[Adashi]

Pod tym jakże przewrotnym tytułem rozpoczynam odprysk dyskusji z wątku Piotrka Rogoży, dotyczący odwiecznego konfliktu na linii fantastyka ambitna vs fantastyka rozrywkowa vel artyści kontra rzemieślnicy. Będzie o formie i treści, o przerostach jednego nad drugim, o tym "co" i o tym "jak" i oczywiście o tym co chciałaby przeczytać Gojira A co mi tam?! Zapraszam do dyskusji

edit:

No tak, teraz będą milczeć, jak tak, to wszyscy tacy rozgadani, a jak im człowiek temat założy to cisza jak makiem zasiał

To co mam zacząć z przytupem?! Dobra! Oto na dachu Polsatu wylądował Kruk i Słowik, rozpoczynamy więc "Rozmowy na wiadomy temat", o głos poproszę naszą koleżankę Godzillę. Halo, wóz. Słyszycie mnie?!

[Adanedhel]

To teraz, jak już przeniosłeś, dyskusja pewnie się zakończy

[Kruk Siwy]

No właśnie Godzilla powinna zacząć. Już wiemy że w treści nie ma być "momentów" a nogi niewieście można opisywać tylko do kostki...
Co jeszcze w "żelaznych" założeniach Godzillo?

[Romek P.]

Ok, to ja zostanę tym pierwszym straceńcem i zapoczątkuję temat

Zacznijmy od definicji:
1. Co to jest "fantastyka"?
2. Jak rozumieć "ambitna"?
3. Jak rozumieć "rozrywkowa"?
4. Czy autor wątku dopuszcza fakt, że to nie są przeciwieństwa, tylko mogą się dopełniać. Bo autorowi postu przychodzi do głowy milionowe stado bizonów, masą ambicji miażdżących czytelnika, zarazem jednak powabnie pędzących przez prerie rozrywki.

Edit: Kruku, jak mogłeś. Teraz mamy bizonie nogi do kostki

[Arlon]

[Arlon]

[Adashi]

Tak, tak, prosimy Cię Michale o rozwinięcie swoich myśli...

A tymczasem postaram się streścić (aczkolwiek w żartobliwy sposób) dotychczasowy przebieg starcia... e tzn. dyskusji. Piotrek ubolewał nad tym iż wszyscy piszą tak samo i że najważniejsza jest dla nich fabuła. Zgadzał się z nim Arlon, który jednak szuka inteligentnej prozy rozrywkowej. Ostrożnym wobec eksperymentów literackich byłem ja i Wujek Panda - dzejes. Mowa była o przeroście formy nad treścią. Głos zabrał nawet Czarny Kuba chce eksperymentów, lecz doradza rozsądek. Sercem z artystami jest Gustaw, racząc nas jednocześnie klasyczną orient-fantasy, z porządną fabułą i bohaterami, a nie artyzmem i bohomazami a'la Pablo (o czym mówił Arlon). Tequilla też zauważa problem, ale to wszystko nieważne. Największy kłopot to fakt, że nie ma prozy dla Godzilli, o normalnych ludziach i ich normalnym życiu, to ma być taka literatura środka, nie romansidła wcale, a już na pewno nie seks i strzelaniny, menele i margines, itd...

los editos:
a jednak się odezwali, ach to jakbym usłyszał chór niebiański, niech ten wątek nie zginie...

[Kruk Siwy]

Arlon, kwestię nogi do kostki poruszyła Godzilla. Ja nie winowaty... I ciągle czekam - tym razem już poważnie na to żeby ww skonkretyzowała literaturę swoich marzeń. Co ma być a czego absolutnie nie.

[Adanedhel]

Teoretycznie nic nie stoi na przeszkodzie w połączeniu "ambitności" i "rozrywkowości".
Tylko, że jakoś rzadko się to udaje. Wspomniane w poprzednim życiu tej rozmowy "Inne Pieśni" są dość ambitne, ale trudne w czytaniu. Czy o coś takiego chodzi? Moim zdaniem nie, bo - po pierwsze - stosunkowo niewiele osób może ją wziąść do ręki. Po drugie, wiele może ją odłożyć w połowie.
Z drugiej strony są książki, które poza dobrym (czy też świetnym) stylem nie mają w zasadzie nic. Te z kolei mogą przelecieć przez głowę nic w niej nie zostawiając.

Osobiście wolę książki przede wszystkim dobrze napisane. Na przykład Chandlera. Nie jest ambitny. Nie ma wybitnych fabuł. Ale pisze w taki sposób, że i czyta się wspaniale, i zostaje w głowie.

Moim zdaniem, niech lepiej autorzy jak Dukaj nauczą się porządnie pisać, to będziemy mieli połączenie ambitności z rozrywkowością. Bo da się.

[Adashi]

Romku, najbardziej mi się widzą te bizony, a poważnie ja nie mówiłem, że jedno wyklucza drugie i dopuszczam myśl o koegzystencji

Gojira, gdzie jesteś, nie rozwalaj teraz Tokio, nie pora na to, potem, potem. Teraz paląca jest kwestia prozy dla Ciebie. Daj głos!!!

[Arlon]

Godzilli ani widu ani słychu. Poza tym wydaje mi się, że temat może szybko umrzeć jeśli ograniczymy się wyłącznie do jej preferencji (ewentualnie zamieni się w głupi, niekończący się żart, czyli skończy jak większość dziwnie zatytułowanych tematów, na które trudno coś konstruktywnego powiedzieć ). Proponowałbym raczej pogadać w ogóle o tym, czego się po literaturze spodziewamy, czego oczekujemy, a czego się boimy (bohomazów). oczywiście wszystko w odniesieniu do bardzo rozsądnych pytań zadanych przez Romka.

Adashi, za streszczenie -

[Adashi]

Zgadzam się z Arlonem porozmawiajmy, bo przecież "warto rozmawiać", oczywiście tytuł wątku jest hermetyczny, ale dotyczy tego co napisałem w pierwszym poście a nie tylko i wyłącznie prozy dla Godzilli. Ale te dwie (trzy, cztery) kwestie się zazębiają.

[Arlon]

[Godzilla]

No proszę, jaka prowokacja mi się udała. Tyle że chyba wypstrykałam się w temacie Piotrka z tego co miałam do powiedzenia, a także ze złego humoru po "Tracę ciepło" i "Lodowych łzach". Proponuję rozszerzyć temat, jak proponował Arlon, i chętnie zaczekam, aż pojawią się jakieś panie. Może elam?

A "Inne pieśni" były świetne.

[Adanedhel]

[Arlon]

Czytał ktoś może "Zapiski oficera armii czerwonej" (poza Andrzejem Pilipiukiem)? To niemal fantastyka. Bardzo śmieszny utwór, pozornie komedia, wcale nie odznaczająca się jakimś świetnym stylem (tak przynajmniej pamiętam, czytałem dziecięciem będąc), a jednak literatura ambitna.

[Godzilla]

Fragmenty tego, fragmenty "Iwana Czonkina". Zabrakło mi wtedy pary na całość - a teraz nie mam tego w domu.

[Arlon]

[Adanedhel]

Dlaczego nie podobała mi się? Nie jestem znawcą języka. Ale tak, przepraszam za słowo, porąbanej składni to ze świecą szukać. Rozumiem, że język polski jest bardzo elastyczny i można pisać w sposób, jaki w np. angielskim by nie przeszedł. Ale Dukaj już przesadza. Dla mnie większość pojedynczych zdań jest ociężała i koślawa.

I w życiu nie uznam, że jeżeli coś jest napisane trudnym językiem, to jest świetne. Moim zdaniem trudny język = brak umiejętności pisarskich. Nie zawsze, ale jednak. Przytoczę przykład Sartre'a i Heideggera. Niby jeden i drugi to egzystencjalista, więc i piszą o tym samym. Ale Sartre jest napisany płynnym językiem, który wprost się pochłania, podczas gdy Heidegger jest bełkotliwy, niezrozumiały, koszmarny. Z tego powodu Sartre stał się popularny w szerokich kręgach, Heidegger został uznany raczej za ciekawostkę.

EDIT: moim zdaniem "Inne Pieśni" byłyby wspaniałe, gdyby lepiej się je czytało. A tak, uważam ją za książkę "tylko" dobrą.

[Adashi]

No to publicznie powiem, że też nie czytam Dukaja, szanuję go jako tuza polskiej fantastyki, ale nikt mnie nie zmusi do czytania jego twórczości, próbowałem kiedyś przebrnąć przez jedno jego opowiadanie w "NF" i rzekłem sobie nigdy więcej. Może wyjdę na ignoranta, ale sorry jerry to jest bełkot przynajmniej dla mnie, w warstwie językowej, w fabularną nie dane mi było się zagłębić. Jestem zwolennikiem rzemieśliniczej szkoły Kresa i będę jej bronił do ostatniego naboju (nomen omen). Język winien być zrozumiały i prosty - tak aby przekaz był jasny. Dobrze nakreśleni bohaterowie z odpowiednią motywacją i wciągająca fabuła, to osobiście sam chce czytać. Owszem mile widziane, żeby to było inteligentne i zaangażowane społecznie/politycznie/moralnie. Wzorem dla mnie są w tej kwestii Dick i Gibson.

[Piech]

Inne Pieśni, to powieść nadzwyczajnie dobra. Jest sporo nowych słów, nad znaczeniem których trzeba się nieco zastanowić, są też odmienne prawa fizyki, ale ten świat okazuje się przekonujący. Chcę sequela.

[Adashi]

Jak to Piechu, prawdziwie ambitna sztuka to stand alone, kontynuacje są dobre dla komercji

[Romek P.]

[Godzilla]

Nie bardzo wyobrażam sobie ten sequel, wyszłyby raczej popłuczyny. Ale świat był rewelacyjny. Nie przebrnęłabym przez tę książkę, gdyby nie tygodniowe zwolnienie lekarskie. Tego się nie da czytać na przystanku czy w metrze, mowy nie ma.

[Adanedhel]

Romek P., nie dyskutuję o tym, który przetrwa. Z czasem zmieniają się preferencje. Ale zauważ, że egzystencjalizm stał się modny głównie dzięki Sartre'owi. Potrafił on bez problemu wytłumaczyć, na czym ma polegać. Spopularyzował ten nurt.

Być może Heidegger przetrwa dłużej. Ale może właśnie dlatego, że inni najpierw objaśnili egzystencjalizm, a Heidegger potem tylko dobił niezdecydowanych

Z mojej strony to koniec dygresji.

[Arlon]

[Adanedhel]

[Piech]

[Kruk Siwy]

I na tym to ma polegać. Jeżeli nie żałujesz, że się skończyło - książka jest do kitu. Subiektywnie oczywiście.

[Arlon]