Ambioryks - 20 Października 2009, 13:40
Jeśli ten zakaz jest niemądry, to równie niemądry jest zakaz noszenia czarnych swastyk na białym tle w czerwonym polu. Logiczne. Albo zakazywać wszystkiego, co może kojarzyć się z totalitaryzmami, albo niczego - wtedy nie będzie niejasności i hipokryzji. Przy czym, swastyka jako taka to symbol Słońca, a gwiazda jako taka to "symbol"... gwiazdy. W obu przypadkach miało to oznaczać symbol szczęścia - bo i Słońce, i inne gwiazdy jako symbole były pozytywne. Dopiero XX wiek to zmienił. Niestety, o ile symbole komunistyczne - np. PRL-owskie plakaty z Bierutem itd. - skomercjalizowały się po upadku komunizmu (w Gdańsku jest knajpa ustylizowana na PRL), o tyle symboli nazistowskich - np. plakatów z Hitlerem czy Goebbelsem - nikt nie chce komercjalizować - najpewniej przyczyną jest, po pierwsze, całkowita obcość - niemieckość - nazizmu w Polsce przy jednoczesną pozorną i fasadową przynajmniej "rodzimością" władz komunistycznych - wszak namiestnicy stalinowscy w Polsce byli Polakami, a nie Niemcami, jak namiestnicy hitlerowscy - po drugie, zmiana charakteru komunizmu w 1956 z podobnego nazizmowi na lżejszy i nieco znośniejszy - natomiast naziści nigdy nie zliberalizowali swojej polityki i nie wprowadzili reform analogicznych jak te w komunizmie w 1956, po trzecie, całkowita przegrana nazizmu w 1945 i zwycięstwo komunizmu na kilkadziesiąt lat, co sprzyjało propagowaniu go przez zakażone umysły "elit" zachodu z Sartre'em na czele oraz uzyskanie przez niego dużo lepszego PR-u niż nazizm.
A nie "towarzysz Sartre"? Tak przy okazji: skoro o Leninie i Stalinie pisze się "tow.", to o Hitlerze też powinno się pisać "tow. Hitler" - gdyż członkowie NSDAP mówili do siebie per Genosse.
Z Krytyką Polityczną jest ten problem, że - podobnie jak inne środowiska socjalizujące - rozumuje bardzo płytko. Zresztą "argumenty" za socjalizmem opierają się głównie na emocjach i swoich wyobrażeniach odnośnie istoty tego systemu, a nie na chłodnej analizie. Bo gdyby się zdobyli na ową analizę, to popieraliby raczej oszczędzanie w bankach i prywatną filantropię niż przymusowe świadczenia socjalne. Zauważyliby, że: To, że bogaty większość swojego dochodu kieruje do banku oznacza, że zwiększa się podaż oszczędności - a co za tym idzie, dostępnego kredytu dla przedsiębiorców i konsumentów, w tym biedaków. A przedsiębiorcy biorą kredyt, by zainwestować środki w tworzenie lub rozbudowę miejsc i zakładów pracy, gdzie biedni znajdą zatrudnienie, i polepszą swoją sytuację materialną. Konsumpcja bez wcześniejszej podaży dóbr i usług ze strony społeczeństwa jest niemożliwa ekonomicznie (prawo Saya działa zawsze i wszędzie). Zawsze na początku musi być podaż. I to bogaci zapewniają podaż swych oszczędności, z nich jest podaż kredytu, z kredytu podaż inwestycji, a inwestycje zapewniają podaż dóbr i usług, co powoduje popyt na pracę biedaków - a ci po otrzymaniu wynagrodzenia za nią, zapewniają dopiero popyt na wcześniej wytworzone dobra i usługi. W gospodarce w pełni wolnorynkowej, gdzie znalezienie pracy nie byłoby problemem dla nikogo chętnego, a cały dochód pozostawałby w rękach obywateli i kapitalizacja zysków prężnie działających przedsiębiorstw postępowałaby pełną parą - potrzeba pomocy socjalnej byłaby bardzo niewielka, i dotyczyła wyłącznie ludzi faktycznie niezdolnych do pracy czy samodzielnego istnienia. I tutaj prywatne fundacje i kościoły, finansowane hojnie przez liczną i bogatą klasę średnią, doskonale by sobie poradziły. Doskonałym przykładem tego jest prywatna pomoc charytatywna w USA w XIX w., kiedy to na przykład multimilionerzy, jak Andrew Carnegie, u kresu życia ze swojego gigantycznego majątku tworzyli charytatywne fundacje, które przynosiły nieskończenie więcej korzyści społeczeństwu, niż państwowy socjal. Jak stwierdził sam Carnegie, „oszczędność stanowi jedną z najwybitniejszych różnic między człowiekiem dzikim a cywilizowanym”, oraz: „Gdyby świat nie oszczędzał, cywilizacja ani na jeden krok nie postąpiłaby naprzód”.
O właśnie - serce. Tego właśnie używają socjaliści to oceniania i wartościowania poszczególnych zjawisk i systemów polityczno-społecznych. Nie mózgu.
To, że ktoś uważa komunizm za zbrodniczy system, nie musi niestety oznaczać, że wyzbył się wszystkich jego mitów i błędnych przekonań, w które wierzyli komuniści. Jak choćby tych o gospodarce. Nie wszyscy - nawet deklarujący się jako antykomuniści - zdają sobie sprawę z tego, że gospodarka centralnie planowana nie może działać efektywnie. A nie może, ponieważ: 1) Nie wie, ile zapewnić podaży usługi, gdyż nie działa na wolnym rynku i nie kieruje się rachunkiem ekonomicznym ani nie bierze pod uwagę potrzeb konsumentów, które są zmienne i nieprzewidywalne, przynajmniej nie do końca 2) Nie wie, jaką cenę wyznaczyć za usługę, gdyż płatności pochodzą z podatków rozdzielanych arbitralnie przez rząd 3) Nie działa na własnym, tylko dzierżawi cudzą własność 4) Nie występuje konkurencja, co powoduje, że producent/usługodawca obniża jakość towarów/usług i podnosi ich cenę, bo wie, że i tak znajdzie nabywców. Prywatny właściciel, ponieważ liczy na zysk, stara się zawsze jak najlepiej spełnić oczekiwania konsumentów, bo wie, że w przeciwnym razie nie będzie miał z tego zysku. Wie, że jest konkurencja, która może odebrać mu klientów. A państwo, jako monopolista, nie musi dbać o klienta, bo wie, że i tak dostaje kasę z góry - zagwarantowaną przez podatki, które wszyscy obywatele muszą płacić. A skoro urzędnicy dostali już zagwarantowaną kasę - to po co mają się starać?
Nie ma czegoś takiego jak darmowe studia. Tak samo, nie ma czegoś takiego jak darmowa służba zdrowia. Zawsze za wszystko płacą obywatele - różnica polega tylko na tym, że za publiczne płacą wszyscy (bo państwo ich do tego zmusza), a za prywatne płacą tylko ci, którzy z nich bezpośrednio korzystają.
Bo nie rozumieli jego istoty. W dodatku nie szukali przyczyn, zależności przyczynowo-skutkowych ani nie odróżniali tego, co przypadkowe od tego, co stałe i konieczne.
Niestety mylisz się. Nadal istnieje (także w Polsce) sporo zwolenników modelu skandynawskiego i welfare state. Na studenckim forum umkc.pl widać to szczególnie wyraźnie.
Akcje charytatywne nie mają nic do polityki, gdyż opierają się na dobrowolności. Co innego socjalizm, który przez swój przymus zaprzecza idei miłości bliźniego. Jezus mówił, żeby kochać swoich bliźnich i żeby dzielić się z nimi swoim majątkiem, a nie żeby zmuszać do tego tych, którzy nie chcą się dzielić. A przecież nie da się zmusić kogoś, by pokochał drugiego. Da się najwyżej zmusić do oddania jego pieniędzy. Tylko że wtedy to już nie będzie chrześcijańskie.
Czyli utożsamiasz lewicę z liberalizmem? Bo liberalizm zawsze był przeciwny zarówno konserwatyzmowi (w znaczeniu europejski monarchizm, legitymizm, stary porządek, silna pozycja Kościoła), jak i socjalizmowi. Socjalizm zaś to przeciwieństwo i konserwatyzmu, i liberalizmu.
Opierając się przy tym na jego niezrozumieniu.
A co to takiego? I czy uważasz, że "kapitalistyczny przemysł kulturowy" jest istotą kapitalizmu? Nie jest.
 Dlaczego "bredniach"?
Polska, Czechy, Słowacja, Litwa, Łotwa, Estonia, Rosja, Białoruś, Ukraina, Mołdawia, Rumunia, Węgry, Bułgaria, Albania, Serbia, Chorwacja i Bośnia to też Europa - nie zapominaj o tym. Dlaczego mówiąc "Europa" tak często ma się na myśli wyłącznie Europę Zachodnią?
Dziwne. Czałczesku, Gierek i Kiszczak robili coś dokładnie odwrotnego. Czałczesku surowo zabraniał aborcji, Gierek mówił, że nie pozwoli zrobić ze społeczeństwa pedałów, a Kiszczak przeprowadził akcję Hiacynt. Jak widać, pojęcie "lewicy" też się mocno zmieniło.
Partie komunistyczne napchały się bardziej.
Który duchowny nie potępia złego traktowania dzieci? Czy np. Jan Paweł II prezentował takie podejście, jakie przytaczasz? Co do reszty, to grubo przesadzasz i generalizujesz. jewgienij - 20 Października 2009, 13:49 Ci, których widziałem w telewizji, na konkretnym przykładzie. ed. Niedzielne kazania to tylko gładkie słówka. Tuszowanie pedofilii w obrębie kościoła też zapewne było w interesie dzieci, a nie instytucji? Czyli jednak zgadzasz się, że Kościół też się napchał kosztem najuboższych? Piotrek Rogoża - 20 Października 2009, 16:58 seba: Działalność KoLibrów - super sprawa i trzymajcie tak dalej. KP jest bardzo aktywna i mimo, że może czasem bardziej mi po drodze akurat z nimi, to cieszę się, że mają jakąś przeciwwagę. No i że w ogóle coś się dzieje. Jest dialog, jest polemika - jest ferment. A o to chodzi.
Trochę upraszczasz. Napisałem i utrzymuję, że Che był zbrodniarzem. Nie relatywizuję tego - nie wiem, jak karkołomnych konstrukcji myślowych potrzeba, aby znając liczbę ofiar, relacje świadków etc. wykazać, że zbrodniarzem jednak nie był. Wyznaję relatywizm moralny o tyle, że najzwyczajniej nie wierzę w prosty podział dobro/zło. To kulturowe konstrukty, nic więcej. Mogę wierzyć w szczęście i krzywdę. Mogę kierować się najprostszą zasadą - "moja wolność kończy się tam, gdzie zaczyna twoja". Ale chcąc nie chcąc zawsze będę relatywizował - do siebie. To w ogromnym uproszczeniu, chyba nie jesteśmy w odpowiednim miejscu do rozmowy na ten temat. Choć sam w sobie jest szalenie ciekawy i może zasługuje na osobny wątek?
Markuse bardziej inspiruje mnie jako autor "Człowieka jednowymiarowego". Szczególnie gdy pisze o alienacji pracy, czy tytułowej jednowymiarowości - w skrócie, sprowadzającej egzystencję człowieka do wymiaru ekonomicznego. Do mnie to trafia. Choć wiele tez Markusego mocno się zdezaktualizowało.
Zygmunt Bauman to jeden z najwybitniejszych żyjących socjologów i filozofów. Koncepcja ponowoczesności mocno wstrząsnęła humanistyką i jest szeroko dyskutowana do dziś. W swojej interpretacji Holocaustu jako logicznego zwieńczenia myśli oświeceniowej zdecydowanie sprzeciwił się wszelkim przejawom totalitaryzmu. Nie wiem, co Bauman robił w 1946 i nic mnie to nie obchodzi. Co to w ogóle za argument? Max Weber był za germanizacją Polaków żyjących pod zaborem pruskim! Heidegger był nazizstą! I tylko jedno pytanie - jak ma się to do ich dorobku i spuścizny intelektualnej? Dzięki za tytuły - wybadam. Anonymous - 20 Października 2009, 18:30
Zakładaj. I fajnie, że się postanowiłeś jednak odezwać, ciekawa dyskusja się wywiązała - choć na razie ograniczę się do czytania. 
MOFFISS - 21 Października 2009, 07:57 Temat postu: Re: Che - ludobójca ikoną popkultury i bohaterem młodzieży?
Wywaliłem zbędne rzeczy, zostawiając kwintesencję fenomenu Che. Jakie robi pierwsze wrażenie? Czysty, klarowny, jednoznaczy przekaz. Pozostała część wypowiedzi próbuje interpretowac fakty historyczne. Ale, czy dla współczesnego odbiorcy najwazniejsza jest historia? Nie, ponieważ Che Guevara to zjawisko socjologiczne. Stał sie idolem, autorytetem, utożsamianym z nierówną walką z: Ciemiężeni kontra Ciemięzyciele Biedni kontra bogaci, Głupcy kontra Inteligentni, Rodacy kontra Obcy... Swiatłość kontra Ciemność itd itd. Podobnej retoryki używa mały wódz od wielkich pomówień - pamiętacie IV RP? Gloryfikacja, legendyzacja, kanonizacja są przejawami tych samych reguł, które od pokoleń rządzą nami samymi... mad - 25 Października 2009, 14:06 Nie ma polityki bez retoryki, to jasne jak słońce. Problem w tym, że nie widzi się owej retoryki u tych, których się popiera. Swoi zawsze mówią "prawdę", a retoryką posługują się "tamci". Mieszanie wszystkiego ze wszystkim jest dla mnie niedopuszczalne. Postawienie Kaczyńskiego obok Che jest łagodnie mówiąc nadużyciem. |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
