[Wojtek]

taa - rzeczywiście jeden wniosek owszem wyciągnąłem

[Fidel-F2]

i zachowujesz go dla siebie; bardzo mądrze

[Wojtek]

a co.. interesuje Cię?
to musisz uważać, bo od zbytniego zainteresowania można dostać kociej twarzy, Fidel, słonko drogie

[Fidel-F2]

gdyby mnie interesowało to by spytał, nieprawdaż?

BTW chyba naprawdę nie wiesz z kim rozmawiasz.

[Wojtek]

[Kruk Siwy]

Inaczej się to opowiadało w Rzymie:
- Hej, ten w białym obok Fidela, kto to jest?

[Wojtek]

Fidel - nic mnie to nie obchodzi...
mógłbyś być nawet cesarzem górnej kapadocji

nie daje Ci to prawa do chamskich odzywek

a jeśli już straszysz kim jesteś - rzadko zdarza się by komuś się udało pokonać mnie na chamstwo - przynajmniej ja mało takich przypadków pamiętam

[Fidel-F2]

kto Ciię straszy? Bawisz mnie, traktuję Cię jak kot piórko na sznurku.

A chamstwa to my tu nie lubimy i je tępimy.

[Wojtek]

[Fidel-F2]

tik masz jakiś? Czy znając swą wartość (bo którz zna ją lepiej) od razu dajesz znać by nie traktować Cię zbyt poważnie?

[Wojtek]

albo wiesz co Fidel - po prostu popraw tego ortografa - a ja nie będę go przeklejał, bo już nie chce mi się być złośliwym

tak ja Cię bardzo szanuję
i na tym zakończmy

[Fidel-F2]

dzięki

[cranberry]

Od felietonow oczekuje sie chyba glownie, by byly ciekawe, wiec wg tego kryterium zapunktowalam trzy pierwsze.

O bohaterach literackich: za kreta , za wizje Aragorna wyglaszajacego oburzony komentarz (OMG! ) oraz za puente - ktora pozwolilam sobie zinterpretowac (mam nadzieje ze slusznie) jako glos w kontrze do internetowych poszukiwan Mary Sue w kazdym dziele i kazdym co ciekawszym bohaterze.

Pilipiuk o wyzwaniach tez punkt za to, ze sie ciekawie czytalo, nawet jezeli jego uwagi historyczne wydaja mi sie, delikatnie mowiac, typowa dla felietonow nadinterpretacja dla osiagniecia efektownej tezy. Z teza glowna tez zasadniczo sie zgadzam, tak ogolnie, bo czy akurat co do praktyki swiata literackiego - to juz nie mam pojecia, jak to tam wyglada.

(cdn - bardzo przepraszam za posta pod postem, ale z przyczyn technicznych teraz nie moge wstawic duzej wiadomosci za jednym zamachem)

[cranberry]

Domagalski - tez nie znalam (albo nie pamietalam) dalszych losow Hannibala, wiec czytalam z zainteresowaniem.

Natomiast Grzedowicz niestety punktu znowu nie dostal, bo jakos mi sie ten felieton nie kleil. Niby akurat wiedzialam i jaki autor, i jaka seria (trzeba by sie NAPRAWDE postarac, zeby nie wiedziec ) i nawet jaki konwent, a nawet jaki film (ktory jednak powoli juz zaczyna chyba tonac w litosciwych mrokach dziejow?). Ale mnie ta maniera narracyjna "ja wiem i wy wiecie" jakos nie bawila. Skoro wiemy, to po co nam pisac, a jakbysmy nie wiedzieli, to i po lekturze nie wiedzielibysmy nadal.

[Yorhn]

Cóż , dawno nie miałem okazji dorwać w swoje ręce żadnego numeru , ale w końcu nadszedł dzień powrotu do korzeni Jak dla mnie naj Pan Andrzej Pilipuk . Może to trochę stronnicze bo uwielbiam tego pisarza od czasu kiedy przeczytałem serie o Panu Samochodziku Dlatego też moja ocena może nie być obiektywna , ale co tam

[dziko]

Felietony średnio rzecz biorąc takie sobie

Szady - może być, ale za dużo dydaktyki, za mało felietonistyki.
Pilipiuk - górna strefa stanów średnich Autora. Narzekał nie będę, ale na punkt za mało.
Domagalski - tu niby też dydaktyka, ale jednak bardzo zgrabna. Analogia, mosty między różnymi epokami i ludźmi - o to chodzi w sztuce felietonu. PUNKT
Grzędowicz - Ameryki nie odkrywamy, ale trafne bardzo. PUNKT

[Radomir]

Agnieszka Szady - 3+
Andrzej Pilipiuk - 4 ale chyba tylko przez ogromny sentyment
Dariusz Domagalski - 5 i najlepszy felieton numeru PUNKT
Jarosław Grzędowicz - 3- i chyba najsłabszy tekst numeru

[xan4]

Wszyscy stany wyższe stanów średnich, więc co mi tam - każdemu po punkcie. Szady mnie zadziwiła, bo doczytałem do końca, Pilipiuk bardzo dobry, do akapitu, a którym zaczął pisać głupoty o podboju świata przez polską fantastykę, Domagalski odszedł od tematów damsko męskich i od razu lepiej, Grzędowicz za półmisek polskich wędlin.

[Wojtek]

[Ziemniak]

Wojtek, Pilipiuk nie próbował, Pilipiuk podrabiał i to bardzo udatnie. Jednak nie on był pomysłodawcą, pisał po prostu na zlecenie, jak wielu innych autorów (wydano ok. dziewięćdziesięciu tomów). Jego Samochodziki odstawały in plus od reszty, moim zdaniem były najbliższe pierwowzorom. Może nie jest to proceder godny pochwały, ale z czegoś żyć trzeba Poza tym Pilipiuk pisał pod pseudonimem, a na kartach pojawiło się kilka postaci, rozwiniętych później w innych powieściach wydanych już pod własnym nazwiskiem.

[Radomir]

Ziemniak, a jakie to postacie, bo mnie to zaciekawiło?

[Ziemniak]

Wędrowycz epizodycznie, alchemik Sędziwój z kuzynkami.

[Wojtek]

[Radomir]

Chyba sięgnę po Pana Samochodzika

[Ziemniak]

Radomir, gorąco polecam, zwłaszcza oryginalną serię Nienackiego (dwanaście tomów) IMHO najlepiej jest opracowana tzw. Biała seria.

[Wojtek]

[Kruk Siwy]

Mam pierwsze wydania. Już bez okładek zaczytane na śmierć. Warto też zajrzeć do książki Uroczysko, tam pojawia się Pan Samochodzik bez samochodzika.
Książki kontynuatorów są wielką kupą. Może nawet nie technicznie, ale duch ożywiający oryginalnego Pana Samochodzika w nich nie funkcjonuje.

[Fidel-F2]

zaraz przyjdzie ekolog

[Radomir]

[Nitj'sefni]

Agnieszka Szady - Niemal tradycyjnie coś w rodzaju poradnika dla młodych twórców; tym razem jednak, całkiem udanego. Autorka zawarła w nim kilka ciekawych informacji i spostrzeżeń, dodała szczyptę humoru, a wszystko to podała w bardzo przystępnej formie. PUNKT
Andrzej Pilipiuk - Wszystko niby jest w porządku, bo felieton ciekawy i czyta się go przyjemnie, ale tylko do momentu, w którym Autor zaczął planowanie podboju świata polską fantastyką. OK, nie powiem, byłoby to coś niesamowitego, tylko że jest to raczej mało realne. Zresztą Andrzej już chyba gdzieś o tym pomyśle wspominał, co sprawia, iż wywód ten jest dość wtórny. Tak jak i delikatne sugestie, iż on już to tytułowe wyzwanie podjął i osiągnął sukces, a teraz będzie Aleksandrem Macedońskim stojącym na czele naszej literackiej chwały.
Dariusz Domagalski - No, w końcu więcej historii, mniej spraw damsko-męskich, i mamy udany tekst. Last Viking podjął ważny, bieżący temat, zestawił go w świetnym porównaniu z wydarzeniami sprzed wielu, wielu lat, dochodząc do interesujących wniosków. Pomiędzy poszczególnymi częściami felietonu przechodził bardzo płynie, więc czytało się go znakomicie. PUNKT
Jarosław Grzędowicz - Poruszając niby tylko jeden temat, Autor poruszył ich tak naprawdę kilka. Począwszy od polskiego stereotypu Amerykanina, przez wielkie hity serialowe, po naszą niechęć do komercji. Do wszystkich tych aspektów podszedł na chłodno, bez zbędnych emocji, co przyniosło wyważoną i bardzo trafną ocenę sytuacji. Wakacje się kończą i widać, że Grzędowicz wraca do dawnej, dobrej formy. PUNKT