[shenra]

Niektóre komentarze są "smutne", ale jak ewidentnie ktoś musi wyrzygać z siebie coś, nie rozumiejąc nawet, co przeczytał, to git. Przychodzi mi do głowy inne przysłowie niż naszotematyczne: zrobię mamusi na złość, nasram sobie w butki. Dawno, dawno temu w odległej galaktyce istniały czasy, kiedy cytowało się fragmenty i sugerowało, jak powinny brzmieć poprawnie, tudzież lepiej, ale zatarły się w ludzkiej pamięci. Bywa. Z powodu najeżenia się nadmuchanych komentów, przestałam silić się na swoje, bo niedajbóg najdzie mnie chochlik złośliwości i zechcę napisać to autorowi, przecież zanim to zrobię i tak już ktoś mu w potyliczkę przyfanzoli...

[Matrim]

[shenra]

Nawet ze szczyptą złośliwości można konstruktywnie komentować.

[Matrim]

Bo szczypta jest dobra. Ale zupa z soli jest niejadalna

[shenra]

[nimfa bagienna]

[Bellatrix]

Swego czasu komentowałam dużo, z cytatami i w ogóle ;p ale: przy dużej ilości szortów w edycji wczytanie się w każdego, wyłapanie błędów i nieścisłości, sprawdzenie czy na pewno jest to błąd, wypunktowanie tego wszystkiego itd., jest mocno czaso- i pracochłonne a co poniektórzy "Ałtorzy" i tak zaraz się oburzają, że jak to, ich szort jest genialny a krytyk nie rozumie znakomitego przesłania :p Zwyczajnie, szkoda czasu na recenzowanie i wskazywanie błędów komuś, kto jest zbyt przekonany o własnej wspaniałości. To raz. Dwa: na ogół komentowałam edycje, które uważałam za dobre. Jeżeli jest tekst z pomysłem i potencjałem a straszy w nim styl - to chętnie pomogę i wskażę co jest nie tak. Ale jeśli teksty są bez pomysłu, bez polotu ot takie - poprawne i przeciętne - a ostatnimi czasy trafiają głównie takie to przecież pomysłu za autora nie poprawię. Natomiast czytanie inteligentnych i złośliwych komentarzy po prostu lubię - a komentarze Luce dokładnie takie są. Złośliwe i *inteligentne*. I nie, nie przeszkadza mi zupełnie, że mój tekst też takowym obrywa. Trochę dystansu do własnej "tfurczości" jeszcze nikomu nie zaszkodziło.

[Wojtek]

[shenra]

[Bellatrix]

[Ziemniak]

[Wojtek]

[shenra]

[Bellatrix]

[Ziemniak]

[shenra]

A tekstu, który sam się broni, to w ogóle nie ma co wspominać, bo skoro sam się broni, to dodatkowa porcja adwokackiej kanapki mu nie potrzebna. Tofik na prezydenta!

[feroluce]

Witam po przerwie. Oto druga połowa komentarzy.

Zielony
Opowieść pasożyta

Główny bohater tego szorta to najgorsza ofiara losu, z jaką się spotkałam. Pasożyt - mieszka za darmo, żyje z tej biednej Kaśki, ale - oczywiście - narzeka, jak mu źle. Swoją drogą, dziwne, że babka nie wykopała go już na zbity pysk. No bo co ona ma z tego układu? Ciuchy poprane. Żeby jeszcze seksił dobrze, to bym rozumiała sens hodowania utrzymanka. Ale nie - oni ze sobą nie sypiają. Szort to właściwie opis dnia z życia pasożyta. Jedyne właściwie, co warte jest odnotowania, to cudowna zmiana płci w ostatnim zdaniu. Ukwiczałam się z tego jak norka
1.5/10

Sanczo
Samotna logika na wielkiej pustyni...

Konia zrzędę temu, kto rozumie, o co chodzi w tym szorcie. Niby coś się dzieje, mamy bohatera, na początku zagubionego, potem gdzieś wędruje, gada o koniach, by na koniec poszczycić się zdolnością wiązania faktów, że Holmes niech się chowa. A ja się pytam, gdzie tu sens? Poszczególne fragmenty nie składają się opowieść, jakby Autorowi w połowie tekstu pomysł się zmienił i radośnie przeskoczył na nowy, a stary niech se dynda, będzie więcej znaków! Przy okazji: smakowały te kropki, co je, Autorze, z końców zdań powyjadałeś?
2/10

Wizyta
O konsekwencjach zabawy zabawkami dorosłych

A to było dobre! Szort tak dobry, że aż się dziwiłam, co on robi w tej edycji? W sumie z podobnym pomysłem już się spotkałam wcześniej (w powieści), ale został on ładnie rozplanowany i dobrze wykonany. Ten szort to dowód, że nawet w tak oklepanym temacie, jak gry komputerowe, można napisać coś świeżego i uroczo zabawnego.
9/10

Kwiatki Franciszki
O przewadze bocianów nad kapustą

Kolejny dobry szort. Trochę gorszy od poprzednika, mimo, że oparty na znacznie lepszym pomyśle. Już za sam pomysł wielki plus dla Autora. Szkoda tylko, że upchnął go w szorta, zamiast zrobić z niego pełnowymiarowe opowiadanie. Mam uczucie, że przez to pomysł się udusił. Wyjaśnienia, dlaczego Obcy spełniają prośbę Franciszki mocno naciągane. Nie twierdzę, ze nie może być, tylko, że się udusiło. Realizm musiał poddać się wszechobecnej presji limitu znaków. Nie mówiąc już o płynności języka. <Luce podnosi transparent> Postulat! Chcę więcej znaków!!
7.5/10

[feroluce]

Polska dla Polaków
Dystrykt 9 w polskich realiach

Szort w sumie nie był zły. Skojarzenia z w/w filmem odeprzeć się nie dały, ale czepiać się nie będę, bo akurat nie uważam tego źródła inspiracji za złe. A pomysł nie jest jeszcze jakość szczególnie wyeksploatowany, materiału na szorta starczyło bez problemu. Za to czepnę się wykonania, a dokładnie ostatnich dwóch akapitów. Jaka ładna pętla czasowa! Ufok dostał wpierdut, napastnicy odjechali. Ufok się podniósł (napastnicy jadą dalej), otrzepał się (jadą), podejmuje decyzję z bratem o zemście (jadą!), rozgrzewają się (lokalizacja napastników - gdzieś na drugim końcu miasta...). Mamy wielkie ŁUP!! Ja się pytam - w co oni trafili? O.o Ładunek samonaprowadzający sterowany wizjami rodem z Diuny?
6/10

Odlot na szczycie
Taka piękna katastrofa...

Jaka ładna rozwałka! Znaczy - jaka ładna rozwałka się zapowiadała. Akcja samonakręcającej się katastrofy z przyrostem geometrycznym nieszczęść. Fajne! E... Moment. Skąd w szorcie nagle wzięła się Hermiona Granger z jej czasozmieniaczem? O.o Autorowi zabrakło pomysłu, jak skończyć tę rozróbę bez równania Warszawy z ziemią, więc zaprosił gościnnie bohatera z innego fandomu, by posprzątał bajzel? (zbudowania takiej zabawki "bo tak" nie kupuję, zewnętrzna interwencja jest bardziej prawdopodobna od geniusza-samouka z kontroli lotów).
6/10

Wujek z Ameryki
konsekwencje konwencji

O, kolejny szort, który wykorzystuje słowo "bratanek" w jego podstawowym znaczeniu. W sumie szort zły nie jest. Mam uczucie zbytniego dramatyzowania, ta bida aż piszczy jakaś tak pod publiczkę jest. Za dużo dramatów: bieda, dziecko-cudawiak, łzawe zakończenie "nikt mnie nie lubiii..." Za dużo grzybków w barszcz. Końcówka mocniej by uderzyła, gdyby początek nie był tak przerysowany. A tak tylko wzruszyłam ramionami: "Nie jęcz, mały, taką Autor przyjął konwencję".
5.5/10

I to by było tyle ode mnie. Punkty idą na konto tylko jednego szorta: Wizyty.

pozdrawiam

Luce

[RedActor]

[Bellatrix]

widzę, że krakowska mafia towarzystwa wzajemnej adoracji próbuje opanować wątek szortowy Najbardziej mnie rozwalił tekst "jak ktoś krytykuje, to niech też broni swojej krytyki". Tak, najlepiej zróbmy z tego forum bazar z przekupkami, każdy z każdym Normalnie jeszcze parę postów i może jednak coś pokomentuję? (oczywiście, wychodzę z założenia, że moja krytyka broni się sama i bronić jej nijak nie będę. Najwyżej na *prośbę* autora mogę spróbować wytlumaczyć )

[Bellatrix]

No to macie, wzięłam na warsztat pierwsze z brzega, nie wiem czy autor się ucieszy, że na niego padło, czy jest przypadkiem z Krakowa ale trudno

Smak siedmiu
"Emmę poznałem 14 sierpnia 2035 roku" - unikamy pisania dat cyframi, w literaturze uchodzi to za nieeleganckie. Wiem, że limit znaków, ale poprawnie wypadałoby napisac "czternastego sierpnia dwa tysiące trzydziestego piątego roku".
"Słońce po raz pierwszy zapłonęło na niebiesko, barwiąc świat odcieniem brudnego chabru" - czy mamy jakiekolwiek logiczne bądź naukowe (w końcu akcja dzieje się w całkiem nieodległej przyszłości) uzasadnienie tego niebieskiego zapłonu poza tym, że Autor chciał powiedzieć "zobaczcie, ale mam fantazję! Niebieskie Słońce wymyśliłem!"?
Dalej mamy "dworzec straszący czerwienią wypalonych cegieł" co w połączeniu z barwieniem świata brudnym chabrem zaczyna niebezpiecznie wkraczać w krainę patosu.
"Pociągi przestały szumieć na poskręcanych torach" - no rewelacja, myślałam, że zadaniem pociągów jest rozwożenie pasażerów a nie szumienie na torach. Poskręcanych w dodatku. Swoją drogą, zastanawia mnie, co u licha miał Autor na myśli z tymi poskręcanymi torami. Że gdzieś skręcają? Że są poskręcane z małych elementów? Czy może same w sobie, zamiast być tradycyjnymi, prostymi szynami, są na ten przykład skręcone w spiralki? No i skąd narrator wie, że przestały szumieć akurat na poskręcanych torach? A na nie poskręcanych szumiały nadal? Zdanie imo wprowadzające zbędny chaos. I nie, nie tworzy klimatu świata z przyszłości, bo jak zgaduje, po to zostało umieszczone.
"samochody leniwie rozłożyły się pośrodku ulicy" - Rozłożyły się? Znaczy, nastąpił ich rozkład na czynniki pierwsze? To czemu leniwie?
"*ja* poparzyłem się papierosowym żarem. Gdy tydzień później światowi przywódcy ze strachem wypisanym na twarzach informowali ludzkość, że wszystko będzie dobrze, *ja* już nie żyłem" - powtórzony zaimek.
"Jej kostki były pierwszą rzeczą jaką zobaczyłem, gdy sypiąc przekleństwami upuściłem papierosa na chodnik. Pachniała słonecznikiem" - duży bałagan w opisie. Czemu zobaczył akurat jej kostki jak upuścił papierosa? Chodziło o to, że upuścił go i schylił się, by go podnieść i *wtedy* zobaczył kostki? (to trzeba napisać, że zobaczył jak się schylił a nie upuścił) Czy po prostu akurat zobaczył kostki w innym miejscu? Czy Obca miała jakąś niestandardową budowę ciała? Przeskok z 'jej kostek' do pachnięcia słonecznikami niezrozumiały. Jeżeli już podkreślamy, że zobaczył akurat konkretną rzecz - kostki - to wypadałoby coś rzec właśnie na ich temat, a nie znienacka wrażenia zapachowe.
" i choć, to z nią spędziłem ostatnie godziny życia, nie potrafię powiedzieć jak wyglądała. " - pierwszy przecinek zdaje się zbędny, poza tym coś potrafi powiedzieć na temat wyglądu - przecież miała kostki ;p
"Oderwała mnie od ściany, do której przywierałem co dzień od piętnastu lat podczas krótkiej przerwy w pracy." - po tym zdaniu myślałam, że narrator jest jakimś murarzem czy tynkarzem No i nie przywierał przecież do żadnej ściany, bo miał za plecami fioletowy zamek a przed sobą Emmę i upuszczonego papierosa. Logika się kłania.
"Śmierdziałem niczym śmietnik, choć co drugi dzień prałem uniform, a ręce czyściłem proszkiem do prania." prałem/prania - powt.
"Krótkie spojrzenia, którymi przeskakiwali po mnie ludzie śpieszący się do lepszego świata, musiały mieć magiczną moc. " - co poeta miał na myśli, nie wiem. Ale spojrzenia którymi przeskakiwali ludzie brzmią co najmniej dziwnie.
"Krążyliśmy bez słowa po ulicach, zostawiając za sobą przerażone i zapatrzone w niebo twarze" - same twarze? Nono, to faktycznie widok musiał być przerażający ;p
"Minęliśmy pocztę i pracownice z zadartymi wysoko głowami. Deptaliśmy po nie ostemplowanych listach i na wpół wypełnionych przekazach." - to w końcu minęli pocztę, czy przelezli po niej taranem? Do tego "nieostemplowanych" pisze się razem.
"Horyzont wypełniony był szczelnie wysokimi budynkami, jednym znanym mi światem." - ciekawy pomysł, wypełnić horyzont. W dodatku szczelnie. Horyzontu się nie wypełnia, mogłabym się zgodzić najwyżej na zapełnienie.
"każdy starał się dostrzec coś, co nas łączy" - skąd narrator to wie?
"Mój strój sprzątacza, wyróżniał się na tle przechodzonych garniturów pozostałych mężczyzn." - zastanawiam się, czy wyróżniał się in plus czy in minus, bo nijak mi to z tego zdania nie wynika.
"Cofnąłem się do czasów podstawówki, gdzie mimo tego, że jak każdy miałem sprawne nogi i ręce, omijano mnie przy grach sportowych." - zdanie koszmarek. Stanowczo za dużo nic nie wnoszących informacji. Do tego, sprawne ręce i nogi nie gwarantują wcale tego, że posiadacz umie grać w gry zespołowe.
"Kobiety podeszły do swoich partnerów i każdemu przyłożyły do reki małe urządzenie" - zeżarło ogonek przy "reki", do tego uwielbiam określanie futurystycznych przedmiotów o nieznanym przeznaczeniu per 'urządzenie'.
"Prostopadłościan wydawał z siebie krótkie popiskiwania, a na jego ekranie co chwila pojawiały się różnokolorowe wykresy. Mój za każdym razem był zielony." - mój prostopadłościan, ekran czy wykres? Poza tym, na ogół akurat w *wykresach* to chodzi o coś innego niż kolor. Wykres przedstawia z definicji swojej jakąś zależność czegoś od czegoś. Czemu bohater akurat zwraca uwagę na kolor?
"jej głowa zaczęła pulsować i rozrastać na wszystkie strony" - "się" zabrakło po rozrastać.
"Pot zalewał mi oczy, gdy stanęła przede mną w swojej prawdziwej postaci." - po pierwsze, zaimkoza. mi/mną/swojej. Po drugie, bohater przecież nie pamięta jej wyglądu ;p
"Czułem jak zatapia się we mnie, smakując każdy kęs." - a to zdanie tak ni z gruszki ni z pietruszki. Najpierw Emma się rozrasta i stoi przed bohaterem a tu nagle zatapia (się?) i go pożera. No nie kumam. Zazwyczaj to pożerany może być zatapiany w paszczy pożerającego, ale żeby pożerający zatapiał się w obiedzie? Dziwne.
"Lecz to los, wybrał za mnie" - zbędny przecinek
"stałem się pierwszym etapem pojednania pomiędzy ludźmi, a obcymi.Przystawką do głównego dania." - super. A kto miał być tym głównym daniem? I czemu pojednanie - nie było ani pół słowa o konflikcie?
"Próbą smaku.
Na początku każdej wielkiej przyjaźni pojawia się krew." - i na koniec dowalenie z grubej rury patosem. Nie słyszałam o tym, żeby na początku przyjaźni pojawiała się krew, mam nieodparte skojarzenie, że Autor pomylił przyjaźń z defloracją :p Do tego, tu krew się nie pojawiła, z opisu wynika, że to Emma zatopiła się w bohaterze i go sobie zjadała.
Stylistycznie bardzo kiepsko, zdania w dużej mierze są na siłę przepoetyzowane i przepatosowane. Konstrukcja wielu pozostawia sporo do życzenia, do tego nadmiar zaimków. W kwestii fabuły, to nie widzę cienia logiki, po co Obcy wyprowadzali tych ludzi w pole, zamiast ich zeżreć na miejscu? O co chodziło z tym 'urządzeniem' i 'zielonym wykresem'? Badała mu termin przydatności do spożycia, czy co? (ale to chyba mogła zrobić wcześniej, zanim go wyciągnęła na pole:p). Z jakiej perspektywy bohater prowadzi narrację? Bo sam mówi, że jest martwy, ale w zasadzie opowiada historię swojej śmierci. Co się z nim stało *po* konsumpcji, że jest w stanie przeprowadzać retrospekcję?
No i związek z tematem jest *bardzo* naciągany.

[Wojtek]

--> RedActor
ten zarzut jest też do mnie (jako, że niezrozumienie pojawia się także w kontekście mojego szorta - wierz mi bądź nie, ale od samego początku biorę pod uwagę, że być może napisałem po prostu źle..
natomiast to, że nikt nie ma pojęcia o tym na czym polega konstruktywna krytyka (jest na nią nawet prawie matematyczny wzór) - to jest osobna sprawa
ale to dyskusja na inny długi wątek
z drugiej strony - zdaję sobie sprawę, że nie wszyscy mają czas i chcą się rozpisywać, dlatego OK, jak ktoś po prostu napisze, że "tak" albo "nie" - to też jest to użyteczna informacja - właśnie ze względów statystycznych (tylu odpowiedziało "nie", więc pewnie mają trochę racji)

[shenra]

Bellatrix, przestań się tak nadymać, bo Ci żyłka w mógzu pęknie.

[jewgienij]

Wystarczy, że przeczytałem pierwszą uwagę , tę o datach, i zwątpiłem.

Skoro to nieeleganckie wpisywać daty cyframi, to szczytem literackiej nieelegancji jest Wojna i Pokój Tołstoja np, a już Sienkiewicz to powinien się ze wstydu schować, kiedy w pierwszym zdaniu grzeszy rokiem 1647, a nie tysiąc sześćset czterdziestym siódmym. A to nie były szorty, które musiały się przejmować ilością znaków.
Chyba pomyliłaś z angielskim. Tam rzeczywiście Orwell ma Nineteen Eighty-Four, ale w tłumaczeniu na polski jest już 1984, polskie liczebniki są często za długie.

[ivaine]

jewgienij, jesteś z krakowskiej mafii, nie znasz się

[Marcin Robert]

Słyszałem o zasadzie, iż nie należy w tekście literackim zapisywać liczb cyframi, ale - o ile mi wiadomo - nie dotyczy ona zapisu dat.

[jewgienij]

A to wiadomo. Nikt nie napisze: potwór miał 3 pary oczu. Albo: dzwoniłem do niego 4 razy.

Ale daty to normalka. 2035 zajmie za dużo miejsca, kiedy to po polsku napisać. I wyjdzie właśnie niezgrabnie. Albo niech sobie ktoś zapisze 1979. Koszmarek.

Ja pamiętam lekcje rosyjskiego, kiedy na tablicy trzeba było oprócz urok i tjema wpisać np: siewodnia paniedielnik wtorowa aktiabria, tysiacia diewiatsot wosiemdiesiat wosmowa goda. Męka

ED wpisałem 1908

[Matrim]

Skupmy się na tekstach, proszę, a nie na wzajemnym podgryzaniu (to o wcześniejszym wątku krakowskim). Dobrze? To mówiłem ja, delegat mafii zagłębiowskiej na Wielkopolskę.

[Wojtek]

[baranek]

jakoś tak nic mi nie podeszło. nie twierdzę, że teksty były słabe, ale żaden mnie nie pogilał. chyba spodziewałem się czegoś innego. trudno powiedzieć.
ale miło, naprawdę miło, było poczytać jak bardzo się lubicie