[dalambert]

Kruk Siwy, stawiasz na SKOFie kąpielową balję MAMROTA dla Pań
a Gellali w handlu brak / poza tym była wytrawna, jak kto woli kwaśna /

[Kruk Siwy]

dalambert, ja pamiętam że słodka była. Słodsza niż krew. A kąpać to ja wybrane panny, wdowy i mężatki będę. Albowiem wybredny jestem.
A propos kwaśny. Dostałeś swoją fotkę barbarzyńco? Bom cię jako szpiega zdybał i zeskanował a potem wysłał.

Sprawdziłem. Niestety dalambert miał rację. Gelala jest kwaśna. Skleroza! Wymieniam na:"malaga".

[merula]

Kruku nie pisz tego za głośno, bo mnie jeszcze ślubny z zazdrości nie puści.

[dalambert]

[Anko]

Czytam sobie antologię i naszła mnie taka myśl - chyba dość rozpowszechnione musi być odczucie, że klimaty Conana to nie tylko główny bohater, barbarzyńca. To także zło kojarzące się z wężem i mrocznym kultem. Mnie się ten motyw kojarzy, prawda, prawda, widzę teraz, że nie tylko mnie i w sumie dobrze - znaczy się, Howard wniósł więcej niż tylko ikonę bohatera-barbarzyńcy do świadomości miłośników fantastyki. I dobrze, bardzo dobrze.

[Anko]

No to jestem już po lekturze antologii.

UWAGA! Będą spojlery!

Muszę przyznać, że to, co rzuciło mi się w oczy najbardziej, to chyba kwestia, że prawie wszystkie teksty trzymają klimat "barbarzyńsko awanturniczy", bohater często wpisuje się w obraz barbarzyńcy, który znajduje najprostsze rozwiązania dla pozornie skomplikowanych spraw i na dobre mu to wychodzi. Klimaty z rodzaju "zabili go i uciekł" nie przeszkadzają tu wcale, ja uważam, że tak ma być, nie będę mędrkować czy jeden barbarzyńca może pokonać setkę wrogów i się nie zmachać albo czy to możliwe, że wszyscy weń celowali i prawie żaden nie trafił, a jak już, to było to niewadzące w walce draśnięcie, tylko rozwścieczające barbarzyńcę, a więc podnoszące jego zdolność bojową. Bo tak ma być! Sztuka jest konwencją, a nie rzeczywistością. W konwencji Conanowskiej barbarzyńca, który skapiał od wideł w brzuchu jak ów Wiedźmin byłby co nieco nie na miejscu.

Najbardziej podobał mi się tekst Jewgienija. Zwłaszcza za dialogi, nie wiem, co mnie dokładnie w nich ujęło, ale brzmiały mi bardzo dźwięcznie. Spodobał mi się również pomysł, by w roli "obowiązkowego kobiecego dodatku" umieścić zamiast dzierlatki kobietę z odchowanymi synami. Sam pomysł na pochodzenie głównego bohatera i motyw z Tatarskim Szamanem też bardzo mi się spodobał.

Na drugim miejscu spodobał mi się tekst Dębskiego. Zaiste, nie bez przyczyny jest on ostatni w antologii, jako że pokazuje bohatera "po latach" i z zupełnie innym spojrzeniem, niż w pozostałych tekstach. Ale podoba mi się i taki barbarzyńca, już nie taka "gorąca głowa" jak reszta w naszej galerii bohaterów, ale wszystko w tym tekście wydaje się grać i żadnego dysonansu nie poczułam. Nie mam nic do bohaterów przemawiających "po literacku", u Homera czy Szekspira bohaterowie przemawiają wierszem i nieważne, że autorzy dawno spróchnieli w grobach, ich twórczość nie. Piękno sztuki i przyjemność obcowania z nią nie są dla mnie związane ze stopniem "realistyczności" tejże. Big Brother był "realistyczny", ale nie nazwałabym tego "sztuką".

Pozostałe teksty w kolejności przypadkowej, już nie wedle "podobania mi się" lub nie. Właściwie nie było tekstu, który by mi się zupełnie nie podobał.

W tekście Kruka Siwego podobało mi się osadzenie go w świecie "grabarzy" wraz z całym klimatem i pewnymi postaciami z tła. Bardzo przyjemnie się czytało, zakończenie trochę za bardzo otwarte jak na mój gust, ale okej. Krukowy humor też całkiem umilał lekturę.

O ile większość tekstów ma zakończenia "otwarte", gdzie barbarzyńca wyrusza w dalszą drogę (w stronę zachodzącego słońca, hłe, hłe - albo i nie ), to chyba nigdzie mnie ono tak nie zirytowało, jak w tekście Cezarego. Żebyśmy tylko nie mieli następnego Wiedźmina, co przez siedem tomów będzie ganiał za swoją Ciri. (Białe włosy bohater już ma, były nawet eliksiry, co to wzrok i słuch nadludzki dają. ) Podobał mi się trybut dla Howarda w postaci broni wykutej z "gwiezdnego metalu". Rozczarowało mnie poza tym rozegranie postaci kobiecej... cały czas zdawało mi się, że jako wojowniczka w służbie "dobrych bogów" pasowałaby do walki ze "złymi kultystami", ale ona po prostu znika i kropka. W tekście Kruka czy Gustawa właściwie widać, że dziewczyna jest tylko obiektem do uratowania - i to nie przeszkadza, jest całkowicie w ramach klimatów conanowskich. Nie lubię natomiast, gdy ktoś robi nadzieję na więcej, niż się potem okazuje. Podobał mi się za to klasyczny świat fantasy, w którym rozgrywa się akcja.

Tekst Gustawa przeczytałam z przyjemnością obcowania z "szaloną przygodówką", ale cały czas zgrzytał mi specyficzny humor językowy autora, jakoś nie mogłam się z nim pogodzić w tym miejscu i czasie. Począwszy od "neologizmów" wszelakich aż do "rozmowy" z tygrysem, nie mogłam zrozumieć, czy mam do czynienia z pastiszem czy parodią... Zazwyczaj nie mam aż takich obiekcji, ponieważ tekstów na łamach SFFH nie czytam z poczuciem, że to "trybut dla" etc. Natomiast faktu jakiż to niezniszczalny jest ten barbarzyński barbarzyńca i jak to wysiecze nieskończoną liczbę wrogów... a, i byłabym zapomniała, jakże wspaniałe są jego barbarzyńska intuicja i barbarzyński instynkt, bym się nie czepiała. Nie w tej konwencji. Chociaż zjeżdżanie na psim g... z głowy posągu wygląda mi na pomysł z gatunku zjeżdżania Legolasa na tarczy niby deskorolce po schodach w filmie "Władca Pierścieni". Właśnie tego typu "humor" autora wiem, że był cały czas zamierzony w tekście, ale nie mogłam się z nim jakoś pogodzić.

Opowiadanie Cetnarowskiego zaskoczyło mnie pozytywnie tym, że w przeciwieństwie do innych tekstów autora nie miałam problemów z rodzaju "ale o co tu w ogóle chodzi", było, no... normalne. Bo ja za głupia jestem na teksty "wysokoartystyczne", "ambitne" i takie tam. Podobało mi się tutaj odmienne spojrzenie, prawie cały tekst jest pisany z perspektywy patrzenia na barbarzyńcę z zewnątrz - do tego stopnia, że kiedy raz na jakiś czas jest napisane, co on czuł, to aż uderza mnie ten dysonans. I nie wiem czemu, ale świat przedstawiony tutaj miał dla mnie coś z filmów Miyazakiego, tych, które przedstawiają "ufantastycznioną" wersję świata z początku XX wieku czy jakoś tak... Aha, ktoś gdzieś twierdził, że w tym opowiadaniu bohaterowie odstają na minus. Ja nic takiego nie odczułam.

Tak jak tekst RD nie bez przyczyny chyba znalazł się na końcu, tak też tekst Ariah chyba nie bez przyczyny znalazł się na początku. Zaiste, można nazwać go przystawką. Bardzo smakowitą, owszem. W sumie nie zdziwiło mnie, że na koniec bohaterka przedstawiła się jako Inga, skoro przez cały tekst jej odzywką jest "Ach so". Tekst trochę za krótki, żebym wykumała wszystkie niuanse, i przedstawiła sobie świat utworu w pełnej okazałości... ale ogólnie to okej. Nie zauważyłam takoż tej wielkiej zapowiadanej "kobiecej manipulacji barbarzyńcą", uważam, że wszystko w normie i mieści się w klimatach. Bo przecież wyprawa bohatera miała przyczynę nie tylko taką, że kobieta go wysłała, były jeszcze jakieś lokalne obyczaje i tak dalej.

Na koniec tekst Agrafka. Podobał mi się klimat, scena spotkania dwóch bohaterów, scena rozprawienia się ze zbójcami... wyczuwało się, do czego to zmierza, z tymi niemieckimi nazwami, z tym otwieraniem bunkra zamkiem szyfrowym... ale ten monolog hitlerowca na pięć stron to mnie zastrzelił, wybaczcie. Fajnie, że dowiedzieliśmy się o co biega, ale w międzyczasie cała subtelność wyparowała. Szkoda.

To tyle moich wrażeń. Jak zawsze, z zastrzeżeniem, że są one subiektywne i to tylko moja opinia.

Ogólnie muszę powiedzieć, że ta antologia przypadła mi do gustu o wiele bardziej, niż niegdysiejsze antologie Fabryki Słów (Demony, o katach, czy też "Tempus Fugit", a potem przestałam kupować antologie FS rozczarowana stosunkiem tekstów podobających mi się do niepodobających w tychże książkach).

Mam teraz nadzieję, że:
- drugi tom będzie
- nie będą to jakieś "popłuczyny" czy dziwactwa FS (czym zraziły mnie poprzednie antologie)
- poznam kiedyś wycięty podstępnie tekst Tequilii! Serio, ciekawa jestem wszystkich tekstów, a widzę, że tekst Tequilli nie pojawia się w "conanowskim" numerze SFFH, więc nadal nań czekam...

[Kruk Siwy]

Hm, hm. Za otwarte? Może, może. Ale - jak to powiedział mbiko kto miał być zbawiony jest zbawiony, kto miał szczeznąć szczezł. A że dałem trochę nadziei na jeszcze jakieś peregrynacje z Valkarem i Gaudentym? Cóż. Życie, życie pisarza.

Co do humoru. Przyznam że wszedłem z "marszu" w pisanie tego tekstu. I okazało się że pisanie o osiłku z mieczem nie jest tak proste jakby się zdawało. No, nie potrafiłem tak całkiem serio opisywać Conana "Cosiarki". Humor był dla mnie jedynym wyjściem. Aczkolwiek w Conanie Prawdziwym też humorystyczne wstawki się zdarzały.

[Agi]

[Kruk Siwy]

Raczej tak. Ale to tłumaczenie na staropolszczyznę w wydaniu Alfy dostarczyło mi dużo radości. Zaraz po tym jak mi złość przeszła.
Jednak to już inna historia.

[jewgienij]

Kruku, żeby to jeszcze było tłumaczenie na staropolszczyznę To było tłumaczenie na nie wiadomo co, do polszczyzny tylko z daleka podobnego.
Anko, dzięki za długą recenzję ( dłuższą niż niektóre oficjalne, niech się zawstydzą krytycy), teraz czekamy na Twój tekst, no i reszty narodu.

[Anko]

[agrafek]

Hej, Anko, dzięki za solidne podejście do tematu! Jesteś kolejną osobą zwracająca mi uwagę na długaśne monologi i dodatkowo utwierdziłaś mnie w przekonaniu, że nie powinny one stać się cechą charakterystyczną mojego pisania. Jeszcze raz podziękowania.

[Kruk Siwy]

agrafku, wykład tej wielkości w opowiadaniu to katastrofffa. W powieści da radę łyknąć, ale lepiej sobie darować.
Rzeczony wykład ucapił mnie za potwarz i przy glebie przytrzymał. Nie mówiłem albowiem by było że ałtor ałtoru koło pióra robi. Nie mówiłem też dlatego że resztę tekstu przyswoiłem bez większego bólu.
No ale Anko, hihihi zupę niesłoną rozlała...

[CezaryF]

Anko

Mogę Cię spokojnie zapewnić, że nie będzie siedmiu tomów, sześciu też nie. Poza tym, przy moim podejściu do pisaniu obawiam się, że piąty tom czytałyby co najwyżej twoje prawnuki i to z większą ilością "pra" na początku.

Co do zakończenia, fakt jest otwarte i może pociągnę tekst na jeszcze pięć opowiadań i kropka. Mam nawet już kilkanaście następnych stron. Swoją drogą bardzo korciło mnie by Durus podczas walki co prawda zabił kapłana oraz ocalił córkę ale sam otrzymał by śmiertelną ranę i jak to w "porządnym" dramacie ostatnie zdania brzmiały by mniej więcej tak:

Czując, jak opuszcza go dusza, Durus wspominał swoje życie; nie było złe, a teraz, kiedy wyrwał córkę z rąk mrocznego kapłana, uda się na spotkanie z ukochaną Mirą. Twarz rozjaśnił mu uśmiech, a tęczówki na powrót stały się błękitne jak niebo. Nieoczekiwanie w jego głowie rozległy się słowa T’mir Alhandera: „Wstrząśniesz posadami tego świata, poznasz królów i błaznów. Będziesz żeglował po szerokich morzach i wędrował labiryntami u korzeni gór, a na końcu drogi znajdziesz to, co ci zabrano. A może coś więcej?”
- Czarnoksiężnikiem to i może jest dobrym – z trudem wycharczał sam do siebie – ale wróżbitą żadnym.
Ogarnął go pusty śmiech, z którym wyruszył w swoją ostatnią podróż.


Jeśli chodzi o postać kobiecą, to w tym opowiadaniu nie mogłem prowadzić opowieści dwu wątkowej, zaś połączenie ich razem (cierpienie zbliża) nie wydawało mi się najlepszym pomysłem. Jeśli (a duże szanse, że tak) będą następne opowiadania Jaśmina pojawi się w nich i z pewnością nie jako nałożnica czy żona Durusa.

Tak czy inaczej dzięki z opinie i wskazanie na słabe punkty. Na usprawiedliwienie mogę jedynie dodać, że tekst zacząłem pisać na pięć dni przed zakończeniem konkursu a zasiadając do klawiatury i pisząc pierwsze zdanie kompletnie nie miałem pojęcia jak się zakończy ani też jak się potoczy; poszczególne sceny powstawały we miarę pisania. Zresztą dlatego też tekst jest okrojony: nagle okazała się, że kilkakrotnie przekracza ramy jakie ustalił NURS

[Kruk Siwy]

Mój barbarzyńca powiedział by w chwili zejścia z niejakim zdziwieniem:
- Ja pindolę!!
Albo coś w podobie.

[merula]

Bo Twój nie jest dobrze wychowanym dżentelmenem w kamizelce z futra mamuta

[agrafek]

[Kruk Siwy]

No i git. Co powiedziłaby Twój barbarzyńca w chwili skonu? Tylko na litośc przodków ogranicz jego wypowiedź do 2000 znaków! HIhihihi

[CezaryF]

[Kruk Siwy]

Przegadane. Jakby powiedział bohater mojej ulubionej powieści:
- Poprostu wrzeszczysz i skaczesz! (w domysle na wroga).

[Witchma]

[Kruk Siwy]

Witchma, generalnie Twoja przypadłość daje się leczyć. Wiesz o tym?

[CezaryF]

[Witchma]

Kruku, pewnie tak, ale po co?

[Kruk Siwy]

Pierścień jak najbardziej. Ale żecz (to prezent dla jednej pani) dotyczyła Ksina.
Bardziej merytorycznie wydaje mi się że barbarzyńca powinien być dość lakoniczny, chociaż z drugiej strony piękna patetyczna śmierć... czasami potrafi łzy nawet z twardych barbarzyńców wydobyc.
Bosz jak ja szlochałem gdy Winetou umierał!

[Agi]

[merula]

Ja też

[agrafek]

[Kruk Siwy]

No. O to mi właśnie chodziło.
Długie rozważanie filozoficzne to nie w stylu barbarzyńców.

[agrafek]

Co przypomina mi ulubioną sentencję starszego już Konowała (z późnych tomów "Czarnej Kompanii"): "I tak nikt nie wyjdzie stąd żywy" .