No cóż, życie. A potem potrzebowałam w nocy czegoś, co będzie na mnie działać jak środki uspakajające.

Bo właśnie odkąd odeszła to muzyka mnie wydatnie uspokaja. Chociaż jeszcze zanim odeszła to zaczęłam uspokajać się właśnie muzyką. Słucham RMF Classic, odkąd odkryłam, że moje radio w pokoju (taki tam zdezelowany, 13letni radio-magnetofon) je odbiera i to bez najmniejszych zakłóceń. Gdyby nie muzyka to by mnie mogło już nie być. Oczywiście, miałam wsparcie Lubego i przyjaciół... ale zanim to dotarło do mnie, że chociaż Ona odeszła z fizycznego świata, a ja mam przecież jeszcze co najmniej jedną osobę dla której warto żyć, to chciałam pójść za Nią. Kiedy byłam młodsza to właśnie fakt, że była Ona zatrzymał mnie na tym świecie. Nie chciałam Jej wtedy ranić.

Wiem, że to naturalna kolej rzeczy, że rodzice przeżywają swoje dzieci. Ale tak trudno się z tym pogodzić.

Muzyka pozwalała mi nie myśleć, zatonąć w spokoju, zwłaszcza, kiedy miałam taki czas, że leżałam na wersalce i gapiłam się w sufit godzinami (niemal dosłownie), albo wpatrywałam się w niebo i płynące po nim chmury (tak się składa, że przed moim blokiem nie ma żadnego innego wysokiego budynku, więc kiedy leżę na łóżku to w oknie widzę li tylko i wyłącznie niebo, co zresztą bardzo mnie cieszy). A nocą muzyka tuliła mnie do snu, kiedy po raz kolejny poduszka musiała przyjmować słone łzy.

Wiecie, klasyczna i poważna muzyka czasem dodaje człowiekowi chęci do życia, kiedy naprawdę już się nie chce... Poza tym się nie narzuca ze słowami o różnych dziwnych rzeczach, jak muzyka pop. Po prostu płynie... i w niej słychać to urocze, lekkie, radosne, ale też i to przerażające piękno świata.

Wybaczcie proszę, że Wam to wszystko opowiadam. Ale czasem człowiek musi się wygadać komuś kto go nie zna. Poza tym wczoraj była msza w Jej intencji i wszystko wróciło, jakby to było wczoraj. Trzy miesiące ponad, a boli dokładnie tak, jak wtedy.

Pamiętam, jak przyjaciółka z grupy była pod wrażeniem, że w ogóle przychodziłam na zajęcia tuż przed i tuż po Jej odejściu. Wzruszałam wtedy ramionami. Luby twierdził, że byłam dzielna. Nieprawda. Po prostu uciekałam tam, gdzie mogłam nie myśleć o tym, co się z Nią działo. Byłam tchórzem. Poza tym... zdawałam sobie sprawę, że nie życzyłaby sobie, bym zawalała studia. Wiedziałam, że mogę się nie uczyć na zajęcia, ale musiałam na nich być, żeby potem nie mieć problemów, większych niż byłabym w stanie znieść.

Jeszcze raz Was przepraszam. Wyjeżdżam na tydzień, może po powrocie uda mi się przestać obarczać Was moimi smutkami. Mam wrażenie, że jedynym kłamstwem jakiego dopuściłam się na tym blogu to jego tytuł... Powinnam to zmienić i rzeczywiście zacząć kłamać i udawać, że przecież wszystko jest w jak najlepszym porządku. Bo w teorii tak jest... ale... to tylko teoria.

[Ellaine]

Mam dziwaczne wrażenie, że wpisami odstraszam czytających, którzy mogliby coś powiedzieć od siebie. Hm... mam nadzieję, że się mylę.

Ale żeby nieco słońca wpuścić w ten blog, przedstawię Wam niżej krótką rozmowę. Zanim jednak to zrobię opowiem Wam, jakie piękne słońce mam za oknem. Tak, cichaczem wkrada się do pokoju. Umiejętnie przeciska się przez oczka starej firanki. I chociaż światło nie wpada bezpośrednio przez okno i tak jest jasno. A nie wchodzi bezpośrednio, ponieważ odbija się od okien, białych ram i pomarańczowych ścian naprzeciwległego bloku. Czteropiętrowego bloku, jak wszystkie w okolicy.

A pomiędzy blokami, lata ogromne stado mew, krążąc ponad zadaszeniem dla kubłów. Niezwykły i jakże niecodzienny to dla mnie widok! Owszem zdarzało się wielokrotnie, że jaskółki latały na wysokości moich okien. Ale na bogów! Jest przecież różnica pomiędzy piętrem ósmym, a drugim! A mewy owe latają tuż przy ziemi nieomalże, ze względu na śmietnik, o którym wspomniałam. Poza mewami widuję tu także gołębie i kawki, o ile nie mylę tych drugich z jakimś innym gatunkiem ciemno-upierzonego ptactwa.

Tak... Oto jedna z dzielnic Gdańska. Wyglądem przypomina mi nieco jedno z osiedli świdnickich, a także szczecineckich, a nawet katowickich. Właściwie nie wyróżnia się niczym szczególnym, poza mewami.

A teraz pozwolę sobie przytoczyć tutaj fragment pewnej rozmowy, która z pewnych przyczyn wydała mi się zabawna:

(...)

- Nie podniosłabym cię za szlufki, za ciężki jesteś.
- Nie, to ty jesteś za słaba.
- Nie jestem za słaba, tylko delikatna. Jak prawdziwa dama - stwierdziła z przekonaniem, mrużąc oczy.
- Prawdziwych dam już nie ma.
- To musisz mnie zabić...
- Dlaczego? - zdziwił się niepomiernie.
- Skoro nie ma prawdziwych dam, a ja jestem... - westchnęła, a jemu zabrakło słów. - Dlaczego nie uważasz mnie za damę? - zapytała z wyrzutem po chwili milczenia.
- Jest kilka powodów...
- Tak? To wymień... piętnaście! - powiedziała z zaczepną nutą.
- ...Wygrałaś! - wykrzyknął i obydwoje zaczęli się śmiać.

A potem żyli długo i szczęśliwie, chociaż on wciąż nie uważał jej za prawdziwą damę, a ona o tym doskonale wiedziała. Wystarczało jej, że od czasu do czasu traktował ją tak, jakby damą była.

[Ellaine]

[Ellaine]

Zostałam zdemaskowana... jestem wampirem. Od jakichś czterech lat. Ale... mniejsza o to. Ważne, że dawno się tak nie uśmiałam. Potrzebne mi to było.

Praca nad sobą w końcu przynosi jakieś efekty. Od trzech lat podróżuję regularnie na Pomorze. Spotkałam wiele osób, naprawdę całkiem sporo. Część z nich doskonale pamiętam, chociaż już mogę nie kojarzyć, kiedy dokładnie się spotkaliśmy. Ani na jakiej trasie, i czy jechałam na Pomorze, czy na Górny Śląsk. Zresztą, to mało istotne w tym momencie.

Te efemeryczne znajomości są zdecydowanie interesujące. Przez chwilę rozmawiasz z kimś zupełnie obcym. Ale paradoksalnie na parę stacji człowiek ten przestaje być nieznajomym, chociaż zwykle nie poznaje mojego imienia, i vice verso. Czasem sobie myślę, że powinnam była zapisywać te historie, które zasłyszałam w podróżach. Aczkolwiek z ostatniej podróży wypisałam sobie chociaż mniej więcej tematy, które poruszaliśmy w rozmowie. To było dość niecodzienne... Ponieważ praktycznie wszystkie osoby w przedziale udzielały się (mniej lub bardziej) w trakcie tej rozmowy. W skrócie... to od niewinnej rozmowy o RPG przeszliśmy do systemu bunkrów pod Wrocławiem. Fakt, że nie od razu i z zupełnie inną osobą. O RPG i przyległościach - fantastyka w książkach i filmach, gdzieś jeszcze studia się przewinęły - rozmawiałam ze studentką filologii angielskiej na UO. Natomiast o tych bunkrach to była rozmowa z lekko podpitym masażystą z Brzegu oraz z żołnierzem, który wsiadł w Opolu, a obydwaj jechali do Krakowa. Niestety musiałam przerwać tę intrygującą rozmowę, ponieważ bilet miałam jedynie do Katowic. Życie.

Wrócę jednak do kwestii "pracy nad sobą". Parę lat temu nawet nie spróbowałabym nawiązać rozmowy, nawet jeśli w przedziale byłabym tylko ja i jeszcze jedna osoba. A co dopiero odważyć się, żeby poprosić o kontakt, by znajomość mogła trwać nieco dłużej niż wspólnie spędzone parę godzin. A jeszcze bardziej zabawne jest to, że w ciągu ferii zdobyłam w ten sposób kontakt do dwóch osób (pierwszy kiedy jechałam na Pomorze, a drugi jak wracałam). Rekord. I mój drobny sukces w pracy nad sobą.

Aczkolwiek sądzę, że osoby, z którymi się widziałam na spotkaniach w Bierhalli mogą mimo wszystko poświadczyć, że przy osobistym poznaniu tracę na elokwencji. :)

[Ozzborn]

e tam... przyjedź na SKOFĘ to ocenimy w większym gronie - będzie większa istotność statystyczna wyniku

[Ellaine]

Cóż, powiedziałabym, że Warszawa to dla mnie za daleko... (taaa) ...ale powiem raczej, że na razie Warszawa jest mi nie po drodze. Może kiedyś skorzystam z zaproszenia. :)

[Virgo C.]

Kraków bliżej

[Ozzborn]

Ale my mamy bliżej do Ciechanowa

[Ellaine]

Wybacz, Ozzbornie, że zapytam, ale co ma jedno do drugiego?

[Ozzborn]

Bo w Ciechanowie się robi Ciechana... a jak wiemy jest to najlepsze piwo w tym kraju i na SKOFIE występuje wysoki współczynnik spożycia owego

[Ellaine]

Wiemy? Nic mi o tym nie wiadomo, żebym uważała "Ciechana" za najlepsze piwo w tym kraju. Bardzo dobrym piwem jest "Racibor" (które piłam parę lat temu w jednej knajpie w Katowicach - o ile nie jest/była to jedyna knajpa w Katowicach, gdzie można/można było dostać "Racibora") i "Piast Świdnicki". Niestety nie pamiętam, które było lepsze.

[Ellaine]

Jestem z siebie dumna. Upiekłam ciasto, które mi się nie zapadło niedługo po tym, jak wyłączyłam gaz. Mam tylko nadzieję, że nie tylko będzie ładnie wyglądało, ale i smakowało. Cóż, jeśli przeżyję, to napiszę, czy w smaku było równie udane. Zresztą... Co można zepsuć w zwykłej babce piaskowej? (Oczywiście... zawsze może wyjść zakalec, ale czyż ciasto z zakalcem nie jest smaczne? By nie powiedzieć: smaczniejsze?) Co prawda jak tak przeglądam przepisy w Sieci, to ten, którym się posłużyłam jest nieco inny niż te, które tutaj widzę. Mniejsza o to.

W każdym razie potrafię upiec aż cztery rodzaje ciast... wszystkie są jak najbardziej jadalne. Nie powiem, że zjadliwe, bo mnie wielokrotnie poprawiano, że zjadliwe to mogą być bakterie. Wciąż jednak marzy mi się, że na któreś urodziny upiekę sobie (tak, sobie, a nie komuś... taka samolubna jestem, a!) - Fale Dunaju.

Niestety z tego, co pamiętam, kiedy Mama raz w życiu zdecydowała się na upieczenie tego cudownego ciasta, żeby to zrobić... potrzeba naprawdę dużo wolnego czasu. Najlepiej całego dnia. Dlatego też po tym jednym razie, nie zdecydowała się na ponowne jego zrobienie. Niestety.

Ale może kiedyś się zdecyduję... Może kiedyś - jaka to piękna zbitka słów!

[Martva]

Może kiedyś to moja ulubiona zbitka słów
Babkę piaskową piekłam ostatnio wieki temu, a pierwszy raz jeszcze w podstawówce (może byc że dzisiaj juz by było gimnazjum) według przepisu ze strasznie starej Kuchni Polskiej. Wychodziła bez problemów.
Zakalec wychodził mi w swoim czasie w 'piegusku' bo przepis z książki Musierowicz zawierał za dużo tłuszczu, i w raz zrobionym cieście pomarańczowym, po którym obraziłam się na inną książkę
Staram się szukac przepisów jak najmniej czaso- i pracochłonnych, takie z kilkoma warstwami róznego ciasta i róznych mas są fajne, ale strasznie by mi się nie chciało. Ostatecznie mogę wrzucić jabłka, marchewkę, cukinie czy buraki do urządzenia rozdrabniającego, ale juz nie chce mi się na przykład oddzielać żółtek od białek i ubijać piany z tych ostatnich

[lucek]

[Fidel-F2]

[lucek]

O. Jednosekundowa Jednomyślność! O!

[Martva]

[Ellaine]

[Martva]

[Ellaine]

[xan4]

Ellaine, absolutnie zabraniam Ci zaniechania pisania, jak napisałaś po ostatnim naszym spotkaniu z NURSem, absolutnie

[Ellaine]

Absolutnie? Zabraniasz?! Mnie...? (uprzejme niedowierzanie przyprawione odrobiną rozbawienia)

Ale tak w ogóle, to w tym, co napisałam po spotkaniu z NURSem nie chodziło mi bynajmniej o zaniechanie pisania, tylko o to, żeby przestać myśleć, że kiedykolwiek, cokolwiek wydam drukiem.
Ha! Mój przyjaciel kilka lat temu stwierdził, że specjalnie dla mnie założy wydawnictwo. Przypuszczalnie póki on tego nie zrobi, nic mojego się nie ukaże. Prawdopodobnie tego nie zrobi, więc...

A pisać będę i nie przestanę. Bez obaw.

[Ellaine]

Tak na początek, wczoraj na blogu, który prowadzę z przyjaciółmi, zamieściłam mój posesyjny rachunek sumienia czytelniczego, czyli Wampir tkwi w szczegółach. To tak, jakbyście mieli ochotę zerknąć, ot przy okazji.

Śnieg stopniał i teraz można zaobserwować jak wiele rękawiczek zaginęło w zaspach w ciągu zimy. Wracając dziś rano ze świątyni zauważyłam dwie, albo trzy. Ledwo się dało je odróżnić od czarnego asfaltu, ale kiedy już człowiek zawiesił na nich oko to ostatecznie dochodziło do wniosku, że to rękawiczka, a nie jakichś kamień o dziwnym kształcie.

Sama też w tym roku pozbawiłam się rękawiczek. Nie zgubiłam ich w sensie dosłownym. Zwyczajnie zostały w domu rodzinnym Lubego (, który od mojego domu jest oddalony o ponad 500 km). Fakt ten dotarł do mnie dopiero, kiedy znaleźliśmy się na dworcu PKP na dwadzieścia minut przed odjazdem mojego pociągu. Luby chciał nawet, jak na dżentelmena przystało, odstąpić mi swoje, ale... po pierwsze: ma większe dłonie od moich, po drugie: jeśli oddałby mi swoje, to czym on chroniłby dłonie przed chłodem?, po trzecie: w mojej torbie dziwnym zbiegiem okoliczności miałam jeszcze jedną parę rękawiczek. Doprawdy nie wiem, jak się one tam znalazły, ale wiem, czemu ich nie nosiłam... bo ta para była nie do pary. Różnią się odrobinę odcieniem. Z daleka nie widać, większość panów by nie zwróciła nawet uwagi na taki drobiazg (proszę szanownych panów o wybaczenie) - ale niestety ja tę drobną różnicę kolorystyczną widzę doskonale (w końcu jestem córką krawcowej, skoro szyć nie umiem to chociaż kolory rozróżniam).

Jeszcze parę tygodni minie, a owocowe drzewa w przydomowych ogródkach zaczną wypuszczać pąki. A później wszystko zatonie w bieli, chociaż to będą inne płatki, niż te śnieżne. Och, nie mogę się doczekać maja i kwitnących bzów, wtedy niektóre ulice dzielnicy pachną tak oszałamiająco...

Ech...
... staram się, żeby ten dzień był jak najmilszy, żebym nie myślała za dużo. Nawet wizualizacja pięknej wiosny nie jest w stanie odwrócić mojej uwagi. Wciąż w pamięci mam to, że dzisiaj mijają dokładnie cztery miesiące. Mam pewien... czasowy dysonans. Jednocześnie odnoszę wrażenie, że minęły lata od tamtego dnia, ale z drugiej strony... jakby zdarzyło się wczoraj. I do tego wszystkiego, jakby nie było mi wystarczająco ciężko, gdzieś na skraju świadomości plącze mi się melodia i słowa piosenki Violetty Villas:

Mamo, smutno tu i obco / drzewa inne rosną / i ciszy nikt nie zna tu.
Mamo, nie myśl, że się skarżę / żal mi tylko marzeń ...
A ty mamo śpij / jeszcze noc, dobrze śpij...

Gdyby nie to, że spacer po parku, między ogołoconymi z liści drzewami, prawdopodobnie przyprawiłby mnie o myśli samobójcze - wyszłabym z domu. A tak, no cóż... może spróbuję coś napisać, albo poczytam idąc za słowami Marka Tuliusza Cycerona: "Ludzie mówią, że życie to jest to, ale ja wolę sobie poczytać". Heh.

[SithLady]

W piątek byłam na cmentarzu. Niby jeszcze na chorobowym, ale na imieniny do mamy zajrzec trzeba. Mimo upływu lat nadal... oczy mi się pocą.

Edit: Na blogu z wampirami nie mozna komentowac wiec wklejam tutaj
Też mam ostatnio sezon na wampiry. Na różnym etapie czytania:
Twilight Stephanie Meyer, Dead Until Dark Charlaine Harris z cyklu True Blood, Naznaczona P.C Cast i Kristin Cast, Guilty Pleasures Lauren K. Hamilton z cyklu o Anicie Blake. Czy zamówię następne części - zobaczymy.

[Ellaine]

Osobiście omijam cmentarz, na którym Ją pochowaliśmy. Nie czuję się na siłach, żeby tam pojechać. Nigdy nie twierdziłam, że nie jestem tchórzem.