:: Zobacz temat - Che - ludobójca ikoną popkultury i bohaterem młodzieży?

madhavendra · Jaskier Posty: 66 Skąd: Bristol

Anegdotka do przemyślenia:

Guatemala: jedna z wielkich korporacji amerykanskich daje lapowke popieranemu przez Stany Zjednoczone kacykowi, dzieki czemu pod jej kontrole wchodzi prawie cala Guatemalska gospodarka, korporacja zajmuje ogromne tereny, ludzie Guatemali nie maja zadnego udzialu w tych pieniadzach, zwykly lud zyje w nedzy, pozbawiony jedynego zrodla ich dochodow- ziemi.

Odbywaja sie demokratyczne wybory i nowy przywodca wprowadza kilka reform. Miedzy innymi sa to reformy wprowadzajace obowiazkowe szkolnictwo. Jedna z reform polega na tym zeby odebrac tej korporacji ziemie, ale tylko ta ktora lezy odlogiem i nie jest uzywana przez nia w zaden sposob i rozdac ja bezziemnym chlopom.

Reformy wprowadzone, ludzie zaczynaja uprawiac ziemie, po upadku antydemokratycznego rezimiu, wspieranego przez "demokratyczne" Stany Zjednoczone wreszcie mozliwa jest wolnosc slowa, jednym slowem swietlana przyszlosc.
Niestety amerykanska korporacja czuje sie zraniona, ze zabrano "jej" ziemie. Stany Zjednoczone uznaja to za agresje na swoja niezaleznosc i rozpoczynaja kampanie propagandowa, gloszac, ze w Guatemali wladze przejeli bezprawnie skrajni komunisci. Poprzedni prezydent dostaje pare milionow dolarow od USA, zeby zebrac armie i zniszczyc demokratycznie wybranego prezydenta Guatemali, co w koncu mu sie udaje. Ginie tysiace ludzi, w tym bogu ducha winni chlopi, ktorzy otrzymali ziemie odebrana korporacji. Stary prezydent wraca na swoje stanowisko, korporacja odzyskuje ziemie, szkoly zostaja zlikwidowane, Guatemala wraca do poziomu bezpziecznego dla USA feudalizmu, a USA oglasza upadek nielegalnego rezimu komunistycznego i powrot demokracji do Guatemali.

**********

Jak się to ma do tematu? Ano myślę, że ma.

dalambert · Agent Chaosu Posty: 23516 Skąd: Grochów

Ambioryks · Yoda Posty: 893 Skąd: Bydgoszcz

Rafał · . Posty: 14552 Skąd: Że: Znowu:

Ambioryks · Yoda Posty: 893 Skąd: Bydgoszcz

Reszta, czyli ile osób? Masz jakieś konkretne dane?

Rafał · . Posty: 14552 Skąd: Że: Znowu:

madhavendra · Jaskier Posty: 66 Skąd: Bristol

Adanedhel

Odnośnie Pinocheta, Niall Ferguson próbując go ocenić zadał pytanie, czy efekt jego rządów (Chile to dziś jedyny kraj Ameryki Południowej równie bogaty, jak kraje UE; nawet tamtejsza "biedota" żyje lepiej, niż klasa średnia wielu innych krajów w regionie. Allende wprowadził za to kraj na granicę bankructwa.) usprawiedliwia opresje i zabójstwa polityczne. Według niego usprawiedliwia. Szczerze - według mnie też. (Przy okazji świadczy to przeciw tezie, że Stany nie dopuszczały do zmian.)

Jeśli ocenić Guevarę według takiej kategorii - a można - odpada w przedbiegach.

seba · Narzeczona Frankensteina Posty: 329 Skąd: Lublin

Rafale

Dylematy komunistów są więc bez porównania bardziej interesujące niż cierpienia ich ofiar

Gdy mówi sie o komunistycznych zbrodniarzach, to zawsze słyszymy, że było to wypaczenia i błędy.

Trzydzieści dziewięć lat temu Ernesto „Che” Guevarze zaaplikowano sporą dawkę jego własnego lekarstwa. Został bez procesu uznany za mordercę, postawiony pod murem i zastrzelony. Historycznie rzecz biorąc, rzadko kiedy sprawiedliwości lepiej staje się zadość. Jeśli przysłowie „jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz” ma pasować do sytuacji, to właśnie do takiej.

Liczba tych, których „trybunały rewolucyjne” Che skazały na śmierć w podobnym stylu waha się pomiędzy 400 a 1892. Liczba bezbronnych mężczyzn (i chłopców), których Che zamordował z własnego pistoletu idzie w tuziny. Wyobraźcie sobie koszulki z Charlesem Mansonem, Tedem Bundy’m czy Davidem Berkowitzem na ciałach Johnny’ego Deppa czy księcia Harrego. Pewnie, tamci nie mogą równać się z morderczym zestawieniem Che.

„Egzekucje?” – pytał Che Guevara, gdy przemawiał przez Zgromadzeniem Ogólnym ONZ 9 grudnia 1964 roku. – „No pewnie, że wykonujemy egzekucje!” – deklarował, przy wtórze okrzyków zachwytu tego ciała. – „I będziemy wykonywać egzekucje tak długo, jak to koniecznie! To śmiertelna wojna z wrogami rewolucji!”

Według Czarnej Księgi Komunizmu, w tym czasie liczba egzekucji przekroczyła liczbę 10000. Slobodan Milosevic, tak przy okazji, został postawiony przez trybunałem za domniemane nakazanie 8000 egzekucji. Ten sam ONZ, który tak delirycznie oklaskiwał Che, nazwał to „ludobójstwem”.

Ci związani, zakneblowani i zamordowani przez Che i jego pachołków „wrogowie rewolucji” byli jednymi z najbardziej pomysłowych i mężnych wojowników 20. wieku. Ci kubańscy bojownicy o wolność stoją w jednym szeregu z żołnierzami AK, czy węgierskim powstańcami 56. roku. Walczyli równie mężnie jak desperacko i, koniec końców, bez nadziei na zwycięstwo. Walczyli do ostatniego naboju i zazwyczaj do śmierci.

Ale co jest najbardziej bolesne, walczyli osamotnieni i opuszczeni. Specjalizowali się w zrywaniu knebli i opasek na oczy, aby zakrzyczeć "VIVA CRISTO REY!", "VIVA CUBA LIBRE!", "ABAJO COMUNISMO!” zanim kule rozszarpały ich ciała, a pachołki Che kończyli dzieło rozwalając im czaszki.

Trochę z ocalałych mieszka w Miami czy New Jersey, kwalifikując się do kategorii najdłużej cierpiących więźniów politycznych współczesnej historii. Ale na darmo poszukiwać historii ich życia w amerykańskiej telewizji publicznej, w History Chanel, czy w The New Your Times i temu podobnych. Wiecie, walczyli z pupilkami Lewicy. Ich męstwo nie nadaje się więc do politycznie poprawnych dramatów.

To, że są ignorowani jest już dostatecznie złe. Na dodatek, jeśli się o nich wspomina, media głównonurtowe naśladują zniewagi castrowców nazywając ich „terrorystami” i „mafiosami”. To potwierdzenie nieuleczalnej tępoty i imbecylizmu mediów oraz naukowców, którzy wciąż pokazują Castro/Che jako „dzielnych przegranych” walczących z agresywnym kolosem – gdy ten kolos faktycznie chronił reżim Castro, jak przyznał to JFK Chruszczowowi w październiku 1962.

„Nie trzeba mi dowodu, aby rozstrzelać człowieka” – wykrzyczał Che do swego podwładnego w trybunale w 1959. – „Potrzebuję jedynie dowodu, że koniecznym jest go rozstrzelać!”

Nie domyśliłbyś się tego słuchając mediów głównonurtowych i naukowców, nie wspominając o Hollywood. Najwyżsi kapłani czwartej władzy tylko wychwalają Che Guevarę. Na przykład magazyn Time uhonorował Che Guevarę plasując go wśród „100 najważniejszych ludzi 20. wieku”.

Człowiek, który deklarował – „Rewolucjonista musi stać się zimną maszyną do zabijania napędzaną czystą nienawiścią” – (i który sam dawał duchowy przykład), który skazywał z powodu „przekonań rewolucyjnych”, a nie na bazie „archaicznych, burżuazyjnych detali” typu dowody sądowe, który zachęcał do „atomowej eksterminacji” jako ostatecznego rozwiązania problemu amerykańskich „hien” (do czego o mało nie doszło w październiku 1962), jest przez Time’a uznawany nie tylko jako „najważniejszego” człowieka ubiegłego wieku, ale został umieszczony w dziale „Bohaterowi i Ikony”, obok Anne Frank, Adrieja Sacharowa i Rose’y Parks.

„Jeśli pociski zostałyby, użylibyśmy ich przeciwko samemu sercu Ameryki, wliczając w to Nowy Jork” – tak zwierzał się Che Guevara gazecie London Daily Worker w listopadzie 1962 roku. – „Pomaszerowalibyśmy ścieżką do zwycięstwa, nawet gdyby miało kosztować to miliony atomowych ofiar. […] Musimy podtrzymywać naszą nienawiść i napędzać ją aż do skurczów.” Taką receptę chciał zaserwować Ameryce Che prawie pół wieku przed tym, zanim Osama bin Laden, mułła Omar, czy Al-Zarqawi pojawili się na naszych radarach.

Gdyby nie rozwaga Nikity Chruszczowa, to najgłębsze marzenia Che Guevary uczyniłyby z wybuchów 11 września w Nowym Jorku jedynie błędne ogniki. Mimo tego, obok Che Guevary na liście „Bohaterów i Ikon” znajdziemy Matkę Teresę. I dalej ironia jedynie się pogłębia.

Na przykład, najbardziej popularna wersje koszulki z Che używa sloganu „Fight Oppression” (Walcz z uciskiem) tuż pod jego sławną facjatą. To jest twarz człowieka, który był współzałożycielem reżimu, który uwięził większą część swych poddanych niż Hitler i Stalin, oraz zadeklarował, że „indywidualizm musi zniknąć!”.

W 1959 roku, z pomocą sowieckich agentów GRU, człowiek czczony na tych koszulkach pomagał zakładać, trenować i indoktrynować kubańską tajną policję. „Zawsze przesłuchujcie więźniów nocą” – nakazywał Che swoim podwładnym. – „Opór jest zawsze najsłabszy nocą.” Dziś największy fresk z Che ozdabia kubańskie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych, główną kwaterę tajnej, szkolonej przez KGB i STASI, policji. Nic by tam lepiej nie pasowało.

Jednocześnie, jakimś cudem, ten sam wizerunek jest uznawany za szczyt stylu na wszystkim, od koszulek, zegarków, snowboardów począwszy, po bieliznę i ukryte miejsca na skórze Angeliny Jolie. A przy okazji, pani Jolie otrzymała niedawno Światową Nagrodę Humanitarną ONZ za swoją pracę z uchodźcami.

Może ktoś poinformuje Angelinę Jolie, że jej idol z tatuażu, ze swoimi plutonami egzekucyjnymi i obozami, sprowokował jeden z największych kryzysów uchodźczych w historii tej półkuli. Oprócz 2 milionów tych, którym udało się przetrwać jedynie z ubraniem na grzbiecie, to Caban Archives Project, w którym naukowcy Maria Werlau i Armando Lago mozolnie zbierają i gromadzą dane, ocenia, że prawie 80 tysięcy Kubańczyków umarło z głodu i słońca, utonęło lub zostało rozszarpanymi przez rekiny podczas prób ucieczki przed człowiekiem, którego Pani Globalna Humanitarianka postanowiła na stałe wyryć na swojej skórze.

A przed wspaniałym panowaniem Fidela i Che, Kuba przyjmowała procentowo więcej imigrantów (głównie z Europy) niż Stany Zjednoczone, włączając w to czasy wyspy Ellis. Przed czasami sławnej kubańskiej rewolucji, ludzie byli tak zdesperowani, aby dostać się na Kubę (głównie z sąsiedzkich Haiti i Jamajki), jak obecnie chcą Kubę opuścić (ryzykując zdrowiem i życiem). Czy kongresman Charlie Rangel, miłośnik Castro, może to wyjaśnić? Czy pastor Jessie „Viva Castro! Viva Che!” Jackson może to wyjaśnić?

Nie to, że ignorancja, celowa lub nie, jest specjalnie rzadka w kwestiach Kuby i Che Guevary. Gdy Carlos Santana i Eric Burdon (oraz inni znani artyści rockowi) z zadowoleniem pokazują swe eleganckie koszulki z Che, reklamują reżim, który w późnych latach 60. masowo wyłapywał „roqueros” (kubańskich fanów rock and rolla) oraz „długowłosych” i zaganiał ich do więziennych obozów w celu przymusowej pracy w palącym słońcu. „Anty-rewolucyjne zbrodnie” tych młodych więźniów często ograniczały się do niczego więcej niż słuchanie muzyki Animalsów i Santany.

Gdy Madonna lansowała się wystylizowana na Che na okładce płyty American Life, to reklamowała reżim, który czynił przestępców z gejów i czegokolwiek zalatującym gejowskim manieryzmem. W połowie lat 60. za zbrodnię zniewieściałego zachowania tysiące młodych ludzi na Kubie zostało zgarniętych przez tajna policję z ulic i parków i wrzuconych do obozów otoczonych wieżami strażniczymi z karabinami maszynowymi i nad bramą oznaczonych wielkimi literami „PRACA ZROBI Z WAS MĘŻCZYZN” (a w Oświęcimu napis głosił „Praca czyni wolnym”). Skrót nazwy tych obozów to UMAP, nie GUŁAG. Ale warunki były identyczne.

Żelazny Mike Tyson kiedyś kończył swe walki z triumfalnie podniesionymi ramionami. W 2002 roku zrobił sobie gigantyczny tatuaż Che na klacie, pojechał na Kubę i dostawał od tego czasu konsekwentnie łomot w każdej walce – w sposób dokładne odzwierciedlający sukcesy w walce jego idola. Mike'u, Che bardzo sprawnie okładał tysiące swych przeciwników – ale tylko, gdy już zostali związani, zakneblowani i zawiązano im oczy. Pewnie nikt nie powiedział ci o tym na Kubie, o mediach w kraju nie mówiąc. Obawiam się, że Krajowa Federacja Boksu i tak na to by nie pozwoliła.

Gdy tłum lanserów oraz Pięknych Ludzi na Festiwalu Filmowym Sundance (włączając w to wszystkich, od Tipper i Ala Gore, po Sharon Stone, Meryl Streep i Paris Hilton) eksplodował owacją na stojąco dla Roberta Redforda za „Dzienniki Motocyklowe”, to zachwycał się filmem gloryfikującym człowieka, który wsadził do więzienia lub wygnał większość z najlepszych kubańskich pisarzy, poetów i niezależnych filmowców, podczas gdy zmieniał kubańską prasę i kino – pod lufą czeskiego pistoletu – w propagandowe agendy stalinowskiego reżimu.

Producent wykonawczy filmu, Robert Redford (który zawsze rozpoczyna festiwal długimi lamentami o doniosłości wolności artystycznej) był zmuszony wyświetlić ten film wdowie po Che (która kieruje kubańskim Centrum Studiów Che Guevary) oraz Fidelowi, aby otrzymać ich zgodę przed dystrybucją. Tylko sobie możemy wyobrazić wrzaski gniewu festiwalowego tłumu o „cenzurze!” i „sprzedajności!”, jeśli powiedzmy, Robert Ackerman tego samego roku musiałby (i zgodziłby się na to) otrzymać zgodę Nancy Reagan na dystrybucję filmu „The Reagans”.

Fanów Che jest sporo i to bardzo różnych. Na przykład, Christopher Hitchens zadziwia „nieposkromiony upór” Che i w artykule w New York Times zapewnia, że „Che nie był hipokrytą”.

„Znakomity historyk” Benicio Del Toro, który zagra swego bohatera w przyszłorocznym hollywoodzkim filmie biograficznym, mówi – „Che jest jednym z tych kolesi, którzy robili to, co trzeba i mówili to, co trzeba. Jest coś cool w takich ludziach. Im więcej poznaje Che, tym więcej go szanuję.”

To, co więcej niż okrucieństwo, megalomania czy nawet niesłychana głupota, odróżniało wybitnego Ernesto „Che” Guevarę od jego kolegów, to było zasmarkane tchórzostwo. Jego fani mogą się obrażać, trzaskać drzwiami do pokojów, nurkować w pościel rycząc i waląc w poduszkę ile tylko zapragną, ale Che poddał się boliwijskim Rangersom dobrowolnie, z bezpiecznego dystansu i został pojmany w niezłej formie, z naładowanym pistoletem.

Na dzień przed swą śmiercią w Boliwii Che Guevara – po raz pierwszy w życiu – zetknął się z czymś, co można poprawnie nazwać walką. Nakazał swym partyzanckim podwładnym utrzymać pozycję oraz walczyć do ostatniego tchnienia i ostatniego naboju.

Parę godzin później, jego „nieposkromiony upór”, brak hipokryzji i robienie, co trzeba, w pełni się objawiły. Gdy jego ludzie czynili to, co im rozkazano (walczyli do ostatniego naboju i ginęli), lekko ranny Che wymknął się spod wymiany ognia i poddał się z pełnym magazynkiem, skamląc do swych przeciwników – „Nie strzelajcie! Jestem Che! Jestem dla was więcej wart żywy niż martwy!”

Boliwijczycy, którzy go pojmali, pozwolili się z nim nie zgodzić.

http://www.miasik.net/articles/fontova2.html

Ambioryks · Yoda Posty: 893 Skąd: Bydgoszcz

Rafał,
Ze zlinkowanego przez Ciebie hasła wynika m.in., że w skład komisji wchodził m.in.

Rafał · . Posty: 14552 Skąd: Że: Znowu:

Ambioryks, pytanie zadałem, odpowiesz?

Ambioryks · Yoda Posty: 893 Skąd: Bydgoszcz

Myślałem, że to pytanie retoryczne - bo jest oczywiste, że 12-letnie dzieci to ani żołnierze, ani partyzanci.

Odniesiesz się jakoś do tego, co napisałem w poprzednim poście?

Fidel-F2

jewgienij · Parszywiec Posty: 6286 Skąd: Kraków

Seba Kiedy zaczniesz coś pisać od siebie, to pogadamy.

dalambert · Agent Chaosu Posty: 23516 Skąd: Grochów

jewgienij, zdaje się , że Seba cytuje wypowiedzi i ideowe proklamacje bohatera tego wątku,
Czyżbyś uaważał iż takim był Che łotrem, ze nawet zacytować go nie można :mrgreen:

seba · Narzeczona Frankensteina Posty: 329 Skąd: Lublin

Rafał · . Posty: 14552 Skąd: Że: Znowu:

jewgienij · Parszywiec Posty: 6286 Skąd: Kraków

Ambioryks · Yoda Posty: 893 Skąd: Bydgoszcz

seba · Narzeczona Frankensteina Posty: 329 Skąd: Lublin

dalambert · Agent Chaosu Posty: 23516 Skąd: Grochów

Panowie znowu prowadzimy rozmowę przerzucąjąc się cytatami portalowymi, a nie myśląc w ogóle o kontekście historycznym, nie jak się myśli i czuje dzisiaj, ale jak to było wtedy gdy się działo.
Np. po zwycięstwie Castro na Kubie ogółowi ludności naprawdę się poprawiło życie/ za Batisty z głodu zdychali , teraz przestali/ niewiele, ale jednak lepiej.
Trudno się dziwić, że taki fanatyk jak Che postanowił dalej niesć płomień rewolucji, a rewolucja i wtedy i zawsze to MORDOWANIE, a nie przekonywanie przeciwnika-
Panowie z lubościa przykrawacie dzisiejsze farmazony do tamtych czasów.
Odpowiedzią na zbrodniarzy w rodzaju Che, czy Allende musiał być Pinochet, a nie chrześcijańskie miłosierdzie i Matka Teresa.
Oczywiście to w niczym nie umniejsza dzisiejszej lewackiej manipulacji dzięki której tłumy fufniarzy noszą z radościa koszulki z wizerunkiem tego łobuza.

seba · Narzeczona Frankensteina Posty: 329 Skąd: Lublin

mad · Filippon Posty: 3816 Skąd: Wielkopolska

Skoro postkomuniści są oburzeni mogącym się pojawić zakazem sprzedaży koszulek z wizerunkami swoich dawnych idoli, nie mają moralnego prawa do sprzeciwiania się drukowaniu swastyk. Nie potrafię zrozumieć idei dyskredytowania jednego totalitaryzmu przy jednoczesnym gloryfikowaniu czy chociaż tolerowaniu drugiego.
Niezależnie, który totalitaryzm jest tym "pierwszym", a który "drugim".

madhavendra · Jaskier Posty: 66 Skąd: Bristol

To forum literackie, czy młodzieży wszechpolskiej i pisu, bo zastanawiam się ostatnio? Przecież te pełnie nienawiści bzdury pasują bardziej gdzieś na radio maryja. Naprawdę uważacie, że zakaz noszenia koszulek z Che Guevarą jest mądry i nie ośmieszy Polski? Już i tak się z nas śmieją.
Po krótkiej wizycie na forum zwijam się, bo tylko niesmaku nabrałem.

dalambert · Agent Chaosu Posty: 23516 Skąd: Grochów

madhavendra, to wolne forum i możesz sobie swe poglągdy prezentować,
A co do Twego pytania to uważam osobiście ze Europa od lat prostytuuje się swa lewacką chęcią do urządzania innym życia w/g lewicowych skąpanych we krwi burżuazji pomysłów.
Pan Sartre uważał , ze nie jest istotne ilu ludzi wymordował Stalin, ważne by o ty nie wiedział francuski robotnik.
Marsze Wielkanocne z rykiem żądały powszechnego rozbrojenia co by Moskwa łatwiej miała.
A teraz pożyteczni durnie wciskają na idoli takich łotrów jak Che durnym i zapalczywym smarkaczom.
Dobrze, że Polska pokaże , że jak nie ma przyzwolenia na faszyzm, tak nie ma i na komunizm.
Takie jest moje zdanie.
Ps.twoje natomiast pytanie " to forum literackie czy młodzieży wszechpolskiej ..." zakrawa na próbę stłumienia dyskusji i lewicowy szantaż :evil:

Adanedhel

Szczerze mówiąc pewnie zaraz znajdą sposób obejścia tego - jeśli zostanie wprowadzone - dowodząc, że wizerunek Che jest symbolem popkultury.