[Agi]

Pisz nimfo, cokolwiek chcesz, ale pisz.
Połączenie kryminału i historii, zwłaszcza dobrze napisanej, to dla mnie podwójna gratka.

[nimfa bagienna]

W Fahrenheicie będzie coś. Za czas jakiś, niedługi, niekrótki, lecz w sam raz. Znaczy, nie kryminał, ino coś innego, samodzielnego, oddzielnego.

[Witchma]

nimfa, to są bardzo dobre wieści. A te niefantastyczne i tak są fantastyczne

[savikol]

Czy został na forum fantastycznym choć jeden pisarz, który akurat nie pisze/napisał historyczny kryminał pozbawiony fantastyki?
Ech, prawa rynku. Popyt wymusza podaż, czy jakoś tak.

Nimfo, a tak z ciekawości, możesz zdradzić okres historyczny?

[nimfa bagienna]

Każdy? Znaczytsia, ty też?
No co ja ci na to poradzę, że lubię kryminały historyczne? A skoro coś lubię, to postanawiam sama spróbować. Chyba to normalne?
Zygmunt August między drugą a trzecią żoną.

[Romek P.]

[savikol]

O, proszę! Romek też kryminalnie.
Rafał Dębski chyba przynał, że pisze retro kryminał. Kruk przynał sie półgębkiem. Ja osobiście historycznie, ale nie kryminalnie tylko przygodowo-batalistycznie.
Znaczy pisarze fantastyczni ostatnio nagminnie próbują skoków w bok. To normalne, zawsze tak było, ale ostatnio coś mi się rzuciło w oczy.

[nimfa bagienna]

Skoki w bok, także literackie, są zdrowe dla organizmu. Człowiek zobaczy coś nowego, czegoś się nauczy... same korzyści.

[nureczka]

[dalambert]

nureczka, no i słusznie półgębkiem przeca jast współautor
Ma znakomitą wsółpisarkę , nieprawdaż

[Romek P.]

[nureczka]

[Kruger]

Nimfa w lipcu zapowiadała.
No i jest:
Przez chwilę bogom równy

[charande]

Nadrabiając zaległości, z dużą przyjemnością przeczytałam Od nowiu do pełni, od dłuższego czasu stojące na półce. Bardzo sympatyczna lektura. Trochę ezoteryki, trochę Pragi i galeria ciekawych typów ludzkich.

Po historii z Bettiną, niestety, przez resztę książki już nie byłam w stanie nabrać sympatii do Bernharda (wiem, że on zasadniczo nie jest złym człowiekiem, ale jest tak masakrycznie, do szpiku kości egocentryczny i to wychodzi w tylu sytuacjach...) Za to lubię Huberta Hubert jest kochany.

Żal mi Jakuba, którego siedzenie pod brzozą raczej nie wyleczy z porfirii skórnej. Jedyne remedium, które w tamtych realiach może mu trochę pomóc, to znaczy pełną abstynencję od alkoholu, zaordynował sobie sam

[nimfa bagienna]

[charande]

Ojej!
Zwykle nie jestem "czytelnikiem czytającym inaczej", zupełnie nie wiem, czemu zakodowało mi się nie to imię co trzeba. Przepraszam!

Intryguje mnie jedna kwestia - jak to jest z tym pierwiastkiem ludzkim osadzającym się na soli. Czy naprawdę osadza się wszystko, czy może niektóre cechy wybiórczo silniej/słabiej?

Herbert jest ewidentnie dużo cieplejszy i bardziej empatyczny od Bernharda, widać to już od momentu, kiedy po raz pierwszy schodzi do kuchni i zaczyna żartować z gospodynią (cudna jest scena pt. "jakoś tu sobie gospodarzymy z panią Radką"). Czy wynika to jedynie z faktu, że liczy się z tym, iż po ożywieniu nie będzie żył długo, więc chce żyć - nie wiem, jak to ująć - jak najpozytywniej, jak najpełniej, "carpe diem"? Czy jednak z czegoś innego? Z jakichś rezydualnych cech tego martwego człowieka, którym był kiedyś?

Wyszli - w każdym razie tak ich odebrałam - dość diametralnie różni od siebie. Ciekawa jestem, dlaczego. Herbert momentami wydaje się mieć dokładnie te cechy, których Bernhardowi brakuje, na przykład zdolność do autorefleksji konstruktywnej (wyciąga wnioski i podejmuje działania), a nie tylko "smędzenia".

[nimfa bagienna]

[mesiash]

[jewgienij]

Nie wierzę w drugą szansę, pewnie gdybym ją dostał, wylądowałbym w tym samym punkcie, w innych dekoracjach. Mam niby wolną wolę, ale wybieram determinowany przez geny, hormony, memy, jak się nie obrócę, tyłek zawsze z tyłu.

[Adon]

jewgienij, nie zapominaj, że interakcje z otoczeniem także powodują zmiany, zbyt dużo zmiennych, żeby wszystko potoczyło się dwa razy tak samo.

[jewgienij]

Biorę pod uwagę zmienne, ale nie przeceniam ich w ostatecznym rezultacie.
Nie jesteśmy wypadkową listka miotanego wiatrem na wszystkie strony, mamy jakiś swój rdzeń, charakter - słabszy, mocniejszy - nie uciekniemy od tego

[jewgienij]

[nimfa bagienna]

No właśnie o te atrybuty chodzi. Ich się nie da pominąć, jak mniemam. Nikt mnie nie przekona, że pan Kowalski, nauczyciel na pół etatu w gimnazjum, obdarzony idealnie takimi samymi przymiotami ciała i ducha jak, powiedzmy, emir Kataru, będzie miał idealnie taki sam charakter jak rzeczony emir, będzie zwracał uwagę na te same rzeczy, to samo będzie dla niego ważne itp.

[Adon]

Dokładnie o to mi chodziło, nimfo. Takie jest moje zdanie i będę się go trzymał.

[jewgienij]

Ale wszystko sprowadza się nie do sumy atrybutów, tak sądzę, a do pewnej stałej, która się -pewnie w naszym dzieciństwie , kiedy mózg plastyczny - uformowała.
Nie wyobrażam sobie siebie jako bojownika w Syrii, projektanta mody w Paryżu, jeśli nie dokonano jawnego gwałtu na mojej osobowości. Bo jeśli tak, to już nie ja, tylko ten kogo przemocą lub pieniędzmi urobiono, moje fałszywe ja.

Jeśli mówimy o zachowaniu ciągłości osobowości, to zawsze jesteśmy u siebie, bo to my decydujemy, to mi odpowiada, mimo że sceneria może się zmieniać.

[nimfa bagienna]

Jewgienij, ja cię nie znam i nie wiem, kim jesteś na co dzień.
Ale.
Ale przez chwilę wyobraź sobie, że jesteś spadkobiercą milionowej fortuny. I przyszedłeś na świat z predyspozycjami obecnego Jewgienija. Czy dalej wybierasz to, co ci (teraz) odpowiada?
Albo jesteś dzieckiem pana Ziutka, który trzeźwy bywa raz na trzy lata, i jego żony, Zofii. I urodziłeś się z predyspozycjami jak wyżej. Czy dalej wybierasz to, co ci (teraz) odpowiada?
I co - dalej będziesz obecnym Jewgienijem? Będziesz miał takie same przekonania, priorytety i zasady?
Nie, nie chcę, byś mi się tu wywnętrzał, nie siedzę w konfesjonale. Po prostu uważam, że samo jądro charakteru to jedno, a warunki, które na nie oddziałują, to drugie. A człowiek jest interferencją tych dwóch składowych.
O. To tak.

[Nina Wum]

Zgadzam się oburącz.
Przykład: Dwoje dzieci urodzonych i wychowanych przez tę samą parę ludzi, która to para zasadniczo się w międzyczasie nie zmieniła. Dziecko pierwsze - ateista, cynik, raczej egocentryk. Dziecko drugie - pięknoduch i żarliwy wyznawca religii katolickiej, zawsze życzliwy i gotów pomagać.
Pierwszy potomek myśli przede wszystkim o pieniądzach, drugi - cholera wie o czym, bo rzadko wchodzi w bezpośredni styk ze skrzeczącą rzeczywistością.

Dzieci tych samych rodziców, stosujących te same (nieudolne) metody wychowawcze.

[charande]

Ale Bernhard i Herbert nie wychowywali się od urodzenia w odmiennych warunkach. Herbert jest, przynajmniej tak zrozumiałam tekst, mentalną "kopią" Bernharda: dostał jego cechy, wiedzę i wspomnienia. I kilka godzin po przebudzeniu już widać, że zachowuje się diametralnie inaczej niż Bernhard. Zaintrygowało mnie to, bo wygląda tak, jakby w Herbercie jednak zostało coś z poprzedniego człowieka, którym był (tzn. coś oprócz pamięci ciała - jakieś śladowe cechy charakteru).

BTW nie wiem czemu uparcie, odruchowo piszę "Hubert" i muszę poprawiać - no nie wiem, skąd mi się ten Hubert wziął

[nimfa bagienna]

Nie, wychowywanie w odmiennych warunkach to był tylko przykład dla Jewgienija.
Herbert to raczej jedna z możliwości: co bym zrobił, gdybym nagle stał się kimś zupełnie innym.
Udało się, nie udało się - ale próbowałem!

[charande]

A Bernhard popisał się strasznym s...syństwem w historii z Bettiną i chyba mimo wszystkich wyrzutów sumienia nie dotarło do niego w pełni, jak bardzo Aż się trochę dziwię tej rudowłosej pani medyczce, że mimo wszystko ocenia go tak pozytywnie.