[Ellaine]

„Póki jesteśmy, nie ma śmierci, gdy jest śmierć, nie ma nas” - Epikur.

Moim zdaniem po prostu trzeba robić swoje i nie myśleć o tym, co będzie (czy co będzie, jeśli będzie coś) "po" śmierci. Dowiesz się w swoim czasie. Na razie Twój czas, Gwynhwar, jest tu i teraz, więc z niego korzystaj.

[Kai]

Dyskusja pasująca jak ulał do mojej wczorajszej nocnej rozmowy z exem.
Nie boję się śmierci, śmierć rodziców w niewielkim odstępie czasu przeżyłam 18 lat temu, nie miałam czasu się narozpaczać, bo trzeba było zająć się dzieckiem dostarczonym bez instrukcji obsługi. A właściwie potem wszyscy, którzy odchodzili, byli i tak dość odlegli.

Bardziej niż śmierci boję się choroby, nieporadności, niemożności obsłużenia się, bycia zdanym na innych.

Religię odrzuciłam dawno temu, dla potrzeb dyskusji religijnych zajmuję stanowisko agnostyka, w śmierci najbardziej odczuwam to, że przy czymś mnie nie będzie.

Bardzo źle zniosłam śmierć mojego znajomego, który się powiesił w depresji. Od tamtej pory unikam jak ognia "pomocy psychologicznej" innych ludzi, bo wierzę, że to go właśnie doprowadziło do samobójstwa.

Może i śmierć rodzica we wczesnym dzieciństwie jest oszczędzająca dla dziecka, ale nie dla drugiej osoby, ani nie jest bez wpływu na to, co się potem z dzieckiem dzieje. To część dorastania - kontakt ze śmiercią, sposób jej akceptowania i godzenia się ze stratą.

Gwyn, pomyśl, że masz jeszcze wiele, wiele lat i ciesz się każdą chwilą. Zajmie Cię to tak, że nie będziesz miała czasu na smutne myśli

[Gwynhwar]

Ano wiem, że macie rację o.o'

[Gwynhwar]

Idę w kierunku pozytywnym!
Zakochałam się w rowerze. Muszę kupić jakiś na zieloną szkołę, i jakoś tak szperalam na Allegro i znalazłam ten:

[ketyow]

Ou yeah! Heavy metal w słuchawkach, do tego różowy rowerek, może jakieś glany, ale ważne, że kamuflaż jest. Mając taki rower nikt się nie pozna, żeś szatanka

[Gwynhwar]

Wiedziałam, że ktoś mnie zrozumie

[Adanedhel]

Ożesz!

[ketyow]

Adanedhel, ożeż!

[Adanedhel]

Orzesz?

[Gwynhwar]

Róż! Róż! Chlopcy, dacie radę!

[Adanedhel]

Wymaluj na nim jeszcze czarne czaszki.

[Martva]

Jaaaa, fajny! I damka, co jest Ważne i Się Liczy. I ma koszyk i światełko. Bierz!

[ketyow]

[Gwynhwar]

Mam złamane serce! Aukcję koleś skończył przed czasem i napisał mi, że:

[Chal-Chenet]

Jesteśmy z Tobą w tym nieszczęściu.

[Gwynhwar]

[ketyow]

Gwynhwar, no widzisz, nie ma to jak urok osobisty wypływający nawet z emaili

Gratuluję

[Martva]

joooj, uroczo
czyli opłaca się pisać fajne maile

[Gwynhwar]

Będę miała różowy rower! Yay!

[Gwynhwar]

[Martva]

Gwynhwar, poskładałam rowerek stacjonarny sama i dałam radę, wprawdzie nie działał, ale to dlatego że Chińczycy mu za mocno skręcili łożysko czy inny kosmos To nie jest takie skomplikowane, tylko czasem trzeba użyć narzędzi, siodełko mi jakoś klekotało i tata dostał ataku śmiechu jak oświadczyłam że te śrubki muszą być jakieś lewe, a potem wziął klucz (czy coś) i je dokręcił. Wierzę w Ciebie, nie możesz być bardziej atechniczna niż ja.

[Gwynhwar]

To trzymajcie za mię kciuki o.o'

[Adanedhel]

Bez koszyka da się jeździć. Bez koła też. Sprawa treningu. Są ludzie, którzy dają sobie radę i bez pedałów, choć przynajmniej jeden powinnaś mieć.

[Gwynhwar]

Uwaga, uwaga! Kto chce jechać ze mną pod namiot na przełomie lipca i sierpnia (już po Avie...)? Szukam kogoś fajnego i chętnego do taplania się w błocie

[Gwynhwar]

Właśnie dowiedziałam się, że moja siedmioletnia uczennica wpadła pod samochód i zmarła w szpitalu nad ranem.

Jest mi jakoś straszliwie smutno.

[Kai]

Gwynhwar, to bardzo smutne, biedne dziecko i biedni rodzice. [*]

[Ozzborn]

O rany, straszna sprawa
Jakie to musi być straszne dla rodziców.
[']

[Gwynhwar]

Najmłodsza z czwórki rodzeństwa, dla całej rodziny to musi być koszmar.
Ja nie mogę uwierzyć, że jej nie ma. Jeszcze w czerwcu mówiła mi dzień dobry na ulicy.

[hardgirl123]

Gwynhwar, bardzo mi przykro

[jewgienij]

Kurna.
Dzisiaj zmarł mój wujek, który miał z 90 lat i był trenerem boksu w Nowej Hucie, Bronisław Olejniczak. Po telefonie od cioci miałem pretensje do siebie, że w dorosłym życiu ani go nie odwiedzałem, ani się nim nie interesowałem, choć mieszkał kilka osiedli ode mnie. Doszliśmy z ciotką do zdania, że długo i szczęśliwie żył.
Ale w przypadku dziecka nie ma żadnego wytłumaczenia, to koszmar.