Wróćmy do sceny w barze. Fletcher rzewnie opowiada, jak to on tylko podnosi poprzeczkę studentom, żeby zdali sobie sprawę ze swojego potencjału. I żeby on mógł być tym, który dla świata jazzu odkryje kolejnego Charlie Parkera. Ale ustawiczne podnoszenie poprzeczki nigdy nie pozwoli im jej przeskoczyć. Bo zawsze może być bardziej, albo szybciej. A co za tym idzie, on nigdy nie odkryje gwiazdy. To jakby udało mu się wygrać w Tetrisa. Pokonfabuluje sobie, o tym, że już takiego jednego znalazł, ale chłopak zginął w wypadku i sam przed sobą nie potrafiąc się przyznać do życia w iluzji, po chwili słabości do niej wróci.

Andrew z kolei ma przekonanie, że tylko ta praktyka pod okiem TEGO nauczyciela gwiazdę z niego zrobi. No to ćwiczy, ćwiczy. I ćwiczy. Te same dwa kawałki w kółko... Student-kujon i kiepski nauczyciel, który nie uwalnia talentu, tylko go tłamsi. A że sam nie ma jakichś wielkich osiągnięć (jego występ na pianinie, to nie jest pokaz wirtuoza) i sam przyznaje, że każdy głupi potrafi machać rękami... Cóż.

Dla mnie finałowa scena (sama w sobie bardzo dobra, od samego wejścia Andrew na scenę), tylko udowadnia każdemu z osobna swoje racje. Andrew nie potrafi wpasować się w muzykę, której nie zna (a czy improwizacja nie jest miarą naturalnego talentu?), Fletcher udowadnia mu w prostych słowach, że najwyraźniej nie masz Tego. No to Andrew udowadnia z kolei, że dwa kawałki potrafi zagrać zaj.ebiście sprawnie, bo przecież wyuczył się ich na pamięć, dopracował do perfekcji i teraz wszystkim pokaże. I pokazuje. Tylko czy to mu zapewni sukces i wieczną sławę? Czy tylko pozwoli przejść na wyższy poziom Tetrisa, gdzie będzie musiał znów grać bardziej? Fletcher to samo: jest zafascynowany, że jego uczeń pobił swój rekord, zagrał wyśmienicie, no to trzeba sprawdzić, czy da radę szybciej. Obaj grają w zaklętym i przeklętym kole. Dla mnie to nie tyle film o dążeniu do doskonałości, ile jego krytyka.