Uwaga - bomba spoilerowa - czytasz na własną odpowiedzialność
Zaznaczę, że przed Dwoma kartami byłem świeżo po lekturze zbiorku Między otchłanią a morzem i opowiadań z Esencji, więc moje wrażenia w dużej mierze opierają się na tym, że już byłem trochę obznajomiony ze światem.

W fantastyce najbardziej zwracam uwagę na kreację świata. Badanie nowych światów, szukanie w nich logiki, powiązań, ciekawych, nowych profesji sprawia mi dziką radochę. Świat Zmroczy spełnia wymagania, które stawiam tworom fantasy. Jest logiczny, dobrze pomyślany pod względem politycznym, czy społecznym. Postacie, co prawda, często są potężne, lecz jest to potęga ciężko zdobywana (przez książkę i opowiadania widać rozwój Żmija! cenię sobie, gdy Autor/Autorka podkreśla treningi, czy ślęczenie nad księgami, a bohaterowie nie zdobywają kolejnych poziomów ot tak, bo zdobyli odpowiednią ilosć exp-ów). Żmij ma do czynienia nie tylko z błahymi problemami, lecz i bywa w ciężkich opresjach, z których nie zawsze udaje mu się wyjść cało. Jest też ciekawa wizja Otchłani ze wszystkimi Dolinami. I dobre wytłumaczenie, czemu demony nie zniszczyły wpierw świata materialnego, by potem spokojnie się tłuc między sobą. To wszystko sprawiło, że zauroczyłem się światem Zmroczy.

Jedną z rzeczy, które mi się podobały, to sposób, w jaki żonglujesz postaciami. Sporo osób się pojawia z chronologicznie późniejszych opowiadań, które występowały tam drugoplanowo, bądź było jedynie powiedziane, że istnieją. Gdy już zorientowałem się, który okres życia Brune'a jest opisywany, doskonale się bawiłem wyszukując właśnie te smaczki i historie z nimi związane (nawet zdawało mi się, że w jednym miejscu przewinęła się Bieluń). Wyczuwalna jest ciągła obecność Anyah.
Mimo, że w kilku sytuacjach wiedziałem, co się wydarzy, i tak czekały tam pewne niespodzianki, jak ka-ira wśród dziesięciu żebraków, czy powiązanie śmierci Melaikie z prawem magów. Pochwalić też mogę perfekcjonizm - wprowadzenie drobnych zmian do fragmentu umieszczonego wcześniej w Poczwarce.

Wszystkie postacie są realistyczna: ma swoją przeszłość, wizję świata, relacje z innymi osobami, zajęcie... to sprawia, że są autentyczne.

Krzyczący w pierwszym tomie Teatru Węży jest jeszcze taki niewinny, szukający swojego miejsca na świecie, starający się pomagać ludziom, a sam jest otulony czernią. Dobrze to kontrastuje z jego późniejszymi metamorfozami. Jednocześnie wydaje mi się, że ludzie, którzy będą mieli pierwszą styczność ze Żmijem, mogą go zwyczajnie zaszufladkować, jako kolejnego potwora o złotym sercu. Widać też pierwsze krople goryczy. Szczerze powiedziawszy sądziłem, że śmierć Zazela najbardziej zrani Żmija, a potem pojawiły się wyrzutu sumienia po śmierci Meli, to mnie zaskoczyło.

Dzięki tej jeszcze małej skazie czerni, znalazło się sporo miejsca na humor. I to miejsce zostało dobrze wykorzystane. Przy pierwszym spotkaniu Brune'a z Pyszczkiem się uchachałem, a postać Zazela to już w ogóle cud, miód i rodzynki !

Kolejna sprawa to słowa Zazela masz zadziwiającą zdolność wychodzenia bez szwanku z opresji. Gdybym nie znał historii w tle ze Spalonym Władcą, to by mi to strasznie przeszkadzało. Takto dopóki jego przetrwanie zależy od własnych umiejętności, daru, czy Anyah dopóty jest dobrze. Do tej pory nie podobało mi się jedynie uratowanie Brune'a przez Focalotha. Ten wątek był dla mnie bardziej ślepym przypadkiem, niż rozwiązaniem fabularnym, ale to już moje subiektywnie narzekanie, kwestia upodobań.

W treści dwakroć jest napisane, że akcja dzieje się ponad siedemset lat po odejściu bogów, a za każdym innym razem mowa o ponad ośmiuset. Nie wiem, czy to było zamierzone, czy zwykły błąd - zwróciłem na to uwagę, więc sygnalizuję.

Zabrakło mi też jednego szczegółu, zawartego w treści - wzmianki o destruktywnych konsekwencjach podróży przez sfery, szczególnie, że Żmij o tych konsekwencjach przekonał się z własnego doświadczenia. A właśnie: błyskotki, które Marshia dostała od Charooza nie zniszczeją po powrocie do świata materialnego?

Zastanawia mnie jeszcze jedna rzecz. Jak jest usytuowany chronologicznie Dom z żółtym szyldem w stosunku do Białych dłoni? Mniemam, że oba opowiadania są jakoś tak niedługo po zakończeniu Dwóch kart, tylko nie potrafię powiedzieć, które jest pierwsze.

Kolejną świetną sprawą jest oszczędne dozowanie informacji o przeszłości Krzyczącego oraz o intrygach Dolin. Z każdym tekstem dostajemy mały strzęp informacji, który intryguje i wzmaga apetyt, ciekawość o świecie i przeszłym życiu Brune'a.

W Kto się śmieje ostatni dostajemy informację, że Favill pozbył się Anyah... Czy powstanie kiedyś tekst opisujący tę sytuację ? (A może już powstał? Niestety nie mam dostępu do wszystkich zmroczowych opowiadań)

Kolejny plus to pokazywanie emocji Żmija, bez używania zbędnych słów. Z samej atmosfery Muzyki dla szczurów można wyczuć jego smutek i żal po odejściu przyjaciela, z kolei w Śnie o lilii widać, jak bardzo potrzebuje bliskiej osoby, z którą mógłby porozmawiać, czy po prostu spędzić czas. I kolejny zawód, jeszcze bardziej stacza go w czerń i samotnię.

Krótkie podsumowanie: podziwiam, że konsekwentnie pokazujesz ukształtowany świat i jedną z jego niebanalnych fabuł. Sporo jest miejsca na domniemywanie, postacie, nawet te poboczne, nie są jednokrotnego użytku, nie są też monotonne w swoich ideach, zachowaniach, przekonaniach.

najgorszą vtopę sam sobie sprokurowałem, bo z niecierpliwości skoczyłem jednym okiem na koniec powieści i zapoznałem się z losem Kouremosa ! Biada mi

Brune jako potwór o złotym sercu - auu Wywnętrzę się autorsko - dla mnie Krzyczący, gdy chodzi o jego prywatny system wartości, stoi jednoznacznie po stronie dobra!!! Wszystko, co go spycha na stronę zła, idzie „z zewnątrz”. Dostał od losu dar, który a) NIE JEST z definicji evil - to propaganda srebrnych - ale niesie z sobą duży ładunek mroczności (czerpanie siły z cierpienia, ryzyko szaleństwa), b) automatycznie sytuuje go wśród przestępców (z czego bierze się cholerna pokusa cynizmu i nihilizmu: „świat chce mnie skasować tylko za to, że istnieję = nie jestem nic winien/winna światu”). Do tego c) wplątany został w cyrograf z Otchłanią (słowo kluczowe, wplątany - mniejsza tu o powody, ale Poczwarka dość jednoznacznie pokazuje, jaki jest stosunek żmija do cyrografu). Siły zła grają nim, bo mają swoje powody - w ich interesie jest, aby żmij „dobra pragnąc, czynił zło” (że sparafrazuję cytat z Fausta), acz oczywiście jeszcze bardziej ucieszyłoby ich, gdyby czynił zło chętnie i z pełnym przekonaniem Marzeniem Spalonego Władcy jest, aby Brune stał się kimś takim, jak Pomurnik z trylogii husyckiej – evil do szpiku kości.