[Memento]

Znalezione przypadkiem na takim jednym blogu.

[Chal-Chenet]

Uważam, że ankieta jest tendencyjna.

[Memento]

W którym miejscu?

[hrabek]

Nie zgadzam się z większością tego artykułu. W szczególności z tezami na początku. Generalnie założenia lamentującego są złe, bo moje informacje o tym dlaczego Tarantino tworzy filmy takie, a nie inne, są zupełnie odmienne od wiadomości opisującego.

[Stormbringer]

No i autor artykułu mógłby lepiej sprawdzać źródła, bo "City on Fire" (pierwowzór "Wściekłych psów") nie jest filmem z Japonii, lecz z Hong Kongu.

A sam tekst, cóż... tradycyjna argumentacja przeciwników Tarantino. Facet od dawna wywołuje skrajne opinie, polaryzację trzeba więc traktować jak element krajobrazu. A przy okazji przypomniał mi się Mr. Zanussi i jego wypowiedź na tegorocznym ENH, w której stwierdził, że widział tylko "Pulp Fiction", a reszty nie zamierza, bo to w kółko to samo. Tak więc pozostaje wzruszyć ramionami, bo niektórych widzów i tak się nie uszczęsliwi.

[dalambert]

Memento, Dodaj jeszcze to tej ankietki 3* NIE i będzie git

[Memento]

Nie będzie opcji NIE.





Mam prośbę do was, dobrzy i niedobrzy ludzie. Jeśli wiecie do jakich filmów się odnosi, jakie filmy cytuje w swoich dziełach Tarantino - piszcie. Już wiem że obcięcie ucha policjantowi w Reservoir Dogs to zapożyczenie z westernu Django, a żółte wdzianko Umy w Kill Bill to odwołanie do Bruce`a Lee.

Pomożecie? ;o)

[hrabek]

A widziałeś Sukiyaki Western Django? Dobre to?

[Stoniu]

[Stormbringer]

Oczywiście, że chodzi o "Django" z roku 1966 (reżyserem był Sergio Corbucci, który nakręcił też klimatycznego "Człowieka zwanego ciszą").

[NURS]

Django to seria spaghetti westernów. Znacznie wcześniejszych.

A ja tam podzielam, acz nie do końca, zdanie blogera. Tarantino niekrył swojej fascynacji innymi filmami, i de facto chełpił się tym, że robi ich wlasne wersje, więc to żadne odkrycie.

Miałem okazję rozmawiać z nim kilka razy, za pierwszym nie był jeszcze taki wielki, to było przed premierą Pulp Fiction i powiem wam jedno, facet jest zakręcowny jak słoik korniszonów na zimę. Nie dziwi mnie, że czerpie ze wszystkiego, co mu w łapki wpadnie. Ten typ tak ma.

[hrabek]

No dobrze, ale chełpił się, że je robił, czyli wszyscy powinni o tym wiedzieć, więc czego tak naprawdę czepia się ten bloger? Dlatego ja się z nim nie zgadzam. Pisze z pompą, jakby odkrył Amerykę na nowo, a tymczasem wszyscy od dawna o tym wiedzą i sam Tarantino to przyznaje, a ten mimo to się czepia.

[Stoniu]

Strom, NURS, dzięki za informacje. A jak zapatrujecie się na Bękarty wojny? Trailery są zachęcające.

[Stormbringer]

Ja czekam. Liczę na zwyżkę formy po "Death Proof", który zly nie był, ale nierówny okrutnie.

[NURS]

Może dlatego, że te inspiracje po głebszym wejrzeniu są bardzo bliskie plagiatów? Jeśli on montuje swoje scenariusze kopiując wiernie całe sceny (a ciekawe jak jeswt w warstwie dialogowej), to przyznasz, ze mozna się czepic.

Mnie sie jego ostatnie filmy zupełnie nie podobały. Uważam nawet, że to tandeta opakowana w sreberko jego sławy, i gdyby wyszły spod czyjejś innej ręki, byłyby uznane za klasę C albo D.

[hrabek]

No to dla mnie też nie zarzut, przecież on od samego początku epatuje kiczem i tandetą. Death Proof nawet specjalnie postarzał, żeby wyglądał jak film z lat siedemdziesiątych wyświetlany w zapyziałym kinie. Można to lubić, albo nie, ale to dla mnie nie argument, że jego film przypomina klasę C, bo on właśnie taki ma być. Pokaż mi jego film, który nie wygląda na klasę C.
Co do tych zapożyczeń, to przyznaję, nie znam oryginałów, jeśli ten bloger ma rację, że to praktycznie plagiaty, to rzeczywiście nie podoba mi się to. Ale jakoś wierzyć mi się nie chce, żeby jeden bloger to odkrył, a nikomu wcześniej się nie udało. Gdyby to były tak oczywiste zrzyny, to chyba ktoś by się prędzej połapał. Ale może się mylę...?

[NURS]

Pokaż mi film klasy C, nad którym pieje krytyka

Gdyby to było coś wartościowego, może bym ci przyznał rację, ale ten film jest tylko kalką. Rodriguez chociaż parodię zrobił.

Co do plagiatowania, podobnie jak ty, nie znam tych oryginałów, ale powiem ci jedno, w tym fachu często się tak działa - kino zjada samo siebie od lat.

[hrabek]

Widzisz, Tarantino zrobił świetny chwyt - do kina klasy C zatrudnił aktorów klasy A (mówie o Pulp Fiction). Do tego pokombinował z chronologią i nikt się nie poznał. A przecież już sam tytuł świadczy o tym, że to film klasy C. Powiedzmy, takie wysokobudżetowe (w sensie nazwisk, nie wiem, czy aktorzy grali za normalne stawki, czy za zestaw na wynos z McDonaldsa) nawiązanie do całego tego crapu.

Co do zjadania własnego ogona, to to jest widoczne od wielu lat. Czasem jest tak, że twórca nie zna oryginału, a tworzy scenę praktycznie taką samą jak ktoś inny. Takie rzeczy są nieuniknione. Ale co innego inspirowanie się, a co innego zżynanie na żywca i podpisywanie się pod tym własnym nazwiskiem. Jeśli Tarantino robi to drugie, to wtedy jest bardzo źle.
Death Proof mi się podobał, ale Kill Bill niekoniecznie. Nie jestem jakimś ogromnym fanem Tarantino właśnie przez to, że opowiada proste historie, skupiając się na technice i wyglądzie konkretnych scen. A na scenariusz kładzie lachę. Na szczęście nie reżyseruje zbyt często więc jestem w stanie go tolerować. No i za Pulp Fiction i Wściekłe Psy ma u mnie naprawdę wielki kredyt zaufania. Co nie znaczy, że łykam wszystko w ciemno, jak pacjent w szpitalu.

[dzejes]

[hrabek]

Ja nie twierdzę, że to nie jest film genialny. Ba, sam go za takiego uważam. Ale to pean pochwalny na cześć filmów o podrzędnej jakości. I on tą jakością aż ocieka. Tyle że poprzez świetne kreacje aktorskie, pomieszaną chronologię i znakomite dialogi Tarantino zrobił z nim coś nowego - a że widownia nieprzyzwyczajona do takich filmów, to i łyknęła jako objawienie. I z tego co pisze bloger cytowany w pierwszym poście, to wszystko to zżyna właśnie z takich filmów.

[Kyle Katarn]

"Django" bardzo mi się spodobał. "Kill Bill" i "Bękarty wojny" również. W "Kill Bill" wyraźnie widać wpływ Roberta Rodrigueza i "Desperado" - powiedziałbym, że Uma Thurman to tutaj Desperado w spódnicy, tylko że w otoczce japońsko-samurajskiej. Lubię takie motywy. "Bękarty" i "Django" też świetnie się ogląda - w "Bękartach" mamy przerysowania z przymrużeniem oka, co daje zabawny, choć nie stricte komdiowy, efekt. Tarantino dobrze wyraża swój dystans do świata i konwencji filmowych.

Natomiast "Pulp fiction" i "Death Proof" były strasznie męczące przez te dialogi rozbudowane do granic możliwości. Ciężko się to ogląda. Mają dobre, a nawet świetne momenty, ale są strasznie nierówne. Może to katowanie dialogami ma jakieś drugie dno, np. pastisz czy zabawa konwencją, ale do mnie to jakoś nie trafia, bo za dużo tego.