[Ellaine]

Pamiętam pewne gorące lato, kiedy czytałam "Czarne Oceany" J.Dukaja. Czytałam leżąc na łóżku polowym, które specjalnie ustawiłam w cieniu. Las szumiał sennie, ptaki ćwierkały letnie trele, gdzieś tam pewnie słychać było ludzkie głosy i warkot aut. Szczekanie psów? Być może. W końcu to duże osiedle.
Zdaje się były wakacje, a jeśli nie było, to na pewno niedługo miały nadejść. Czytałam "Czarne Oceany", z których nie jestem pewna, czy wiele zrozumiałam. Miałam wtedy, zdaje się, tylko szesnaście lat. Chociaż nie sądzę, żebym teraz była szczególnie mądrzejsza niż wtedy. Pamiętam, że to się rzadko zdarzało, żebym czytała leżąc na balkonie. Przecież ja nie lubię ciepła, a w mieszkaniu zawsze, mimo gorącego lata jest chłodniej. Ale widocznie miałam powód.
Wiecie, mieszkanie w bloku ma swoje plusy. Zwłaszcza, kiedy mieszka się na ósmym piętrze i nawet w dzień widzi się Gwiazdy. Można też siedzieć w oknie i nucić pod nosem wersy z "Wojny postu z karnawałem", J. Kaczmarskiego:
Siedzę w oknie, patrzę z góry, cały świat mam w oku,
Widzę, co kto kradnie, gubi, czego szuka w tłoku.
Oczywiście mieszkanie w bloku ma też dodatnie minusy. Zwłaszcza, kiedy mieszka się na ósmym piętrze, a winda postanawia odmówić posłuszeństwa. Wiecie, że wtedy mam do pokonania 128 schodów? Policzyłam to kiedyś, bardzo prosto zresztą: osiem razy szesnaście. Czemu szesnaście? Cóż, akurat tyle schodów przypada na każde piętro. Najgorzej oczywiście było wracać do domu z ciężkim plecakiem, co już mi się zdarzało nie raz, nie dwa. Ale czasem nawet, kiedy winda cieszy się dobrym zdrowiem, lubię dla zabawy zbiegać po schodach. Bo czemu by nie? W końcu jestem u siebie.

Ale nie w tym rzecz. Nie oczekujcie, że będę pisać często, ani że będę z Wami szczera. Nie bez przyczyny zaczęłam od wspomnienia "Czarnych Oceanów". Może i nie pamiętam najlepiej już całej fabuły, może pozostało mi już tylko wrażenie, że to był naprawdę ciekawy kawałek literatury i to nie były zmarnowane dwa, albo trzy tygodnie czytania. Ale jedno pamiętam doskonale, słowa zdaje się głównego bohatera, kiedy zasiadał do przekazania swych wspomnień jakiemuś niezwykłemu urządzeniu, którego nazwy nie pamiętam.

A teraz będę kłamać...

Nie oczekujcie prawdy. Nie znam jej. To, co przeżyłam i przeżywam, to jak to zapamiętuję i przekażę (lub nie), może nie być prawdą obiektywną... Znam tylko jeden punkt widzenia - mój własny. Rzeczywistość tworzy oko patrzącego, a ja? Ja mam wadę wzroku. Pamiętajcie, że napisałam jakiś czas temu w temacie "Jasno widzę!": "Oczywiście, że kłamię". Wam zostawiam do rozważenia: ile prawdy, a ile kłamstwa jest w tym krótkim zdaniu?
I mogłabym powtórzyć za moją przyjaciółką, z którą wspólnie piszę bloga od dawna, (link zresztą macie podany): To tylko słowa... Niekoniecznie musicie brać je nazbyt serio.

A teraz, w ten piękny, przedzimowy, niedzielny wieczór życzę Wam dobrej nocy i spokojnego snu.

[Dunadan]

[hardgirl123]

witam nową blogerkę :>

[feralny por.]

[Ellaine]

[Agi]

Przyjemnego (od) lotu Ellaine,

Co do bloku i stopni, to ich wysokość precyzuje rozporządzenie w sprawie warunków technicznych wykonania i odbioru robót budowlanych.

[Martva]

[Ellaine]

Dzisiaj 21:28:
Owszem, jest. Dlatego osobiście nie jestem szczęśliwa z powodu przebywania tam.

Chociaż fabuła jest wartka niczym prąd Wodogrzmotów Mickiewicza. Trup ściele się gęsto, a wody rzek zmieniają barwę na czerwień przelanej krwi. A w tle powiewają na sztandarach szumne hasła wolności, równości, to jednak nie oczekuję szczęśliwego końca...
I przebywam w tej Ameryce z musu, ale jednocześnie żal mi tych wszystkich ludzi, którzy zginęli.

Bo to nie film, ani nawet nie książka, niestety.

edit, po 23ciej czasu lokalnego:

I wygrali, chociaż nie miał kto cieszyć się zwycięstwem... Jak to zwykle bywa, kiedy za idee giną miliony. Dobra, może przesadziłam, ale przez te wszystkie lata na pewno by się zebrało kilka.

A to, o czym mówiłam wcześniej, znaczy się o czytaniu "Czarnych Oceanów" to, to były wakacje. Nawet poniekąd to końcówka, połowa sierpnia 2003. To były moje najwspanialsze wakacje, bo wyszłam z koszmaru, by przenieść się w miarę łagodny i możliwie przyjemny sen. Chociaż kończył się maturą, ale mniejsza o to. Matura to przecież był pikuś, praktycznie się do niej nie przygotowywałam, bo i po co? Egzamin dojrzałości... też coś!

Jak ktoś (zapewne mądry), kiedyś powiedział: To idiotyzm by o całym przyszłym życiu decydować, kiedy jest się młodym i głupim.
(pewnie powiedział to delikatniej, ale ostatecznie sens jest ten sam, prawda?)

A teraz w domu mam dwóch panów w stanie wskazującym, pięknie, po prostu pięknie... Co to jest, izba wytrzeźwień? Ech, idę spać. Mam ich dość. Ich, i całej tej Ameryki Łacińskiej, która właśnie wyzwoliła się spod ciężkich, imperialistycznych butów: hiszpańskiego i portugalskiego. Na pewno oba były lewe.

[Dunadan]

Ellaine,

[ihan]

Albo książkę z dziedziny Kriofizyki

[Rafał]

[Agi]

[ihan]

Rozporządzenie rozporządzeniem, a w pewnym bloku w Krakowie, w jednym miejscu schodek o połowę niższy niż reszta. Da się.

[Agi]

ihan, to zwykła fuszera była.

[Ellaine]

Może Kriofizykę sobie daruję, ale za Lovecraftem się rozejrzę. Znając życie pewnie będzie, ale nie w tej filii MBP, w której jestem zapisana tylko na jakimś zadupiu... Ewentualnie w BŚ, ale tylko w czytelni (sprawdziłam... i niestety mam rację :] nie lubię mieć racji, kiedy nie chcę mieć racji. Bez sensu... ).

[khamenei]

Z lodowo-mroźnymi klimatami kojarzy mi się cykl Pieśń Lodu i Ognia George'a R. R. Martina.
A z SF książka Davida Zindella "Nigdylia"; wydana u nas w dwóch tomach pt. "Śmierć pilota" i "Schizma" swego czasdu w MAG-u. Skądinąd świetna wg mnie, ale chyba nie za wiele osób podziela mój pogląd. Polecam też trylogię kontynuację "A Requiem For Homo Sapiens". Już jest mniej lodowo, ale równie ciekawie.

[xan4]

[Ellaine]

Dziękuję, khamenei. Spróbuję zapamiętać. Chociaż mam galopującą sklerozę i pewnie to mi się nie uda.

Wielokrotnie znajomi i przyjaciele polecali mi masę, zapewne interesujących, książek. Ale że rzadko zapisuję sobie te propozycje, to później nie wiem, co mi polecano... Na przykład ktoś, kiedyś, z kim już niestety nie mam kontaktu polecał mi książkę, która miała coś z szachami w tytule (szachownica, albo słowo związane z którąś z figur szachowych). Pamiętam jedynie, że rozmawiałyśmy wtedy o książce Warcaby z Księżycem Giuliany Morandini, nota bene bardzo ciekawa powieść, na ile dobrze ją pamiętam. A ponieważ to było dawno nie dam sobie uciąć niczego, nawet paznokcia u małego palca, jednak wydaje mi się, że miałam pozytywne wrażenia po przeczytaniu. Historia opowiada o odkrywcy ołtarza Zeusa w Pergamonie, Karlu Humanie. No i potem w związku z tą rozmową koleżanka poleciła mi książkę, której tytułu nie pamiętam. I raczej sobie nie zapisałam. Bywa.
Ale czasem mi się zdarza, że mam napisane tytuły, a potem gubię ten świstek papieru. Niedawno zresztą znalazłam kartkę, na której przyjaciółka zapisała mi tytuły książek autorstwa Etgara Kereta. Raczej nie ma on nic wspólnego z fantastyką. Ale ponoć warte przeczytania, cóż... jak mi się znów przypomni, to może wreszcie sprawdzę, czy gdzieś w okolicznych bibliotekach są dostępne jego książki.

I właśnie zjadłam obiad. Jedna mandarynka. Cóż, normalnie zjadłabym rzeczywisty obiad, a nie wirtualny, ale jak wróciłam do domu to odechciało mi się czegokolwiek. Poza tym i tak miałam się odchudzać (z kości na ości, z ości na proch). Ewentualnie w domu jest cały kosz mandarynek, w sam raz jakbym jednak zgłodniała.

[Ellaine]

Mam ojca komunistę. Wszystkim po równo.

A dom to jedyna izba wytrzeźwień, gdzie człowiek wypity następnego dnia może być jeszcze bardziej pijany niż kiedy szedł spać. Kuźwa, też tak chcę. Aż mnie korci, żeby pociągnąć z gwinta tego Malibu, które od prawie dwóch lat stoi u mnie w szafce. Tylko, że sam rum jest niedobry, a przynajmniej mnie nie smakuje (a nie chce mi się iść po mleko, poza tym on nie wie, że ja mam alkohol i niech lepiej się o tym nie dowie).
Poza tym moja moralność mi nie pozwala pić samemu i robić to samo, co on. W życiu jeszcze pijana nie byłam... no, może raz, czy dwa byłam na lekkim rauszu. Ponoć wtedy byłam inaczej fajna niż zwykle, przynajmniej tak twierdzi mój Luby. Ale on różne rzeczy twierdzi i czasem mu nie wierzę na słowo, bo ten typ tak ma. Zresztą mnie też nie można wierzyć.
Swoją drogą moja Mama kiedyś stwierdziła, że mnie to trzeba upić, żebym powiedziała co mi na wątrobie leży. To było parę lat temu (to znaczy byłam już pełnoletnia, żeby nie było). Obecny już szwagier przyniósł dwie albo jedną butelkę wina i piliśmy ją we czwórkę: Mama, siostra, szwagier i ja (osiołek jak zawsze na końcu). I tak po dwóch, trzech lampkach ponoć zrobiłam się bardziej wygadana, o ciętym humorze i szczera. Nie, nie przyznam się do tego, że miała moja Mama rację. Niczego nie będę podpisywać, żadnych zeznań.

A co do rumu, to dostałam go na urodziny od przyjaciółki, bo wie, że moim ulubionym drinkiem jest Malibu z mlekiem. Wiecie, że w Świdnicy kosztuje ono mniej niż 9 złotych? To znaczy nie wiem jak teraz, ale tyle kosztowało "Pod Czerwonym Gryfem" w wakacje 2007. Swoją drogą Świdnica to piękne miasto, ale o tym może Wam opowiem innym razem.
W Katowicach drinki są straszliwie drogie, bo zwykle piwo jest tanie w knajpach (to znaczy, kiedyś było po 4,5-5 zł). Ostatnio jednak jest już tak samo drogie jak to kupowane w knajpach na gdańskim Długim Targu. No, ale wiadomo, że najdroższe Tyskie jest w Tychach. A tak poza tym to w życiu nie będę pić Tyskiego nad Morzem, tam to już nie smakuje jak Tyskie. Niby butelka taka sama, kapsle i wszystko, a smakuje o wiele gorzej.

I mimo tego, co tu opisuję to tak naprawdę jestem abstynentką, a przynajmniej zobaczyć mnie pijącą to niewielu miało okazję (tak średnio raz na ruski rok). A to kolejny powód by mi nie ufać, bo pewnego razu po koncercie Dżemu (grali na dniach mojej dzielnicy, więc koncert był za friko) znajomy mojej siostry pytał czemu nie piję, i w ogóle... oczywiście on był już po kilku piwach. Ja stwierdziłam, że mi zwyczajnie piwo nie smakuje, a on na to, że abstynentom nie wolno ufać, bo wszyscy abstynenci to konfidenci.

Może tak, może nie. Ale nie dziwię się, w końcu tylko trzeźwy następnego dnia po imprezie będzie mógł się nabijać z tych, co pili, jakie głupoty robili i tak dalej. Zwyczajnie jako jedyny będzie pamiętać.

Chociaż czasem wolałabym nie pamiętać.

[Martva]

Piwo jest niedobre. Popieram. Dla miodowego Ciechana mogę zrobić wyjątek.

I... trzymaj się, dziewczyno

[Ellaine]

Trzymam się, trzymam... - mruknęła, kurczowo trzymając się krawędzi i majtając nogami nad przepaścią bez dna. Ale jakoś daję radę, nie musisz się o mnie martwić, Martvo.

Za to mam dla Was małą niespodziankę. Na szczęście chyba niewielu tu zagląda, więc może się nie zbłaźnię (za bardzo). Mimo to... kiedy tutaj się pojawiłam, miałam "za karę" zatańczyć i zaśpiewać. Ponieważ pieca węglowego nie udało się Wam skombinować, to zaśpiewałam sama... W związku z tym, że jutro jest Wigilia postanowiłam Was uraczyć kolędą.
W każdym razie, to są takie moje życzenia świąteczne dla Was. Mam nadzieję, że uszy Wam nie poodpadają i mimo wszystko nie przestaniecie mnie lubić. O ile w ogóle mnie lubicie. Tak czy siak, że mnie nie znienawidzicie, o tak, tak brzmi lepiej.

Bardzo dobrze znana wszystkim kolęda z życzeniami na zakończenie

[Agi]

Ellaine, masz miły głos, słuchałam z przyjemnością,
Mylisz się, że nikt tu nie zagląda, na liczniku 313 wyświetleń.
Tobie również życzę udanych świąt. Trzymaj się.

[Martva]

[Ellaine]

[Martva]

Toż łacina jest obca, ja znam tylko nazwy krzoków

[Ellaine]

Mnie uczono wszystkiego, prawie, wszystkiego. (Prawie, bo nazw krzoków nie znam.) Ale może jakbym się postarała to mogłabym przetłumaczyć "Commentari de Bello Gallico" Juliusza Gajusza Cezara. Albo coś innego. W każdym razie bardzo lubię łacinę. Co prawda nie znam jej tak dobrze, jakbym sobie tego życzyła, to jednak nie czuję, że jest obca. Nawet wtedy, kiedy nie rozumiem tego, co czytam.

[Piech]

Miły głos, tylko czemu taki nieśmiały?
Dziękuję za kolędę i życzenia. Tobie też życzę pogodnych Świąt Bożego Narodzenia.

[Ellaine]

A bo ja w ogóle nieśmiała jestem, Piechu. I również dziękuję. (Nie wiem dlaczego, ale ciągle przekręcam Twój nick i zamiast Piech, piszę Piach. Przepraszam) Albo głos mam nieśmiały, bo rzadko jest przeze mnie używany.
Co do nieśmiałości, to myślę, że mogą to zaświadczyć osoby, które 16 grudnia były w Bierhalli. Zresztą, przy osobistym spotkaniu tracę wiele na elokwencji.

[Rafał]

Ellaine, ładnie śpiewasz, wszystkiego najlepszego i wesołych świąt!

[Jedenastka]

Mi się też podoba jak Ellaine śpiewa i wcale nie kłamię !