Adashi - 8 Marca 2009, 11:46 Wow, zatem trzeba szykować kasę i załatwić by zaprzyjaźniona pani kioskarka odkładała kolejne tomy. qbard - 18 Marca 2009, 23:12 ze strony internetowej jeszcze nie można zamawiać. 
Witchma - 19 Marca 2009, 08:08 qbard, zapewne dopiero po ukazaniu się w kioskach będzie można zamawiać ze strony. qbard - 19 Marca 2009, 10:56 oby jeszcze było Witchma - 26 Marca 2009, 12:48 Czy komuś się udało kupić "Pokój na Ziemi"? Godzilla - 26 Marca 2009, 12:56 Ja widziałam, ale nie kupiłam. Miejsce mi się kończy. Zresztą dostałam już "Cyberiadę" i jakoś mi ciąg przeszedł. Witchma - 26 Marca 2009, 13:16 A u mnie nigdzie nie mogę znaleźć
gorat - 27 Marca 2009, 20:46 Może dlatego, że nakład mniejszy - cena 29.90 . Witchma - 27 Marca 2009, 20:56 Ronin kupił mi w Empiku  Nie jest źle. Zresztą można to też zamawiać w księgarni internetowej Solarisu (w cenie 27 zł chyba), no i na stronie Wyborczej.
Godzilla - 28 Marca 2009, 09:18 W Merlinie też jak się zdaje. Adashi - 28 Marca 2009, 10:08
To już się nie dziwię, że nigdzie nie ma 
Ziuta - 28 Marca 2009, 11:50 29.90? Przy starej cenie jeszcze bym się zastanawiał, lecz na tyle jestem za biedny, niestety. Zostanę przy moich 16 tomach. Tylko będę się musiał przejść do księgarni i dokupić Kongres futurologiczny, bo mi brakuje. Adashi - 28 Marca 2009, 13:20
Ale raz na miesiąc, a nie co tydzień, tak że chyba nie ma tragedii, Ziuta. Chociaż oczywiście wolałbym kolejne tomy w starej cenie, wiadomo. nimfa bagienna - 28 Marca 2009, 13:49 A Obłoku Magellana nie ma
Ziuta - 28 Marca 2009, 13:59
Serio? Nie doczytałem. Więc może się załapię.
W pierwotnej zapowiedzi na lem.pl był w jednym tomie z Astronautami. Wielka szkoda, tym bardziej, że w dziełach zebranych WL (koszmarna cena, kosznarne okładki) go puścili. Więc to nie jest żaden prohibit. Wiele się spodziewam po tomie z opowiadaniami. Znam tylko te należące do cykli (Cyberiada, Tichy, Pirx) – reszta to niiewiadoma. qbard - 11 Kwietnia 2009, 17:22 W sumie zacząłem się zastanawiać, czy kontynuować serię. Trochę to kosztuje. Z drugiej strony fajnie byłoby mieć całość. Seria dosyć spora i porządna. Z trzeciej strony czytałem kiedyś prawie wszystko Lema. gorat - 11 Kwietnia 2009, 20:33 A masz te wszystkie?  
qbard - 11 Kwietnia 2009, 20:59 Właśnie nie. Dawno sprzedane. Nawet chciałem z sentymentu kiedyś nabyć te stare wydania. mc - 11 Października 2011, 10:27 Odkurzam temat - na okoliczność "Głosu Lema", antologii Powergraphu :] Tom w księgarniach za tydzień-dwa, tu linkuję fragment pierwszego z opowiadań, jeśli ktoś zainteresowany. hijo - 13 Października 2011, 11:14 Nie wiedziałem gdzie to wrzucić, ale to chyba najlepsze miejsce. Solaris w Teatrze Śląskim. Zastanawiam się czy to zobaczyć. qbard - 13 Października 2011, 19:10 O, ciekawe. Ja bym to chętnie obejrzał. Jak będzie w moim mieście. hijo - 13 Października 2011, 19:49 qbard, w obsadzie aktorzy Śląskiego, więc nie wiem czy gdzieś z tym pojadą. qbard - 15 Października 2011, 22:03 No właśnie. To do nich się jeździ. Ech życie. mc - 17 Października 2011, 09:54 I kolejne fragmenty - tym razem teksty Dabliu i Wawrzyńca Podrzuckiego. Głos Lema 2 "Na Księżyc dotarliśmy pod wieczór, zaraz po dopiciu popołudniowej herbatki. Zamczysko postawiliśmy na rozległej równinie, żółtej i w całości porośniętej dziwnymi, niskopiennymi roślinami przypominającymi drewniane kołki, jakimi zwykło się mocować liny utrzymujące namioty. Te tutaj sterczały jednakowoż zupełnie bez widocznej przyczyny, jakby po prostu samoistnie powyrastały z księżycowej gleby, dlatego też wziąłem je za miejscową florę. Podjąłem natychmiast decyzję, iż udam się na zewnątrz, w celach badawczych. Zanim jednak zdążyłem wyrychtować niezbędny do takich eskapad ekwipunek, do bram zamku jęli dobijać się tubylcy. Rozkazawszy więc Terpeklesowi opuścić most zwodzony, podnieść kratę i rozewrzeć wrota, rozsiadłem się w audiencyjnej komnacie, by podjąć tam godnie naszych gości. Na wypadek zaś, gdyby okazali się oni przedstawicielami miejscowego gminu – albowiem brałem pod uwagę i taką możliwość – wziąłem ze sobą Słownik terminów plebejskich i Almanach wieśniaczej retoryki, oba autorstwa znamienitego lingwisty-organisty Montreya. Wreszcie drzwi otworzyły się i do komnaty weszli czterej osobnicy o dość egzotycznej aparycji. Otóż przypominali oni równo ścięte, długie na metr pniaki, okryte gładką korą piaskowej barwy i poruszające się w postawie pionowej dzięki trojgu podobnych do korzeni odnóży. Z górnej części wyrastały im giętkie gałęzie, również w liczbie trzech, przycięte na jednakową długość, pozbawione mniejszych gałązek czy choćby widocznych zgrubień lub wystających sęków. Wszyscy oni – a w mej komnacie zjawił się już cały tuzin owych istot – zdawali mi się identyczni, wręcz nie do odróżnienia. — Witojta, miesiączne kumy — podjąłem, w każdej dłoni dzierżąc stosowne tomiszcze. — Tamój mata stągiew przedniej pomby, dyć ona zamorska, spróbujta. A siadajta podle stołu, przeciech wy w moje progi, kiej te janioły-pielgrzymi, dyć i ja was z leda powodu nie ukrzywdzę, a ugoszczę. Tyla tego, kiejby dla całej gromady. Żechbyście, kumy, nie gadali, że książę Kordian ma wiater we śpichrzu". „Księcia Kordiana księżycowych przypadków część pierwsza i najprawdopodobniej ostatnia”, Rafał W. Orkan ---- Głos Lema 3 „— A może to jest wiadomość? — głos Saito wyrwał kapitana z zadumy. — Może już o nas wiedzą i to jest forma powitania? Ewentualnie testu. I dopiero kiedy go rozwiążemy, zostaniemy uznani za wartych rozmowy. Czy w ogóle wpuszczenia za próg. — To jeszcze mi z łaski swojej powiedz, jak mielibyśmy im to zakomunikować? — spytał Hindus. — Co? — No, rozwiązanie. — Nie wiem. — Saito rozłożył ręce. — Taka po prostu przyszła mi do głowy myśl. Według Mirskiego była to myśl niegłupia, a przynajmniej dawała jakiś punkt zaczepienia. Kapitan pstryknął palcami. Dwa z niewidzialnych botów – choć teraz Mirsky nie miał już co do tego stuprocentowej pewności – wspięły się na wysoki pułap i jak para jastrzębi zaczęły krążyć, przeczesując równinę swoimi elektronicznymi oczyma. Z takiej perspektywy, w rozległym rzucie pionowym, koronkowy deseń wyglądał jeszcze wspanialej, stracił jednak pierwotną geometryczną regularność na rzecz innej, o wiele bardziej znajomej. — Mandelbrot... — zaryzykował porównanie Karlsson. Było to raczej z jego strony stwierdzenie symboliczne, bo wzór stanowił złożenie trzech odrębnych fraktalnych rozwinięć. Z jednym punktem startowym dla wszystkich – miastem, które na podobieństwo miniaturowej spiralnej galaktyki tkwiło pośrodku wielobarwnej pajęczyny z odnogami sięgającymi hen, poza zasięg kamer autobotów. Żeby ogarnąć całość, musieliby wezwać w sukurs instrumentarium orbitującego Koryfeusza". „Zakres widzialny”, Wawrzyniec Podrzucki mc - 21 Października 2011, 11:09 Głos Lema ma dziś premierę, przyjemna chwila... W ramach "informacji zbiorczej" uzupełniam fragmenty opowiadań, które pojawiły się już na profilu Poweru na fs. (Może ktoś przeczyta, choć wpis długi...) ---- „Lecieli zwiększonym ciągiem, przyspieszenie wzrosło w stosunku do tego, przy którym kładł się spać kilka godzin temu. Szedł zatem pewnym krokiem przez lekko zaciemniony pokład, upstrzony tylko mdłym światłem rozwieszonych co kilkanaście metrów jarzeniówek. Liny nieważkościowe, ciągnące się wzdłuż ścian i pokryte samoświecącą farbą, też dawały matową poświatę. Mógł wydać polecenie zapalenia oświetlenia głównego, ale nie chciał burzyć na „Porywie” porządku pokładowej nocy. Szybkim krokiem doszedł do schodów i wbiegł do góry, raz tylko dotykając zimnej poręczy. „Wejście tylko dla personelu gwiazdowego”, przeczytał napis na tabliczce. Nie mógł powstrzymać uśmiechu. Wiedział, że ten tekst ma zrobić wrażenie na pasażerach „Porywu”, którzy – jak tylko on i jego ludzie przetestują statek – zaludnią jego kabiny, apartamenty i korytarze. Personel gwiazdowy – tak, to musiało robić wrażenie na dzieciakach czy panienkach, które by tutaj zbłądziły, snując się po meandrach pokładów. Drzwi rozsunęły się, kiedy tylko przed nimi stanął, nawet nie zdążył wyciągnąć klucza. Wezgłowia trzech z siedmiu foteli wieńczyły głowy. Siedzieli w nich Sunne, Omut i Blanco, a Vallaverdi stał przed ekranem optycznym. Ci pierwsi odpięli rękawy z mundurów Transgalaktiku i kłuli go w oczy karaibską opalenizną. Tylko Vallaverdi miał długie rękawy. No i on, Larsen. Jego zastępca skinął mu głową i wskazał drogę do kabiny łączności radiowej, przylegającej do sterowni. Tam zastali Janssena, który pochylał się nad Marwajkiem, a raczej nad jego plecami. Tamten z kolei, ze słuchawkami na uszach, notował coś na kartkach. Ktoś nadawał morsem? Larsen spojrzał na Vallaverdiego. — „Albatros” wzywa pomocy. Jesteśmy dość blisko... — Rozumiem”. „Poryw”, Andrzej Miszczak ---- Wilson grzał stos, jak zwykle trochę poniżej krzywej rozruchowej. Oficjalne zalecenie od czasów obowiązku zimnego startu, ale Gleb tego nie lubił, stos ma optymalne parametry i po co od nich odstawać? Radiowiec gadał z wieżą, przyszło potwierdzenie rezerwacji korytarza, przydział elipsy. Csabo, ziewając, włączał agregaty podług listy kontrolnej, już niosło się z dołu narastające wycie sprężarek. Kramer siedział spięty z oczami na indykatorach trymu ładowni, teraz pokazywały oczywiście zero i zero; piloci przekomarzali się z kalkulatorem nawigacyjnym o poprawkę na wiatr. Dziesięć minut, z wieży przyszło zezwolenie. Gleb odchrząknął. — Do startu w chwili zero. Sześćset. — Włączył automat odliczania. Wilson: — Stos moc startowa. — Zimny ciąg całą mocą w chwili zero. — Csabo włączył automat boosterów, do mechanicznego głosu odliczania kontrapunktem dołączyło pikanie. Pierwszy pilot: — Grawimetria bez odchyleń do wejścia na krzywą. Drugi pilot: — Poprawki kursowe wprowadzone. — Pasy, maski! Szczęknęły dopinane klamry, sięgnęli w bok foteli po śnieżnobiałe skorupy, zgrzytnęły zapięcia i zaczepy masek tlenowych. Automat doszczekał do dwustu dwudziestu. Nawigator zdjął z szyi mały kluczyk, wsunął w zamek na swoim pulpicie, przekręcił, odskoczyła klapka zabezpieczająca czerwony przycisk. Widział, jak piloci robią to samo u siebie. Wcisnął przycisk, przytrzymał. — Zapłon potwierdzony do startu w chwili zero. — Zapłon potwierdzony. — Zapłon potwierdzony. Pikanie automatu zapłonowego zmieniło ton, przy stu dwudziestu z dołu dobiegł narastający szum przechodzący w huk. — Zapłon planowy. — Pięćdziesiąt. — Temperatura dysz w normie. Przy trzydziestu zaczęło rzucać rakietą w górę i w dół, coraz mocniej, Csabo dodał ciśnienia do amortyzatorów, na chwilę stłumił drgania. Fotele rozłożyły się samoczynnie. — Zero". „Lalka”, Alex Gutsche ---- Obiekt po raz pierwszy zaobserwowano w maju, ale opinię publiczną poinformowano dopiero pod koniec lata. W czasie tych kilku miesięcy od maja do września naukowcy zdołali nieco otrząsnąć się z szoku i nakreślić kilka teorii oraz oględnych scenariuszy możliwych wydarzeń. Powołano niezliczoną ilość komisji, składających się ze specjalistów, wysoko postawionych wojskowych i polityków. Kiedy więc wreszcie NASA zdecydowała się zorganizować teraz już pamiętną konferencję prasową, główny przekaz szczodrze okraszono uspokajającymi informacjami. Wszystko mamy pod kontrolą – zdawała się mówić spokojna i szczera twarz Johna Burrowa, świetnego fizyka od dziesięcioleci pracującego dla agencji, którego wybrano, by stanął przed telewizyjnymi kamerami. W rzeczywistości nic nie było pod kontrolą. W rzeczywistości nic nie wiedzieli. Jedynie tyle, że nieznany obiekt o własnym napędzie mknie w kierunku Ziemi i w połowie listopada, a dokładnie czternastego, wleci w jej atmosferę. Jego zamiary były nieznane – mimo wielokrotnych prób nie odpowiadał na próby nawiązania łączności. W oficjalnych komunikatach od początku starannie unikano nazewnictwa związanego z UFO. Zamiast o niezidentyfikowanym obiekcie latającym konsekwentnie mówiono o „obiekcie Murraya”; nazwa ta powstała od nazwiska laboranta, który pełnił dyżur w pracowniach agencji tego wieczoru, gdy teleskopy i instrumenty nasłuchowe przeszły w tryb alarmowy. Starano się nie wywoływać paniki i nawet tak drobna rzecz jak niezbyt chwytliwa i mało sensacyjna nazwa miała znaczenie. Histerycznym reakcjom nie dało się oczywiście zapobiec. Pojawiły się głosy twierdzące, że najbardziej czarny ze scenariuszy przyszłych wydarzeń, czyli totalne zniszczenie planety przez obcych, jest też scenariuszem najbardziej prawdopodobnym. Żądano, żeby uprzedzić atak. Żeby skonstruować potężną, naszpikowaną materiałami wybuchowymi rakietę i wypuścić ją w przestrzeń, celując w złowrogi statek, póki ten znajduje się setki tysięcy kilometrów od Ziemi. Takie przedsięwzięcie wymagałoby jednak ogromnych nakładów, a także – a może przede wszystkim – czasu. Czasu znacznie dłuższego niż dwa miesiące, które zostały do listopada. I technologii kosmicznych bardziej zaawansowanych niż te, którymi dysponowano i których rozwój zastopowały decyzje polityków prawie dekadę wcześniej. Postanowiono więc skoncentrować się na bardziej realnych celach. Teraz, z perspektywy czasu, łatwo to analizować w taki chłodny sposób. „Pojawiły się głosy…”, „Zabrakło czasu…”, „Postanowiono się skoncentrować…”. Ale wtedy… Wtedy, w trakcie tych dwóch miesięcy oczekiwań, chyba nie było na całej Ziemi osoby, której choć raz nie ogarnęła panika, ten najgorszy rodzaj strachu przenikający całe ciało, odbierający zdolność oceny, odzierający ze wszystkich myśli, z wyjątkiem tej jednej: „To koniec, to koniec”, dudniącej w głowie jak rozkołysany dzwon. Czternastego listopada obiekt Murraya wykonał łagodny manewr i ustawił się na orbicie. Następnie zaczął krążyć wokół Ziemi. Nie było żadnego sygnału, żadnej próby nawiązania kontaktu, jedynie bryła tocząca się w ciszy godzinę za godziną, a potem dzień za dniem – wysoko po niebie". „Płomieniem jestem ja”, Joanna Skalska ---- Pascal spojrzał na automat, a potem podszedł do stołu i usiadł na krześle naprzeciw niego. Sarrazin wstał z sapnięciem z fotela, włączył maszynę, przekręcając pokrętło na boku stołu, i wrócił na swoje miejsce. Murzyn otworzył oczy i wykonał pierwszy ruch. — Rozpoczynający wygrywa! Przynajmniej wtedy, gdy mierzą się ze sobą dwa idealne byty, choć mimo wszystko nie sądzę, żeby Pascal do nich należał. — Złośliwie uśmiechnął się Sarrazin. — Jesteś bardzo pewny swego. — Kardynał ze stolika stojącego pomiędzy nimi podniósł kieliszek z winem. — Wierzę w ludzki rozum. Jeśli Murzyn nie wygra, to będzie oznaczało tylko tyle, że to ja popełniłem jakiś błąd. Zresztą, jak powiedziałem, ta gra to dopiero wstęp. Nie ośmieliłbym się powiedzieć, że mój automat myśli. Za wcześnie na to. To tylko dość skomplikowana mechanika. — Gdybyś wierzył w ludzki rozum, stawiałbyś na Pascala, a nie na mechanizm. — Duchowny powąchał ciemny płyn. — Nie myślę o szachach – pewnie masz rację, nie przywiązując do nich aż takiej wagi – ale o tym, co zamierzasz w przyszłości. Czasem mam wrażenie, że dla ciebie wszystko jest mechanizmem. — Ależ właśnie tak! Jesteśmy mechanizmami. Jednak obdarzonymi rozumem, zdolnością myślenia. Potrafimy objąć umysłem wszystko, co nas otacza. Wszystko zrozumieć. Jedynie to usprawiedliwia nasze istnienie. Wyłącznie taki cel, całkowite pojęcie świata, może nam przyświecać. Kardynał patrzył na grających. Murzyn po każdym ruchu chłopca pochylał się nad szachownicą i zawsze po tym samym odstępie czasu wykonywał swoje posunięcie. Chłopiec kręcił się nerwowo na krześle, nieruchomiał, wreszcie łapał za bierkę i stawiał ją z trzaskiem na wybranym polu. — Musiałeś poczynić znaczne postępy w swoich pracach, skoro wypowiadasz się już tak zdecydowanie. Myślałem o tym po naszej ostatniej rozmowie, Adrien. Otóż mylisz się co najmniej z trzech powodów. Zupełne poznanie nie jest możliwe, nigdy go nie osiągniemy. Po pierwsze, nie możemy poznać samych siebie. Jeśli podejmujesz się tego zadania rankiem, kiedy wreszcie je wykonasz i w południe masz już pełny obraz samego siebie, to przyswoiwszy go, stajesz się już kimś innym niż ten, którego obraz przedstawia. Bo jesteś sobą z rana, owszem, ale teraz zmienionym zdobytą wiedzą. I tak musiałbyś zabrać się od nowa do swojej syzyfowej pracy. Po drugie, jeśli nie możemy pojąć samych siebie, jeśli jesteśmy skazani na to, że pozostaniemy dla siebie na zawsze tajemnicą, to tym bardziej dotyczy to całego świata, choćby tylko dlatego, że jesteśmy jego częścią. Wreszcie do świata jako całości odnosi się podobne rozumowanie. Biorąc do ręki narzędzia, jakich świat dostarcza, zdołamy uzyskać tylko częściowe oświetlenie rzeczy. Oglądając z lampą w ręku ogród zatopiony w zupełniej ciemności, wyławiamy z mroku fascynujące szczegóły – i tylko tym możemy się cieszyć. Zrozumienie zupełne wymaga wyjaśnienia także i narzędzi, jakich używamy do osiągania wiedzy, zatem użycia ich samych w odniesieniu do siebie. Jest to czynność tak samo skuteczna, jak podniesienie siebie samego za włosy. Ty chciałbyś zobaczyć jednocześnie i marmurową rzeźbę, która w owym ogrodzie nagle wyłania się przed tobą, i jasny obraz całego ogrodu, i jednocześnie całość – rzeźbę, ogród i siebie idącego z lampą. Taki obraz nie istnieje, drogi przyjacielu, mógłby go uzyskać tylko ktoś, kto stoi poza murem ogrodu, patrzący ze wzgórza nieopodal, wyposażony w zdolność widzenia wszystkiego w swoim własnym wewnętrznym świetle”. „Słońce król”, Janusz Cyran Agi - 21 Października 2011, 13:37 Zapowiada się interesująco. Trzeba przeczytać. mc - 7 Listopada 2011, 10:36 „Głos Lema” od kilkunastu dni w księgarniach. Żeby „zwieńczyć dzieło” – zamieszczam tu fragmenty reszty zawartych tam testów. Jeśli ktoś niezdecydowany, ale „przychylnie życzliwy”, może to zachęci go jeszcze do zaglądnięcia do środka ;] ----- „— Mam nadzieję, że wszyscy przygotowali swoje lemiany zgodnie z instrukcją? — zapytał krupier. Odpowiedzią było wesołe chóralne potwierdzenie i szelest kilkunastu kopert wydobywanych z kieszeni turystów. — Prawo stanu Nevada zabrania mi kontroli zawartości kopert, ale zobowiązuje mnie, bym się upewnił, czy wszyscy klienci przygotowali koperty i prawidłowo umieścili je w białych pojemnikach. — Ja przyniosłam siedem, mam nadzieję, że się zmieszczą? — powiedziała zażywna, rumiana kobieta z silnym południowym akcentem. — Pojemnik ma pięć przegródek, ale spokojnie można włożyć kilka kopert do jednej. Proszę tylko się nad tym za bardzo nie zastanawiać, żeby to się jak najsłabiej zapisało w pani pamięci krótkoterminowej — odpowiedział krupier, który najwyraźniej już wielokrotnie musiał to wyjaśniać. — Pomożesz mi, facet? — zaczepiła mnie siedząca obok samotna brunetka z gustownym tatuażem na policzkach. — Jeśli dobrze rozumiem, o co biega z tą pamięcią, najlepiej będzie, żeby ktoś inny schował moje lemiany. — Przykro mi, proszę pani, ale regulamin kasyna tego zabrania — wtrącił się krupier. — Każdy musi to zrobić sam. Inaczej skąd pani będzie wiedziała, że się pani w ogóle obudziła? — Starałam się to zrozumieć, czytając broszurę, ale ciągle nie rozumiem, o co właściwie chodzi z tymi lemianami — poskarżyła się rumiana kobieta z Południa. — Chodzi o to, że kasyno ma dostęp do państwa pamięci krótkoterminowej, bo to wynika z samej idei wirtualnej rzeczywistości — odpowiedział krupier. — Długoterminowa jest dla nas jednak niedostępna. Dobry lemian powinien zawierać coś, co pamiętamy sprzed lat i nie widzieliśmy tego od dawna, żebyśmy po wyjściu z wirtualu mogli się upewnić, że rzeczywiście wyszliśmy z wirtualu. Dlatego musicie wybrać je i schować sami, żeby mieć pewność, że nikt nie podmienił niczego po drodze. — Będę chyba wiedziała, czy jestem w Nowym Jorku w roku tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym piątym, czy w Las Vegas dzisiaj?". „Stanlemian”, Wojciech Orliński ---- „Przerwali program i powtarzali w kółko nagranie zrobione chyba komórką: samolot zniża się nad lasem, chwilę sunie skrzydłami po wierzchołkach drzew i wygląda to, jakby tak miało być, jakby miał miękko osiąść na tych drzewach. Przypomina papierowy samolocik zrobiony przez całkiem zdolnego dzieciaka, taki dobrze wyważony, który wolno szybuje nad kanapą, stołem i miękko ląduje na puszystym dywanie przed telewizorem. Jednak samolot pasażerski waży ponad trzydzieści ton. Po kilku sekundach zieleń pochłania kadłub, ale wydaje się, że mimo wszystko udało się, że zapadł w wielki dywan, a pasażerowie odepną pasy i zjadą po nadmuchiwanych zjeżdżalniach jak na niedzielnym festynie przed centrum handlowym. Wtedy sto, może dwieście metrów dalej pojawia się kula ognia i dymu. Kinga zerkała na ekran małego telewizorka w kuchni, przygotowując mięso na pieczeń dla Romka. Jednoczesne oglądanie telewizji i krojenie to zły nawyk, łatwo o wypadek. Wiedziała o tym doskonale, ale przyzwyczajenie było silniejsze. Romek miał wrócić za parę godzin, a zawsze po kilkudniowej konferencji był głodny. Twierdził, że nie smakuje mu hotelowe jedzenie. Marysi, która kilka minut temu wróciła z kina, katastrofa nie obeszła zanadto. Zerknęła na kilkusekundowe nagranie i zapytała, ile osób zginęło. Tego nikt jeszcze nie wiedział, bo i skąd. Trzynastolatka wychowana na You Tubie i filmach, gdzie efekty i tempo zajęły miejsce logiki i psychologii, potrzebowała więcej bodźców. Zainteresuje się znów na kilka sekund, gdy pokażą wybuch z innego ujęcia, a najlepiej miejsce katastrofy z bliska. Na razie nie mieli innego nagrania. Wypadek zdarzył się niecałą godzinę temu. W przekazie na żywo widać było tylko dym nad lasem. W studiu pojawiło się dwóch ekspertów, którzy też nic nie wiedzieli. Omawiali historię katastrof lotniczych, co również nie było specjalnie zajmujące. Marysia grzebała w lodówce wypełnionej dzisiejszymi zakupami. Zdecydowała się na colę. Kinga już otwierała usta, aby powiedzieć, że zabroniła jej pić tyle tego świństwa, ale uświadomiła sobie, że to głupie, przecież sama tę colę kupuje. Spojrzała na córkę i zauważyła coś dziwnego. — Popatrz na mnie — poprosiła, odkładając nóż”. „Telefon”, Rafał Kosik ----- „Blask spłynął na K. gdzieś na początku czerwca. W kościele, na mszy. Z początku K. pomyślał, że to tętniak, strzeliła mu w głowie jakaś żyłka, nie za duża, nie za mała, na tyle jednak ważna, aby na resztę życia uczynić go kaleką. Setka osób na klęczkach, on stał, a kontury wszystkich ludzkich postaci rozjarzyły się niby obramowane szklanymi rurkami neonu – znieruchomiał więc, przekonany, że zaraz ugną się pod nim nogi, usta zaleje ślina i przewróci się niewładny na plecy w oczekiwaniu na zbiegowisko i wachlarz twarzy współwiernych, które nadpłyną zewsząd niczym wielkie, ciekawskie, płaskie ryby. Nic takiego się jednak nie stało. Blask przygasł i znikł. Wszyscy w kościele znów stali się nieprzezierni i zgaśli. Tylko jego ciało przepełniło niespotykane uczucie, dziwnie nowa integralność. Jakby do tej pory na szwach, pod pachami i w pachwinach było wybrakowane, złączone „na zakładkę”, z nie do końca spasowanych elementów, od urodzenia fabrycznie niedołężne, natomiast teraz zwarło się w sobie, pozbyło szpetnych szczelin. Wrócił do domu biegiem – zrezygnował z autobusu. Nie poczuł zmęczenia, nie miał zadyszki. Wieczorem pod prysznicem zauważył, że zanikł mu pępek”. „Blask”, Paweł Paliński ----- „UR-2 LEHMER TIBOR – jedna z głównych postaci cyklów opowiadań fantastycznonaukowych Dominika Vidmara Opowieści kosmobotyczne (1999) i Peregrynacje pozaskończone (2007); cybernetyczny kustosz zamieszkujący planetoidę 3836 i opiekujący się umiejscowionym w pasie asteroidów Planetoidalnym Muzeum Muzeów, w którym składowane są niepotrzebne ziemskie zbiory przeniesione w przestrzeń kosmiczną. PMM zawiera między innymi kolekcje z muzeów astrologii, astronautyki, fantastyki, homeopatii, książki, parapsychologii, sportu, mebli, motoryzacji, telewizji i wielu innych. . „UR-2 wzrostu był niespecjalnego, miał zdecydowany deficyt owłosienia czaszki, na patrzących przenikliwie paciorkowatych oczach nosił staromodne protezy optyczne słusznych rozmiarów. Poruszał się nieco zgarbiony, bezdźwięcznie sunąc w swoich filcowych bamboszach po gładkich posadzkach z prasowanego gruzu kosmicznego. Tors stalowy wbudowany w ciało połatany miał wieloma łatami nitowanymi (...). Dokumentację muzealną z uporem sporządzał na pradawnej mechanicznej maszynie do pisania, twierdząc, że jej stukot go uspokaja. Na tejże maszynie pisywał także czasem literaturę dla ćwiczenia umysłu bardziej niż dla czytelników, bo przecież, jak mawiał, »żyjemy w czasach, w których nikt nic nie czyta; jeśli czyta, nie rozumie; jeśli nawet rozumie, natychmiast zapomina«”. „Opowieści kosmobotyczne Dominika Vidmara. 13 haseł ze Słownika postaci literatury nieznanej”, Filip Haka ----- „— W czym mogę pomóc? — spytał Rychu. — Chodzi o listy. — Listy? — Rychu całą swoją siłę woli włożył w powstrzymanie nerwowego uśmiechu. — Pańskie listy, panie Ryszardzie. Pisane do Biura. — Rozparty wygodnie Slattery patrzył gdzieś za okno. — Sprawdziliście te reklamówki Citroena? — Proszę? — Reklamy telewizyjne francuskich samochodów. Citroena, Peugeota. — Słuchamy. — Zawierają ukryte antyamerykańskie przesłanie. To zakamuflowany atak na naszą religię. I społeczeństwo. Technologia audiowizualna służy do wytwarzania określonych postaw, które wypierają te będące podstawą naszej kultury. W ten sposób chcą osłabić kraj. — Rychu pochylił się w stronę agentów. Spojrzeli po sobie, słuchali dalej. — Niektóre z reklam są zaprojektowane tak, by wizerunek krzyża wywoływał w widzach negatywne fizjologiczne reakcje. I mam podejrzenie graniczące z pewnością, że poprzez część reklamówek próbują stymulować niektóre grupy ludzi do zmiany ich stosunku do aborcji. To jakaś skomplikowana marksistowska technologia: przekaz ukryty jest w pozornie neutralnych obrazach i dźwiękach. Superstechnicyzowana wojna na symbole. Efekty mogą nie być widoczne od razu, ale kumulują się. Odkładają w całym społeczeństwie. Oddziaływanie bezpośrednie – to zmniejszenie populacji. I oddziaływanie pośrednie – przesunięcia w dzielonych tożsamościach. Ja się zorientowałem przypadkiem, gdy… Zorientowałem się w chwili dużego zmęczenia i jednocześnie intensywnej koncentracji. — Rychu poprawił się w fotelu, który aż skrzypnął. — Choć to oczywiście fajne auta. Citroeny. Zwrotne, dynamiczne. Agent Slattery wziął do ręki pustą szklankę. Zblazowane, uprzejme niedowierzanie agenta Hamma jakby wzrosło. — Superstechnicyzowana wojna symboliczna — odezwał się Slattery. — Na symbole. — Proszę? — Trafniejszym terminem jest superstechnicyzowana wojna na symbole — odpowiedział Rychu. Slattery powoli odłożył szklankę na ławę. W to samo miejsce, gdzie kładł ją wcześniej: przykrył okrągły wilgotny ślad. — Panie Ryszardzie — zaczął Slattery — kiedy pan wysłał do Biura list o tych reklamach? — Nie wysłałem. Slattery długo patrzył mu w oczy. — To skąd mielibyśmy znać jego treść? — Bo przeglądacie je, gdy wyjeżdżam z żoną do jej siostry. To Slattery pierwszy opuścił wzrok. Uśmiech agenta Hamma zrobił się szerszy. — Nie przyszliśmy tu rozmawiać o samochodach — przerwał Hamm. Miał niski głos, mówił cicho i uprzejmie. Rychu drgnął i zastanowił się, czy to nie głos z Nocnego Kuchennego Zdarzenia. Doszedł do wniosku, że nie. Agent Hamm spodobałby się Kate, bez dwóch zdań. — Nie bagatelizowałbym tego — odparł Rychu. — Nikt tego nie robi — przytaknął Slattery. — A o czym przyszliście rozmawiać? — O Stanisławie Lemie — powiedział agent Hamm”. „Rychu, Jakub Nowak mc - 23 Listopada 2011, 10:43 Kliknij na Trurla... Google dołączyło do promocji "Głosu Lema"
E: Poprawiałem linkę; już powinno być w porządku. Fidel-F2 - 23 Listopada 2011, 10:44 coś nie tak z linkiem Ziuta - 23 Listopada 2011, 20:51 Z serii Lem i kino: Radziecki Solaris z 1962 w reżyserii Borysa Nirenburga. Pełna wersja! Węgierski(!) serial Pirx kalandjai z 1972. Coś, co wszyscy już chyba znają, czyli Ijon Tichy - gwiezdny podróżnik, niemiecki miniserial z 2007. Drugi sezon miał premierę 4 listopada tego roku. Milcząca gwiazda, czyli polsko-enerdowska adaptacja astronautów z 1959. Ikarie XB-1 - luźna czechosłowacka ekranizacja Obłoku Magellana. 1963 rok. Pełna wersja! Polskie napisy! Solaris raz jeszcze, również po radziecku, czyli Tarkowski z 1972. Chyba się uwzięli bo trzecie Solaris zrobił Soderbergh w 2002. Polsko-estoński Test pilota Pirxa. Reżyseria: Marek Piestrak, rok 1979. Śledztwo, czyli mroczny kryminał z 1997. Było przedwczoraj w telewizji. jest tego dużo więcej, ale piszę z laptopa i źle mi się przekleja linki... |
||||||||||||||||
